Fálkinn - 11.04.1947, Blaðsíða 10

■
10
F Á L KIN N
Prölessorinn' lelknr sér.
b.
Prófessor í stærðfræði var einu
sinni í samkvæmi og var beðinn um
að gera eitthvað til skemmtunar.
Hann bað þá viðstadda um að nefna
stærstu töluna, sem hægt væri að
skrifa með þremur tölustöfum. Allir
nefndu 999, en prófessorinn sagði
að 9ö 9 - níu í niunda veldi og það
aftur í níunda veldi, væri miklu
stærri. Það urðu hinir að viður-
kenna, enda mundu 369 miljón töl-
ur verða i útkomunni. Of ef talið
er að hverjir 5 tölustafir taki yfir
5 cm. í línu, þá yrði talan 2214
kílómetra löng, sagði prófessorinn.
En þá urðu nú allir hissa.
Svo lagði prófessorinn aðra þraut
fyrir fóikið. Hann sagði. Getið þið
skrifað töluna 100 með því að nota
alla tölustafina frá 0 til 9, en hvern
staf ekki nema einu sinni?“ Allir
reyndu, en loksins varð prófessor-
inn að ráða þrautina sjálfur. Hann
skrifaði töluna svona:
50% +499%o = 100
Og svo bætti hann við íbygginn:
„En það er til önnur leið, og hún
er svona:
90 + 8% + la%'4 = 100
aKifesleJlt^c
Tveir menn hittust daginn eftir
og voru báðir framlágir. „Hvernig
fanstu sjálfan þig í morgun?“ spurði
annar. „Það gekk vandræðalaust,"
sagði hinn. „Eg leit undir borðið,
og þar var ég.“
Bananar fást hvergi.
— Þetta er siðasti hatturinn, sem
við höfum i búðinni. Nú skal ég
sýna frúnni hvernig mér finnst þér
eigið að bera hann.
*****
í lok áttundu lotu sagði hnefa-
leikakappinn við einvígisvott sinn,
að hann gæti ekki barist lengur.
Hinn maldaði í móinn. „Eg get
varla séð andstæðinginn lengur,“
sagði kappinn. „Þú getur þá reynt
að hitta hann eftir minni,“ svaraði
hinn.
— Nýja vinnukonan á listamanns
heimilinu.
—■ Eg hefi fundið mann til að
leysa yður af hólmi, Petersen.
— Jú, sérðu hann Pétur heimtaði
að fá að hafa leikföngin með sér.
5. Nú vaknaði Jens Anton af undr-
un sinni og hljóp á eftir honum. Það
var tunglsljós og albjart í garðinum.
En hinn óboðna gest var hvergi að
sjá. Hann var fyrir löngu horfinn
bak við fjöllin, og Jens Anton
hætti að elta hann til þess að athuga
hvað hefði komið fyrir Svein. Blóð-
ið rann úr nösum Sveins, en hann
rcis sjálfur á fætur, og fyrsta spurn-
ing hans var: „Hver var það? Mér
virtist þú þekkja hann.
LEYNDARDÓMUR ÁLFSBÆJAR
6. Jens Anton sagði að það hefði
verið maður, sem hefði unnið á bú-
garðinum fyrir einu ári. Þar sem
augsýnilega enginn hlutur hafði
horfið úr stofunni, spurði Sveinn
auðvitað: „Já, en hvað vildi hann?“
Jcns Anton svaraði ekki, en beindi
vasaljósinu að þeim stað á veggn-
um, þar sem stóra málverkið hafði
hangið, og þá rak Sveinn upp stór
augu.
7. Á gamla eikarþilinu voru nokkr-
ar tölur ristar með hníf, og það
voru áreiðanlega þær, sem Andrés
hafði verið að skrifa upp, þegar
hann var truflaður. Jens Anton sagði
nú að sú saga gengi um héraðið, að
einn af fyrri eigendum búgarðsins
hefði á ófriðartímum grafið fjár-
sjóði sina niður einhversstaðar við
bæinn, og að þessar tölur gætu vís-
að á þá.
8. „Hafið þið þá reynt, að finna
út, hvað '■tendur þar?“ spurði
Sveinn undrandi. „Nei, við höfum
alls engan tima til slíks, og þar að
auki er þetta bölvuð vitleysa!“ -
Drengirnir reistu nú hið eyðilagða
málverk upp við vegginn, lokuðu
gluggunum vandlega og héldu upp
á loft til svefns. Eftir nokkrar mín-
útur var Jens Anton farinn að
hrjóta, svo að undir tók í stráþak-
inu, en Sveinn lá andvaka og hugs-
aði. Og þegar hann loksins sofnaði,
var heili hans fullur af tölum.
»