Fálkinn - 29.10.1948, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
KROSSGATA NR. 703
Lárétt, skýring:
1. Konungur, 4. óhreinkar, 10. fara
útl. 13. útungun, 15. með ám, 16.
níð, 17. trjátegundar, 19. efni, 20.
stökkva, 21. upphæð, 22. ættingi,
23. álfa, 25. veiki, 27. hrörlegt, 29.
kaupfélag, 31. þjóðarskemmtunin,
34. keyr, 35. skeytið, 37. versna,
38. kona, 40. foræði, 41. fangamark,
42. fall, 43. sundmaður, 44. mjúk,
45. renglurnar, 48. málmur, 49. for-
setning, 50. hlóm, 51. skyldmenni,
53. frumefni, 54. vökva, 55. skraut,
57. steikir, 58. ieiknum, 60. til sölu,
61. sjór, 63. erta, 65. spirir, 66. á
skóm, 68. bits, 69. ilát, 70. opinber
gjöld, 71. kveikur
Lóðrétt. skýring:
1. Henda, 2. umsögn, 3. ver. 5.
ósamstæðir, 6. líkamshluti, 7. orka,
8. mekki, 9. rykagnir, 10. gín, 11.
trjáa, 12. saurga. 14. frosinni, 16.
leystar, 18. skipuleggja, 20. verk-
færi, 24. fönnum, 26. aumingjar,
27. gaflana, 28. menn, 30. hljóm, 32.
sviksemi, 33. kona, 34. svarir, 36.
greinir, 39. egg, 45. i höndum, 46.
fljúgast á, 47. dý, 50. blautur, 52.
borinn, 54. herbergi, 56. ilmar, 57.
ilát, 59. braka, 60. reiðskjóta, 61.
kalla, 62. flík, 64. trjátegund, 66.
tveir eins, 67. sólguð.
LAUSN Á KR0SSG. NR. 702
Lárétt, ráöning:
1. Herfa, 7. másar, 11. hamsa, 13.
ópals, 15. af, 17. lepp, 18. tarf, 19.
il, 20. urt, 22. No. 24. Ra, 25. ell, 26.
seim, 28. rautt, 31. árla, 32. snjó,
34. fró, 35. ösnu, 36. asi, 37. h/f.
39. ef. 40. arð, 41. Þorgerður, 42.
ask, 45. lá, 46. Ag. 47. ból, 49.
Páll, 51. ást, 53. anis, 55. kæra, 56.
ósinn, 58. álag, 60. æti, 61. áð, 62.
ös, 64. ata, 65. Na, 66. áður, 68.
Egla, 70. Tn. 71. skara, 72. sloka,
74. nótin, 75. ragna.
Lóðrétt, ráðning:
1. Hnaus, 2. R.H. 3. fal, 4. amen,
5. lap, 6. fót, 7. mara, 8. álf, 9. S.S.
10. rolla, 12. spor, 14. part, 16. fress,
19. illur, 21. tini, 23. kurteisin, 25.
Erna, 27. M.J. 29. af, 30. tó, 31. ás,
33. óholl, 35. öfuga, 38. frá, 39. eða,
43. spæta, 44. Kári, 47. bila, 48.
ósatt, 50. la, 51. ás, 52. Tn. 54. ná,
55. kænan, 56. óður, 57. nögl, 59.
ganga, 61. áðan, 63. slor, 66. Áki,
67. rak, 68. ess, 69. aka, 71. S.T.
73. Ag.
tveimur unglegum, allsvínktröum piltum,
sem ekki settu það fyrir sig þó að hvít
kjólabrjóstin á skyrtunum þeirra skitnuðu
út og velktust. Lock Meredith liafði gengið
í lið með Dave Dott. Þetta urðu allra mynd-
arlegustu slagsmál — og alls ekki hættu-
laus, þar sein einn þátttakaadinn liafði
lilaðna skammbyssu.
Jessica, sem orrustan eiginlega var háð
um, stóð enn á miðju dansgólfinu og hafði
stungið fingrunum i bæði eyrun, eins og
hún ætti von á lrrelli úr skammbyssunni
þá og þegar. Allt í einu heyrðist kall um
allan salinn:
„Yerið þið róleg, gott fólk! Lögreglunni
hefir verið gert orð!
Eins og áll, sem rennir sér gegnum leðju,
skreið Spoke út úr bendu áflogagikkjanna.
Hann kærði sig kollóttan þó að hann missti
af skannnbyssu sinni, sem Dave hafði kom-
ist yfir. Ruddalega og án þess að setja fyr-
ir sig hver fyrir því varð braust hann til
útgöngudyranna. Hann hvarf á hlaupum
niður götuna fjórum mínútum áður en
lögreglumennirnir komu á vettvang. Þá
var Melville Bar kominn í samt lag. Jessica
sat við borðið hjá Lock Mereclith og Dave
Dott. Svínkuðu áflogagikkirnir höfðu liorf-
ið aftur að borðum sínum og voru hinir
lúðulakalegustu. Tilkynningin um að lög-
reglan væri að koma hafði anðsjáanlega
kælt i þeim blóðið.
Nú urðu stuttar viðræður milli umsjón-
armannsins, Dave Dotts, Jessicu og eins
lögreglumannsins, sem var í nýpressaðasta
einkennisbúningnum, sem Dave hafðl nokk
urntíma séð.
„Þetta var ekki alvarlegt,“ sagði biaða-
ljótsmyndarinn. „Maðurinn hlýtur að hafa
verið geggjaður. Stúlkan hefir aldrei séð
hann fyrr á ævi sinni .... Já, hann liljóp
niður götuna.“
Dott sá livasst á fulltróann til þess að
undirstrika þessa staðhæfingu.
„Skammbyssuna? .... hann hlýtur að
hafa tekið hana með sér. — Ekkert að af-
saka, það er eitthvað annað.“
Niðurlagsorðin vissu að afsökuninni,
sem lögregluþjónninn bar fram fyrir að
hafa gert þeim ónæði.
Lock Meredith sat eins og spekingur og
reykti p'ípu sína. Hann hafði séð .Ben
Cornell hvítna er hann heyrði nefnt orðið
„lögregla“. Augu hans voru enn gljáandi
og flóttaleg, þó að liann sæi að lögreglu-
maðurinn væri að fara út úr salnum.
„Kannske við ættum að fara?“ sagði
Cornell við Helen.
„Hversvegna? Eruð þér hræddur? Þér
sögðuð sjálfur fyrir nokkru að þér hefð-
uð ekkert að liræðast, — þér hefðuð hreint
mél í pokanum, var ekki svo?“
Hann þagði og horfði gramur á hana.
Hún var að velta því fyrir sér hvort liann
hefði skammbyssu í vasanum og að það
hefði verið þessvegna sem hann strauk
um vasann þegar lögreglumaðurinn kom.
Þetta uppnám hafði lífgað upp fólkið í
salnum. Margir litu lotningar- og aðdáun-
araugum til Jessicu, sem var svo merkileg
manneskja að fimm menn voru fúsir til
að leggja líf sitt í hættu fvrir liana.
Nú dansaði liún við Meredith. Hún vissi
ekkert hver eða hvað liann var. En liún
felldi sig vel við hann vegna þess að hann
kom ekki með neinar nærgöngular spurn-
ingar. Og svo var hann uuðsjáanlega vin-
ur ljósmyndarans.
„Eigum við að dansa?“ sagði Cornell.
Hann var að hugleiða livort Jessica væri í
brennuvargafélagsskapnum sem hann hafði
samið við. Hann var ekkert hræddur við
liana, en þó ekki öruggur. Honum fannst
það liættulegt eins og dvnamít að hún
skyldi vera þarna nálæg. Og nú fór hann
að hugsa um live skrítið það væri, að liann
skyldi ekki einu sinni hver stóð bak við
brennuvargana. Það lilaut að vera karl í
krapinu, maðurinn sá.
Cornell langaði ekkert til að verða á
vegi hans.
Helen fann að fingur hans voru kaldir
eins og fiskroð á liandleggnum á henni er
þau voru að dansa. Maðurinn var eins og
milli steins og sleggju út af þessu, sem
fyrir hafði komið. Það lá við að hún vor-
kenndi honum — en þetta var honum sjálf-
um að lcenna. Hann var enginn maður til
þess að standa í svona stórræðum.
Þegar þau höfðu dansað leiddi Cornell
liana til baka að borðinu. Hann lcveikti
sér í vindlingi og hún tók eftir hvernig
höndin á honum skalf.
Nú kom maður að borðinu, hneigði sig
fyrir henni til að bjóða henni í dans. Hann
var ekki samkvæmisklæddur eins og menn-
irnir frá Albany en virtist vera langt að
kominn.
„Sjáið þér eklci að þér truflið okkur?“
sagði Cornell órór.
„Haltu kjafti!“ sagði gesturinn lágt én
með drepandi fyrirlitningu.
Munnur loðskinnakaupmannsins opnað-
ist hægt — og stóð opinn meðan gesturinn
tók i liandlegginn á Helen, hægt en ákveð-
ið og fór með hana út á dansgólfið.
Þetta var merkileg framkoma. Hún
skildi að Cornell hlaut að verða mikið um
þetta, því að hann hafði verið hræddur og
æstur fyrir. Hún reyndi að sjá framan í
dansherra sinn, en hann sneri jafnan vang-
anum að henni. Allt í einu smitaðist hún
af hræðslunni, sem hún þóttist géta lesið
úr augum Cornells. Setjum svo að þetta
væri . . . . ? Ilún reyndi að losa sig með
góðu, en fann að maðurinn sleppti ekki.
„Róleg systir,“ sagði liann. „Engin læti!“
„Þér eruð samskonar maður og sá með
skammbyssuna, sem kom til að sækja
stúlkuna þarna,“ sagði hún eins rólega og
hún gat. Þvi að þrátt fyrir allt þá var þó
fólk þarna allt í lcringum þau, og ekki gat
delinn hlaupið á brott með hana umsvifa-
laust.