Fálkinn - 18.05.1951, Blaðsíða 12

12
F Á L KIN N
i-----------------------------
Nr. 31.
Örlagaríkt
hjónaband
Spennandi framhaldssaga.
Hún hafði næstum því sagt við liann:
„Það setti að mér svo undarlega hugsun
1 eftirmiðdaginn, elskan mín. Eg fór að
ímynda mér að þú ætlaðir að byrla oaiér
eitur.“
Næstum því.
Og samt sal hún á sér. Setjum svo að
Johnnie liefði fölnað upp, og ......
Hún greip andann á lofti. Jolmnie hafði
fölnað upp, ekki alls fyrir löngu, þegar
hún ávítaði hann fyrir mistökin með líf-
trygginguna; .... Mistök! Það höfðu auð-
vitað ekki verið nein mistök. Hún hafði
gleymt þvi stundarkorn að Jolinnie ætlaði
sér að myrða hana. Hann hafði einmitt líf-
tryggt hana svona hátt með það fyrir aug-
um.
Hún lagði liönd undir kinn og einblíndi
á hann.
Johnnie sneri sér á stólnum. „Hvað í
veröldinni gengur að þér í eftirmiðdag,
kisumunnur? Rétt í þessu blaðrar þú
um lieima og geima alveg eins og þér væri
borgað fyrir það, og nú þegirðu eins og
steinn. Hvað gengur að þér?“
„Ekkert!" Lina stökk á fætur og settist
á lméð á Johnnie. Hún horfði beint í augu
honum. „Johnnie, þú elskar mig, er það
ekki?“
„Auðvitað elska ég þig.“ En Johnnie
virtist vera órólegur.
„Þú ætlar aldrei aftur að gera neitt, sem
myndi særa mig eða valda mér hugar-
angri ?“
„Ilvað átlu við?“
„Bara það sem ég sagði, Þú ætlar ekki,
er það ekki?“
„Vitanlega ætla ég ekki að gera það.“
Þau einblíndu hvort framan í annað.
Svo dró Johnnie hana nær sér. „Þú veist
livað ég elska þig heitt og innilega, ástin
mín,“ hvíslaði hann, og það brá fyrir
klökkva í rödd hans.
4. kafli.
En allt kom fyrir ekki.
Johnnie ætlaði sér í raun og veru að
myrða hana. Og hún gerði ekkert til þess
að Jiindra það. En Lina var alls eklci
Jirædd lengur. Eftir að fyrsta óttaltastið
var liðið lijá, Jiafði hún komist að raun
um liversu framúrskarandi augljós lausn-
in var. Hún þurfti ekki annað en kaupa
líf sitt aftur af Jolmnie. Hún þurfti ekki
annað en segja lionum að hún vissi að
hann væri í peningavandræðum, fyrirgefa
honum ennþá einu sinni, fyrirgefa honum
líka ennþá einu sinni að liann liefði falsað
nafnið liennar, og borga skuldir hans. Það
var allt og sumt. Og það var einmitt þetta,
sem liún ætlaði að gera á sínum tima.
En einlivern veginn vildi samt þannig
til, að liún gerði þetta aldrei.
1 fyrstunni sló liún samtalinu við Jolmn-
ie á frest frá degi til dags. Hún hikaði við
það; hún ætlaði að gera það á morgun.
En svo fylltist hún þrjósku gegn þeirri til-
liugsun að þurfa að kaupa sér líf lijá
Jolinnie og þurfa að láta dýrmæta fjár-
muni af liöndum. Jolinnie liélt að honum
myndi talcast að myrða liana, var það?
Myrða liana til þess að lcomast sjálfur upp
úr svaðinu um stund! Jæja, látum hann
bara reyna. Hún ætlaði eklíi að lijálpa
lionum úr klípunni, ennþá.
Hún þeklcti sálarástand Johnnies. Hann
myndi aldrei myrða hana með köldu ljlóði
fremur en Iiann liafði myrt föður liennar
og Bealcy. Hann mundi bara reyna til þess
að fá hana til að stytta sér aldur sjálfa.
Það eina, sem hún þurfti þvi að varast var
að gera nokkuð það, sem teljast mætti var-
hugavert. Og í því efni mundi Jolmnie fá
að Jíenna á mismuninum. Faðir liennar og
Bealcy liöfðu ekki gætt sín.
5. kap.
Lina sat teinrétt uppi í rúminu sínu.
Hún hafði lieyrt þruslc. Það liafði vakið
liana. Einhver var á ferli. Það hlaut að
vera í búningsherbergi Jolmnies.
Hún sperrti upp eyrun í myrkrinu.
Ekkert.
En eitthvað — einliver beið, alveg eins
og hún beið sjálf. Eittlivað — einliver
lmipraði sig saman fyrir framan dyrnar
á búningslierbergi Jolinnie og ldustaði, al-
veg eins og liún lilustaði sjálf.
Lina vissi liver það var. Það var Jolmnie,
á leið til þess að myrða hana — núna!
Það sem Jiún hafði ætlað sér að gera, liafði
liún dregið of lengi.
Ó, guð almáttugur, hún liafði dregið það
of lengi. Hvernig gat hún Iiafa verið svona
lieimsk ?
Hún starði gegnum myrkrið í áttina að
dyrum búningsherbergisins. Siðan Lina
hafði komist á snoðir um hvað Johnnie
hafði i hyggju að gera, hafði hún látið
hann sofa i búningsherberginu. Johnnie
hafði möglað gremjulega, en liún hafði
kært sig kollótta. Hún liafði ýtt honum
fram fyrir og læst báðum dyrunum að
svefnherberginu sínu. Án þess hefði henni
ekki komið dúr á auga.
Og nú hafði Johnnie útvegað sér annan
lykil og var á leið að myrða hana? Ó,
hvers vegna hefði henni ekki hugkvæmst
að láta setja slagbranda fyrir dyrnar líka?
Hún skalf af ótta og hélt höndunum fyr-
ir munninn til þess að kæfa niðri í sér
örvæntingarópin. Yar þetta ekki fótatak?
Hún dró varla andann, svo mjög lagði
hún hlustirnar við.
Það var ekkert. Johnnie beið ennþá.
Hún hafði aðeins eina von: að skriða
fram úr rúminu án þess að láta liið minnsta
lil sín hcyra, læðast út úr húsinu og hlaupa
yfir að Maybury til Isobel — nákvæmlega
eins og hún var á sig komin, í náttkjólnum
og Iberfætt.
Hægt, mjög hægt og hljóðlega, tommu
fvrir tommu, mjakaði liún sér fram að
rúmstokknum, setti rúmfötin aftur fyrir
sig og skreið frarn úr. Andardráttur henn-
ar gerði hana lafhrædda. Varfærnislega
þreifaði hún fyrir skónum sínum og fór
í þá. Hún leit kvíðafull til dyranna að bún-
ingsherberginu. Tunglsskinsgéisli, sem
skyndilega brá fyrir, gerði hurðina ennþá
hvitari og óhuggulegri en hún var í raun
og veru. Og dyrnar opnuðust.
Lina rak upp óp og féll niður á gólfið.
Hún varð máttlaus af ofboðslegri
hræðslu. Ef Johnnie hefði komið inn á
þessu augnablilci mundi hann liafa getað
myrt hana á hvern þanií liált, sem honum
hefði sýnst og hún mundi ekki liafa getað
veitt hið minnsta viðnám.
En Johnnie kom alls ekki inn, einfald-
lega sökum þess, að liann svaf svo fast á
sitt græna eyra, að hræðsluvein Linu
megnaði ekki að raska svefnró lians.
Það var ekki fyrr en daginn eftir, þegar
Lina hafði snætt morgunverðinn sinn, að
hún gerði sér grein fyrir þvi, um leið og
hún sá sólargeislana leika sama leikinn á
vcggnum, að þcgar einhver gluggagardín-
an bærðist fyrir vindinum, þá gaf skuggi
liennar á dyrunum að búningsherberginu
þá augnabliks-tálmynd að dyrnar væru að
opnast.
En þann hinn sama dag lét hún setja
öryggiskeðjur fyrir báðar dyrnar á svefn-
herberginu sínu.
6. kap.
Þetta gat ekki svo til gengið lengur.
Það getur enginn lifað í stöðugum ótta
um líf sitt og haldið samt fullum sönsum.
Kjarkur Linu bilaði. Hún liræddist nú
dauðann skelfilega.
Hægt og síagandi liafði eitur óttans étið
sig svo inn að næmustu taugum hennar að
hún megnaði naumast að liafa stjórn á
sjálfri sér. Einu sinni eða tvisvar fylltist
hún nærri því óhemjandi lönngun í nær-
veru Johnnies, til þess að æpa upp yfir sig
af skelfingu og slengja ásökunum sinum
heint framan í hann, og þetta óyndisúr-
ræði gatt hún aðeins komið i veg fyrir
með því að stinga vasaklútnum upp í sig.
Upp undir tiittugu sinnum var hún búin
að stinga nauðsynlegasta farangri niður í
ferðatösku; og svo tók hún upp úr lienni
aflur strax og taugarnar liöfðu róast, og
þá gat hún ekki tekið ákvörðun um hvort
héldur hún ætti að hlaupast á brott eða
vera kyrr. Og þar sem úrræðaleysi Linu
þýddi sama og athafnaleysi, þá varð hún
kyrr.
Hún lirópaði raunar dag nokkurn beint
upp í opið geðið á Isobel, að bún gæti ekki
þolað að lieyra orðið „morð“ nefnt á nafn
það, sem hún ætli eftir ólifað. Isobel, er
fannst sér misboðið með þessu, einskorð-