Fálkinn - 26.09.1947, Blaðsíða 9

F A L K I N N
9
Aage Brodersen:
Furðulegur köttur
Gegn uilja rússnesku stjórnarinnar hafa Bretar, Bandaríkja-
menn og Frakkar hafið viðræður í London um framtið
Ruhr-liéraðanna■ Ráðstefnan fer fram í Lancaster House.
Á efri myndinni sjást frá vinstri: C. Weir; Sir Sholto Douglas,
yfirmaður breska hernámssræðisins í Þýskalandi, og Mr. Jenk
ins. — Að neðan Clay hershöf ingi, yfirmaður ameríska her-
námssvæðisins í Þýskalandi; Lewis Douglas, sendiherra U. S. A.
í Englandi, og Mr. Murphy.
« <«■«« «^««««««« ««««««■« <«<« «««««
Einn morguninn þegar hún
Pella, elsta telpan lijónanna
opnaði gangdyrnar til þess að
taka mjólkurflöskurnar inn-
fyrir, sat svartur köttur á
dyramottunni og mjálmaði.
Kötturinn slóð lelilega upp,
gerði sig til fyrir henni, setti
upp kryppuna og neri sér upp
að spóalöþpunum á Pellu.
„Mainina, það situr ljómandi
fállegur köttur við dyrnar og
vill komast inn,“ sagði Pella.
Hann er víst soltinn.“
„Æ, má hann ekki koma
inn?“ kölluðu tvær litlu systur
Pellu og skutu hausnum undan
sænginni eins og snæklukkur
úr vorfönninni. „Lofðu honum
að koma inn, mamma!“ suð-
uðu þær.
„Nei!“ sagði mamma ákveð-
in. Hún var i önnum við morg-
unverkin.
„Af hverju ekki? Æ, lofaðu
honuin að koma inn l’yrir,
mamma!“
„Iíemur ekki til mála!“ sagði
mamma.
„En hann er svo soltinn,
auminginn!“ kallaði Pella.
„Kannske á hann hvorki
]>abha eða mömmu .... þetta
er ljótt af þér, mamma“, sögðu
litlu stúlkurnar kjökrandi.
„Þið vitið að hann pabbi ykk-
ar er hjátrúarfullur eins og all-
ir leikarar. Honum er ekkert
um svarta ketti.“
„Hánn er ekki alveg svartur
.... hann er sökkóttur," sagði
Pella.
„Nei, liefi ég sagt. Og svo töl-
um við ekki meira um það.“
En augnabliki síðar spígspor-
aði kötturinn um gólfið og'
sjjerrli rófuna. Hann pírði aug-
unum smeðjulega. Hann hafði
komist inn um opinn glugga.
,Kis — kis!“ kölluðu börnin
i sjöunda himni.
„Út með þig!“ sagði móðirin
höstug og opnaði dyrnar upp
á gátt.
En kisa labbaði liátiðlega
undir eitl rúmið, inn í innsta
skot.
Þá snaraðist móðirin fram
í eldliús og náði í langan sóp.
„Aumingja fallegi köttur-
inn!“ sagði Pella og var gröm.
„Svei attan mamma, þetta er
ljótt!“ sögðu snæklukkurnar.
í sama bili kom pabbi þeirra
niður stigann. Hann hafði sof-
ið afleitlega um nóttina og' taug-
arnar voru í uppnámi því að
um kvöldið átti að vera frum-
sýning' í leikhúsinu og hlut-
verkið lians var stórt.
„Er ómögulegt að fá næði.
Þið ólmist eins og villidýr!“
Nú heyrðist „mjá!‘ innan úr
dimmunni undan rúminu.
„Mjá-mjá!“ Hann hrökk við.
Krakkarnir skríktu og héldu
liendinni fyrir munninn. „Mjá-
mjá!“ heyrðist i sífellu undan
rúminu.
„Er ég orðinn geðveikur?"
hrópaði liann og tók um ennið
á sér.
Svartur köttur kom labhandi
og nuddaði sér mjálmandi upp
að húsbóndanum, eins og hann
vildi biðja hann liðsinnis.
Leikarinn lagði á flótta, ná-
fölur af skelfingu. Svartur kött-
ur! Og einmitt frumsýningar-
daginn. Hann opnaði allar
hurðir og hóf nú atlögu að
kettinum, skreið loks undir
rúm og náði í kvikindið og
flcygði því á dyr. Svo lineig
liann uppgefinn niður á stól
og andvarpaði:
„Nú veit ég livernig fer i
kvöld! Hvernig komst kvikind-
ið inn ?“
„Líklega inn um gluggann.
En það veit ekki á neitt,“ sagði
frúin.
En hann ýtti henni frá og
andvarpaði: „Það er úti um
mig!“
— — Og það reyndist rétt.
Leiksýningin fór í hundana.
Dómararnir skrifuðu, að hann
væri ekki maður í þetta hlut-
verk.
Allt komst í uppnám morg-
uninn eftir því að þá kom kött-
urinn aftur. Inn um gluggann.
Hann sat á eldliúsborðinu. Leik
arinn tók í bnakkadrambið á
lionum og lienti honum út.
Skömmu siðar fengu litlu telp-
urnar mislinga.
En hann kom aftur dag eftir
dag, og þetta hátterni hefði
verið dularfullt, ef svo hefði
ekki staðið á að Pella stalst allt-
af til að gefa honum mat. Hann
krafðist að vera talinn til fjöl-
skyldunnar.
Eitt kvöldið kastaði leikar-
inn grjóti á lcöttinn. Sama
kvöldið lagðist frúin í háls-
Hertoginn af Lichtenstein
greiðir alla skatta fyrir hertoga-
dæmi sitt. íbúarnir, sem eru um
12.000 talsins eru skattfrjálsir. Sama
cr að segja um íbúa Monaco. Spila-
bankinn greiðir hertoganum árgjald,
sem nægir fyrir útgjöldum ríkisins.
bólgu og leikarinn varð að
hugsa um lieimilið, jafnframt
því scm liann var að læra stórt
hlutverk. Kötturin kom aftur
og samtimis fékk læknirinn
hréf frá skattstofunni. Það
hafði verið hækkað á honum
útsvarið.
Loks afréð leikarinn að gera
])að sem dygði. Hann náði í
pappaöskju, boraði á liana loft-
göt, stakk kettinum i hana og
fór með liann langt út fyrir bæ
og skildi hann eftir. Morguninn
eftir var kötturinn kominn aft-
ur. „Ðrottinn minn! Þessi kött-
ur verður bani minn!“ hrópaði
leikarinn.
Og það kom fram: Leikarinn
dó. Að vísu ekki fyr en nokkr-
um árum seinna og að því er
virðist með eðlilegu móti, en
hann dó .......
Hæstu launin
sem nokkur maður hefir haft i ver-
öldinni fékk Franz Jósep Austur-
ríkiskeisari. Hann liafði í föst laun
22.060.000 austurriskar krónur eða
sem svarar 4.4 milljón dollurum.
Auk launanna liafði hann ýmsar
aðrar tekjur og afgjöld af eignum
sínum. Franz Jóscp varð lánglífur
i hásætinu, enda námu launin, scm
hann fékk úr ríkissjóði samtals 276.6
milljón dollurum. Þetta er nálægt
25 sinnum meira, en allir forsetar
Bandaríkjanna hafa fengið samtals
í laun frá fyrstu tíð.
Vilhjálmur Þýskalandskeisari
var einn af ríkustu mönnum Evrópu
og voru eignir lians taldar vera um
500 milljón krónur, eftir að liann
var flúinn til Hollands. Þýska stjórn
in ákvað að eignir hans í Þýska-
landi skyldu vera skattfrjálsar. Og
hollenska stjórnin féllst á að hann
skyldi einig vera skattfrjáls i
Hollandi, því að hann væri útlagi
og hefði engar tekjur þar. Þánnig
var Vilhjálmur alveg skattfrjáls öll
útlegðarár sín og vitanlega greiddi
hann ekki skatt þegar hann var
keisari.
Elisabeth Bathory
greifafrúin ungverska sem oft hefir
verið kölluð „tígrislæðan“, drap 650
vinnukonur sínar á sex árum. Eng-
in lög náðu yfir hana svo að henni
liélst þetta uppi.