Fálkinn - 05.09.1947, Blaðsíða 6

6
FÁLKINN
Myiidasagra:
Vesalin
arnir
; Eftir
Victor Ilngo
Það var koniið að jólum og götur
þorpsins voru uppljómaSar, en þeg-
ar Cosette titla kom út á dimman
þjóðveginn vaknaði liræðsla hjá
henni. Og nú skaut upp lijá henni
hugmynd, sem áður hafði gert vart
við sig. „Hún ætti bara að strjúka."
—< En myrkfælnin aftraði henni frá
því að gera það.
Þegar hún kom að brunninum,
beygði hún sig niður til að fylla
fötuna. Þá heyrðist örlítið skvamp-
Allt í einu sagði frú Thérnardier:
„Hvar er brauðið?“
Cosette hrökk við. Hún liafði
gleymt því . í fáti sinu sagði hún,
að bakarinn hefði verið búinn að
loka.
„Komdu þá með peningana!“
Cosette leitaði árangurslaust í vös
um sínum. „Eg hefi týnt þeim.“
Nú vissi Cosette, á hverju hún
átti von. Hún linipraði sig samán,
meðan liúsmóðirin náði sér í til-
færingar til þess að refsa henni.
Þá bcygði maðurinn sig niður,
hljóð. 15 súurnar, sem liún átti að
kaupa brauðið fyrir, runnu úr vasa
hennar og niður i vatnið. — Nú
bættist nýr ótti við myrkfælnina.
Hún þorði ekki að koma heim pen-
ingalaus og brauðlaus.
Fataji var þung, og vatnið skvamp
aðist úr henni, þegar hún rakst í
jörðu. Cosette vildi ógjarna koma
heim með hálfa fötu af vatni, en
svo varð nú samt að vera — hún
gat ekki valdið fötunni.
tók upp silfurpening, rétti konunni
og sagði: „Hann hefir víst oltið
iiingað.“
Frú Thénardier strunsaði út úr
stofunni, en inn komu dætur henn-
ar tvær og fóru að leika sér að
brúðum sínum. Cosette horfði öf-
undaraugum á ]iær.
Ókunni maðurinn brá sér út sein
snöggvast, en kom að vörmu spori
aftur. „Gcrðu svo vel Cosette,“ sagði
liann, og rétti hcnni undurfallega
brúðu, sem hann hafði keypt.
Cosette varð frá sér numin af
„Eg skal bera fötuna fyrir þig“,
var allt i einu sagt fyrir aftan
hana. Það var vingjarnlegur maður,
sem kom gangandi eftir þjóðvcg-
inum.
Cosette fannst maðurinn svo góð-
legur, að liún rakti fyrir honum
raunir sínar. — Maðurinn hrökk
við þegar hún nefndi nafnið á
gestgjafanum i Montfermeil, Thén-
ardier. Hann kvaðst hafa lnigað
sér náttstað þar.
fögnuði.
Thénardier, sem var i eídhúsinu
og hrærði í pottum, eins og tiðkast
um eiginmenn, sem hafa konuríki,
varð ísmeygilegur á svipinn, þegar
hann heyrði um gjafir ókunna
mánnsins. — „Var hann dulbúinn
milljónamæringur?" ■— Hann gekk
inn i stofuna talaði bliðlega til
Cosette og hvatti iiana til að leika
sér að nýju brúðunni. Frú Thénar-
dier var aftur á móti stórmóðguð
við hinn ókunnuga, þar sem hann
hafði tekið slíku ástfóstri á Cosette,
Þegar lieim kom, stóð frú Tlién-
ardier í dyrunum og byrjaði aö
skammast, þegar grillti í Cosette úti
í myrkrinu. Til þess að bliðka skap
húsmóðurinnar flýtti Cosette sér að
segja, að hún hefði gest með sér.
Hinn ókunni fékk lélegan mat,
en mikið varð hann samt að borga.
Annars gaf hann matnum ekki svo
mikinn gaum. Hann starði á Cosette
litlu, sem sat undir borði og prjón-
aði, tötrum klædd og veikluleg útlits.
en spillt skemmlun dætra hennar.
Næsta morgun bað gestúrinn um
reikninginn og borgaði umyrða-
laust, þótt hann væri hár. Frú
Thénardier tautaði eitthvað um, ao
hún vildi losna við Cosette, og ó-
kunni maðurinn bauðst til að
taka hana. En mitt i samræðum
Jieirra, kom Thenardier húsbóndi
inn og þverneitaði að láta Cosetle
af hendi.
„Farðu út, kona, á meðan ég lala
við gestinn“, sagði Thénardier, um
leið og liann kom inn úr dyruniun.
Strax og frúin var farin út, tók
Thénardier að ræða ákaft um Cos-
ette, hve vænt þeim hjónunum þætti
um hana og þau gætu beinlínis ekki
verið án hennar. Að lokum krafð-
ist liann 1500 franka fyrir að láta
Iiana af liendi.
Og honum til mikillar undrunar
voru þrir 500 franka seðlar lagðir
á borðið, og hinn ókunni tók upp
ný föt á Cosette úr ferðapinkli sín-
um.
Von bráðar kvöddu þau Mont-
fermeil og héldu út á þjóðveginn.
Cosette bar brúðuna undir hand-
leggnum og réð sér varla fyrir kæti.
Ekki voru þau komin langt, þcgar
Thénardier kom á eftir þeim og
kvað sig iðrast liins lága lausnar-
Framhalcl á bls. 11.