Fálkinn - 29.10.1948, Blaðsíða 8

8
'FÁLKINN
Leikur
LARS BERG verkfræðingur gekk
um áhorfendapallinn og beið
eftir að hcstarnir, sem áttu að taka
þátt i þriðja hlaupinu, væru látnir
renna framhjá fyrir hlaupið. Hann
ætlaði sér ekki að taka þátt í veð-
málunum, og ástæðan til þess var
ofur einföld: liann var vita pen-
ingalaus ■— átti ekki svo mikið sem
tvær krónur til að leggja á hest. Að
hann var staddur þarna á betra á-
horfendaplássinu kom til af þvi, að
hann liafði fengið aðgöngumiðann
gefins. Hann var með djúpar lirukk-
ur í cnninu, og liafði ekki sama
áhuga fyrir hestunum og liann var
vanur. Hann hafði sannarlega ann-
að að liugsa. í fyrsta lagi þetta að
hann var gersamlega peningalaus,
í öðru iagi live horfurnar voru bág-
ar -— þáð var fyrirsjáanlegt liung-
urmorð. Og í þriðja lagi var það svo
ásta-raunin.
Berg verkfræðingur hafði verið
glaður og áliyggjulaus þangað til
fyrir þrem vikum — og enda
nokkuð af þessum þremur vikum
líka, en svo hafði liann misst stöðu
sína á teiknistofunni vegna þess að
starfsmönnunum var fækkað. Og
það hafði reynst ógerningur að ná
í nýtt starf. Hann hafði gert sitt
besta til þess, og nú var hann orð-
inn peningaiaus Gat ekki einu sinni
fengið sér kaffibolia þarna inni í
veitingaskálanum. Þetta var nú eig-
inlega nægilegt mótlæti, en svo bætt-
ist það ofan á, að liann var bráð-
skotinn í stúlku, sem engin iíkindi
voru til að maður i lians stöðu —
eða réttara sagt stöðuleysi — gæti
nokkurntíma náð í. Hún var döttir
frægs og forríks verkfræðings —
einkabarn lians, liann hafði hitt
hana nokkrum sinnum lijá húsbónda
sínum fyrrverandi — hafði verið
borin á höndum og dekrað við
hana, og var miklu ofar í mannfé-
lagsstiganum en fátækur, óþekktur
og atvinnulaus verkfræðingur. Hún
var líka þarna á veðreiðunum og
það jók kvalir lians uin allan lielm-
ing og dró huga hans frá hestunum.
VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM
Ritstjóri: Skúli Sltúlason
Framkv.stjóri: Svavar Hjaltested
Skrifstofa:
Bankastr. 3, Reykjavík. Sími 2210
Opin virka daga kl. 10-12 og 1-6
BlaSið kemur út hvern íöstudag
Allar áskriftir greiðist fyrirfrám
HERBERTSprent
slembilukkunnar
Eftir Sigge Stark
Ef lnin hefði verið þarna ein,
svo að liann hefði dirfst að ávarpa
hana — en ekki var þvi að fagna.
Með henni var stássbúinn ungur
maður, þóttalegur og mikill á velli.
Berg vissi liver hann var, hann vissi
að kvenfólkinu þótti Berle heildsali
afar glæsiiegur. maður — sjálfum
fannst honum Berle vera viðbjóðs-
iegur — og kvenfólkið liékk utan i
lionum og hann var hálfvegis trú-
lofaður ungfrú Svane. •
.Berg kreppti hnefana í frakka-
vasanum, þar sem hann gekk i hum-
átt eftir þeim og horfði á þau. Hin
undurfágra, granna, Ijóshærða Mary
— i huganum kallaði liann hana allt-
af skirnarnafni ■—■ og þcssi upp-
skafningur, Berle. Jú, að vissu leyti
sópaði talsvert að honum, stór og
hermannlegur. dökkhærður og föl-
leitur og með afar strokið lítið yf-
irskegg, en samt .... svei attan!
Munnurinn var of lítill og hendurn-
ar of smáar og hvítar — með áber-
andi hringjum! — og röddin veik
og skræk. Hverju gat Mary gengist
fyrir hjá honum? Kvenfólkið getur
verið skritið stundum.
Nú fór liljómsveitin að leika dill-
andi lag og við hesthúsin röðuðu
knaparnir sér eftir númerunum. Berle
heildsali og ungfrú Svane gengu
fram að grindunum til að horfa á
hestana er þeir væru leiddir fram
hjá. Berg kom sér fyrir rétt hjá
þeim, til þess að fá þó að minnsta
kosti að heyra óminn af rödd Mary,
þó að hann yrði að horfa á Berle
í kaupbæti.
„Jæja?“ sagði Berle, „livaða hest
eigum við að veðja um?“
„Eg veit ekki,“ sagði Mary hik-
andi. „Þetta er iangt hlaup?“
„Travá B? Ovak? Tigerbrand?"
spurði Berle. „Ovak, held ég. Já,
Ovak!“
„Eg veit ekki,“ sagði Mary aftur.
„Líttu á Satúrnus — númer 3. Það
er sterkur hestur!“
„Það eru þeir fleiri,“ sagði Berle.
„Satúrnus er góður hestur, hann get-
ur auðvitað unnið, en hann er ó-
viss, Nei, númer 12, Ovak.“
„Eins og þú vilt,“ sagði Mary.
„En við getum veðjað á sinn hest-
inn hvort."
„Nei, við veðjum saman,“ sagði
Berle. „Og ég held að við tökum
Trava ,B.“
„Jæja,“ svaraði Mary. „Mér er
sama. Eg er ekki viss um neinn i
þessu hlaupi. En mér finnst samt
að .......“
„Kannske þú farir og kaupir mið-
ana á meðan ég athuga úrslitin úr
fyrsta hlaupinu.“
„Já, hve mikið eigum við að
leggja undir?“
Berle rétti henni oflátungsléga
fimmtíu króna sneþil.
„Þennan — vitanlega á liestinn
sem vinnur.“
„Hvaða númer er það?“
„þrjú — nei, biddu viðl Fjögur!“
Mary fór og Berg í humátt á eftir
lienni. Honum fannst betra að horfa
á hana eina en við liliðina á Berle.
Þegar liún kom aftur frá veðmála-
skrásetningunni tók liún eftir Berg
og kinkaði kolli til hans og brosti.
Hjarta hans sló örar. Hann sneri
við og fór á eftir henni. Hann sá
liana opna handtöskuna og taka upp
nokkrar veðmálakvittanir, sem hún
fleygði. Ónýtir seðlar — peningar,
sem hafði verið kastað á glæ. Með
einskonar bljúgleikakennd beygði
Berg sig og tók upp kvittanirnar og
stakk þeim í vasann. Hún hafði þó
að minnsta kosti snert á þessum
pappírssneplum, liorft á þá og þeir
höfðu legið í töskunni hennar. Hann
roðnaði af blygðun yfir sinni eigin
viðkvæmni og andvarpaði. Þetta
var þó betra en ekkert.
„Eg veðjaði á nr. 13 líka,“ sagði
Mary er liún kom aftur til Berle.
„Þrettán ei» venjulega liappatala hjá
mér.“
„Og vinnur á nr. fjögur,“ sagði
Berle.
„Fjögur?“ át Mary eftir. „Þú
sagðir númer þrjú!“
„Þrjú — Satúrnus!" sagði Berle
og ieit á skrána „Eg sagði fjögur
— greinilega. Heldurðu að ég fleygi
fimmtiu krónum á bikkju eins og
Satúrnus? Eg vildi óska að þú
tækir betur eftir."
Hann var talsvert gramur. Mary
leit á hann.
„Það var leiðinlegt að mér skyldi
skjátlast," sagði hún, „en þetta er
nú út í bláinn hvort sem er og ..“
„Öllu má nú ofgera,“ tók Berle
fram í. „Þú hefðir getað veðjað
fimmtíu krónum á Satúrnus, þvi að
vitanlega getur hugsast að hann
vinni. En mínum peningum átt þú
að veðja á þann hest, sem ég tiltek."
„Jæja, það er ekki of seint enn-
þá,“ svaraði Mary rólega. „Veðja
þú á þann hest sem þú vilt, ég
hefi þá hinn miðann sjálf og svo
tölum við ekki meira um það. En
þú verður að líða mig um þessar
fimmtíu krónur þangað til við kom-
um lieim, því að ég hefi ekki svo
mikið á mér.“
„Ænei,“ sagði Berle hægari, ..það
er best að hafa það eins og það er.
Eg verð að taka á mig skellinn fyr-
ir að ég treysti þér. En, ég skal
segja þér Mary, þú kannt ekki að
fara með peninga “
Það sama fannst Berg, sem hafði
hlustað á samtalið og var forviða á
að hún skyldi ekki taka misgáning-
inn nærri sér. Fimmtíu krónur
virtust ekki skipta neinu mál fyrir
liana. Og hvenær mundi hann, Berg
verkfræðingur,, hafa efni á að sá
fimmtíu króna seðlum kringum sig?
Á þessu augnabliki hugsaði hann
ekki út í að það skipti engu máli
hvað hann fengi. því að hann gæti
enga von gert sér um Mary hvort
sem var. En þegar liann heyrði
Berle ávita Mary fyrir það, sem
lionum hafði sjálfum blöskrað, sárn-
aði lionum það samt mjög. Þessi
maður sem var svo ríkur, gat vel
látið þetta kyrrt liggja, þó að Mary
gerði skissu! Hann talaði við hana
eins og þau væru þegar orðin hjón.
Hestarnir linöppuðust saman við
marklínuna. Skotið reið af og nú
liugsaði Berle ekki um neitt annað
en hestana. Þetta var verulega fal-
leg sjón! Þarna komu gæðingarnir
þjótandi, það dró saman með þeim
svo að ekki mátti á milli sjá. En
það var hvorki Satúrnus nr. þrjú
eða Trava B nr. fjögur, sem tóku
forustuna. Fremst var Mons og við
liliðina á honum Stella C. Hópurinn
varð þéttari og þéttari, nýir hausar
sáust teygja sig fram í fylkingarodd-
inn, einn hesturinn hljóp upp, ann-
ar dróst aftur úr, baráttan var hörð
og það mátti ekki á milli sjá hver
lilutskarpastur yrði. En nú sótti einn
af klárunum sig jafnt og þétt og fór
fram úr hverjum hestinum á fætur
öðrum. Það var Trava B!
„Sagði ég þér ekki!“ heyrðist
Berle segja; hann teygði sig eins og
hann gat fram yfir girðinguna.
„Trava ,B — sérðu .... sjáðu þarna!
Trava B vinnur .... Ef þú hefðir
gert eins og ég sagði ....“
„Þetta var af misskilningi ....“
sagði Mary ergileg.
„Misskilningur hér og misskilning-
ur þar. Það skaðar ekki að taka
almennilega eftir. Þarna fóru fimm-
tíu krónur i súginn fyrir handvömm
— — fimmtíu krónur!“
Klukkunni var hringt. Nú kom
lokaspretturinn!
Og þarna kom Trava B, jafnt og
öruggt, en allur hópurinn rétt á
eftir.
„Hann hefir ekki unnið ennþá,“
sagði Mary.
„Nei, en hann gerir það. Vitan-
lega vinnur hánn.“
Nokkrar sekúndur enn .. Þarna
kom hann — en við hliðina á hon-
um lcom Satúrnus löðrandi og más-
andi fram úr hópnum. Þeir runnu
samtimis fram að marklinunni. Nú
voru ekki nema nokkrir metrar eft-
ir. Trava B aðeins framar en ekki
nema örlítið .... Þá rykkti Satúrn-
us sér áfram, fram hjá Trava B og
varð fyrri yfir marklínuna ....
Mary sneri sér að Berle og hló.
Það hlakkaði í henni.
„Jæja, hvað segirðu nú. Heppi-
legur misskilningur, var það ekki?
Berle leit ekki á hana.
Bíddu við þangað til við heyrum
úrslitin. Eg er ekki alveg viss um
þau.“
Hann var i mesta æsingi.
„Ilvað gengur eiginlega að þér?“
sagði Mary hlæjandi. „Ertu æstur?“
„Ef hann hefir unnið gefur liann
margfalt!“ sagði Berle.
Hann var æstur. Berg duldist það
ekki. Hann hafði ekki stjórn á sér.
Berg fannst það ekki karlmanni
sæmandi og þótti vænt um að með-
biðill hans var ekki meiri maður
en þetta.
„Halló, halló!“ var hrópað í há-
alaranum. Númer 3 vann hlaupið.
Númer 3, Satúrn vann — annar
varð Trava B, nr. 4 — þriðji nr.
12, Ovak!“
„Við unnum þá samt,“ sagði
Berle frá sér numinn. „Já, ég sagði
hka að Satúrnus gæti unnið — þú
manst að ég sagði það? Og vildi
ekki að við leiðréttum misskilning-