Fálkinn - 29.10.1948, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
FREDERIK MARSCH:
ELDFLUGAN
12.
Amerísk lögreglusaga &
Hún fann að Lock Meredith horfði á
Ijakið á lienni. En það var engin huggun
í því. Hún vissi að Cornell var með
skammbyssu. Hann gat tekið til sinna ráða
áður en Meredith gæti skorist í leikinn.
Eftir dálitla stund stóð Cornell upp. Þau
fóru í lyftunni upp i herbergi sin og sóttu
töskuna með peningunum og liann kom
henni til geymslu hjá ármanninum. Svo
fengu þau bifreið að Melville Bar.
Þar var talsvert komið af gestum er þau
komu. Mcðal annars tók Ben Cornell eftir
manninum með trúhoðsandlitið, sem hann
hafði séð á gistihúsinu og felldi sig svo
illa við. En þó hafði liann vit á að láta
eins og liann sæi hann ekki.
Þetta var lítill veitingasalur en húsgögn-
in einkar -vönduð og falleg málverk á
veggjunum. Ágæt hljómsveit sat á palli
á miðju dansgólfinu. Þó að salurinn væri
meira en hálffullur var enginn að dansa
þarna. Það var eins og fólkið biði eftir
merki um að það mætti hætta sér út á
gólfið.
Helen Truby var nýsest. Hún lét augun
hvarfla um salinn, og liún studdi kreppt-
um hnefanum fast á borðið, en að öðru
leyti sáust þess engin merki að henni var
mikið niðri fyrir, er hún kom auga á
blaðaljósmyndarann Dave Dott frá New
York, ásamt bráðlaglegri svarthærðri stúlku.
Dave lagði frá sér brennandi vindling-
inn og lyfti kokkteilglasi sínu til Jessicu.
En Helen skildi þetta svo sem hann væri
að Iieilsa henni. Á milli þeirra fór ósýni-
legt „velkominn, kunningi.“ Skömmu síð-
ar stóð blaðaljósmyndarinn upp og dans-
aði út á gólfið með fallegu stúlkuna sína í
faðminum. Þetta var auðsjáanlega merkið
sem unga fólkið í Alhany hafði beðið eftir,
þvi að vörmu spori var orðinn troðningur
á dansgólfinu. Negrahljómsveitarstjórinn
gefði bylmings hávaða og jók liraðann að
mun.
„Þeir liafa fyrsta floklcs píanista þarna,“
sagði Helen.
Cornell kinkaði kolli. Hann gat ekki haft
augun af „trúhoðanum1.
„Skemmlið þér yður ekki?“ spurði hún.
„Eg hefi fengið höfuðverk .... Það
batnar þegar ég hefi fengið meira að
drekka .... Þjónn, þokið þér hingað!“
Helen tók eftir að mörg glös og stór
voru sett fyrir framan hana, og að ein-
hverju var hellt í þau öll. Hún hafði ekki
augun af dansgólfinu. Ilvað var Dave eig-
inlega að gera hérna — og svo með þess-
ari stelpu? Hafði Lock gert orð eftir þeim?
Hún þekkti ekki bessa stúlku, en hún var
lagleg — en kannske full óstýrilát.
„Ætlið þér að fylla mig?“ spurði hún
Cornell.
„Þvi ekki það, hver veit nema klakinn á
milli okkar hráðni þá.“
Helen gat ekki stillt sig um að hlæja.
Hlátur sem hljómaði óviðkunnanlega í
eyrum hans.
„Hversvegna eruð þér að hlæja?“ spurði
hann.
„Þér eruð talsvert rogginn,“ muldraði
Helen.
Cornell vissi ekki hvort hann átti að
verða upp með sér, eða livort þetta var
sneið. Hann lók það ráð að hella í glösin
úr einni af flöskunni af þeim fjórum, sem
stóðu á vinstri hönd honum — og drekka
vænan teyg. Honum var nú farið að liða
betur. Til helvitis með allar áhyggjur. Þeg-
ar öllu var á botninn hvolft var þessi lög-
regla ekki annað en liópur af klunnum og
ldumbufótum, sem liann átti auðvelt með
að snúa af sér.
„Þér eruð yndisleg, Helen,“ sagði hann
hás.
En borðdama hans svaraði ekki. Það var
hlé á dansinum. Dave Dott skildi við
dömu sína og lét hana fara eina að borð-
inu. Eitt augnablik datt Helen í hug að
að liann ætlaði að koma að borði þeirra
Cornclls — en hann gekk fram hjá án þess
svo mikið sem depla augunum, og settist
hjá Lock Meredith.
„Eigum við að dansa?“ sagði Cornell.
Hann slóð upp og ýtti stólnum sínum frá
borðinu. Helen stirðnaði — hún sat með
andlitið gegnt inngöngudyrunum í salinn
og gal séð alla sem inn komu. Á breiða
þrepinu fyrir innan dyrnar stóð ungur
maður. Hann sveigði skrokkinn ofurlítið
fram og aftur, eins og hnefakappi, sem
ætlar að gera atlögu. Höndin var djúpt á
kafi í öðrum jakkavasanum. Þetta var bóf-
inn Spoke.
„Bíðið þér svolítið við,“ sagði hún og
lagði höndina á liandlegg Cornells.
I sömu andránni sá hún að stúlkan, sem
hafði setið hjá Dave, náfölnaði og stóð
upp frá borðinu og flýtti sér þangað sem
þeir sátu Meredith og Dave.
Bófinn hélt rakleitt áfram. inn í salinn.
Hann gekk rétt hjá þeim Helen og Cornell.
Ilún sá hvernig loðskinnakaupmaðurinn
kipptist við þegar liann þekkti bófann
aftur.
Spoke nam staðar við horð Mercdiths.
Það var ekki lengra frá en svo, að Helen
gat heyrt ískrandi röddina í Spoke.
„Komdu, Bahy .... Það er maður liérna
úti, sem vill tala við þig.“
„Eg fer ekki fet af frjálsum vilja,“
hvæsti Jessica.
„Jæja, viltu að ég beri þig?“ Spoke rétti
fram berar lúkurnar, eins eins og hann ætl
aði að taka hana upp.
í sama bili skall hnefahögg á höku hans.
Spoke spýtti rauðu. Hann riðaði undan, að
borðinu sem stóð bak við liann.
Dave og Meredith höfðu sprottið upp og
stóðu sinn hvoru megin við stúlkuna. Sum-
ir næstu gestirnir höfðu líka staðið upp,
tneð undrunina uppmálaða í ásjónunum.
Það mátti lesa út úr þeim að það þætti
eklci fínt að berjast um stúlku á opinber-
um skcmmtistað.
Spoke hallaðist aftur og studdi háðum
liöndum á slólinn fyrir afan sig. Allt í
einu rétti hann úr sér, skammbyssa blik-
aði í liendi hans. Negraliljómsveitarstjór-
inn hafði einmitt lyft hendinni til merkis
um að byrja nýtt lag. Hann lét höndina
falla og stóð þarna og gapti og enginn í
liljómsveitinni byrjaði. Spoke kom sér fyr-
ir og sneri baki til veggjar.
„Þið skuluð ekki æðrast, gott fólk,“ sagði
hann livasst. „Enginn má yfirgefa sæti sitt.
Þetta er alvara!“
Spoke benti Jessicu með skammbyss-
unni að hún ætti að fara út á dansgólfið.
„Dyrnar eru þarna,“ sagði hann svo og
brosti.
Jess liorfði bænaraugum á Dave Dott.
En liann virtist ekki taka eftir því. Spoke
gerði sér ljóst að það var úr þeirri átt,
sem hann mætti helst búast við óþægind-
um. Þessvegna kom honum gersamlega á
óvart er maðurinn sem sat á móti Dott
þreif viskíflösku og kaslaði henni af afli
á höndina, sem hélt skammbyssunni.
Flaskan fór í mél. Yiskí og glerbrolum
rigndi yfir þá, sem næstir stóðu, og' líka
yfir liöndina á Spoke, og það blæddi úr
henni.
1 sama bili tók blaðaljósmyndarinn við-
hragð og þreif um hlaupið á skammbyss-
unni. Skot reið af og kalkdusti rigndi nið-
ur úr loftinu. Spoke kreppti hnefann og
ætlaði að berja Dave á gagnaugað, en hann
beygði sig, og við vindhöggið hrökk Spoke
áfram og dró Dave með sér i fallinu.
Þeir kútveltust milli borðanna. Dotl liafði
náð traustu taki á skammbyssunni ennþá.
En nú harst bófanum hjálp, sjálfum sér
á óvart. Hann hafði vitað; betur en allir
aðrir i salnum, að hann var einn í þessum
leiðangri. Hann hafði hlýtt skipun Eld-
flugunnar, eins og svo ofl áður, því að
það hafði jafnan reynst skynsamlegast.
Spoke var ekkerl hræddur um að fara al-
einn i veilingasal, sem var troðfullur af
fólki sem lionum var fjandsamlegt, og
heimta Jessicu framselda. Hann liafði
skammbyssuna sína og vissi eiginlega ekki
hvað ótti var. Hinsvegar gerði liann sér
engar lyllivonir. Ilann vissi að hann var
einn á móti mörgum og hafði aðeins sín-
um eigin kröftum og skammbyssunni að
treysta. Þessvegna varð hann forviða er
honum kom hjálp. En eins og oftast fer i
áflogum þá kemur einhver til sögunnar
sem finnur sig knúðan til að ganga i lið
með árásarmanninum. Ýmsir af gestunum
frá Albany höfðu fengið fullmikið neðan
í því og kipptu sér ekki upp við að sjá
ál’log á almannafæri. Og æskulýðurinn var
harðskeyttur af fjallaloftinu og íþróttun-
um. Ilann kannaðist vel við að lieyra nefnt
„sinn undir hvort“ og þessliáttar spak-
mæli. Það kom oft fyrir bæði í mennta-
skólunum og á háskólanum að gera varð
orð eftir lækni, þegar rökræðurnar enduðu
með handalögmáli. Spoke fékk hjálp hjá