Fálkinn - 01.04.1949, Blaðsíða 8

J
Gerald Kersh:
HUGARANGUR
ÁRIÐ 1918 dvaldist í Kentucky
gamall og gustmikill maður,
sem gekk undir nafnínu Majór-
inn. Eg lield hann hafi verið
einn af þessari tegund manna,
sem bvggja upp heimsveldi og
opna ný lönd. Hann var óseðj-
andi, sinaber og harður eins og
stál þrátt fyrir sextíu ár að
baki, og hræddist aldrei neitl.
Hann var aðdáunarverður en
elcki beinlínis alúðlegur maður
og bjó einn, og allir sem þekktu
liann höfðu talsverðan hevg af
honum. Ilann var tæplega með
öllum mjalla og harðist með
lieiftarlegu ofstæki fyrir öllu
því sem hann taldi skyldu sína.
Majórinn átti heima í hinum
gamla miskunnarlausa tíðar-
anda, þegar það var siður
manna að be'rjast við hið ó-
numda land og leggja það und-
ir sig.
Kynþáttahatrið hafði rutt scr
braut inn i gamla Iiausinn á
lionum, með mikla hárið. Hann
fyrirleit útlendinga og hafði við-
bjóð á svertingjum og var allt-
af fremstur í flokki þegar Ken-
tuckyhúar fóru kröfugöngur til
að ganga í skrokk á hinum ó-
gæfusömu svörtu ibúurn fylkis-
ins — geigvænlegur ásýndum
með riffilinn sinn og svarta yfir-
skeggið, sem sveigðist niður í
báða enda eins og beitt sigð, og
stór, starandi hlá augu.
Það er svo að sjá sem grunnt
sé á þessu kynþáttaofstæki í
Suðurríkjunum. Það þarf ekki
nema eitt orð til þess að sjóði
upp úr og heilt eldgos af morð-
um og grimmdarverkum hrjót-
ist út.
Svo skeði það einn góðan veð-
urdag að svertingi einn, Prosper
að nafní, leyfði sér að yrða á
móðursjúkan kvenmann. Sann-
leikurinn var sá, að sverling-
inn hafði ekki gert annað en
að spyrja hana eftir einliverri
uppkveikju, en hún hafði und-
ir eins tekið til fótanna og æpt
á hjálp. (Það kemur æði ofl
fyrir). Hún hljópaði eins og
ég sagði, og æpti og æpti. Það
var eins og þessi litli syfjaði
bær glaðvaknaði og vildi ekki
trúa sínum eigin augum eða
eyrum. Svertingjarnir vissu
hvað þetta þýddi og þeir fóru
undir eins að skjálfa. Einhver
gat aðvarað Prosper um hvað
hann ælli í vændum. Hann vissi
að hann var með öllu saklaus,
en þess háttar rök þýðir ekkert
að færa fram við slík tækifæri.
Hann var negri, svartur eins
og kol og gat þessvegna ekki
vænst neinnar verndar laga og
réttar. Hann fór upp í skóg, ■
flýði undan þvi, sem hann vissi
að koma mundi.
. . Nú komst allt i uppnám.
Karlmennirnir söfnuðust í hópa,
æstir og reiðir. Grimmilegt glott
lék um varir þeirra. Gleymum
ekki blóðþorstanum sem dylst
i innræti mannanna! Einhver
æpti upp: — Eigum við að
Játa andskotans svertingjann
sleppa svona? Hundrað aðrar
raddir hrópuðu: — Nei! Sam-
skraf fjöldans varð eins og væll
i óðum hundum. Byssurnar
voru teknar niður af veggjun-
um. Það var komið kvöld og
dimman fallin á. Nú var kveikl
á kyndlum. Tveir stórir blóð-
hundar voru látnir snuðra spor
Prospers. Mennirnir eltu hund-
ana. Múgurinn heimtaði blóð
og misþvrmingar. Og Majórinn
stjórnaði hópnum, mcð byssu,
hlaðna refahöglum, undir hand-
leggn um.
En Prosper var kominn langt
undan og hann var kunnugur
í skóginum. Ilópurinn elli hann
alla nó.ttina og langt fram a
næsta dag. Loks urðu leitar-
menn þreyltir og hvíldu sig.
Allir nema Majórinn. Hann var
eirðarlaus af hatri. Þegar allir
aðrir fengu sér hvíld þá héll
hann áfram einn síns liðs. ,Og
hann komst langt inn i skóg-
irin, þar serii hanri var þéttasl-
ur. Hann var limalangur og
stórskrefa og miðaði vel ál'ram,
eins og úlfi sem rekur slóð her-
fangs síns. Skógurinn lokaðist
að haki lionum. Ilann livarf.
Tveinnir dögum siðar skaut
honum upp aftur og nú varð
ekki annað séð en Iiann hefði
sleppt sér alveg. Hann var
hræddur og skjálfandi. Hann
slangraði til nokkurra manna,
sem stóðu og horfðu á hapn,
og sagði: -— Eg liefi ekki gert
það! Eg hefi aldrei gert neitt
rangt. Eg er ekki annað en
vesæll gamall svertingi! Lofið
mér að vera í friði, hvitu nlenn!
Gerið þið svo vel að lofa mér
að vera í friði!
Svo sofnaði hann — djúpum
svefni, sem líktist mest dauða-
dái. Og þegar hann vaknaði,
tólf tímum seinna, var hann
orðinn Majórinn aftur .... en
gerbreyttur. Hann var rólegur
og mildur. Hann dejjlaði aug-
unum og virtist vera hikandi
hann sem á sinni sextíu ára
ævi hafði aldrei verið i vafa um
neitt, og alltaf þóttist Iiafa rétt
fyrir sér, og aldrei hafði sagt
vingjarnlegt orð við nokkurn
mann, eftir því sem fólk gat
munað. Majórinn, svertingja-
halarinn, Ivnch-dómarinn, I)öð-
ullinn, manndráparinn. — Maj-
órinn klappaði litlum svertingja-
strák vingjarnlega á koíljnn, og
liann varð alveg forviða yfir
þessum óvænlu vinarhótum.
Hvað hafði komið fyrir þarna
inni í myrkviðnum?
Og einn daginn sagði liarin
alla söguna:
Hann hafði haldið áfram einn
þegar hinir hvíldu sig, áfram
og áfram þangað lil Iiann var
orðinn steinui)j)gefinn. Hann
var þrotinn að kröftum en ekki
að hatri. Ilarin afréð að hvíla
sig um sinn og halda siðan á-
fram leitinni að hinum horfna
svertingja, Prosjær. Meðan
hann sat þarna og hvíldi sig
féll á hann djúj)t mók. Hann lá
á laufbing undir tré og hraut.
En þetta var alls ekki venju-
legur svefn. Majórinn lá þarna
i einskonar miðilsástandi. Hann
fékk afleila martröð, hann var
eins og fugl i neti. Iiann vissi
að Iiann dreymdi og reyndi að
vakna en gat það ekki, og svo
fannst Iionum líkasl og hann
flvti eitthvað á hurt .... út í
tómið, eitthvað ekki neitt, tíð-
arlausa kyrrð.
Ilann vaknaði. Hann lá í
hnijn-i i skóginum, á stað sem
liann kannaðist ekki við. Hann
hafði ákafan hjartslátt og hann
var liræddur. Einlivern veginn
gerði Iiann sér Ijóst að hann
ætti að fara ofan i dæld hak við
runnann, sem hjá honum var.
Það var eitthvað sem rak hann
þarigað. Hann vissi líka að
skamml mundi vera þangað til
dagur rynni, en liann var
hræddur við aítureldinguna.
Reyndar var hann hræddur við
myrkrið lika.
Hann hafði misst hyssuna
sína. Fötin Iians voru rifin —
þau virtust hafa rifnað á þyrn-
um í skóginum. Andlitið var
bólgið og viðkvæml, því að
hann hafði rekið sig á greinar
er hann æddi um skóginn eins
og vitláus maður.
Ilann slaulaðist áfram, sár-
fættur og farlama. Prosper!
Hann varð að finna svertingj-
ann Prosper og liafa hann með
sér lieim, svo að múgurinn gæti
slátrað honum. En við hvað var
lvann hræddur? llann vissi það
ekki. Majórinn liéll ál’ram. Ilann
kömst út úr runnanum. Alveg
rétt. Þarna gat ha.nn séð móta
fyrir kofa i skinumni frá stjörn-
unum. Hann skreið þangað.
Þetta var rúst. Þeir sem liöfðu
átl þar heima voru annaðhvort
dauðir eða þá að þeir liöfðu
flutt sig á burt. Því að þarna var
engin manneskja.
Hann íor inn. Ilann kallaði:
— Er nokkur hér? •—og varð
forviða er hann heyrði sína
eigin hásu og rámu rödd. Hann
var þurr í kvcrkunum. Veikur
og þreyttur og hræddur, enn-
þá. Meðvitund hans gerði upp-
reisn gegn skjálftanum í kroj)pn
um. Líkami hans var liræddur
og vildi fela sig. Meðan hann
stóð þarna i kofanum, skjálf-
andi eins og í sótthita, komu