Fálkinn - 18.05.1951, Blaðsíða 9

FÁLKINN
9
manni á þá leið, að hann þver-
neitaði að fylgja mér nema hann
fengi glas af chianti til að hressa
sig á.
Þarna kom lítið, gestafátt götu-
veitingahús eins og það væri kall-
að, ég sletti mér niður á fyrsta
stólinn, sem fyrir mér varð og
bað um flösku af hinum ítalska
þjóðdrykk, sem er rauður á litinn
en ekki gulur, eins og vor íslenski
Egill Skallagrímsson. Svo kveikti
ég mér í sígarettu og renndi aug-
unum spekingslega yfir umhverf-
ið og mannskapinn.
Ekki hafði þessi litli rístorante
öðrum gestum á að skipa en ein-
um ástföngnum hjónaleysum og
þremur rosknum borgurum, sem
voru víst að tala um húsaleigu-
nefndina og fjárhagsráð.
Úti á götunni sveimaði mann-
fjöldinn fram og aftur. Þjónninn
kom með botélið og hellti í fyrsta
glasið.
Eg gat ekki annað en tekið eftir
því að þarna gekk óvenju vel
sköpt hnáka í þriðja sinn um göt-
una fram hjá mér. Það væri synd
að segja, að ég hafi verið ósnort-
inn af þessari fögru sýn. Eg bar
glasið upp að munninum, tæmdi
það í einum teig og deplaði augun-
um á ítölsku til hinnar ókunnu
fegurðargyðju.
Sambandið náðist fljótar en á
nokkurri símstöð. Hnákan tók
stefnu beint á borðið mitt og sett-
ist formálalaust á auða stólinn.
Það kom forvitnisglampi í augun
á henni þegar hún heyrði að ég
væri útlendingur. Með heims-
borgaralegum tilburðum bað ég
um glas til viðbótar og lét þjóninn
hella í það handa gesti mínum.
Við skáluðum og ég sagði nafn
mitt: Hjalli — og fékk að vita að
hún héti Rosita. Ekki Rúsína.
ítalskan hefir nú aldrei verið
mín sterka hlið, svo að ég gat ekki
látið andagift mína njóta sín sem
best í samtalinu. En — nánast í
símskeytastíl — lýsti ég fyrir
henni lífinu norður á hala verald-
ar og sagði henni frá hafísnum og
hitaveitunni.
Chiantiflaskan varð smátt og
smátt léttari í vöfunum, lundin
léttist að sama skapi og það var
svo að sjá, sem þetta yrði ágæt
kvöldskemmtun. Eg skipti síðustu
lögginni jafnt á milli okkar, og
stakk upp á því að.við færum og
leigðum okkur gondól.
Tillagan fékk ósvikin stuðning
Rositu, hún komst öll á loft og
sagðist eiga bróður, sem hefði gon-
ól, og hann ætti heima þarna rétt
hjá. Hún yrði ekki nema mínútu
að sækja hann. Mér hafði ekki
unnist tími til þess að samsinna
þessu, áður en Rosita var horfin
út í buskann. En að vörmu spori
kom hún aftur með bróður sinn,
sem var sannur Veneziu-gondólari
í hvítri sjómannatreyju og með
stráhatt með rauðum borða.
Eftir að við höfðum verið
kynntir lauslega héldum við af
stað öll í hóp að gondólabryggj-
unni við Rialtobrúna.
Bróðir Rositu, sem mér þótti
ekki öfundsverður af nafninu sínu,
því að hann hét Benito, bauð okk-
ur með djúpri hneigingu að fá okk-
ur sæti í skolli lögulegum gondól,
síðan leysti hann kollubandið og
mjakaði okkur með listrænni fimi
út á svartar öldur hins sögufræga
Canale Grande.
Eg hagræddi mér sem best á
þóftunni og hringaði verndararm
minn um miðbikið á stúlkunni,
og yfirleitt leið mér bara skrambi
vel. Frá landi á báða bóga heyrð-
ist lágur hljóðfærakliður, máninn
málaði breiða silfurgjörð á vatnið,
og Rosita hallaði höfðinu að öxl-
inni á mér og hjúfraði sig að mér.
Nú rofnaði þessi sæla við að
Benito ræskti sig.
— Það er venjan að borga gond-
ólinn fyrir fram, signor, sagði
hann, og án þess að roðna heimtaði
hann þúsund franka fyrir klukku-
tíma hringferð. Eg gat vitanlega
ekki haft mig til þess að prútta
og borgaði tafarlaust.
— Og ég verð að fá nafn og
heimilisfang signors hérna, helt
Benito áfram og braut sundur
blað.
— Það er vegna eftirlitsins,
sagði hann afsakandi og brosti.
Eg náði í sjálfblekunginn og
setti nafnið mitt og gististaðarins
á blaðið, og Benito braut blaðið
saman og stakk því í vasann, og
varp öndinni ánægjulega um leið.
Ein klukkustund í svona ævin-
týraheimi líður bara allt of fljótt,
en Benito virtist ekki ætla að gefa
eina einustu mínútu í kaupbæti.
Við lentum við Markúsartorgið.
Rosita hnippti ofurlítið í mig og
sagðist verða að tala við Benito
einan sem allra snöggvast, til að
koma því svoleiðis fyrir, að ég gæti
komið með henni heim. Hún leit
svo yndislega til mín að mér
brennhitnaði niður í hjartarætur,
og steig á land með bróður sínum.
Þau systkinin hurfu inn í skugg-
ann af hertogahöllinni, sjálfur sat
ég kyrr í gondólnum og beið með
óþreyju.
Samtal systkinanna hefir orðið
langt, og þegar fimm mínútur
voru liðnar, fannst mér tími kom-
inn til að minna á að ég væri til.
— Rosita! kallaði ég, en ekki
hátt. — Rosita!
En ekkert svar kom innan úr
myrkrinu.
Eg varð ergilegur og stóð upp
og var í þann veginn að brölta
upp á bryggjuna þegar tveir karl-
menn komu að og fóru hratt.
— Þarna er hann! sagði annarr.
Það var gondólari eftir fatnaðin-
um að dæma.
— Nú, svaraði hinn og tók um
leið steinbítstaki á mér og dró mig
í land. Mér til mikillar undrunar
sá ég nú að ég stóð augliti til aug-
lits við hina ítölsku lögreglu,
ímynd bálvonds umferðarlögreglu-
þjóns.
— Það eru þá þér, sem eruð
þjófurinn, hrópaði hann sigri hrós-
andi og herti á steinbítstakinu.
— Góði maður, heyrið þér, lof-
ið þér mér að gefa skýringu ....
— Hér þarf enga skýringu,
svqna mál afgerum við á staðnum!
Hann sneri sér að gondólaran-
um. Þeir töluðu saman í hvísling-
um en mig verkjaði undan takinu.
— Jæja, þetta verða þúsund
lírur! sagði lagavörðurinn við mig.
— Fimm hundruð til gondólarans
fyrir atvinnumissi og fimm í sekt
fyrir þjófnað.
Truman hjálpaði
öryrkjanum. — /
Constitution Hall
Washington D.C.
var nýlega hald-
in stór samkoma,
þar sem fjöldi
frægra manna lét
til sín heyra. —
Hér sést Truman
forseti hjálpa ör-
kumlamanni úr
stríðinu til sætis.
Ungi maðurinn
missti báða fætur
í stríðinu í Kóreu.
VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM
Ritstjóri: Skúli Skúlason
Framkv.stjóri. Svavar Hjaltested
Skrifstoía:
Bankastr. 3, Reykjavík. Sími 2210
Opin virka daga kl. 10-12 og 1-6
Blaðið kemur út hvern föstudag
Allar áskriftir greiðist fyrirfram
Prentað í Herbertsprenti
Hann linaði það mikið á takinu
að ég gat náð í veskið mitt til þess
að annast útborganirnar.
Þeir þökkuðu stutt þegar ég af-
henti þeim síðustu seðlana mína,
gondólarinn fór ofan í farkostinn
sinn en lögreglumaðurinn þramm-
aði burt.
Eg var þungbúinn yfir þessu
hörmulega útgönguversi ævintýr-
isins, sem hafði byrjað svo vel. Og
nú var ekki annað fyrir en að rölta
heim á Albergo San Margherita.
Söngurinn, hljóðfæraleikurinn
og tunglið hafði allt misst töfra
sína. Og svo var gleðin, sem ég
hafði drukkið í mig með víninu
orðin að timburmönnum. Yfir-
leitt var ég illa til hafður þegar ég
kom á gistihúsið aftur.
Utan úr dimmum ganginum sá
ég að það logaði Ijós í herberginu
okkar.
— Tarna var skrítið, hugsaði ég
og opnaði dyrnar.
Hjalli sat á rúmstokknum og var
ótrúlega vakandi. Hann fussaði.
— Þetta var ótuktarlega gert,
sagði hann og leit ávítandi á mig.
— Hvað var ótugtarlega gert?
svaraði ég önugur.
— Þetta, sagði Hjalli og fleygði
pappírsblaði á borðið. — Það kom
ung stúlka með þetta hingað fyrir
tíu mínútum.
Eg þekkti fljótt blaðið, sem var
prýtt fagurri rithönd minni í
vinstra horni að neðanverðu. Með
eríiðismunum gat ég staulast fram
úr því, sem stóð ofar á blaðinu.
Það hljóðaði svo.
„Vinsamlegast borga handhafa
þessa blaðs þúsund lírur, í leigu
fyrir gondól.“
Eg lagði blaðið frá mér, settist
á rúmstokkinn og tók af mér
skóna.
Hjalli leit spyrjandi á mig. —
Auðvitað varð ég að borga pen-
ingana, sagði hann og skreið und-
ir sængina.
— Þrjú þúsund lírur fyrir einn
skitinn klukkutíma á Central
Grande, tautaði ég.
— Hvað sagðirðu? Hjalli hafði
risið upp á olnbogann.
— Ekki neitt!