Fálkinn - 18.05.1951, Blaðsíða 8

8
FÁLKINN
VENEZIA, sagði signora An-
geli, — er fleira en gondólar
ög chiantivín. Venezia er
tunglskinsnótt, mettuð af söng og
Lido-ströndin og hvísl shirocco-
vindsins í laufinu.
Og svo mændi hún augum til
himins og minntist auðsjáanlega
æsku, sem var fyrir löngu liðin.
Signora Angeli var gerðarleg bú-
stýra í Albergo San Margherita,
sem var eins konar gistihús að
nafninu til. Hún var að skrifa
•
nöfnin okkar Hjalla inn í gesta-
bókina.
Vegna þess að búskapurinn í
veskjum okkar var fremur bág-
borinn höfðum við rambað um
Venezia í fjóra tíma áður en við
komumst að þeirri niðurstöðu að
Albergo San Margherita væri ó-
dýrasta gistihúsið í borginni.
Við Hjalli vorum eiginlega
nauðugir þarna í Venezia, því að
bíllinn okkar, sem var nokkuð
aldurhniginn, og sem við höfð-
um skrönglast á um alla Vestur-
Evrópu, hafði sligast skammt fyr-
ir utan borgina. Þess vegna urð-
um við að koma honum á verk-
stæði, sem lofaði góðfúslega að
gera hann ganghæfan á einni viku.
Vika samkvæmt ítölsku tíma-
tali er einhvers staðar milli hálfs
og heils mánaðar. Okkur var því
nauðugur einn kostur að ná í sem
ódýrastan samastað í Venezia —
og bíða.
Hjalli var féhirðir fararinnar,
og var fljótur að sjá að fjársjóður
okkar þoldi enga eyðslu í vín,
söng og snótir. Og við einsettum
okkur að lifa eins og meinlæta-
menn þarna í Venezia.
Nú er það svo með Hjalla, að
hann er hógsemdarmaður í alla
staði. Hann átti víst ekkert erfitt
með að lifa kyrrlátlega. Því miður
var dálítið öðru máli að gegna um
mig. Mér var ómögulegt að fara
beint í háttinn eftir að hafa lát-
ið ofan í mig lélega máltíð og láta
allar lokkandi raddir utan að eins
og vind um eyrun þjóta.
Þannig varð fyrsta Veneziu-
nóttin mín mér hreinasta mar-
tröð. Hjalli sofnaði auðvitað und-
ir eins og tilkynnti með snarpleg-
um hrotum að hann væri hinu
megin við alla meðvitund. En til-
raunir mínar til að finna leiðina
inn í ríki svefnsins, mistókust
algerlega. Klukkutímum saman
lá ég og bylti mér sitt á hvað í
hrörlegu járnrúmi, en svefninn
vildi ekki koma.
Fyrstu geislar hinnar rísandi
morgunsólar fundu mig glaðvak-
andi, en engan veginn útsofinn.
Hjalli hafði loksins hrotið sig sadd-
an, enda hafði hann ekki linað
alla nóttina. Og svo tók hann til
við morgunsnyrtinguna, frískur og
ólúinn!
„Veneziönsk serenade“
í þreyttu heilabúinu á mér dróst
smám saman upp mynd af svolitlu
áformi, sem gæti miðað að því að
auka minn eigin fjársjóð. Er þessu
áformi væri komið fram stæði
mér opin leið til þess að kynnast
þeirri Veneziadýrð, sem signora
Angeli hafði dásamað með svo
mikilli hrifningu er við komum.
Hjalli var ákafur í að skoða
kirkjur og söfn. I hverjum bæ,
sem við höfðum komið í, voru
kirkjurnar og söfnin það, sem
Hjalli hugsaði um fyrst og síðast.
— Ahugamál mín eru á annarri
bylgjulengd, og þegar Hjalli full-
ur af tilhlökkun lagði af stað til
þess að rannsaka ítarlega Markús-
arkirkjuna og hertogahöllina, gat
ég tekið til óspilltra málanna við
hina fjárhagslegu endurreisnar-
áætlun mína.
I töskunni minni var alfatnað-
ur, sem alls ekki leit bölvanlega
út. En gallinn á honum var hins
vegar sá, að ég gat ekki orðið
hneppt jakkanum að mér, og af
því að ég hafði ekki hugsað mér
að megra mig, fannst mér alveg
sjálfsagt að koma fötunum í lírur.
Eg bjó vandlega um fötin í
gömlu dagblaði og tók síðan á
rás yfir þvera Piassa San Marg-
herita og að glugga, sem bar það
með sér að fyrir innan rúðuna
væri verslað með gömul föt.
Eg gekk inn, tók blaðið utan af
fötunum og lét kaupmanninn
skoða þau. Hann setti gleraugun
á nefið, hélt fötunum upp á móti
birtunni og skoðaði þau nákvæm-
lega, en hnyklaði svo brúnirnar,
en það gera þeir alltaf, sem versla
með notaða muni.
— Tvö þúsund lírur, sagði
hann og leit prófandi á mig yfir
gleraugun.
— Þrjú þúsund! svaraði ég um
hæl, því að ég var kunnugur því
að maður á alltaf að prútta á
ítölsku.
— Eg skal borga yður tvö þús-
und og fimm hundruð, enn ekki
eyri meira, sagði prangarinn og
tók af sér gleraugun.
Eg gekk auðvitað að því. Hálft
þriðja þúsund af lírum var ekki
til að kjamsa að, að vísu eru það
ekki nema rúmar fimmtíu krónur
í íslenskum peningum, ekki bein-
línis auðæfi, en þó nóg til þess að
gera mér glatt kvöld, hélt ég.
Sannfærður um að nú væri mér
allir vegir færir, leit ég skilnaðar-
augum til fatanna minna og fór
svo út.
Það hefði verið freistandi að fá
sér glas af öli þarna í hitasvækj-
unni, á einum veitingastaðnum á
gagnstéttinni, en ég var staðfast-
ur, engin léttúð skyldi fá að gera
strandhögg í lírufjársjóðinn minn.
Þess vegna sneri ég beina leið heim
á Albergo og upp skjálfandi vindu-
stigann og inn í herbergið okkar.
Næstu sex tíma safnaði ég mér
svefni í varasjóð undir nóttina,
eða til þess að fylla í skarðið frá
nóttinni áður, og svaf eins og
steinn þangað til Hjalli kom heim
aftur úr kynnisför sinni. Við feng-
um okkur óbrotinn málsverð í
matstofunni þarna á gistihælinu,
og okkur kom saman um að fara
snemma að hátta.
Deginum líkur svo snöggt fyrir
sunnan Alpafjöll. Um klukkan
átta strýkur sólin út af myndinni
og ótrúlega gildur máni tekur að
sér upplýsingarstarfsemina.
Hið fyrsta mánasilfur kvölds-
ins stráðist yfir Piazza San Mar-
gherita þegar við hypjuðum okk-
ur upp í greni vort á fjórðu hæð
og tókum á okkur náðir.
Iljalli, sem að sjálfsögðu var
dauðþreyttur eftir að hafa verið
heilan dag við rannsóknir bygg-
ingarlistar frá miðöldum, sofnaði
eiginlega áður en hausinn var
kominn á koddann. Eg lá kyrr
eitthvað um stundarfjórðung og
það hlakkaði í mér görnin við til-
hugsunina um næturlífið í Venezia
sem ég ætlaði nú að fara að kanna.
Frá síkinu neðanvert við torg-
ið heyrðist lágur söngur, og í smá-
knæpu skammt frá heyrðist urga
í heysjúkum granunófón. Tunglið
var komið upp fyrir húsmænana
og hékk eins og risavaxin silfur-
kúla á blásvörtum himninum. Um-
hverfið var yfirleitt allt hið á-
kjósanlegasta fyrir fyrirtæki mitt.
Eg fór í fötin án þess að gera
nokkurn ónauðsynlegan hávaða
stakk veskinu mínu í rassvasann
og yfirgaf félaga minn háhrjót-
andi.
Úti á Piazza San Margherita
var líf og fjör. Það var líkast og
hinir ágætu Feneyjabúar vöknuðu
til nýs lífs undir eins og sólin var
gengin til viðar. Svarthærðar
stúlkur á öllum aldri rangluðu um
strætin og gerðu sig til fyrir pilt-
unum, sem annaðhvort veittu
þeim eftirför eða söfnuðust sam-
an í hópa og kappræddu með
miklu handapati um dægurmálin.
Eg hafði ekki hugsað mér að
leggja í næturvíking þarna á
Piazza San Margherita og stefndi
beina leið á hjarta borgarinnar og
Canale Grande. Að ferðast fót-
gangandi í Venezia er harla mikil
áreynsla, maður verður að fara
yfir kynstrin öll af brúm, svo að
engan þarf að furða á því, að ég
heyrði rödd frá mínum innra