Fálkinn - 17.01.1947, Blaðsíða 10

10
FÁLKINN
VNCS/ftf
kE/6NbURNIR
Hundalíf í ísríkinu
Hvergi á linettinum lifa hundar
jafn norðarlega og á Grænlandi. Við
Smith-sund, sem er milli Norður-
Grænlands og canadisku eyjanna, búa
Skrælingjar, sem mundu eiga mjög
erfitt með að komast af ef þeir liefðu
ekki liunda. Þvi að hundarnir eru
bæði notaðir til dráttar og veiða,
sérstaklega við bjarndýraveiðar. —
Þetta er sérstakt hundakyn, ekki
ósvipað hundunum í Lapplandi, og
eru þeir ýmist svartir eða hvítir.
Þessir hundar lifa allt öðru lífi en
skemmtihundar fólksins i borgunum
og Lggur við að þeir myndi þjóðfé-
lag útaf fyrir sig. í hundahópnum
í hverju þorpi, eða jafnvel meðal
hundanna í sama dráttarhóp er það
alltaf sterkasti hundurinn, sem tek-
ur völdin og stjórnar hinum hund-
unum. Enginn þorir að gera neitt
í trássi við hann en þegar liann
kemur fleygja hinir hundarnir sér
á bakið og biðjast friðar og sleikja á
honum nefið. Og þeir mögla aldrei
mót honum.
En stundum verður sterki hundur-
inn svo mikill harðstjóri, að allur
hópurinn gerir samsæri og ræðst á
höfðingjann. Og ef hann sleppur lif-
andi úr árásinni þá leggja hinir
hundarnir hann í einelti upp frá
því, og leika hann svo illa, að eig-
andinn verður að farga honum.
Við bjarnarveiðar gera hundarnir
ómetanlegt gagn. Þeir skilja vel
hvað i vændum er þegar Skrælingj-
arnir fara að tygja sig á bjarnarveið-
ar á vorin og ætla að ærast af fögn-
uði. Undir eins og bjarnarspor sjást
er hundunum sleppt og nú taka þeir
til fótanna og hlaupa með tunguna
lafandi út úr kjaftinum til að elta
uppi hinn hættulega andstæðing
sinn. Þegar þeir hafa komist í nám-
unda við björninn gelta þeir ákaf-
lega um leið og þeir hefja árásina.
Björninn ýlfrar og nístir tönnum af
vonsku og rís upp á afturlappirnar
og býst til að lemja hundana í hel
með hramminum. En hundarnir gef-
ast ekki upp, jafnvel þó að björninn
særi þá, en verða ákafari og ákaf-
ari. Með þvi að láta björninn aldrei
í friði neyða þeir hann loksins til
þess að setjast á hæklana og svo
bíta þeir hann. Hann ver á sér
hjartað með öðrum hramminum en
heldur áfram að dangla í hundana
með liinum, en meðan þessu fer
fram eru Skrælingjarnir komnir á
vettvang og gera útaf við björninn.
En þeir verða að gæta þess að hund-
arnir verði ekki fyrir skakkaföllum
af þeim sjálfum í viðureigninni, því
að ef svo fer verða þeir ónýtir til
bjarnarveiða upp frá því. Hinsvegar
gerir það ekkert til þó að björninn
misþyrmi þeim eitthvað. Undir eins
og gróið er um þesskonar verður
hundurinn ásæknari í björninn en
nokkru sinni fyrr.
Þess á milli eru hundarnir notaðir
til að draga sleða. Venjulega eru
tiu til tólf hundar liafðir fyrir sleða.
Hundarnir eru sterkir og ágæt drátt-
ardýr, og geta farið 100 kílómetra á
dag í góðu færi. Þeir komast jafnvel
áfram i verstu byljum, og aldrei
skeikar þeim að rata heim. Þegar
sleðinn nemur staðar kemur oft fyr-
ir að hundarnir lenda í álfogum,
svo að snjórinn verður rauður af
blóði. Og þá verða Skrælingjarnir
að nota keyrið á þá til þess að skilja
þá.
Pólhundarnir eru alltaf hungrað-
ir eins og úlfar, og geta étið kynstr-
in öll af keti, fiski og spiki. Það
verður að dreifa matnum handa
þeim í allar áttir, því að annars
lendir hundunum saman í áflogum
útaf honum. Ef hundarnir fá ekki
nægilegt að eta láta þeir það bitna
á þeim minnsta í hópnum og ráðast
á hann, svo að ekillinn á erfitt með
að skilja þá. En hundarnir eru afar
harðfengir og þola verstu kulda þó
að þeir komi aldrei í lnis. Lubbinn
á þeim er afar þéttur, og þegar þeir
liafa grafið sig ofan í snjóinn líður
þeim vel..

— Húsbændiirnir fundu aÖ mið-
degisverðinum — hérna er kokkur-
inn, sem bjó liann til.
— Eg hefi aðvarað hann. En nú
hefir hann tekið í nefið áður en
hann kafaði!
Skrítlur
— Nú hefi ég liringt þessari bjöllu
síðasta stundarfjórðung.
Vmferðaspegillinn.
Trúboði hefir leitað uppi negra-
höfðingja einn og reynir að kristna
liann. En höfðinginn hristir haus-
inn góðlátlega.
— Hvað hefirðu eiginlega út á
kristindóminn að setja? spyr trú-
boðinn.
— Það verður allt of dýrt fyrir
mig að klæða þrjátíu og sjö konur
og alla krakkana!
— Hættu nú þessu nutte-putte-
bnlli. Eg heiti Jóhannes!
— Viljið þér ekki dufla ofuriitið
við manninn minn. — Mig langar
svo til að fá mér ngja loðkápu.
D"*&l COLA
(Spur) ÐKVKK