Fálkinn - 18.05.1951, Blaðsíða 6

6
F Á L KI N N
JANET TAMAN
Framhaldssaga eftir Jennifer Ames.
Afarspennandi ástarsaga, við-
burðarík og dularfull.
tírdráttur.
Janet Ta.man Wood og Jason Brown
hafa orðið ástfangin nm borð í E/S
Carribean, sem er á leið til Jama-
ica. Janet ætlar að setja fasteign,
sem hún á f>ar, svo að hún geti lagt
frajn fé i tiskuverslun Madame
Ceciles í London og orðið þannig
meðeigandi. Farþegar eru fáir með
skipinu, en Janet hefir þegar
kynnst nokkrum þeirra, m. a. Sir
John Graham, frú Heathson og
Sonju, dóttur hennar. Skipið er
statt íhöfn á Bermudaeyjum, og
Ja.net hlakkar til að fara i land
með Jason.
ætlaði hún að kaupa föt fyrir pen-
ingana, þó að hún hefði eiginiega
ekki ætlað sér að kaupa neitt fyrr en
hún kæmi til Jamaica. En hún hafði
ákveðið, meðan hún var að klæða
sig, að kaupa fötin i Bermuda, af
því að ástfangin stúlka þarf altaf
að hafa ný föt, sem hæfa tækifær-
inu. Þegar hún liafði gert innkaup-
in, mundi hún hitta Jason á ein-
hverju stóru lióteli, sem liún hafði
heyrt svo mikið talað um, t. d.
Ilamilton eða Bermudiana. Þau
mundu fá sér „cocktail“ saman og
borða morgunverð á skuggsælum
stað undir híru lofti. Síðan mundu
þau leigja sér bifreið og aka um
bæinn. Ef til vill mundu þau aka
út að hinum frægu hellum eða skoða
ilmvatnaverksmiðjuna. Undir sól-
setur mundu þau svo aka niður að
skipinu. Dagurinn mundi verða sælu-
dagur í Paradis.
Hún var nú tilbúin, þó að hún
væri ekki fyllilega ánægð með liárið
á sér. Það var undarlegt að vera
ástfangin, en þó svo óánægð með
útlit sitt. Það var eins og liún vildi
allt í einu verða óendanlega fögur
.— fyrir iiann.
Iiún leit j spegilinn i síðasta
skipti og sagði við sjálfa sig: — Nú
getur þú farið. Enda máttu til með
að fara að koma þér af stað. Þú
verður að sætta þig við, að þú ert
aðeins Janet Taman Wood, en ekki
Helena hin fagra eða Venus frá
Milos.
Iieyndar var hún glöð yfir að
vera hvorki Venus frá Milos né
Helena hin fagra. Önnur lá grafin í
Grikklandi, en hin var köld mar-
marastytta í Louvre. Já, hún var
sannarlega glöð yfir því að vera til.
Þetta var dagur lífsgleði, lífskraftar
og liamingju!
En hún fann, að liún var óstyrk,
þegar hún gekk inn gólfið í mat-
salnum. Óstyrk eins og skólastelpa,
scin gengur upp að púltinu til þess
að sækja verðlaun. Hún nam staðar
í dyrunum og lagfærði léreftsdragt-
ina, sem hún hafði verið svo hepp-
in að fá á niðursettu verði hjá ein-
um viðskiptavini Madame Cecile,
sem hafði fundist hún var of áber-
andi. Blússan var úr rósóttu organdi.
ÞAÐ var ekki orðið áliðið, en all-
stór liópur af farþegum var þegar
kominn á ról og beið þess að kom-
ast í land. Flestir voru að matast.
Karlmennirnir voru ekki í sport-
skyrtum eins og venjulega, heldur
í betri fötin. Hún sá frú Heatson
og Sonju. Frú Heathson var í dökkri
tweeddragt, sem alls ekki átti við,
og Sonja í grárri, þröngri dragt og
hvítri blússu. Það var eins og hún
ætlaði að loka sig frá allri litauðgi
í lifinu eftir áfallið, sem liún hafði
orðið fyrir. Skipstjórinn, sem að
jafnaði sat við sama borð og hún og
Jason, var þar ekki nú, cn Jason
sá hún. Sir Jolin var í þann veginn
að standa npp frá borðinu, en Janet
sá ekki leik á borði að biðja hann
að sitja stfolítið lengur, þar sem
hún var ekki undir ])að búin að
vera ein með Jason eftir það, sem
skeð liafði kvöldið áður.
Jason stóð upp, þegar luin nálg-
aðist borðið, og hneigði sig með al-
vörusvip — næstum kuldalegum.
— Góðan daginn, sagði hann. —
Eg vona að þú hafir sofið vei.
— Já, þakka þér fyrir, ég svaf
ágætlega. Hún brosti blitt og vildi
gera sitt til þess, að þau yrðu ekki
fjær hvort öðru en þau hefðu verið
til þessa á ferðalaginu, þótt lienni
tækist ef ti) vill ekki á svipstundu
að gera tengsl þeirra jafnnáin og
þau höfðu verið kvöldið áður. En
annað hvort sá Jason blátt áfram
ekki bros hennar eða hann lét sem
hann sæi það ekki. Hann tók mat-
seðilinn og athugaði hann, kallaði
á þjóninn og pantaði það sem hann
vildi.
Hann spurðiekki einu sinni, livað
hún vildi!
Janet varð nú að sjá liamingju-
drauma sína hverfa burt. Var eitt-
hvað að? Að svo stöddu vildi hún
ekki viðurkenna, að svo væri. Hann
hlyti aðeins að vera taugaóstyrkur.
Það hefði hún líka verið, þegar hún
gekk inn í matsalinn.
Hún reyndi aftur. — En hvað
veðrið er gott! Það er heppilegt
að fá svona gott veður til þess að
fara i land.
— Það er sannarlega gott fyrir
þá, sem fa.ra í land! sagði hann.
Hún hrökk við. Hafði hún heyrt
rélt? Fyrir þái, sem fara í land. Eins
og Iiann ætlaði ckki í land!
— En þú ferð þó i land, Jason,
er það ekki? Síðan kom þögn, og
til þess að rjúfa hana varð hún að
hleypa í sig kjarki og segja: ■—■ Eg
— ég liélt, að við gætum farið i
Jand saman.
En hann þagði áfram. Þjónninn
kom með matinn til Jasons, sem
dundaði við að setja salt og pip-
ar út á og lengdi þannig af ásettu
ráði liin hræðilegu þögn, fannst
Janet.
— Það er kurteislegt af þér að
stinga upp á þvi, Janet, en það er
nú einu sinni svo, að ég fer ekki i
land. Eg verð kyrr um borð.
— Þú verður kyrr um borð! Hún
gat heldur ekki trúað þvi að hann
hefði sagt þetta, að allar bollalegg-
ingar hennar um daginn liefðu ver-
ið til einskis. Örvæntingin náði
smám saman tökum á henni, og hún
sá nú, að allir draumar hennar
voru orðnar að engu.
— Já, ég þarf að vinna. Hann
brosti, en hún fann að það var
spott i brosinu.
Þetta var of mikið. Vonbrigðatil-
finningin varð nú að víkja fyrir
reiði. — Þú þarft að vinna! í gær-
kvöldi sagðir þú mér að þú ynnir
alls eklci!
Aftur varð þögn áður en hann
svaraði. Nú smurði liann sér sneið
af ristuðu brauði í rólegheitum. —
í gærkvöldi sögðum við ýmsar vit-
leysur, sagði liann að lokum.
Hún fann, hvernig blóðið þaut
fram í kinnarnar. Orð hans voru
eins og vel útilátinn löðrungur. Eft-
ir á fannst henni, að hún hefði átt
að hlæja og taka undir orð hans.
Það hefið vcrið meiningarlaust hjal.
En Janet var lirein og bein og gat
ekki leynt lilfinningum sínum. Hún
var sármóðguð og særð.
— Jæja, fannst þér þetta vera
eintómt bull, scm við sögðum i gær-
kvöldi? endurtók hún.
—■ Ja, ég man nú ekki allt, sem
við sögðum, sagði hann og horfði
elcki á liana. — En þú manst það
vafalaust allt.
Hann hafði sagt: — Eg clska þig,
Ja.net! Hún hafði sagt: — Eg elska
þig líka! Var það þetta, sem hann
gat ekki munað eða vildi ekki múna?
— Eg man ýmislegt af þvi, sem
við sögðum! Rödd hennar var ró-
leg og ógnandi. •—- En ég er að sjálf-
sögðu fús til að gieyma þeim.
Iiann svaraði engu, en lést vera
með hugann við eggið, sem hann
borðaði, brauðið og baconið. Þeg-
ar hann loks tók til máls aftur, var
rödd Iians undarlega livöss.
— Meðal annarra orða, ég átti
saintal við Sir Jolin í gærkvöldi,
áður en ég fór að hátta.
— Jæja, um tilboðið? Ætlar þú
að taka því?
Ekki svo að skilja, að það skipti
nokkru máli — ekki hvað liana
snerti. Kvöldið áður hafði þó allt,
scm snerti liann, skipt máli fyrir
hana. En nú — nú var hann eins
og ókunnugur maður.
— Eg veit það ekki. Eg ætla að
hugsa um það. En liann minntist
meðal annars á, að þú ættir eign í
Jamaica — Tamaji Great House.
— Já.
— Og þú hugðist leyna mig því?
—< Eg ....... Var það þetta sem
gekk að lionum? Var það svona smá-
vægilegt? Hann var reiður yfir því,
að hún hafði talað við Sir Jolin um
eign sína, cn ekki við hann. Henni
fannst þetta ósanngjarnt, en vissi
þó, að ástfangið fólk er óútreiknan-
legt.
— Ertu reiður út í mig, Jason?
Mér finnst leilt, að ég skyldi ekki
segja þér ]>að, en mér kom það bara
ekki til hugar. Mér fannst það svo
lítilfjörlegt, að ekki tæki að minn-
ast á það.
— Samt cr það nú aðalástæðan
lil þess, að þú ert á leið til Jamaica,
að því er Sir John segir.
Já, hvers vegna liafði liún ekki
sagt honum það? Hún óskaði þess
nú, að hún liefði gert það. Samt sem
áður fannst lienni það heimskulegt
af honum að vera að rífast út af
því við liana. lteiðin fékk aftur yf-
irtökin.
— Eins og ég hefi áður sagt, þá
fannst mér það ekki skipta svo
miklu máli. Og þú getur áreiðan-
lcga ekki haldið þvi fram, að það
sé svo mikilvægt.
— Eg verð nú samt að játa, að
mér finnst þctla einmitt mjög þýð-
ingarmikið.
— Einmitt það?
— Þú hefir heldur ekki sagt mér,
að þú heitir líka Taman. Nú var
rödd hans mjög ásakandi.
— Eg .... Hún starði á hann
mjög forviða. Hver sagði þér, að ég
héti Taman? Eg lield, að ég liafi
alls ekki minnst á það við Sir Jolin.
Og hvers vegna ætti miðnafn mitt
að skipta nokkru máli?
Það varð þögn, áður en liann
svaraði. — Stundum geta miðnöfn
liaft mikla þýðingu, sérstaklega þeg-
ar fornafn og eftirnafn eru svo al-
geng, að þau skýla hinum sanna
uppruna. Og ég get ekki trúað því,
Janet, þó að mér þylci leitt að þurfa
að segja þetta, að þú hafir meint
það, að eign þin og miðnafn liafi
enga þýðingu fyrir mig.
— Iivers vegna heldur þú, að ég
hafi aldrei nefnt þetta á nafn við
þig? spurði hún heiftúðug.
Hann ýtti disknum til liliðar.
Hann virtist ætla að rísa á fætur.
— Eg held, að þú liafir sneitt hjá
því, þar sem þú þekkir miðnafn
mitt af tilviljun, sagði liann loks
með kaldri ró.
— Hva .... livað er miðnafn
þitt. Hún stamaði af undrun.
Varir hans kipruðust til. — Þú
heldur áfram að fara kringum hiut-
ina? En liverju var jú ekki við að
búast? Skiptir fullt nafn mitt, Jason
Winthrop Brown, engu máli fyrir
þig?
Hún hristi höfuðið og starði á
hann i fullkominni örvilnun.
— Nei, í alvöru talað, þá hefir
það enga þýðingu fyrir mig.
Hann stóð á fætur og leit niður
til hennar.
— Annað hvort ertu hættulegur
lygari eða óhyggin i mesta lagi,
Janet Taman Wood, sagði liann.
5. KAFLI
HANN hvarf út um dyrnar, og
Janet sat ein eftir við borðið. Hún
var alveg í öngum sínum og hugsaði