Fálkinn - 26.09.1947, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
KROSSGATA NR. 651
Lárétt, skýring:
1. Glufu, 4. sjávardýr, 10. fæðu,
13. hyski, 15. óframkvæmt, 16. grun-
ar, 17. þrætu, 19. flýtir, 20. reið-
ur, 21. drungi, 22. þrir eins, 23.
þráður, 25. málms, 27. verð, 29. sam-
hljóðar, 31. alger, 34. fangamark,
35. gervalla, 37. stækkaða, 38. dag-
setning, 40. viður, 41. samhljóðar,
42. ósamstæðir, 43. innyfli 44. fé,
45. cmbættismanns, 48. flana, 49.
ósamstæðir, 50. skip, 51. óhreinka,
53. samhljóðar, 54. biðja, 55. öfug,
57. höfðingi, 58. lengra, 60. vind-
urinn, 61. óbeint, 63. flennan, 65.
eldstæði, 66. skemmdur, 68. mýkja,
69. I'ley, 70. reiðmanninn, 71. bit.
Lóörétt skýring:
1. Gats, 2. fálms, 3. grenjað, 5.
friður, 6. steinn, 7. teikniáhöld, 8.
kona útl., 9. leikur, 10. anno, 11.
þráður, 12. reiðihljóð, 14. örnefni,
16. slæmu ásigkomulagi, 18. störf-
uðu, 20. óska, 24. þýddi, 2(i. létt
lög, 27. snotrari, 28. tafðist, 30.
g'agnsæu, 32. geð, 33. ónothæf, 34.
timi, 36. meðal, 39. skel, 45. fros-
in, 46. farkostur, 47. spíra, 50. fugl,
52. árbók, 54. geymir, 56. vitlaus,
57. gróa, 59. totu, 60. afhenti, 61.
svína, 62. kindina, 64. bit, 66. ó-
samstæðir, 67. ónefndur.
LAUSN Á KROSSG. NR. 650
Lárélt, ráðning
1. Úfs, 4. kreista, 10. krá, 13.
rent, 15. elsta, 16. snær, 17. glæru,
19. A.B.lt., 20. kvala, 21. aðan, 22.
sjá. 23. rola, 25. asna, 27. moll,
29. K.S., 31. Suðurlönd, 34. U.J., 35.
Akra, 37. munir, 38. ugla, 40. móar,
41. I.U., 42. S.S., 43. rall, 44. mis,
45. truntur, 48. til, 49. Í.R., 50. sjá,
51. gaf, 53. Ni, 54. skal, 55. usja,
57. skall, 58. raula, 60. skuld, 61.
rim, 63. rignt, 65. mælt, 66. Hólar,
68. degi, 69. ári, 70. stallur, 71. raf.
Lóðrétt ráðning:
1. Úrg, 2. fela, 3. snæða, 5. Re,
6. Elas, 7. ísbjörn, 8. strá, 9. T.A.,
10. knall, 11. ræla, 12. ára, 14.
trassar, l(i. svoldur, 18. unnu, 20.
Kron, 24. skammir, 26 aðmiráll,
27. Mörsugur, 28. fjallið, 30. skóir,
32. U.U.U.U., 33. list, 34. ullin, 36.
ras, 39. g'at, 45. tjald, 46. nirfill,
47. asar, 50. skalt, 52. Fluid, 54.
skuli, 56. alger, 57. skær, 59. anga,
60. smá, 61. róa, 62. mal, 64. tif, 66.
H.T., 67. R.U.
maður, sem ég síst af öllu hefði trúað til
að vera í þingum við kvenfólk yfirleitt,
lifði í rauninni aðeins fyrir starf sitt hjá
hróður írtínum — já, ]>að var víst eina
áhugamál ltans, eftir því sem-mér hefir
skilist .......
Hann var alltaf að líta á klukkuna.
— Nú dugir þetta ekki lcngur, sagði hann
loksins, — eftir fimm mínútur á ég að
fara á stofugang .... Það er hræðilegt hve
tíminn líðnr fljótt, þegar maður situr nota-
lega og talar við skemmtilegt fólk —. Að
hugsa sér þetta, nú hefi ég bráðum setið
hérna í þrjú kortér ....
Okkur þykir vænt um að liafa fengið
að sjá vður, sagði Karter alúðlega.
— Þakka yður fyrir, það var fallega sagl,
en sem sagt: sjúklingarnir bíða hvernig
svo sem veðrið er*1— ég er ekki minn eigin
herra. . . . Hann gekk út að glugganum og
dró tjaldið ofurlítið frá. — Það er víst
taísvert skárra núna, sagði hann, — svei
mér ef ég held ekki að ég fari. Þakka vður
kærlega fyrir mig.
Eftir augnablik var liann kominn í vola
frakkann og kvaddi þau hæði innilega.
Þetta er nú skárri rigningin, tautaði
hann um leið og hann fór út.
Lilly og Karter slóðu eftir í dyrunum, og
Lilly sá liann hverfa út í myrkrið með
liraða, eins og hann væri hlaupari.
Hann vill vísl ekki vökna meira en
þörf er á, sagði hún hlæjandi. Hann
flýtir sér allt hvað af tekur.
— Hann hefir fulla ástæðu til þess ef
sjúklingarnir híða, svaraði Karter. Hann
virðist vera einstaklega passasamur læknir.
— Það finnst mér líka, svaraði hún. Og
það hefir alltaf verið mín skoðun. Og svo
er hann einslaklega skemmtilegur að tala
við liann.
Tvímælalaust, sagði Karter, en orðin
liljómuðu eins og hann væri að liugsa um
eitthvað annað. — Hann er einstaklega við-
feldinn og jafnframl er hann ekki eins
og fólk er flest.
Þau voru komin inn i stofuna aftur.
—- Eitt glas í viðbót? spurði hann.
Hún Iiristi höfuðið.
Nei, þakka yður fyrir, ég kæri mig
ekki um meira. Mig langar eiginlega mest
til að fara að taka á mig náðir, og öryggis-
ins vegna held ég að ég verði að sofa í
kjallaranum, þessa síðustu nótt, sem fé-
mætið er á heimilinu. Eruð þér þreytt líka?
— Eiginlega ekki.
Jæja, en þér þurfið ekki að fara að
hátta, ef yður langar ekki til þess, sagði
hann fljótt. Það er fjöldi af allskonar bók-
um fyrir allan srnekk þarna í bókahillunni.
Þér getið vel selið og lesið dálitla stund,
el' yður langar til þess.
Eg held ég verði að gera 'það, sagði
hún.
— Agætt, fylgið mér þá bara fram að
dyrunum, svo kemst ég einn niður stigann.
Hann tók hendinni um öxl henni og þau
gengu saman yfir gólfið og út um dyrnar
og að kjaÚaradyrunuin. Hvorugt þeirra
sagði nokkurt orð fyrr en þau komu að
dyrunum, þá sagði hann:
Góða nótt, ungfrú Tarl. Hann lók háð-
um höndum um hönd hennar og stóð kyrr
eitt augnablik. — Og nú verðið þér að lofa
mér að verða ekki óróleg. Eg held ekki að
það sé ástæða til þess. En sitjið þér nú
ekki of lengi uppi. Það er heilnæmt að fara
snenuna að hátta, sagði hann kankvíslega.
Það var eins og liann ætlaði að segja
eitthvað meira, en samt varð ekki úr því.
Hann hló hara aftur, þessum þurra, kalda
hlátri, sem liún kannaðist svo vel við.
Svo — lienni kom það mjög á óvart
— laut liann allt í einu og kyssti hana á
liöndina.
— Góða nótt, ungfrú Tarl. .. .
Góða nótt, herra Ivarter, svaraði hún
vandræðalega.
Á næsta augnabliki hafði húrðin lok-
ast að balci lionum og lnin lieyrði leitandi
fólatak hans niður stigann.
Hún var mjög hugsandi er hún gekk afl-
ur inn í stofuna.
Hjarta hennar barðist ákaft og henni var
órött. Hversvegna hafði hann kysst hana
á höndina?
Það tor alda af angurblíðu um hana
alla við þessa tilhugsun, þrá eftir að vefja
örmunum um háls honum. Þrýsta sér að
lionum og kyssa hann á munninn. Hún
reyndi að vísa þessum hugsunum á hug, —
en djúpt í sál liennar höfðu þær kveikt bál,
sem varð æ heitara.
Ilún tók'bók úr hillunni og hlaðaði í
henni. Hún reyndi að hafa liugann við hana,
fór að lesa, — en hafði enga eirð í sér
til þess. Henni fannst liún vera svo ömur-
lega einmana. Henni dalt i lmg að fara nið-
ur til hans, aðeins til þess að heyra rödd
hans aftur, en svo roðnaði hún og visaði
þessari hugdettu á bug með öllu afli.
Nei, það mátti hún ekki gera. Hvað
mundi hann hugsa? Hann mundi skilja
hversvegna hún kom — af því að hún elsk-
aði hann. Eða mnndi liann ekki hugsa
neitt slíkt? Jú — vissulega! En hversvegna
hafði liann kjrsst liana á höndina — og
hversvegna hafði liann kysst hana á munn-
inn — fyrr um daginn? Hversvegna?
Þetla litla spurnarorð kom aftur og aft-
ur í hug hennar, hvernig sem hún reyndi
að vísa því á bug.
Hún las dálítinn kafla í bókinni ■— og
varð hugfangin af efninu. Hún hélt áfram
að lesa, neyddi sig til að halda áfram i
hvert sinn sem hugsanir liennar reyndu að
taka af henni ráðin — en loks gat hún ekki
meira.
Hún spratt upp og leit á klukkuna. Hún
varð liissa á að hún hafði notað fast að
þvi klukkutíma til að lesa 34 blaðsíður, —
en að vísu hafði hún ekki lesið samfleytt,
hún hafði hugsað á milli.
Lilly setti hókina á sinn stað í hillunni,
slökkti i stofunni og gekk inn á herbergið
sitt.
Hún tók upp litlu skammbyssuna, sem
Karter hafði ferðið henni, og lagði liana á