Fálkinn - 05.09.1947, Blaðsíða 12

12
F Á L K I N N
Kathleen O’Bey:
Framhaldssaga 10. —
Augu blinda mannsins
lega þjánlngu af því. Og allt snerist um
Svein Karter.
Hún hafði ákafan hjartslátt.
Á þessu augnahliki, einmitt er liinum
hræðilega grun hafði slegið niðri í henni
— einmitt nú gerði hún sér ljóst, að liann
væri henni meira virði, en hún hafði gert
sér grein fyrir fram að þessu.
— Elskaði hún hann? Þessi ljé>sa og beina
spurning ruglaði hana. Hún gat clcki svar-
að henni. Eitt augnablik fannst henni
liún játa spurnirigunni en neila henni það
næsta .... og svo uppgötvaði hún fáum
augnablikum síðar að hún var að livísla
að sjálfri sér: — Eg elska liann, — já ég
elska hann!
Ilún varð kafrjóð í framan, og af því
að liún var hrædd um að fólk mundi taka
eftir því, stóð hún upp og gekk fram ó
ganginn. Þar stóð liún þangað til lestin
nam staðar í Lilleröð.
Hvað eftir annað kom þessi sama hugsun:
Gat það verið að Sveinn Karter og Samo
liefðu framið þennan hryllilega glæp? En
alltaf vísaði liún lienni á hug. Hún vildi
ekki liugsa slíkt — og það því fremur sem
hún var sannfærð um, að það gæti ekki
komið til niála.
Þegar lestin nam staðar flýtti hún sér
út og gegnum stöðvarskálann út á götuna.
Þar kom hún auga á Samo, sem stóð við
dyrnar og beið.
—- Herra Karter situr í vagninum og híð-
ur, sagði hann vingjarnlega. Yið vorum
hræddir um að við mundum ekki ná yður,
en það tókst nú samt.
Hann gekk á undan henni og þegar þau
komu að vagninum opnaði hann dyrnar
fyrir henni.
Þétta var vagninn lieiman frá Helme-
gaard, sá hún. Þeir hlutu því að hafa far-
ið heim fyrst, áður en þeir fóru á brautar-
stöðina til að sækja hana.
Sveinn Karter rétti fram liöndina á nióti
henni þegar liún sleig inn í vagninn.
— Það var biðin yðar á járnbrautarstöð-
inni, sem olli því að við gátum komið hing-
að í tæka tíð, sagði hann glaðlega. Fáið
þér yður sæti.
Lilly settist hjá honum, en hann hélt í
höndina á henni með báðum höndum. Svvi
liélt hann áfram:
— Eg var hræddur við að lála yður vera
eina, eftir áfallið, sem þér liljótið að hafa
fengið þegar þér funduð Hollters, sagði
hann alvarlegur. En hinsvegar fannst mér
hyggilegast að liaga þessu svona. Leið yð-
ur illa á leiðinni?
— Það var liræðilegt, svaraði hún og
það fór hrollur um hana, sem hún gat ekki
leynt. — Það var það liræðilegasta, sem
ég hefði lifað á ævi minni, það var svo. .
— Eg skil það vel, sagði hann með venju-
legri viðkvæmni. Ung stúlka eins og þér
.... nú, jæja, við hinir höfum lent í svo
mörgu, svo að það tekur ekki eins mikið
á okkur, og svo lá mér við að segja að
maður sætlir sig við að vera hlindur, þeg-
ar maður lendir í svona. Aldrei þessu vant
var ég þakldátur fyrir að liafa elcki sjón-
ina.
— Fóruð þér undir eins og og ég var
farin? spurði hún til að geta liætt að tala
um þetta ömurlega efni.
— Já, við Samo fórum undir eins á eft-
ir yður. Við náðum í bíl, sem flutti okkur
til Klampenhorg, þar tókum við annan
vagn, sem fór með okkur til Gentofte, og
svo þann þriðja, sem flutti okkur til Helme-
gaard. Ef einhver kynni að hafa séð okk-
ur og fara með það í lögregluna, geri ég
ráð fyrir að þessi bílaskipti fari með liana
á villigötur.
— Tilkynntuð þér þá ekki lögreglunni
morðið? Mér finnst hræðilegt að hugsa til
þess að láta veslings manninn liggja þarna
í tómri íbúðinni, þvi að það getur vel ver-
ið að enginn komi þangað i nokkra daga
Eg liefi látið lögregluna vita, sagði
hann hranalega. Eg tilkynnti henni morð-
ið úr sjálfvirkum síma, og gaf þeim lieim-
ilisfangið .... en þegar þeir fóru að spyrja
mig nánar þá rauf ég samhandið. Hann
hló en virtist þó ekki vera hlátur í hug,
— Eg átti hágt með að segja nokkuð meira,
nema því aðeins að leggja mig í þá hættu
að lögreglan gerði mér heimsókn. Hann
sat eins og hann væri að lilusta, svo hélt
hann áfram:
Það er farið að rigna — er ekki svo?
Hún kinkaði kolli: — Jú, það er helli-
rigning, — og það er orðið aldimmt. Eg
heyrði lika í lestinni þrumur i íjarska.
Það hafði rekið saman skýjabólstra lengi,
cn nú var ausandi rigning, droparnir skullu
á rúðunum á vagninum — og í fjarska
heyrðist dauft skruðningur af þrumum.
— Klukkan er varla svo margt? spurði
hann. Getur verið orðið dimmt núna?
— Það eru fyrst og fremst regnskýin,
sem liafa gert myrkrið, sagði hún.
Lilly leit á klukkuna. Hún var hissa að
sjá að hún var orðin yfir sex. Hún sat
lvljóð og starði fram.
Getið þér fundið nokkra skýringu á
þessu? spurði hún loksins og sneri sér að
honum.
Hann hristi höfuðið.
— Sannast að segja — nei, svaraði hann,
og svo liélt hann hægt áfram: — Eg hefi
bara einlivernveginn á tilfinningurini, að
það sem liér hefir skeð standi á einhvern
dularfullan hált í einhverju samhandi við
það, sem hefir komið fyrir mig — málið
mitt, ef þér viljið fremur orða það svo.
Það kann að þykja ótrúlegt, en ég viður-
kenni það, sagði hann, þegar hann lieyrði
að hún rak upp undrunaróp, — en þrátt
fyrir allt finnst mér þetta vera svona.
Eitt augnablik kom liin nagandi grun-
semd upp í lienni aftur, sem áður liafði
ekki viljað láta vísa sér á bug, en hún
hrinti henni frá sér á ný, sem óhugsan-
legri fjarstæðu .... Maður eins og Sveinn
Karter mundi aldrei gera slíkt, jafnvel þó
liann liefði alið aldur sinn við önnur skil-
yrði og meðal villimanna. Nei, vitanlega
ekki — það var hreinasta brjálsemi, að
láta sér detta slikt í hug.
Nú heyrðist slerk þruma, svo að vitað
var að þrumuveðrið liafði færst nær.
— Erum við bráðum komin heim? spurði
hann.
Lilly rýndi iit í myrkrið.
— Eg liugsa að við beygjum hráðum
heim að hænum, svaraði hún, en viss um
það var hún ekki. Þrumuskúrin liafði gert
svo dinimt, að henni var ómögulegt að
átta sig á umhverfinu.
En Samo virtist geta áttað sig. Hann
kveikti á stóra framljósinu sem snöggv-
ast, og svo beygði hann til vinstri niður
hliðarveginn heim að hænum.
Svo herti hann aftur á vagninum, en
aðeins fáeinar mínútur, og síðan hemlaði
hann og vagninn nam staðar. Samó hljóp
út. Han opnaði hliðið og ók vagninum inn
trjágöngin og nam staðar við aðald}rrnar.
Samó liljóp iit og opnaði vagndyrnar.
Hann studdi Svein Iíarter meðan hann
var að komast út og rétti svo Lilly liönd-
ina.
Hún hrosti vingjarnlega til hans og hljóp
út, en Samo tók upp lykilinfa, til að opna
húsið. En hann þurfti ekki á því að
halda ......
Dyrnar opnuðust sjálfkrafa.
1 bjarmanum að innan sá Lilly að maður
stóð í dyrunum.
Ilún varð mjög forviða.
Þelta er svertingi, æpli hún hátt.
í sama bili kom liægri hönd mannsins
fram eins og örskot og hitli kinnina á
Samo, svo að small í.
Samé) liörfaði undan. ... og maðurinn
notaði liið stutta hlé, meðan Samó var að
átta sig. Ilann tók undir sig stökk og livarf
inn í milli runnana í mvrkrinu, fvrir hand-
an bráutina.
8. kapítuli.
Sveinn Iíarter hafði tekið utan um Lilly
til að verja hana. Þegar hún leit niður tók
lnin eftir að hann var með skammhyssu í
hendinni.
Alda af meðaumkvun fór um hana við
tilhugsunina um, hvað lítið gagn þetta
hættulega vopn gæti gert í hendi hins hlinda
manns. Hana tók sárt að sjá live ósjálf-
hjarga liann var, cn hún sagði ekki neitt
og lét ekki á neinu hera.
Samo hafði fljótlega komið fyrir sig
fótunum aftur, og nú tók liann undir sig
stökk og elti flóttamanninn út í kjarr'ð.