Fálkinn - 11.04.1947, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
DREXELL DRAKE:
15
»HAUKURINN«
er það vafalast rétt hjá yður að þau eru
af föður yðar. En þér liafið kannske gam-
an af að vita, að hann var ekki í þessum
fötum á þriðjudagskvöldið.
Áður en imgfrú Sneed hafði náð sér eftir
geðshræringuna, sem liún komst i er hún
heyrði þessi orð, liafði Haukurinn lokað úti-
dyrunum á eftir sér.
XIX. Útför bófans.
Það var á föstudagskvöld sem Joe Kolnik
átti að sima til Ballards til að fá að heyra
iivenær liann mætti opna Hálfmánann aftur.
Þegar hann fór úr Davys Grill á mið-
vikudagsmorgun hafði hann afráðið að
halda sig heima í nokkra daga. Bófafor-
ingi er ekki innan um undirmenn sína að
staðaldri. Og sérstaklega þegar dimm ský
skyggja fyrir sólina, sem lýsa skal honum,
er honum fyrir hestu að liafa sig sem hæg-
astan. Því að ekkert er betur fallið til að
veikja áhrifavald foringjans yfir liyski sínu,
en að láta sjást að liann sé hræddur við
yfirvöldin.
Það átti að jarða Joe Kolnik á föstudags-
morguninn.
Joe Kolnik hafði tvímælalaust verið áhrifa-
maður í undirheimum New York. Geipilegar
fjárupphæðir fóru um hehdur hans, bæði til
þeirra, sem þjónuðu honum, og til hinna
sem sáu um að liann fengi að reka „versl-
un“ sina óáreittur.
En þó var það ekki fyrr en við útför hans,
sem New York fékk að sjá hve mikill mað-
ur þetta hafði verið. Útför Joe Kolniks verð-
ur ætíð einskonar minnismerki í glæpa-
sögu New Yorkborgar. Hún varð frekjuleg
og augljós hólmgönguáskorun undirheim-
anna til laga og réttar.
New York-blöðin sögðu frá því á föstu-
dagsmorguninn, hver viðbúnaður hefði verið
gerður undir jarðarförina. En þó höfðu
blöðin varið meira rúmi undir aðrar undir-
heimsfrétt. Það var bréf Hauksins, sem
blöðin höfðu fengið kvöldið áður frá City
New Bureau, og sem hljóðaði svo:
„Líklega verða lögregluyfirvöldin að fresta
jarðarför hins óþekkta iiks, sem fannst við
Scliwerdtmanns-bæinn. „Haukurinn“.
Flest hlöðin liöfðu gert sér mikinn mat
úr þessari tilkynningu, eins og flestum þeim
tilkynningum, sem komið höfðu frá Haukn-
um upp á síðkastið. Og þau létu fylgja
henni athugasemdir, sem ekki voru bein-
línis sem þægilegastar fyrir lögregluna. Það
var minnst á liið sívaxandi ofbeldi bófanna,
og hvernig lögreglan virtist standa ráð-
þrota uppi gegn ránum þeirra og mann-
drápum. Haukurinn og hyski hans var nýj-
asti frjóanginn á þessum meiði illgresisins,
%
sem breiddist nú um alla New York og virt-
ist ætla að kæfa allt, sem héti lög og réttur.
Hve lengi átti þjóðfélagið að sætta sig við
þessar ógnir? ,
Haukurinn sat í ibúð sinni í Copley-Ven-
dome ásamt Sarge, og þeir voru að ræða
um áhrif blaðanna og þýðingu þeirra.
— Eg vona að ég nái aðaltilgangi mínum
með þessu, sagði Haukurinn.
— Þér meinið tilkynninguna. Haldið þér
að lögreglan fresti jarðarförinni? sagði
Sarge.
— Eg lield það. En mér er fyrir niestu
að geta svælt Ballard, vin okkar út úr gren-
inu sínu.
— Svo að þér getið hramsað hann?
— Eg lield að hann hljóti að finna á sér
að við erum farnir að nálgast hann. Hon-
um er vafalaust ljóst hvert stefnir. Þessi
læti í morgunblöðunum og svo fréttirnar,
sem hann sennilega hefir fengið frá Haley
um það, sem gerðist í gær, hafa væntanlega
gefið honum nægilegt umhugsunarefni. Ef
Ballard er jafn séður og við liöfum haldið,
hlýtur liann að hafa tekið eftir, að það er
ákveðið samhengi í því, sem gerst hefur
síðustu daga.
Hann fór að þramma fram og aftur um
gólfið.
— Eg vildi óska að það væru ekki aðrir
viðriðnir þetta mál en Ballard og hyski
hans, sagði hann svo.
— Þér virðist ekki hafa mikið traust á
ungfrú Sneed, skilst mér.
Bara að ég liefði getað lialdið við þá skoð-
un, sem ég gerði mér um hana í fyrstu. En
ég vaVð fyrir vonbrigðum af henni. Þetta,
livernig Iiún svaraði spurningum mínum,
sýndi full greinilega, að liún var að leita
sér að smugu til þess að forða sér út um.
— En það getur verið að hún hafi sínar
sérstöku ástæður til þess að leyna yður því
að Haley var í húsinu þegar þér komuð.
— Það er ekki aðeins það, Sarge. Hvað
segið þér um bréfið. Já, það er satt. Eg hefi
gleymt að sýna yður það.
Hann rétti Sarge bréfið, sem hann hafði
fundið á skrifborði Sneeds senators. Það var
skrifað með settri rólegri hendi og hljóðaði
svo:
Kæri Ham: — Mér fannst ég mega til að
skrifa þér. En það getur verið að ég eyði-
leggi bréfið. Ef ekki, þá fær þú það í póst-
inum. Af fremur ógeðfelldri ástæðu verð ég
að vera seint á fótum í kvöld. Eg á að liitta
starfmann glæpalögreglunnar, sem á að fara
með mig á stað, sem ekki er sem best þokk-
aður. Ef eitthvað niðrandi skyldi koma fyrir
mig vil ég láta vitnast, að það sem ég gerði
gerði ég aðeins vegna dóttur minnar. Þú
munt skilja þetta með hliðsjón af því, sem
ég hefi sagt þér frá. Eg tel mig vissan um
að þú notir þessa játningu mína ekki nema
með fyllstu aðgætni.
Þinn Bob Sneed.
— Eg er viss um, liúsbóndi, að ef þclta
hréf hefði snúist um einhvern annan en
þessa Sneed-stúlku, munduð þér láta vafann
verða til þess að rélta hennar hlut. Eg get
ekki slcilið annað en að þetta bréf geti þýtt
allt annað en þér haldið.
— Það getur vel verið, Sarge. En þetta
litla skilriki hefir að minsta kosti gefið mér
svar við spurningu, sem þér lögðuð sjálfur
fyrir mig nýlega. Þér voruð að furða yður
á livað það hefði verið, sem hefði komið
senatornum til þess að ybbast við Ballard,
var ekki svo?
— Jú, svaraði Sarge og leit á klukkuna.
— En nú verð ég að fara ef ég á að fá að
sjá eitthvað af jarðarförinni lians Ivolniks
okkar.
— Haldið þér að Ballard verði þar?
— Áreiðanlega. Allt sem lögregla heilir
verður þar saman komið, til þess að dást
að hófunum og allri þeirra dýrð.
Þessi atliugasemd svaraði alveg til þess,
sem raun varð á. En til þess að lesandinn
fái hugmynd um þessa sýningu, er rétt að
vitna í frásagnir nokkurra blaðanna í New
York.
Eitt hlaðið skrifaði:
Þetta varð sannarlega ekki nein venjuleg
útför. Eins og svartur höggormur, með 250
bifreiðar í fararbroddi, þar af heil tylft, sem
hlaðin var krönsum og blómum, liðaðist
500 metra löng líkfylgd gegnum göturnar.
f öðru blaði stóð þetta:
— Útförin varð einskonar auglýsing frá
undirheimunum um, að þeir Iiafi sín eigin
lög. Hún sýndi frámunalega fyrirlitningu
fyrir lögum og reglu, og þó var lögreglan
mannmörg þarna. Á einum kranshorðanum
stóð þetta: „Við skulum hremma þá, Joe!“
Það var hótun um, að hefndin skyldi koma
niður á morðingjum Joe Kolniks.
Bófarnir kunna að heiðra foringja sína,
að þvi er virtist.
Einu blaðinu sagðist svo frá:
fklæddur kjólfötum og hvítu líni lá bófa-
foringinn í allan gærdag til sýnis í nikkel-
kistu, sem kostað liafði 15000 dollara. Menn
lians liöfðu sent blóm fyrir mörg þúsund
dollara i litlu kapelluna í Bronx.
Og ennfremur:
Meðfram líkfylgdinni kom heil sveit lög-
reglumanna. á mótorlijólum, og fjöldi bif-
reiða með leynilögreglumenn fóru meðfram
fylkingunni. „Louis de Gyp“ var mættur
með 40 af Harlembófum sínum til þess að
votta starfsbróður sínum virðingu í síðasta
sinn. Blómasali frá Brooklyn liafði sent
liressilega lieiðursgjöf á líkkistuna. Það var
hvítur svæfill með blóðrauðum hring, og í
miðjum hringnum var rýtingur.
Meðan útförin stóð voru um 15.000
manns kringum kapelluna. Þar voru margar
sorgarklæddar, grátandi konur.