Fálkinn - 05.09.1947, Blaðsíða 10

10
FÁLKINN
YHO/ftf
U/6NbllRHIR
Þiiqar Hehla reiðlst
S' 'iiina, sem fólkið á Suðurlands-
uni trlendinu hefir fengið a'ð sjá
undanfarna mánu'ði, liefir ekki ver-
ið tækil'æri til að sjá undanfarin
hundrað ár. Tilkomumeiri og ægi-
legri sjón er ekki liægt að sjá í
veröldinni, því að kjarnorkuspreng-
ingar eru ekki nema sntáræði hjá
stórum eldgosum, og jafnvel þó
að Helgoland sé sprengt í loft upp
með mörg þúsund smálesíum af
dynamiti, jtá verður jtað lítilvægt
í samanburði við stór Heklugos. Og
þetta gos er talið eitt af þeim stærri.
En þær eru dýrar, sýningarnar
liennar Heklu. í jtetta sinn hefir
öll Inn-Fljótshliðin stórskemmst, og
minniháttar skemmdir orðið undir
Eyjafjöllum. Og hraunin og örnefn-
in kringum fjallið sýna að eldri
gos hafa eyðilagt nágrennið, og
vissa er fyrir því, að Heklugos
hafa eyðilagt fjarlæga landsliluta um
skemmri tíma.
Hérna er mynd af Heklugosinu,
eins og börnunum í Danmörku er
sýnt það.
9ft sf: afc a|e
A smyolaraveiðum
Síminn hringir, sveitarforinginn
svarar .og liripar nokkur orð á
minnisblaðið: Tollstöðin í Helsing-
ör hefir grun á fiskibát, sem er
að fara suður Eyrarsund. Það má
gera ráð fyrir að liann hafi smygl-
aravörur um borð, og nú er allt
búið undir að fara á eftir honum,
á liinum hraðskreiða tollbáti, og
rannsaka bátinn.
Eftir örstutta stund smýgur bát-
urinn út úr liöfninni, og ég er á
honum. Skipverjar, sem eru þrir
tollverðir, líta eftir að vélbyssan
sé til taks og rifflarnir. Það er
aldrei að vita hverju smyglari get-
ur tekið upp á, þegar liann er kom-
inn í neyð, þó að sjaldgæft sé
að þeir reyni að verjast. Við brun-
um áfram svo að sjórinn freyðir
á kinnungnum, en tollvörðurinn seg-
ir okkur, að jjað þurfi ekki aðeins
að rannsaka fólk, sem fari til út-
landa eða komi J)aðan. Það þurfi
líka að rannsaka skipin sjálf, áður
en Jjau komi i liöfn. Margir reyna
að fela vindlinga og áfengi í lest-
inni til að smygla því svo i land
og okra á J)ví, en tollverðirnir
l)ekkja vel felustaðina í skipinu,
og ])að er sjaldan sem smyglurun-
um heppnast.
Nokkru fyrir norðan Hveðn bend-
ir stýrimaðurinn á skip, sem kem-
ur á móti okkur á hraðri ferð, og
okkur kemur saman um, að þetta
sé skipið, sem við eigum að hitta.
Nið búum okkur undir að fara
um borð, drögum upp stöðvunar-
flaggið, en hitt skipi'ð sinnir því
ekki. Það er grunsamlegt, og við
gefum merki með blístrunni, að
skipiið verði að stansa undir eins.
Þá beygir smyglaraskipið J)vert úr
leið, burt frá okkur. „Það er þá
svona," segja tollverðirnir, og herða
á ferðinni, svo að við fljúgum á-
fram. Smyglaraskipið gengur lika
vel, en við drögum fram á J)að og
loks gefst flóttaskipið' upp. Það
hægir á sér og staðnæmist. Við
siglum að og tollverðirnir hlaupa
um borð. „Hversvegna staðnæmd-
ust þið ekki J)egar við gáfum merki.
Hafið þið slæma samvisku?“ spyr
tollvörðurinn, en liann fær ekkert
svar og eftir dálitla stund dregur
hann marga kassa upp úr kjalsog-
inu. Þegar J)eir eru opnaðir komur
á daginn að þar eru mörg þúsund
pakkar af ameríkönskum sigarett-
um. Nú er smyglarabátnum hnýtt
aftan í okkur og síðan haldið til
hafnar aftur.
„Hvað verður nú?“ spyr ég toll-
verðina.
„Báturinn verður gerður upptæk-
ur, sígaretturnar líka, og smyglar-
arnir fá dóm,“ svara þeir.
Jœja, lwaö scgirðu þá, Amalia -
Nylon ?
Misheppnað tilvæði.
Skrítlur
Eruð þér genginn af göflunum,
maöur, síðasti Ijónatemjarinn var
étinn upp til agna af Ijónunum,
fyrir helminginn af kaupinu, sem
þér kerfjist.
*****
Hann segist sakna konnnnar sinn-
ar.
Ó, Pétur, ást okkar kenmr mér
til að gleyma öllu öðru i veröldinni.
9|e 9{e 9)c sfc 9|e
Æ, segðu mér, hvernig liður ve>-
lings manninum mínum?
C
COLA
Dxy/c/c