Fálkinn - 01.04.1949, Blaðsíða 9

FÁLKINN
9
Jcns Tvedí:
BIÐILL
fyrstu sólargeislárnir og skinu
gegnum götin á stígvélunum
hans. — Eg lilýt aö Iiafa veriö
i'ö í svörtum aur. Svo varð hon-
um litið á hendurnar á sér.
Þær voru svartar og lirukkóttt-
ar, með hvitleitum nöglum og
Ijósrauðar i lófunum - sverl-
ingjaliendur.
Majórinn hrökk við, sjúkur
af angist. Á hillu i kofanum lá
spegilbrot. Hann speglaði sig.
Örvænlingarfullt andlitið á
svertingjanum Prosper ])lasti
við honum í speglinum.
Hann veit ekki hve lengi hann
stóð þarna og starði. Sát hans,
májórsms, var í líkama Pros])-
ers, svarta flóttamannsins. Og
nú fékk hann allt í einu hug-
boð um hvað hefði gerst. Með-
an hann lá þarna i mókinu og
Prosper lá á öðrum stað í Iiku
áslandi, höfðu sálir þeirra liist
og haft vistaskipti.
í fjarska heyrði liann gellið
i hlóðhundunum. Sál Majórsins
vildi nú snúa við og laka upp
baráttuna. En ])á leið yfir lík-
ama Prospers.
Það hlýtur að hafa verið ein-
mitt á því augnal)liki sem lík-
ami Majórsins kom riðandi til
eltingarmannanna og gráthændi
um náð með rödd Prospers, svo
að þeir fóru með hann heim,
en svertinginn slapp.
Og svo kom myrkur meðvit-
undarleysisins, sem Majórinn
harðist út úr svo að liann gat
fundið rúmið sitt, umkringdur
af forvitnum augum og undr-
andi andlitum.
Það var alll og suml. Aðeins
eitt enn. Majórinn fór aftur inn
i skóginn. Hann fann runnana
og dæídina, sem kofinn stóð i.
Á gólfinu lágu smábrot úr
spegli.
ÚH LITLU At) SPILA.
Trunian forseti, sem ráðstafar
milljörðun'i af (lollurum í nafni
Bandaríkjasljórnar hefir minna til
að lifa af en flestir þjóðhöfðingjar
veraidarinnar. Launin erU 75.000
dollarar á ári, og fólk flest heldur
að hann lifi i vellystingum, ekki
síst af því að hann hefir ókeypis
íbúð í Hvíta l)úsinu og skemmti-
snekkju, flugvél og járnbrautarlest
lil eigin þarfa. En i raun réttri hef-
ir hann úr íiijög litlu að spila. Af
launiunun verður Hftnn að greiða
39.000 dollara í skatt, og þó maður
skyldi lialda að liægt væri að lifa
sómasamlega l'yrir 37.000 dollara,
þá upplýsii' bókhaidarinn i Hvíta
húsinu, að það leyfi ekki af því,
Forsetinn verður sjálfur að borga
matinn handa sér og öllum gestum
sínum og ennfremur greiðir hann
mörgii af fólkinu í húsinu kaup sjálf-
ur. Svo eru það öll fötin á frú
Truman, og mikið fer í samskot og
styrk verðui' hann að greiða í sjóð
flokksins sins. Frumvarp hefir kom-
ið fram i þinginu um að liækka
forsetalaunin.
Sannarlega gerði hún það, já!
Sannarlega dytti hún í lukkupott-
inn, sú sem fengi hann Hans á'
Fljótum.
Því að á Fljótum var nóg að bita
■og brenna: Sjálfseignarjörð, nýlega
húsað, að heita mátti, og tíu gripir
á bás, auk hests og sauða. Enginn
vissi hve margar kringlóttar voru
til í handraðanum; en þær voru
áreiðanlég'a fleiri en flestir héldu,
þyi að Fljótafólkið hafði ekki gert
annað en sal'na auð i þrjá ættliði.
Og það var ekki svoleiðis sinnað
að það gæl'i eða æti upp það sem
það fékk á milli handanna.
Og svo var hann Hans einkabarn!
Að visu var hann engin ham-
hleypa, hvorki til munns eða Jianda
og aldrei hafði hann hugsað hátt,
svo að það lá eiginlcga lítið eftir
hann. Hann rólaði þarna lieima og
gerði aldrei neitt nema það sem
móðir hans sagði lionum. Var ógn
rolulegur. En það eru efnin sem
gera manninn, og efnin voru næg
á Fljótum.
Svo að sú sem fengi liann Ilans
þyrftj ekki að kvíða framfærinu og
feng'i sjálfsagt eitthvað á milli hand-
anna lika.
Bríet á Fljótum var farin að eld-
ast og tapa kröftum og henni fannst
hún liafa baslað svo lengi við bú-
skapinn, að hún mætti fara að unna
sér hvildar. Þegar maður hefir verið
ekkja í tuttugu ár og stjórnað bæði
stakknum og brókinni, þá þreytist
maður um siðir, jafnvel þó að mað-
ur hafi minna að hugsa um en hún
Bríet á Fljótum.
,,Þú verður að fara að líta kring-
um þig eftir kvenmanni, Hans, sagði
hún við son sinn einn daginn.
„Hvurnig?" spurði hann og glápti
á móðiH- sína.
„Þú verður að fara að gifta þig
hvað líður og taka við jörðinni. Þú
ert komihn svo til manns að ])að
er ekki of snemmt að þú farir að
sjá um þig sjálfur og takir við jörð-
inni, enda er ekki að vita livenær
ég hrekk upp af.“
Þetta fannst Hans á Fljótum erfið
flækja að greiða úr.
Kvenmann hvar álti hann að
ná í kvenmann? Hónum fannst það
enginn hægðarleikur.
,,Á morgun er laugardagur,“ sagði
ínóðir hans, „og þá er besl að þú
gangir á bæina þegar fer að skyggja,
þangað sem þér dettur helst í
liug. En ])ú þarft eltki að biðja
neinnar, strax,“ sagði hún.
„En ef þær vilja það?“
„Jæja, þá lætur þú mig heyra
hver það er — fyrst.“
Nú fannst Hans málið vandast
enn meir. Hann braut heilann uin
þetta og gal ómögulega botnað i
livernig liann ætti að fara að þessu.
„Væri ekki hést að þú hugsaðir
þér einhverja?" sagði liánn.
,,Eg er ekki frá því að Lárusar-
fólkið i Efribæ mundi taka þér vel.
Reyndu að gefa henni Mariu litlu
undir fótinn.“'
Hún Maja Lárusar í Efribæ, ja,
það hefði honum ekki dottið i hug.
En úr því að móðir hans sagði það
þá . ()g svo var lieldur ekki
langt þangað.
Laugardagskvöldið kom og á hæfi-
legum tima hélt Hans af stað, spari-
ldæddur og nýgreiddur.
Þegar hann var kominn svo langl
að liann sá fjósið, þóttist hann
sjá að þar væri 'fólk. Hann hafði
einmitt ætlað sér að koma um mjalt-
irnar, vegná þess að hann vissi að
það var Maria, sem mjólkaði kýrn-
ar. _•— Hann gægðist á gluggann.
Jú, sat hún ekki þarna undir
henni Huppp og mjólkaði svo að
buldi i skjólunni.
Mikið mjólkaði liún vel, hún
Huppa! Enda var þetta afbragðs
kýr; þau liöfðu fengið hana sem
kálf á Fljótum, og kálfurinn var
undan i'auða tuddanum sem fæddist
veturinn sem lnin Gudda lærbrotn-
aði á hálkunni.
Var það ekki skrítið að hann
skyldi koma cinmitt ])egar hún Mar-
ía var að mjólka hana Huppu?
Hann opnaði, steig inn fyrir dyrn-
ar og bauð gott kvöld.
„Hvað sýnist mér • ert það þú
Hans, á ferðinni um þetta leyti!“
sagði María; hún sal á kýrhausnum
i ólireinni buru, staghættu pilsi, eii
að öðrú leyti var hún lagleg og
þokkaleg.
„Eg sá að hérna var ljós, svo að
mér datt í hug að gaman væri að
líta á kýrnar,“ sagði Hans og studdi
öðrum hnefanum á krosshrygginn á
einni beljuniii og kleip í huppinn á
henni með hinni hendinni.
„Það ei; auðséð að ég álli ekki
von á pilturn, það er ekki sjón
að sjá útganginn á mér,“ sagði Mar-
ia, leit á sig og hló svo tíl hans.
„Maður verður að klæðast eins og
verkinu lientar,“ sagði Hans og tók
undir eina kúna.
„Þú hlýtur að vera 'í einhverjum*
sérstökum erindagerðum úr því að
þú ert svona uppstrokinn,“ sagði
hún.
„Eg ætlaði mér að koma á nokkra
bæi,“ sagði harin, „en ég veit ekki
hvað úr þvi verður.“
Hann liélt áfram að taka á kúnum
og átti ekki orð til að lýsa hve vel
þær væru fóðraðar. En ekki minnt-
ist hann eimi orði á erindið. Og
það átti heldur ekki að vera þörf á
því — þegar hann kom um þetta
leyti dags í fjósið og á laugardegi,
var það svo sem auðvitað mál hvað
hann var að liugsa.
María lauk við mjaltirnar, fór svo
úr úlpunni og pilsinu og hengdi
það snagann við dyrnar.
„Ekki veit ég Iivort ég' má bjóða
þér spenvolga mjólk,“ sagði liún og'
ré'tti honum skjóluna.
„Það er nú ekki á hverjum degi
sem ég' þamba rnjólk," sagði hann.
Hann tók við og drakk einn sopa.
„Mikil afbragðs mjólk er þetta,“
sagði hann.
„Iírekktu bara ef þér þykir hún
góð!“
„Ilún er nú í rauninni of dýr til
])ess að láta hana ofan i mig, en úr
því að þú nauðar á mér þá •— .—“
Hann saup annan sopa, þurrkaði
sér um munninn og þakkáði fyrir
með handabandi. „Þú munt ætla að
lara inn og sía mjólkina,“ sagði
haiin.
Jú, hún ætlaði þáð en liún
þurfti svo sem ekki að flýta sér
nei, nei. „Viltu ekki koma í
bæinn?“ sagði hún hikandi, þvi að
hún var i vafa um hvort hann vildi
]>að heldur.
„Nei, ekki núna,“ svaraði Hans,
sem ekki þorði að fara lengra í
þetta sinn, ekki svona alveg
strax.
Svo bauð hann henni góða nótt
og l'ór heim.
„Erlu kominn aftur?“ spurði Bríet
gamla hissa. „Komstu hvergi eða
hittirðu engan lieiina?"
„Jú, ég gerði það. Makalaust er
]>að falleg kvr hún Huppa, sem
þau fengu kálf hjá okkur,“ sagði
liann.
Móðirin fór að spyrja hann spjör-
unum úr, og Hans sagði henni hvern
jg allt hefði farið, frá upphafi til
enda. Þegar hún hafði heyrt sög-
una sagði hún að þetta væri nú
góð byrjun eftir atvikuni. En ef
eittlivað ælti að verða úr þessu þá
yrði liann að vera dálílið framfærn-
ari í næsta skipti.
MEIRI FRAMLEIÐSLU
Samkvæmt nýjustu rannsóknum
fjölgar fólkinu í heiminum að jafn-
aði um 55.000 manns á dag. Ef.tir
eitt ár verða þannig 20-25 milljónum
fleira i veröldinni en í dag. Af þessu
leiðir að Iramleiðslan verðúr að
aukast að sama skapi, en örðugleik-
ar hafa orðið á að láta framleiðsluna
ekki dragast aftur úr, en af því leið-
ir að lífskjör einstaklingins versna
nema sérstakar ráðstafanir séu gerð-
ar lil ])ess að örva framleiðsluna.
Það er þetta verkefni sem FAO-
stofnunin hefir með höndum á veg-
um UNO.
VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM
Ritstjóri: Skúli Skúlason
Framkv.stjóri: Svavar Hjaltested
Skrifstofa:
Bankastr. 3, Reykjavík. Simi 2210
Opin virka daga kl. 10-12 og 1-6
Blaðið kemur út hvern föstudag
Allar áskriftir greiðist fyrirfram
HERBERTSprent