Fálkinn - 26.09.1947, Blaðsíða 12

12
F Á L K I N N
Kathleen O’Bey:
Framhaldssaga 13. —
Augu blinda mannsins
— Jafnvel þó að það væri lögreglan þá
hefir maður einhver ráð . . Komið þér nú!
Aftur heyrðist glymjandi hringing.
Karter gekk áleiðis til dyranna, og' hélt
enn handleggnum um axlir Lilly, og út í
ganginn að aðaldyrunum.
— Það er Mulberg læknir, var svarað
að utan.
Lilly varp ósjálfrátt öndinni og um leið
sá liún að undrunarsvipur kom á andlit
Ivarters, en svo benti hann lienni að opna
dyrnar.
Hún gerði það og á næsta augnabliki
kom Mulberg læknir inn.
— Þér verðið að afsaka að ég geri yður
ónæði, sagði hann kurteislega og heilsaði
svo Lilly með handabandi og síðan Kart-
er. Rigningarskömmin kom flatt upp á mig
— ég liefi verið í sjúkravitjunum og von-
aði að komast heim áður en óveðrið skylli
á fyxár alvöru. En ég komst elcki lengra en
að hliðinu hérna. Eg stóð um liríð undir
stóru gömlu trjánum yðar, og að vísu var
þar nokkurt skjól, en samt gei’ði rigningin
mig gegndrepa.
Hann hló glaðlega.
— Það er ekkert gaman að koma svona,
án þess að hafa gert boð á undan sér, en
ég sá að það var ljós hérna inni, og þá
datt mér i liug, að þér munduð kannske
vilja veita mér húsaskjól þangað til vei’sta
rigningin væri gengin lijá.
— Auðvitað, dr. Mulberg, þér eruð bjart-
anle,ga velkominn. Blessaðir farið þér úr
frakkanum.
Læknirinn liristi liöfuðið.
— Nei, þakka yður fyrir, ómögulega.
Eg ætlaði bara að fá leyfi til að standa
hérna i ganginum ofurlitla stund, skúrin
hlýtur að vera búin bráðum, og ég vei-ð
að flýta mér beim, — ég vei’ð að sinna
sjúklingunum mínum, og þeir bíða mín.
Nei, þakka yður kærlega fyrir, ef ég má
fá að standa hérna þá er allt gott, og
liérna get ég séð þegar styttir upp....
— Ekki lil að nefna, farið þér úr hlauta
frakkanum og komið þér inn. Við getum
líka séð til veðui’sins þaðan .... Nú skal
•ég hjálpa yður.
Karter rétti fram hendurnar lil að hjálpa
honum úr, en hitti ekki á lækninn. Hann
fór úr frakkanum sjálfur.
— Jæja, það er vandi velboðnu að neita,
sagði hann. En ég má ekki staldi’a lengi.
Ungírú Tarl kemur með glas af víni
handa okkur, sagði Karter. Manni veitir
ekki af einhverju til að hlýja sér á inn-
vortis í svona veðri.
Það er nú alveg óþarfi, sagði Mulberg
læknir þakklátur. En ég segi ekki nei við
því.
Þau fóru inn í stofuna, öll þrjú. Lilly
kom með vín og glös, og innan skamms
sátu þau öll kringum lítinn tevagn, sem
góðgerðirnar stóðu á.
Það var læknirinn, sem hélt samtalinu
uppi. Ilann talaði um veður og vind og allt
annað, sem þau höfðu gaman af, og var
alveg sérstaklega skemmtilegur. En allt í
einu var eins og alvaran kæmi yfir hann.
— Er nokkuð að frétta? spurði liann og
sneri sér hálfvegis að Lilly, ungfrú Tarl hef-
ir eflaust ekkert að segja mér frá, annars
liefði ég eflaust fengið að vita það, ]xví að
við erum samverkamenn og eigum að ljósta
upp málinu mikla. En þér, herra Karter?
—Eg segi ekkert í fréttum, svaraði liann
— ekki annað en við, — Samo og ég •—
liöfum síðan síðast komist að því hver mað-
urinn er, sem sýndi mér banatilræðið —
og hefir gert nokkur innbrot liér í húsið.
Það er svertingi, sem geklc undir nafninu
Leóparðinn þegar hann var í demants-
námunum. Samo hefir séð hann sjálfur . .
Læknirinn horfði forviða á liann.
— Þetla kalla ég nii fréttir, sagði hann
ákafur. — Hafið þér tilkynnt löðreglunni
það,
Karter histi höfuðið.
— Ekki ennþá — það var ekki fyrr en
núna í kvöld, sem okkur varð þetta ljóst,
en ég hefi einsetl niér að gera lögreglunni
aðvart undir eins í fyrramálið, þegar ég
kem inn í borgina.
— Ætlið þér þangað aftur?
Karter kinkaði kolli.
Já, eins og þér máske vitið eða hafið
skilið, þá geymi ég ýmislegt fémætt hérna
í liúsinu, hluti, sem svertingjanum leikur
hugur á að komasl yfir, og nú hefi ég hugs-
að mér að koma þeim i bánkahólf undir
eins á moi’gun.
Lilly horfi forviða á hann. Hann hafði
ekki minnst einu orði á þessa ákvörðun
sína áðux-, hann hlaut að hafa tekið hana
fyrir nokkrum mínútum. En vitanlega var
j)að hyggilegasta, sem hann gat gert,— og
þá var ef til vill ekki framar um hættu
að ræða.
— Það hefðuð þér átt að gera fyrir löngu,
sagði Mulberg læknir alvai’legur. Eg hefi
vitanlega haft það á tilfinningunni, að það
væri eitthvað þessu likt, sem lægi til grund-
vallar fyrir því, sem gerst hefir, og ég verð
að segja, að það er mikil óvarkárni að
geyma fjársjóði lieima hjá sér.
— Eiginlega liafði ég hálfvegis lofað hin-
um látna fjárhaldsmanni mínum að geyxna
þennan fjársjóð heima hjá mér, sagði
Sveinn Karter hægt. Hann hafði að vísu
ekki mikla trú á lieiðai’leik annarra, en samt
tel ég mig breyta í hans anda, þegar ég
keni þessu verðmæti fyrir á stað, sem er
gersamlega öruggur.
— Auðvitað, það er deginum Ijósai-a, —
og svo bætist það við, að þegar glæpamenn
fara að sitja um líf ákveðina manna á
annað borð, til þess að komast yfir ])essi
verðmæti, þá er það sjálfsögð skylda af
sig eins og maður best getur, sagði
Mulberg læknir. Jæja, nú er víst að stytta
upp, mér lieyrist rigna minna núna.
I sama bili kom bviða og regnið buldi á
glugganum, eins og til að mótmæla orð-
um læknisins.
— Nei, ekki er það víst vel gott ennþá,
sagði Karter og hló lágt. — Liggur yður
svona mikið á?
— Já, víst ligg'ur mér á, — eins og ég
sagði þá bíða sjúklingarnir á sjúkraliús-
inu, og mér er það hugfólgið að vera hjá
þeim á réttum tíma.
Hann leit órólega á klukkuna — og gægð-
ist um leið út að glugganum, sem rign-
ingin hamaðist rneira á en nokkurntíma
áður.
— Heyrðuð þér útvarpsfréttirnar í kvöld?
spurði Karter upp úr þurru.
Mulberg læknir varð undir eins alvar-
legur.
— Þér eigið við um morðið á HoIIters
veslingnum, jú, ég heyi’ði það, svaraði hann.
Það var liræðilegt, þetta var svo einstak-
lega viðfeldinn og hægur maður, og hann
liafði verið hjá bróður sínum í mörg lierr-
ans ár .... Hann tók málhvíld um sinn,
eins og tilhugsunin um hinn látna hefði
haft djúp áhrif á hann; svo hélt liann á-
fram og talaði liægt: — En hver hefir eigin-
lega getað séð sér hag í að drepa hann?
Eg skil það ekki — skil ekkert i því, og
finnst það svo fjarri öllum sanxxi að mað-
ur eins og hann skyldi verða fyrir þessu
.... Eg' talaði við bróðir minn í síma, rétt
áður en ég heyrði fréttina og hann sagði
það sama: Fullkomlega óskiljanlegt .....
Og svo þetta bréf, sem fannst í vasa hans.
Honum varð litið til Lilly.
— Já, afsakið að ég segi það, sagði
hann með semingi, en honum bróður mín-
um og mér varð ósjálfrátt að hugsa til
yðar, ungfrú Tarl.
— Það eru fleiri en ungfrú Tarl, sem
heita Lilly að foniafni, sagði Karter, eins
og hann vildi eyða þessu.
Yitanlega, vitanlega, sagði læknirinn.
— Þetta var bara hugsanasamband ....
Bróður minum og mér er báðum fyllilega
Ijóst, að ungfrú Tarl er ekkert riðin við
þetta mál.
Það var auðfundið að samtalið var kom-
ið inn á braut, sem þeim öllum var jafn
ógeðfeld.
— Þetta er ekki annað en breinasti þvætt-
ingur, sagði læknirinn reiður. — Já, ég er
reiður sjálfum mér, fyrir það að geta látið
annað eins og þetta mér um munn fara. . . .
Það er bara þetta, að við ófullkomnir menn
setjum alltaf ósjálfrátt það sem við þekkj-
um í samband við það sem við heyrum, —
já, þannig fer flestum okkar, Hollters getur
hafa þekkt hundruð kvenna með þessu
nafni.......
Svo hló hann.
— En þó skrítið sé — Hollters var sá