Fálkinn - 05.09.1947, Blaðsíða 13

F Á L K I N N
13
KROSSGÁTA NR. 648
Lárétt skýring:
1. Þrá, 4. sjávardýr, 10. á himni,
13. lund, 15. sýnir reiðimcrki, 10.
tákn, 17. ódámar, 19. gljúfur, 20.
þvo, 21. tveggja, 22. leiða, 23. nag,
25. llola, 27. setstokk, 29. þyngdar-
eining, 31. réttmæti, 34. tónn, 35.
komast, 37. lægðir, 38. neyt, 40.
sund, 41. fangamark, 42. keisari,
43. bíta, 44. óhreinindi, 45. skreyt-
ir, 48. hjóð, 49. ending, 50. sjáðu,
51. veiðarfæri, 53. ósamstæðir, 54.
eiður, 55. tind, 57. vaxi, 58. her-
bergi, 00. frásögnin, 01. mannsnafn,
03. kemst, 05. sjávardýr, 00. flýt-
inn, 08. safna saman, 09. hvarf, 70.
nábúar, 71. burst.
Lóðrétt skýring:
1. Endi (fornt), 2. glens, 3, taug,
5. ósamstæðir, 0. hljóða, 7. kar)-
dýr, 8. ílát, 9. ryk, 10. fugl, 11.
frosið, 12. rífa upp, 14. höfuðborg-
ar, 10. mælikvarðann, 18. skipu-
leggja> 20. höggorm, 24. fleiður,
20. mótherji, 27. sögupersónu, 28.
leksikon, 30. hljóðar, 32. hita, 33.
hlíft, 34. drepur, 30. verkur, 39.
l>ræta, 45. húð, 40. vogin, 47. ræfl-
ar, 50. friðar, 52. munnar, 54. hand-
laginn, 50. fingur, 57. dagsetning,
59. væta, 00. blunda, bh., 01. rjúka,
02. greinir, 04. keisari, 00. ryk,
07. frumefni.
LAUSN Á KR0SSG. NR. 647
Lárétt ráðning:
1. Rakblöð, 5. Fálkinn, 10. lit,
12. Sál, 13. ryð, 14. amt, 10. rif,
18. krás, 20. klára, 22. fúnu, 24.
hin, 25. ali, 20. ofn, 28. sel, 29.
át, 30. Eran, 31. Glám, 33. fá, 34.
flak, 30. alin, 38. háf, 39. hag, 40.
lif, 42. Tara, 45. kall, 48. il, 50.
náða, 52. Olga, 53. K.O., 54. Nóa,
50. sat, 57. fáa, 58. ræl, 59. daga,
01. lakar, 03. fína, 04. ami, 60.
rýr, 07. men, 68. eða, 70. gii, 71.
rigning, 72. naglbít.
Lóðrétt ráðning:
1. Reykháf, 2. blys, 3. lið, 4. öt,
0. ás, 7. lár, 8. klif, 9. Nikulás, 11.
smá, 13. Rán, 14. alin, 15. trog, 17.
fús, 19. rit, 20. klak, 21. afla, 23.
nef, 25. Ara, 27. nál, 30. eifan, 32.
milla, 34 . fát, 35. tap, 37. Níl. , 41.
vindlar, 43. rás, 44. aðal, 45. klár,
40, aga, 47, . bolabít, 49. lóa, 51.
atar, 52. ■of ar, 53. kæn, 55. aga,
58. Rin, 00. amen, 02. kýr, 03. fell,
05. iði, 67. mig, 09. an, 70. G.A.
Karter og Lilly stóðu og biðu.
Þau lieyrðu smelli í greinum, sem brotn-
uðu, og hratt fótatak, sem varð veikara og
veikara. Það var allt og sumt.
Mínuturnar snigluðust áfram. Karter
sýndi ekki enn á sér snið til þess að fara
inn í húsið. Hann stóð kyrr og hlustaði
og hluslaði.
Og loksins kom Samo fram úr myrkrinu.
— Hann varð fljótari en ég, sagði hann
spekingslega. — Hann hljóp frá mér, en
í næsta skipti, sem ég kemst í tæri við
hann, þá ......
Sveinn Karter opnaði dyrnar upp á gátt,
Far þú inn fyrstur, Samo, sagði hann.
Maður veil ekki nema það gætu verið fleiri
og þú sérð hetur en ég, sagði hann kald-
ranalega.
Samo fór á undan.
Kveiktu ljósið, sagði Karter, en stattu
svo hérna við dyrnar, svo að við getum
séð, livað hér liefir verið liafsl að.
Þau fóru inn öll þrjú, en í sama bili
kviknaði i lampanum í loftinu.
Sveinn Ivarter hélt hendinni enn um
öxl Lillv, en nú heyrðist rödd lians aftur:
Bíðið þér við hérna, ungfrú Tarl ....
og segið mér livað þér sjáið!
Hún rak upp undrunaróp.
Hvað er það? spurði hann.
Skrifborðið hefir verið brotið upp!
sagði liún æsl. — Atll hefir verið tætl úr
skúffunum o.g liggur á víð og dreif á gólf-
inu.
Annars ekkert? spurði liann.
Jú, skápur, sem ég hefi ekki tekið
eftir áður, því að hann er innbyggður í
vegginn, befir líka verið brotinn upp. Að
því er ég get best séð befir hann verið
tæmdur og það sem í honum var liggur
á gólfinu.
Annars ekkert? Um leið sagði hann
nokkur orð við Samo, á máli, sem þeir
notuðu oft sín á milli, og Samo hvarf fljót-
lega úl i ganginn. Lilly lieyrði undir feins
á eftir að kjallaradyrnar voru opnaðar og
siðan lokað. Hún vissi að það voru þær,
því að hún þekkti aftur marrið, sem hún
hafði lieyrt áður, þegar gengið var um
þær dyr.
Annars ekkert? spurði Karter aftur.
— Nei, ég get ekki komið auga á neitt
annað. Að öðru leyti sýnist mér allt vera
með unnnerkjum, eins og það var þegar
við fórum.
Henni virtist hún heyra að hann andaði
eins og honum létli, en liún var ekki viss
um hvort sér liefði heyrst rétt, og nú kom
Samo til haka.
Hún skildi ekki hvað hann sag'ði, því að
hann talaði sitt eigið mál, en að því er
virtist var skýrsla hans viðunandi, því að
Sveinn Karter fór að skellihlæja.
— Þeir eru svo nautheimskir, sagði
bann. — Fólk, sem fæst við glæpi ætti
að vera dálítið greindara. Jæja, en farðu
nú að tiugsa um matinn, Samo. Ungfrú
Tarl er vís til að hjálpa mér á meðan,
við að koma plöggunum mínum á sama
stað aftur.
Ilann dró hana með sér að skrifborð-
inu, og innan stundar voru þau í óða
önn að raða skjöluum.
Sveinn Karter var enn i besta skapi.
Ilann gerði að gamni sínu og hló, —
það var auðfundið að árangurinn af lieim-
sókninni hafði verið heldnr magur.
Þegar þau höfðu lokið við að koma öllu
á sinn stað, lét liann hana hella víni á
glös, og svo settust þau og drukku og
töluðu saman.
Hann kveikti í pípunni og hauð henni
vindling. Svo sagði hann allt í einu:
— Hvað er klukkan?
Hún leil á hana: — Vantar tvær mínút-
ur í sjö.
— Eg hélt þetta. Gerið þér svo vel að
opna útvarpið.
Hún stóð upp og skrúfaði frá viðtækinu,
og svo settist liún aftur andspænis hon-
um og' smádreypti á glasinu.
Það var hljóðfærasláttur i útvarpinu,
en lionum lauk liráðlega, og nú héyrðist
rödd þulsins
— Nú koma fréttirnar.
Hvorugt þeirra hlustaði, þangað til
Karter bandaði hendinni og sagði.
— Þarna kernur ]>að, sem ég vil heyra!
sagði hann.
Rödd þulsins lieyrðist skýrt og greiui-
lega :
„í dag hefir verið framið dularfullt
morð hér í borginni, í tómri íbúð í Sorte-
gade 116 lie.fir maður fundist myrtur.
Ókunnur maður hafði látið lögregluna
vita í síma, að dauður maður væri á
þessum slað, — það kom síðar á dag-
inn, að maðurinn liafði lalað úr sjálf-
virkum sima. Hingað til hefir verið ó-
mögulegt að komast á snoðir um liver
þessi maður sé, en sé það morðinginn
sjálfur, þá verður upphringingin enn ó-
skiljanlegri. Lögreglan fór þegar í stað
á hinn tilgreinda slað og sá að rétt var
frá skýrt. Þar lá maður á gólfinu myrt-
ur, lionum hafði verið greitl liögg aftan
frá, og af blöðum þeim sem á lionum
fundust varð það ljóst að hann hét Edg-
ar Hollters, og var bókari hjá hinum
kunna málaflutningsmanni Henrik Mul-
berg. Læknir lögreglunnar heldur þvi
eindregið fram, að tiöggið hafi vcrið afar
hart, en vill heldur ekki neila þvi, að
kvenmaður geti hafa greitt ])að. Að lög-
reglan grunar kvenmann um hlutdeild í
morðinu stafar af því að í vasa liins látna
fannt snifsi af hréfi, sem á var skrifað:
. ...„hitlu mig á hinum tiltekna stað i
Sortegade 116, III t. v. — Og undir stóð
nafnið „Lilly“.
Lilly hljóðaði upp. Hún slarði með ör-
væntinguna uppmálaða í andlitinu á Ivart-
er, en hann sat hinn rólegasti og hlustaði á
röddina í útvarpinu.
Það var líkast og hann hefði gleymt þvi
að hún væri til.......
Og þulurinn hélt áfram: