Fálkinn - 22.05.1953, Blaðsíða 8

8
FÁLKINN
KLIJKK.AN 10.15 rann lestin af
stað. í einuni 1. flokks klefan-
um sátu fjórir farþegar, og tveimur
þeirra verður að lýsa nánar.
Stúlkan var nieð liátt, hvítt enni,
augnabrúnirnar skarpar, löng augn-
hár, augu sem virtust skipta iit, munn-
urinn fríður og mjallhvítar tennur.
Karlmönnum mundi sjást yfir nefið
á henni vegna augnanna og munnsins,
en kynsystur hennar geta haft ýmis-
legt út á það að setja. Hún var i iát-
lausum gráum ferðafötum og með
skotskan trefil um hálsinn. Hún sat
þarna frí og nett með bók í hendinni.
Maðurinn andspænis henni var það
sem kallað er virkilegur karlmaður,
enda var hann riddaraliðsforingi.
Hann var með yfirskegg, ekki neina
skeggburst af þeirri gerð sem svipar
til grísarófu. Skeggið var stuttklippt
og svart. Tennurnar voru ekki ennþá
orðnar gular af tóbaki, fötin hvorki
of þröng né of við, bros lians var
aðalðandi og því kunni ég þó best að
hégómagirnd lians var i hjartanu en
ekki i andlitinu, í einu orði sagt var
liann það sem maður heyrir oft nefnt
en hittir sjaldan: gentleman.
Hann hvíslaði að sessunaut sínum
i sífellu, þeir voru að tala um það
sem ianghollast er að tala ekki um —
kvenfólk! Það var auðséð að hann
kærði sig ekki um að stúlkan á móti
honum heyrði það sem hann sagði,
því að hann var að gjóta hornauga
lil hennar við og við, og lækkaði þá
róininn um leið. Hún virtist niður-
sokkin í bókina, og honum hægði við
það. f
Loks kom meiri ákefð í hvislingar
liðsforingjanna, sá sem ætlaði að fara
út á Slough Station (og við gleymum
hér) veðjaði tíu pundum móti þremur
um að sá sem ætlaði til Bath (og sem
við gerum ódauðlegan með þessari
sögu) mundi hvoruga dömuna kyssa
á leiðinni, þessara tveggja er á móti
þeim sátu.
Mér þykir nú leitt að þessi maður,
sem ég hefi verið að hrósa, skyldi
láta sér detta svona vitleysu í hug, en
enginn er alvitur, og þér verðið að
minnast þess að maðurinn var ridd-
araliðsforingi, fríður sýnum, og svo
freistingin — tíu gegn þremur!
Eftir að farið var frá Slough voru
ekki nema þrír eftir í klefanum, við
Twyford missti önnur daman vasa-
klútinn sinn, Dolignan kapteinn
hremmdi það eins og örn unglamb,
og svo var skipst á örfáum orðum.
Við lleading kom söguhetja vor
peningum fyrir í arðvænlegt fyrir-
tæki: hann keypti Times og Punch.
Sá hrausti og sú fagra fóru bæði að
hlæja að skrípamyndum i Puncli, og
þegar fólk hlær saman bráðnar ísinn,
löngu áður en komið var til Swindon
bauð hetjan dömunum að snæða ineð
sér kvöldverð. Þegar þau komu úr
matvagninum aftur fór önnur damanu-
inn í næsta klefa við.
Hefði það verið þér eða ég, iesari
góður, mundi það hafa verið fallega
stúlkan sem hefði yfirgefið okkur,
en sú sem ekki var falleg hefði orðið
kyrr á sama stað. Það er jafn víst
og að brauðsneið sem dettur snýr allt-
af smérinu niður.
En þessi náungi var kvennagull,
Adonis, riddaraforingi, svo að Venus
varð áfram i klefanum. Hafið þér
nokkurn tíma séð seppa hitta eintak
af gagnstæðu kyni sinnar ættar? —
Séð hve ljúfan og gáfulegan hann ger-
ir sig i framan. Svoleiðis var Dolignan
eftir að komið var fram hjá Swindon,
og til þess að unna hundinum sann-
mælis þá varð Dolignan friðari og
n anðapsais
sr virciieg-
4L014Xslú ður * e rei s
m ríaat í'i,a.Iðs-
CHARLES READ:
Jarðgöngin
fríðari. Hafið þér séð kött sem veit að
hann á von á rjómalapi — þannig var
ungfrú Haythorn, hún varð blíðari
og blíðari. Nú leit höfuðsmaðurinn
okkar út um gluggann og hló. Og þá
kom vitanlega spurningarmerki á and-
litið á ungfrú Haythorn.
— Við erum ekki nema einn kíló-
metra frá jarðgöngunum? sagði
Dolignan.
— Hlæið þér alltaf einn kilómetra
frá jarðgöngunum? spurði hún.
— Já, alltaf.
— Hvers vegna?
—- Mér dettur alltaf i hug dálítil
skrítla.
Og svo sagði Dolignan höfuðsmaður
ungfrú Haythorn söguna:
Frú ein og maðurinn hennar sátu
saman í lest í jarðgöngunum — ókunn-
ugur maður sat á móti þeim. Það var
kolamyrkur. Þegar þau komu úr göng-
unum sagði frúin: — Skelfing fannst
mér það skrítið, Georg, að þú skyldir
kyssa mig i göngunum. —Eg kyssti
þig ails ekki! — Kysstirðu mig ekki?
— Nei, af hverju spyrðu? — Af því
að ég hélt að þú hefðir kysst mig!
Doligan höfuðsmaður hló og reyndi
að koma samferðakonunni til að hlæja
líka, en það tókst ekki. Lestin rann
inn í göngin.
Ungfrú Haythorn: — Æ!
Dolignan: — Hvað er að?
Ungfrú Haythorn: — Eg er lirædd!
Dolignan: — Verið þér óhrædd, ég
er hérna!
Ungfrú Haythorn: — Þér eruð alveg
hjá mér — þér eruð skelfing nærri
mér, Dolignan höfuðsmaður!
Dolignan: — Þér vitið þá nafnið
mitt?
Ungfrú Haythorn: — Eg lieyrði
yður nefna það. Eg vildi óska að við
værum komin úr öllu þessu myrkri!
Dolignan: —• Eg skyldi ekki amast
við við að verða hér marga klukku-
tíma, það segi ég yður satt, kæra ung-
frú!
Ungfrú Haythorn: — Bulll
Dolignan: Mm .... Mm (reynið
jiér, lesandi góður að kyssa fyrstu
fallegu stúlkuna sem þér liittið, þyí
að þá vitið þér hvað Mm þýðir).
Ungfrú Haythorn: — Æ! Æ!
Ef einhver setur út á að ég nota
svona eins og tveggja stafa upphróp-
anir í svona samtali þá svara ég: Lítið
á aðra rithöfunda, sem eru jafngóðir
eða kannske betri en ég. Þeir byrj-
uðu á þessu og ég hefi lært það af
þeim, nauðugur viljugur.
En vein ungfrú Haythorn var ekki
nærri eíns áhrifamikið og ella mundi
vegna þess að samtímis vældi eimreið-
in eins og fjörutíu þúsund morðingj-
ar, en ímyndaða kvölin verður að fá
að láta til sin heyra þegar sú raun-
verulega getur það ekki.
Vinstúlkan fyrir utan: — Hvað er
að?
Ungfrú Haythorn: — Opnaðu dyrn-
ar! Opnaðu dyrnar — fljótt!
Dyrnar opnuðust, vinstúlkan kom
inn og þær hvísluðu í óða önn.
Frá jarðgöngunum og til Bath hafði
söguhetjan nægan tima til að spyrja
sjálfan sig, framkoma hans hafði ver-
ið mótuð af þeirri varkárni, sem talið
er að eigi að vera einkenni allra
sannara gentlemanna.
Hann var toginleitur — annað hvort
viljandi eða óviljandi — þegar hann
stóð við dyrnar og hélt hurðinni op-
inni. Fyrrverandi vinkonur hans
reyndu að komast út einhverja aðra
leið, en það var ómögulegt. Þær urðu
að fara fram hjá honum. Sú sem hann
hafði „móðgað“ var niðurlút og með
þrjóskuroða i kinnunum, sú sem hann
hafði ekki tmóðgað rak hann i gegn
með augunum. Og svo skildi með þeim.
KANNSKE var Dolignan heppinn
að Hoskyns majór í herdeild-
inni skyldi vera vinur hans. Hann var
gamall striðsmaður sem þeir ungu
mennirnir hlógu að, því að majórinn
fyrirleit billiardkúlm- og vindla, en
hafði vanist sprengikúlum og byssum.
Hann hafði líka, ef satt skal segja,
reynt sitt af hverju, og það var ekki
viðlit að hann gerði sig nokkurn tíma
sekan í verknaði, sem Var ósæmandi
sönnum gentlemanni. •—• Dolignan
sagði söguna sina í glensi, en Hoskyns
majór hlustaði þungbrýnn á hann og
sagði síðan alvarlegur frá, því að hann
vissi um mann, sem hefði týnt lifinu
fyrir svona athæfi.
— Það var ekki uintals vert, sagði
majórinn. •— En því miður átti liann
skilið að týna því.
Dolignan fann blóðið streyma að
höfðinu á sér, og gamli maðurinn
sagði: — Hann var þrjátiu og fimm
ára. Þér munuð vera tuttugu og eins,
giska ég á!
— Tuttugu og fimm!
— Það er hér um bil sama. Viljið
þér ])iggja ráð af mér?
— Já, ef þér viljið gefa mér gott
ráð.
— Minnist þér ekki á þetta við
nokkurn mann og sendið White höf-
uðsmanni þrjú pund, svo að hann
haldi að þér hafið tapað veðmálinu.
— Það þykir mér nú hart, úr því að
ég vann það.
— Gerið þér það samt, góðurinn
minn.
Látið alla þá sem efast um mann-
lega fullkomnun vita, að þessi ridd-
ari, sem enn kunni að roðna, hlýddi
þessu ráði þó að honum væri það þvert
um geð. Og liann kinsaðist við þetta.
Viku eftir þessa atburði var hann á
dansleik. Hann var í einhvers konar
óværðarástandi ög óánægður með líf-
ið. Hann var að svipast um eftir
kvenmanni, sem væri álíka aðlaðandi
og hann taldi sjálfan sig vera. Allt í
einu leið töfrandi vera framhjá hon-
um, darna sem var svo fögur og yndis-
leg að hann gat ekki stillt sig um að
horfa á liana. Hann skoðaði hana
betur.
— Það er ómögulegt að það sé hún?
Jú, það er hún!
Þetta var ungfrú Haythorn! (Hann
vissi ekki skírnarnafnið). Hvilík dá-
semd, drottinn minn!
Hún var eins og páfugl — ljómandi,
töfrandi, hún var helmingi fallegri og
helmingi hærri en þegar liann sá
hana í lestinni. Hann missti sjónar á
henni. Svo sá hann hana aftur. Hún
var svo falleg að hann varð fárveikur.
Ef hann hefði gert sig ánægðan forð-
um með að kynnast henni upp á skikk-
anlegan máta, hefði allt getað endað
með kossi. En nú gat það ekki andað
með neinu.
Þegar hún dansaði varpaði hún
ljóma sinum á alla þá sem næstir
voru, en hún sá hann ekki. Það var
auðvitað mál að hún vildi ekki sjá
hann og mundi aldrei vilja sjá hann.
— Einn dansherrann var sérstaklega
áfjáður, hún brosti að því, hann var
ekki laglegur en hún brosti til hans.
Dolignan furðaði sig á heppni manns-
ins, á því live ljótur hann var, á þvi
hve slæman smekk liann hafði (nema
á kvenfólki), á þvi hve áfjáður liann
var. Dolignan varð sár allt til dauða: