Fálkinn - 26.09.1947, Blaðsíða 10

10
FÁLKINN
VNRSVV
bE/KNbURNMt
Hestar Indíánahöfðingjans
Indíánahöfðingi þurfti að eiga
marga hesta, ekki færri en 14—15,
og hann liafði sjálfur tamið þá alla.
Tveir þeirra voru stríðshestar og
þeim reið liöfðinginn alltaf sjálfur
í orrustum. Þeir voru vel tamdir og
hræddust ekki skot og þeir höfðu
lært að fleygja sér til jarðar og
látast vera dauðir, þegar þeim var
skipað. Þó að jieir væru nokkur
hundruð metra i burtu komu jieir
hlaupandi cf höfðinginn benti þeim
með hendinni. Þeir liöfðu líka ver-
ið vandir á að sparka í óvinina.
Slíkur hestur hafði sparkað hvítan
mann til bana ef hann hefði orðið á
vegi hans. Aðrir voru tamdir til að
veiða og enn aðrir þjálfaðir til lang-
ferða.
Þið skuluð ekki halda að liöfð-
inginn liafi notað keyrið til að
kenna liestunum þetta allt. Nei,
hann talaði við hestana. Þegar Ind-
íáninn studdi á hægri bóg hestsins
beygði hann til hægri, þegar hann
liallaði sér fram í hnakknum lierti
hesturinn á sér, og Jiegar reiðmaður
inn hallaði sér aftur á bak nam
hesturinn staðar.
Spirandi furnkSngull
Það er alltaf gaman að hafa eitt-
hvað grænt i glugganum að vetrar-
lagi og tilraunir með furuköngulinn,
sem ég' ætla að segja ykkur frá, get-
ur verið skemmtileg. Hellið vatni
í skál og setjið mosaskánir i, og
látið Jiær drekka í sig vatnið. í
mosann setjið þið vel Jiroskaðan
furuköngul, sem hefir opnað sig
vel. Sáið svo mold yfir liann og
látið nokkur grasfræ detta í mold-
ina. Ef köngullinn er sæmilega rak-
ur í mosanum og hlýtt í stofunni,
spíra grasfræin fljótt og köngull-
inn verður grænn eftir nokkra daga.
í ÚLFAKREPPU
9. Hundarnir röktu spor úlfanna,
og bráðum sá Villi lcifarnar af
hermelínuskinnunum, er hann lýsti
fyrir sér með vasaljósinu. Það voru
ekki eftir af þeim nema hárflygs-
urnar. Hann snerd við að sleðanum
og nú var ferðinni haldið áfram
með þungum hug, og um nriðdeg-
isleytið tóku lieir sér áningarstað
undir stórum furutrjám. Þeir voru
dauðjireyttir er Jieir lögðust fyrir,
og sofnuðu eins og steinar, — og
ef til vill hefðu þeir aldrei vaknað
aftur ef hundurinn Star hefði ekki
farið að gelta í ákafa og hamast á
svefnpokunum þeirra. Það var kom-
ið kvöld og ýlfrið í úlfunum heyrð-
ist skammt undan.
10. Bræðurnir spruttu upp. Þeir
gátu heyrt á ýlfri úlfanna að Jieir
voru að leita sér að bráð, og þeir
litn strax til hundanna. Þeir sáu
hvergi Nancy. „Veslings Nancy,
hún var ágætur hundur, mér dett-
ur ekki í hug að lóna hér og láta
úlfana éta hana upp til agna,“ sagði
Tóti, og nú fóru þeir báðir inn í
skóginn með riflana sína og brenn-
andi viðarkubb og kölluðu á Nancy.
Allt í einu heyrði Villi, sem var
kominn spölkorn frá Tóta, að Jiað
skrjáfaði í laufinu rétt hjá honum,
nú skikli liann að hann var kominn
fast að úlfahóp.
*****
Stangarstökksmetið.
Skrítlur
— Heyrðu, þaö er svo skrambi
gaman aff gera hana hrædda, hún
er nefnilega koloratur-söngkona.
11. Hann hrópaði og veifaði viðar-
kyndli sínum og sá nú að tveir
úlfar komu út úr kjarrinu og hurfu
i skugg'a undir stórri furu rétt hjá
honum. Hinir úlfarnir stóðu kyrrir
inni í kjarrinu og urruðu Jiegar
Jieir sáu llann. Villi var engin rag-
geit, en Jietta fannst honum samt
fullmikið af liví góða. Hann hjóst
við að Jieir mundu ráðast á sig á
hverju augnabliki, og hrópaði i ó-
sköpum á Tóta. Svarið kom strax
en honum fannst Jiað koma úr
mildum fjarska.
— Jæja, hlauplu þá — i fjúr-
anum.
12. Villi heið eftir Tóta og sneri
bakinu upp að furunni — og hann
beið líka eftir að úlfarnir gerðu
árás. Þá heyrðist hvellur í skóg-
inum, úlfarnir hurfu og Tóti kom
til bróður síns. „Þetta mátti ekki
seinna vera,“ sagði Villi, „en það
er eitt, sem ég er liissa á. Fyrstu
tveir úlfarnir liurfu svo grunsam-
lega í skuggann af trénu ])arna.“
„Ertu viss um að J)að hafi vcrið
úlfar?“ spurði Tóti og lýsti með
vasaljósinu á sporin við trén.
Framh. næst.