Fálkinn - 05.09.1947, Blaðsíða 8

8
FÁLKINN
Andi sækir prest
til þess að veita deyjandi manni aflát
Saga þessi er tekin upp úr bókinni „Sannar drauga-
sögur" eftir Cheiro (Louis Hamon, greifa). Kristmundur
Þorleifsson hefir annast þýðingu bókarinnar, og út-
gefandi er Prentsmiðja Austurlands H.f.
„Vér þurfum hvorki biskupa-
ráð né andastefnur til þess að
segja oss hverju vér eigum að
trúa. Allt er oss frjálst að rann-
saka.“
Asaph Hall, prófessor.
„Þegar þú kallar eitthvað
dularfullt, þýðir það ekkert
annað en að þú skilur það
ekki.“
Kelvin lávarður.
Þaö var kvöld eitt, er ég dvald-
ist á lieimili minu í Suður-
Englandi, að sóknarpresturinn,
faðir Jackson, leit inn, að lokn-
um miðdegisverði til að rabba
við mig.
Faðir Jackson var afar ein-
kennilegur maður. Öllum þótti
vænt um liann. — Rómversk
kaþólskir, mótmælendur og
heiðingjar, (og það var nokkuð
af þeim í þessu kyrrláta litla
þorpi) allir töluðu lofsamlega
um „föður Jackson“ en það
var gælunafn lians.
Hann helgaði sig kirkju sinni.
Er hann fékk brauðið, var
kirkjan lítill timburkofi með
hripleku járnþaki og söfnuð-
urinn var tólf „sálir“ svo gaml-
ar og jgigtarhrumar, að venju-
lega lágu þær á hnjánum út
messuna, eftir að þær höfðu
kropið.
Eftir tíu ár var liann búinn
að endurreisa kirkjuna litlu,
en honum þótti jafnvel múr-
steinn ekki nógu góður. Það
varð að vera Portlandsteinn.
Söfnuðurinn hafði vaxið upp
yfir tvö liundruð, og í þeim
hópi voru margir „heiðingij-
anna“ og fólkið kom langt að
til þess að Idýða á prédikanir
hans.
Utan trúmálasviðsins var
hann sá víðsýnasti maður, sem
ég liefi þekkt. IJann var mjög
hneigður fyrir allt óvenjulegt,
og framúrskarandi vel lesinn i
öllum nútíma viðfangsefnum
vísindanna.
Við skröfuðum oft um ýmis-
leg dulræn efni, og þótt hann
hæfi íafnan rökfærslur sínar
með þeim ummæium, að kirkj-
að hlynnti ekki að þeim málum,
þá varð hann að lokuím sá
maðurinn, sem sagði mér þá
sögu, sem er einna áþreifanleg-
asta dæmið, sem ég liefi heyrt
um, að draugar komi fram eins
og menn.
Þetta fyrrnefnda kvöld, liöfð-
um við verið að ræða um nökk-
ur einkennileg og óskýranleg
atvik, sem nýlega höfðu gerst
heima hjá mér. Sérstaklega var
honum hugþekkt eitt atvik.
Andi nokkur hafði sótt það
mjög fasl að ákveðið verk væri
framkvæmt, sem hafði orðið
lil mikils gagns og blessunar
öllum þeim, er hlut áttu að
máli.
Mér til undrunar fór liann
ekkert að malda i móinn eins
og hans var venja, heldur liall-
aði sér aftur á balc í stólnum
og sagði mér eftirfarandi sögu:
„Eg er nú til með að viður-
kenna það,“ hóf hann mál sitt,
„að þeir, sem dánir eru geti
komið aftur, jjegar sérstaklega
er ástatt, til dæmis í því skyni
að gera góðverk. Getur þá ver-
ið að þeim sé leyft að vitja
jarðarinnar aftur. Eitt alvik
af því tagi hefir komið fyrir
mig sjálfan.
Eg var einu sinni aðstoðar-
])restur í mjög fátækri sókn í
Glasgow — ungir prestar eru
sendir á þess háttar staði til
þess að þeir verði að brjóta
sér brautiria. Eg bjó með öðr-
um presti. Var hann helmingi
eldri en ég og svo lasburða, að
ég varð að bæta meiri hlutan-
um af hans störfum við mín
verk.
Eitt kvöldið var ég venju-
fremur þreyttur, er ég kom
heim. Stígvélin mín voru blaut;
fór ég úr þeim og lét þau hjá
arninum, til þess að þurrka
þau, en starfsbróðir minn gaf
mér skál af súpu, sem hann
liafði haldið heitri lianda mér
í margar klukkustundir. Eg
var þreyttur bæði á líkama og
sál. í marga máuði hafði geisað
illkynjuð sótt í Glasgow. Vetur-
inn var bæði kaldur og ill-
viðrasamur, og ég var orðinn
steinuppgefinn af sjúkravitj-
unum, lieimsóknum til deyj-
andi manna og liinum venju-
legu prestsverkum.
Eg teygði úr mér í liæginda-
stólnurii fyrir framari arininn
og varp öndinni af ánægju. Úti
golaði stormurinn og regnið
lamdi gluggarúðurnar. „Guði
sé lof, að ég þarf ekki að fara
í fleiri sjúkravitjanir í kveld,“
hugsaði ég.
Það var barið létt högg á úti-
dyrnar. Eg lét sem ég heyrði
það ekki. Starfsbróðir minn
rétti mér kvöldblaðið; það virt-
ist svo, sem hann hefði ekkert
heyrt. Nú leið nálægt eirini
mínútu. Það var barið að
nýju.
Eg fór að lesa hlaðið upp-
hátt: „Stormur geisar í Norð-
ur-Skotlandi. — Símaþx-æðir
slitna. — Feikna vöxtur i Clyde.
— Enn var barið — höggin
voru einkennilega þrálát. Eg
fleygði blaðinu frá mér, stóð
upp og opnaði dyrnar. Þar var
enginn, ekkert annað en svarla
nxyrkur. Eg dokaði við, en eng-
inn kom í ljós. Eg lokaði dyr-
xxnuixx og fór aftur að arninunx.
„Það er elckert annað en
stormurinn“, sagði félagi minn.
„Enginri færi að sækja þig að
nóttu til í öðru eins veðri,
nenxa þá ef vera skyldi til deyj-
andi manns.“
Ennþá var harið. Við biðunx
án þess að nxæla orð frá vörum
— og enn var barið og nú miklu
fastar en áður. Eg laulc upp
dyrunum. Gaslaixxpi var lxand-
an við götuxxa, og i flöktandi
skini hans stóð mannvera og
virtist vera að bíða eftir inér.
Eg get séð andlit mannsins i
huga nxér. Grófgerður náungi,
með klút unx hálsimx, og auð-
sjáanlega írskrar ættar; svip-
urinn var ákveðinn, og aldrei
gleynxi ég þeirri dularfullu þrá
senx lýsti sér í augnaráðinu.
Hann mælti ekki orð frá vör-
um, aðeins benti mér að koma.
„Hinkrið þér aðeins við og
svo kem ég með yður,“ nxælti
ég-
Eg tróð nxér, nxeð erfiðismun-
um, í blautu stígvélin nxín og
hlauta frakkann, tók það senx
prestar eru vanir að lxafa með
sér, er mikið lig'gur við, og fór
síðaix út.
Maðurinn benti íxiér að fylgja
sér, lagði af stað og fór svo
geyst, að ég álli erfitt með að
fylgja lionunx eftir.
Eg hélt að ég væri þaulkunn-
ugur í þessum borgarhluta, en
fylgdarmaður nxinn virtist kunn
ugi’i. Haixix þræddi hvei’ja lilið-
argötuna af annai’i, og di-ægist
ég eitthvað aftur úr, heið hann
mín, og hélt svo af stað aftur.
„Það er sýnilegt að haixn
lxeldur að einhver eigi skamnxt
eftir,“ hugsaði ég, og greikkaði
sporið eins og mest ég nlálli
nxóti dynjandi regninu.
Við vorunx komnir i hafnar-
hverfið og heygðum inn á hliðar-
götu, þar sem stóð röð af leigu-
húsunx — hræðilegunx rottu-
liolum, þar senx eingöngu voru
leigð einstök herbergi.
Eg sá að maðurinn beið eftir
mér við steinsliga senx var við
fjarsta enda húsraðarinnar.
Við urðunx því sem næst sanx-
fei’ða upp stigann, hann var
aðeins fáum skrefunx á undan
mér. Við héldunx áfranx upp
uns við komunx að siðasta her-
bei'ginu á þakhæðinni. Maður-
inxx fór inn í herbergið, gekk að
höfðalaginu á rúminu. Eg sá
að hann nanx þar staðar og lók
i liönd mannsins, sem var að
deyja; í sömu svipan var hann
horfinn.
Dauðvona maðurinn hafði
þegar konxið au,ga á nxig. „Ó,
faðii%“ andvarpaði hann. „Loks-
íns eruð þér kominn. Pat Egan
sagði mér að hann skyldi sækja
prest, og lxann liefir lialdið ox’ð
sín.“
„Hver er Pat Egan?“ spurði
ég-
„Hann dó í Ástrahu fyrir tutt-
ugu árunx. Eix hlustið nú á mig
faðir, látið yður það engii
skipta, þér munuð skilja þetta
allt, þegar þér heyrið sögu
mína. — Við Pat Egan liittumst
í skóginum 400 mílur frá Mel-
bourne. Báðir vorum við út-
skúfaðir úr íxiannlegu félagi,
en höfðunx ef lil vill sjaldan
haft tækifæri lil að gera eða
vilja vel. Við vorunx eins og
sagt er óvinir allra og allir ó-
vinir okkar.