Fálkinn - 03.09.1948, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
FREDERIK MARSCH:
ELDFLUGAN
Amerísk iögreglusaga
„Þér ættuð að fara fram í baðherbergi
og þvo augun úr heitu vatni,“ sagði Helen
en ekki var nein vorkunnsemi í röddinni.
„Þá gætuð þér forðað yður á meðan,“
sagði liann óðamála. Hann gekk að skrif-
borðinu og dró út skúffu. Augnabliki síð-
ar glampaði á Browning-skammbyssu hjá
borðlampanum.
„Eg liefi geymt þessa hérna í mörg ár,
til þess að nota hana á síðasta augnabliki,“
sagði hann, og það var æðisgengin örvænt-
ing í fasi hans, svo að lirollur fór um hana.
„Þetta er forvitni og óvarkárni yðar að
kenna,“ sagði hann svo. ,Upp frá þessari
stundu eru örlög okkar beggja ólijákvæmi-
lega tvinnuð saman. Þar sem ég fer farið
þér líka ......“
„Þér eruð brjálaður,“ sagði Helen hljóð-
lega.
„Ekki vitund,“ svaraði Cornell. „En hins-
vegar eruð þér það, úr þvi að þér slettið
yður fram í málefni, sem alls ekki koma
yður við. Þér hefðuð átt að sneyða hjá
þessu ......“
„Það eru álög á blaðamönnum og njósn-
urum, að komast að því, sem aðrir reyna
að leyna,“ sagði Helen blátt áfram.
„Er það?“ Cornell fnæsti fyrirlitlega.
„Þá eruð þér víst viðbúin því að taka af-
leiðingunum ?“
„Vitanlega,“ hvislaði Helen. Hún skildi
hann ekki fyllilega, en þessi maður hafði
auðsjáanega tekið ferlega ákvörðun.
„Komið þér með mér fram í baðklefann
.... Eg skal lofa yður að baða á mér aug-
un, úr því að yður finnst það svona nauð-
svnlegt.“
„Sjálfsagt,“ sagði Helen og stóð upp.
Þegar hún liafði þvegið á honum augun
sagði Cornell, liótandi:
„Eg tek dótið mitt saman undir eins.
Þér verðið að kaupa eftir hendinni það sem
þér þurfið í ferðalaginu.“
„Hvað eigið þér við,“ spurði Helen og
hnyklaði hrúnirnar.
„Engin ólíkindalæti,“ sagði skinnavöru-
kaupmaðurinn og hló. „Yður fer það ekki
vel og auk þess er engin þörf á því. Þér
höfðuð reiknað út að ég liefði fallið fyrir
freistingunni og látið kveikja i versluninni
minni. Nú skiljið þér víst að þér hafið eyði-
lagt allt fyrir mér? Mér er nauðugur einn
kostur að flýja.“
Ilelen þagði. Alvaran og hinn ólgandi
kvíði í rödd hans var svo áberandi að þar
var ekkert um að villast. Cornell þröngv-
aði henni til að fara með sér inn í svefn-
herbergið, og þar fór hann að fleygja
skyrtum og náttfötum ofan í tösku úr
svínsleðri. Svo læsti hann henni og sótti
frakkann sinn. Það var auðséð á honum að
honum var mjög órótt.
„Dettur yður í hug að þér sleppið héðan
fyrirhafnarlaust?“ sagði Helen kaldrana-
lega.
Cornell leit íbygginn á skammbyssuna.
„Húsið er líklega umkringt,“ hélt frétta-
stúlkan áfram. „Við komum liingað ásamt
Lock Meredith, sem er njósnari fyrir vá-
tryggingafélagið „Home & Business“ og
fleiri tryggingarfélög. Eg held að Lock hafi
þegar gert lögreglunni aðvart.“
„Þetta segið þér aðeins til að hræða
mig.“ Cornell brosti kaldranalega. Einka-
njósnarar gera lögreglunni aldrei aðvart
fyrr en þeir eru þrælvissir um að þeir liafi
komist yfir bráðina. Meredith liefir i mesta
lagi fáeina menn til varnar á götunni. Og
þeir fá nóg að hugsa þegar Terry gerir
útrásina. Þá notum við tækifærið á
meðan.“
„Við .... gerið svo vel að vera ekki að
blanda mér í þetta!“
„Jú, sannarlega. Haldið þér að ég láti
yður sleppa, til þess að geta kjaftað frá?
.... Við verðum samferða, eins og ég
sagði.“
„Eg hefði ekki átt að vera að kaupa
þennan kjól,“ sagði Helen og gretti sig.
Hún var ekki enn orðin vonlaus um að
geta komið fvrir hann vitinu.
Cornell skoðaði liann liátt og lágt.
„Það er ekki kjóllinn einn,“ tautaði liann.
„Þér eruð í rauninni stúlka af því tagi,
sem ég hefi alltaf hugsað mér að lenda i
ævintýri með og flýja með .... Kyssið þér
mig!“
„Nei, liægan, liægan!“ Helen hrint'i hon-
um frá sér. Sem snöggvast hafði hún gert
sér von um að ná skammbyssunni frá bon-
um, en liann sá við því. „Það er ekkert
ævintýralegt við þessháttar flótta," sagði
liún. Þér verðið að laumast stað lir stað
eins og hundelt rotta, fela yður á lélegum
gistihúsum og vera með sífelldan hjart-
slátt livenær sem þér heyrið gengið i stiga.“
„Það er betra þegar við erum tvö um
það,“ sagði Cornell.
„Þér haldið það .... Er ekki ráðlegra að
hætta við þetta áform,“ sagði hún. „Ef þér
segið til þess hver það var, sem kveikti
í hjá yður, er sennilegt að yfirvöldin reyni
að hjálpa yður eftir bestu getu.“
„Þakka yður fyrir, ég þekki þennan tón.
Maður skyldi ætla að þér væruð lögreglu-
stjóri.“
„Hver hjálpaði yður?“ spurði Helen aft-
ur. Cornell hafði opnað gluggann sem hann
stóð við , og hallaði sér út.
„Hringið þér á bifreið,“ sagði hann „El-
dorado 8-9989.“
Helen tók símann. Hann liafði nánar
gætur á að hún veldi rétta númerið.
„Hann kemur eftir augnablik,“ sagði
hún. „Jæja, hver var það?“
„Hvað er eiginlega um að vera?“ sagði
hann. „Er þetta þriðja stigs yfirheyrsla,
eða er það sunnudagsskóli? Á ég að standa
yður reikningsskil á því, sem ég liefi hafst
áð?“
„Hver veit?“ sagði Helen dreymandi.
Kaupmaðurinn hvæsti. Eftir dálitla stund
heyrðu þau bifreiðina nema staðar fyrir
utan. Cornell tók liandtöskuna. Hann liuldi
skannnbyssuna með teppi, sem liann lagði
á handlegg sér.
„Farið þér á undan!“ sagði hann önug'-
ur. Hann hjálpaði henni ekki í kápuna.
Þegar þau komu út úr lyftunni á neðstu
hæð stöðvaði hann hana.
„Þér gangið á undan út úr dyruum,“
skijiaði hann. „Og beint inn í bifreiðina.
Ef þér reynið einhver undanbrögð þá skýt
ég yður.“
„Ætli það ......“ sagði Helen efins.
Cornell hristi handlegginn með ferða-
teppinu.
„Þér getið bölvað yður upp á það — ég
svífst einskis núna.“
„Peninga?“ spurði Helen.
„Eg skil ekki hvað þér eigið við. Eg hefi
næga peninga. Svona, komist þér nú á-
íram!“
„Eg er að tala um peningana, skaðabæt-
urnar. Þér hafið fengið vátryggingarupp-
upphæðina greidda í dag. Þér hafið nátt-
úrulega ekki beðið um nema 7000 dollara,
annars hefðuð þér vakið grun.“
„Eg liefi tékkheftið mitt,“ sagði Cornell
reiður. „Eg get tekið út peninga á ávisun
á mórgun í öðruin bæ, áður en bankinn
lokar reikningum mínum.“
„Þér virðist hafa haft hugsun á öllu- á
þessum stutta tíma,“ muldraði Helen. Ilún
opnaði dyrnar og gekk út á mannlausa
gangstéttina. Hvergi gat hún séð Lock
Meredilh, en hún vissi að liann hlaut að
vera einhversstaðar nálægur, og tæplega
einn.
Bifreiðin sté)ð nokkra metra frá dyrun-
um og hreyfillinn gekk.' Bílstjórinn sat
við stýrið. Þegar hann kom auga á liana
rétti liann höndina aftur fvrir sig og seild-
ist til handfarigsins á bílhurðinni til þess
að opna hana. Hún var ekki fyrr komin
inn í bifreiðina en liún sá til Ben Cornell.
Hann leit flóttalega kringum sig og hljóp
fram gangstéttina.
„Grand Central,“ sagði hann við bílstjór-
ann og skellti hurðinni eftir sér. Vagninn
tók viðbragð og rann af stað. Það lék sig-
urbros um varir loðskinnakaupmannsins.
Hann hafði gát á götunni gegnum aftur-
rúðuna. En hún var auð og mannlaus eins
og áður,
Helen þagði. Hún skildi ekkert í að ekki
skildi neitt hafa komið fvrir. Það hafði
verið svo umtalað, að Lock Mereditli skyldi
bíða. Þegar þau óku fram lijá Rockefeller
Institute sveigði bifreið út úr Austur—72
stræti. Cornell ókj'rrðist er hann sá að bif-
reiðin elti hann.
Honum varð hægra er hann kom á braut-
arstöðinni og sá að hin hifreiðin hélt á-
fram niður Park Avenue.
Frá stöðinni fóru næturlestir svo að segja
i allar áttir. Cornell valdi norðurlestina,
— hún átti að fara eftir stundarfjórðung.
Hann lceypti farmiða til Albany — svefn-
vagn. Helen sá það og sagði: „Eg ætla
að sitja í klefanum í nótt.“
„Hvaða bull,“ sagði Cornell. „Verið þér
ekki svona afundin.“
„Hvernig ætti ég að vera annað? ....
Eg er ekkert upp á yður komin.“