Fálkinn - 18.05.1951, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
aði upp frá því umræöuefnið við heim-
speki og klæðaburð.
Þetta gat ekki svo til gengið lengur. Lina
tók nú í alvöru að hugleiða hvort ekki
væri réttast að leyfa Johnnie að mj'rða
sig og hinda þannig enda á allt saman.
Þetta var hugmynd er sprottin var af
lestri bókar, sem Isobel liafði lánað henni,
áður en Lina móðgaði hana. Þetta var á-
kaflega álirifamikil bók um morð og morð-
ingja. Höfundur bókarinnar hafði krufið
efnið samviskusmleg til mergjar, og með-
al annars komist að þeirri niðurstöðu, að
alveg eins og lífið færir okkur heim sann-
inn um fædda morðingja alveg eins færi
það okkur lieim sanninn um fædd fórnar-
dýr, sem forlögin frá upphafi liafi ákveð-
ið það hlutskipti að verða morðingjum að
bráð: manneskjur, sem eru ekki færar um
að forð sér, jafnvel þó að þeir séu sér
þess meðvitandi að lirammur morðingjans
vofi jdir þeim.
Lina lét bókina falla í kjöltu sér, ogstarði
út í bláinn. Var hún fædd sem fórnardýr?
Hún var alls ekki viss um nema svo
væri.
Því að, fyrst Johnnie gat haft brjóst
í sér til þess að myrða hana .... Tárin
komu fram í augu liennar þegar hún hugs-
aði til þess að Johnnie gæi haft hjarta í
sér til þess að myrða liana, eingöngu vegna
þessara ólukkans peninga hennar.
Hún komst nú hvað eftir annað að sömu
niðurstöðunni og í fyrstu: ef Johnnie liefði
hjarta í sér til að myrða hana, þá liafði
Lina heldur ekki neina löngun til að lifa.
Hún virti Johnnie oft fyrir sér hugsandi
á svipinn. Hvernig gat hann — hvernig
gat hann, eftir allt, sem hún liafði gert
fyrir hann?
„Eg gef penny fyrir liugsanir þínar, kisu-
munnur,“ átti Johnnie til að segja hlæj-
andi,
Og Lina hló þá venjulega og leiddi hann
af.
Á eftir undraðist liún oft hvernig hún
hefði megnað að hlæja.
7. kap.
Lina tók heyrnartólið upp. Þetta var frú
Forcett, frúin, sem Lina hafði heimsótt
um leið og hún heimsótti Lady Royde.
Lina kunni vel við hana.
Frú Forcett spurði hvort liún og Jolinn-
ie gætu komið og leikið tennis á miðviku-
daginn.
„Á miðvikudaginn? Já, ég held að við
séum ekkert upptekin þá. Viljið þér gjöra
svo vel að biða meðan ég gái í asmkvæm-
ísbólcina oklcar? Já, ekkert upptekin. Eg
tek boðinu með þökkum? Já. Verið þér
sælar“
Lina varð glöð við. Henni féll ekki ein-
ungis vel við Forcett-hjónin, lieldur kynnt-
ist maður líka viðkunnanlegu fólki lijá
þeim. Og frú Forcett var ágætis liúsmóð-
ir heim að sækja. Hún hlakkaði til mið-
vikudagsins.
Áður en hún liafði farið út úr dyrunum
liafði farið um hana óviðkunnanlegur hroll-
ur, alveg eins og kalt vatn rynni á milli
skinns og liörunds á henni, um leið og hún
minntist þeirrar liörmungar, sem hún hafði
við að stríða. Hvað þýddi að vera að á-
kveða þetla eða annað? Næsta miðvikudag
var hún ef til vill dáin.
Það var skrítið að maður skyldi geta
gleymt þvi, að á miðvikudaginn kemur
gat vel verið að maður væri ekki lengur
í lifanda tölu. Og þó var slikt og hið sama
einlægt að ske.
8. kap.
Júlí leið og ágúst rann upp; ágúst leið
og seplember rann upp; og ennþá var Lina
lifandi og að Dellfield.
Þau Johnnie voru jafnvel tekin að ræða
um sumarfríið sitt.
Lina lilustaði, með blandinni lirifningu,
á áætlanir Johnnies — áætlanir, sem hún
myndi ef til vill ekki geta tekið þátt í að
lcoma í framkvæmd, vegna þess að liún
myndi ef til vill ekki verða lífs þegar það
yrði tímabært. Yið ströndina var vel mögu-
legt að lirinda manni út úr árahát; eða
halda manni í kafi þangað til maður
drukknaði, undir því yfirskini að verið
væri að barga manni; eða ....
„Jæja, en livað segirðu um fjallgöngu í
Pyreneaföllum? Mér er sagt að það sé
einkar skemmtilegt.“ •
„Nei, nei,“ svaraði Lina með hryllingi.
Svo að það hafði þá verið fyrirætlun
Johnnies allan þennan tíma, að hrinda
henni fram af .......
En Johnnie virtist ekki leggja neina á-
herslu á Pyreneafjöllin. Ef til vill hafði
það alls ekki verið meining lians.
Lina hélt áfram að brjóta heilann um
það, hver fyrirætlun Johnnies annars væri.
Hún áleit að liann væri nú kominn á hreint
livað þetta snerti. Ilann var hættur að
ræða um morðaðferðir við Isobel. Hann
var hættur að liggja yfir leynilögreglusög-
um. Hvar Iiafði hann uppgötvað haldgóða
aðferð? Gæti Lina komist að því og þann-
ig hindrað framgang hennar?
En hafði hún áhuga á að hindra morðið?
Ó, guð minn, á hverju hafði hún
áhuga?
IJún var örvílnuð, og hún vildi deyja.
Johnnie vildi ekkert hafa með hana að
gera lengur, Hann villdi aðeins hafa með
peninga hennar að gera.
Nei, nei, nei. Hún v<ildi ekki deyja.
Johnnie elskaði hana.
Það var í rauninni einkennileg huggun
fyrir Linu að Jolinnie skyldi elska hana.
Johnnie ætlaði sér að myrða hana, já, en
hann vildi ekki myrða liana. Það leil svo
út þessa dagana að Johnnie liði alveg jafn
liræðilega og Linu sjálfri. Tilhugsunni um
að myrða hana olli honum vissulega sárra
hugarkvala. Hann mundi gera það með
tárin í augunum.
En maður verður þó að lifa.
Lina skildi tilfinningar Johnnies til fulln
uslu. Og það var vissulega mikil huggun
fyrir hana, að tilhugsunin um dauða lienn-
ar ylli honum sárra hugarkvala.
Það var í rauninni hryggilegt, að Lina
skyldi þurfa að deyaj, fyrst að hvorki hún
sálf né heldur Jolinnie æsktu dauða lienn-
ar ......
Jæja, Lina þurfti ekki að deyja. Hún
þyrfti hara að fara til Johnnies, og segja
honum að hún vissi að hann væri í pen-
ingavandræðum, og ........
En Lina gerði það hara aldrei.
Og Lina sneri sér heldur aldrei til Jojrce,
til Isohel, eða til Lady Newsliam. Hún gerði
nákvæmlega ]jað, sem hún hafði svo á-
kaft svarið að liún myndi aldrei gera,
nefnilega, var um kjrrrt að Ðellfield, og
hraut sífellt heilann um það, livort hún
ælti heldur að hætta á að Johnnie myrti
sig, eða fara á burt frá honum og ejrða
ævinni í söknuði og hugarvílL Eða jafnvel
hvort hún ætti ekki sjálf að svipla sig lífi
og öðlast þannig frið, ef Johnnie léti ekki
bráðlega verða af áformi sínu.
9. kap.
„Til vinstri,“ sagði Lina.
„Nei, elskan,“ svaraði Johnnie. „Beint
áfram. Til vinstri við næstu beygju.“ IJann
ók beint áfram.
„Vitlejrsa!“ hreytti Lina út úr sér. „Þú
veist að þú gleymir þessu alltaf. Hvers
vegna í ósköpunum vlltu ekki lilusta á
mig? Jæja þá, lialdu áfram, mér er alveg
sama.“
Johnnie svaraði ekki. Hann ók áfram
og hlejrpti hrúnum.
Lina leit sem snöggvast á liann. Johnnie
var reiður.
Hún fór að verða óróleg. Það hafði ver-
ið heimskulegt að vera bjrrst við Johnnie,
núna. Johnnie gat fjrrlst við. IJann fyrtist
alltaf þegar hún var byrst við hann. Nú
gæti það orðið til þess að .......
Hvernig gat hún verið svona heimsk?“
„Eg sé eftir að ég talaði svona til þín,
Jolinnie. Eg býst annars við að þú liafir
alveg á réttu að standa; ég meina það.“
Johnnie svaraði ekki að lieldur. Hann
vart ennþá með ygglibrúnir. Hann var
reiður.
Lina var orðin hrædd.
Þetta var engin alfaravegur; ekki stórt
annað en troðningur. Þjóðvegurinn, sem
þau höfðu ekið út af,“ lá til vinstri. Það
var aðeins stuttur spotti, sem lá beint á-
fram. Hún vissi að Johnnie liafði átt að
aka eftir þjóðveginum til vinstri. Af
hverju hafði liann ekki gert það?
Það sást engin lifandi vera. Aðeins fáir
bílar komu eftir þessum vegspotta. Ef
Johnnie ætlaði sér nú .......
Johnnie ætlaði sér nú.
Lina varð allt í einu jafn sannfærð um
það, eins og Jolinnie liefði sagt lienni það
sjálfur. Johnnie hafði ekki ekið með hana
liingað, út á þennan fáfarna veg, einungis
lil þess að ......
Bilslys.
Ilún fölnaði upp af skelfingu. Litlar
svitaperlur tóku að glitra á enni hennar.
Hún tók af sér hanskana, og ríghélt sér í
sætið sitt, eins og það væri einast lífs-
von hennar.
Ilún þorði eklci að lila á Johnnie aftur.
Hún óttaðist og mjög það, sem liún
kynni að lesa út úr andliti hans.
Hvernig gat einn grandað öðrum í bíl
og látið það líta út eins og slys? Hvernig
gat ekillinn drepið farþega sinn án þess
að hætta sínu eigin lífi um leið?
Ó, góði guð, af hverju hafði hún ekki
hlaupist á brott á meðan tækifæri var til? ^
Af liverju hafði liún hikað og tafið, og
reynt að telja sjálfri sér trú um að öllu
væri ennþá óhætt, að ekkert lægi á? Það