Fálkinn - 22.05.1953, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
FRAMJ1ALDSSAGA>:
Karl í k raoinu
21.
sitt. Og þar grét hún eins og barn út af því
að Webster liði illa, — hann sem átti það
manna síst skilið.
En þegar frá leið gat Webster ekki annað
en séð það broslega við klemmuna sem 'hann
var kominn i. Þarna var verið að leggja í
borgarastyrjöld í þessu ræksnislandi, sem kall-
aði sig lýðveldi, og svo varð að leita til út-
lends ríkisborgara um hjálp! Hvílíkur skop-
leikur! Engin furða þó að don Richardo, sem
var menntaður heimsmaður, henti gaman að
þessu í aðra röndina. Webster gleymdi áhyggj-
unum er hann hugsaði um þetta. Það yrði
sannarlega gaman að segja Neddy Jerome frá
því, að forsetaefnið í So'brante hefði fengið
fjörutíu þúsund dollara og fimm aura frá ná-
unganum, þegar maður uppgötvar að maður
á ekki nóg fyrir strætisvagni.
Hann var orðinn sami gamli Webster aftur
þegar Dolores hitti hann næst. Og næstu dag-
ana var skapið ágætt. Þau fóru oft í reiðtúra
saman og stundum fóru þau út á höfn með don
Juan í vélbát Lebers á hákarlaveiðar. Og þeg-
ar ekki var annað betra að gera þá spiluðu
þau dómínó. En aldrei lét hann á því bera að
það væri meira en kunningsskapartilfinning-
ar, sem hann bar til hennar.
Og nú rann upp dagurinn mikli. Þau höfðu
riðið út Strandgötu síðdegis og sáu þá reyk-
inn frá „La Estrellita“ úti við sjóndeildar-
hringinn. Og þegar þau komu í bæinn aftur
var skipið lagst.
— Þér verðið að fara um borð í „La Estrel-
lita“ í kvöld, sagði Webster.
— En þér? spuðri hún.
— Eg fer með yður um borð. Eg hefi ráðið
don Juan til að koma út að skipi, þegar eitt-
hvað markvert hefir gerst í bardaganum. Ef
don Richardo nær völdunum í bænum, þá
vinnur hann sigur, og við förum í land og
borðum með honum miðdegisverð í 'höllinni.
Bíði ihann ósigur í bænum hefir hann tapað
málinu, og þá er okkur báðum hollast að halda
okkur um borð.
— Og hvað verður þá um bróður minn?
— Eg veit ekki. Eg gleymdi að spyrja hann
að því. En ef hann sleppur lífs vona ég að
hann hafi vit á að ihörfa undan til San Bruno,
og þar getur hann komist í skipið, sem flutti
mennina hans þangað.
— Hann hefir mikils til of lítið lið, sagði
hún.
— Tvö hundruð eru hvítir hermenn, og þér
munið víst hvernig Walker hreinsaði til í
Nicaragua með álíka marga menn.
— Eg er svo hrædd um hana Mömmu Jenks.
— Eg hefi beðið hana um að koma og borða
með okkur klukkan hálfátta í kvöld. Eg hefi
beðið um vagn til að sækja hana. Og þá segj-
um við henni hvernig í öllu liggur, og ef hún
vill verða kyrr í bænum þá getur hún fengið
það. Hún hefir lifað svona atburð oftar en
einu sinni áður, og ég held að hún táki svona
ekki hátiðlega.
Og Webster átti kollgátuna hvað það snerti.
Frú Jenks hlustaði þegjandi á meðan Webster
sagði frá komu don Richardo Rueys í bæinn
og áformum hans. En hann minntist ekkert
á að Richardo var sami maðurinn og Andrew
Bowers, leigjandi hennar.
— Drottinn minn! sagði hún og andvarpaði.
— Ef hann Henry minn sálugi væri hérna í
kvöld — sá mundi miða failbyssunum!
— Hvernig væri að fá flösku af víni svo
að við getum skálað fyrir minningu Henry
sáluga og sigri hins góða málstaðar? sagði
Webster.
— Þetta var viturlega mælt, svaraði
Mamma Jenks samstundis.
Dolores reyndi enn að fá hana til að koma
um borð í „La Estrellita" en það var ekki við
það komandi. Og hún bar fram ný rök: — Þeir
yfirbuga Sarros, sagði hún. — Og svo leiða
þeir hann upp að sama múrnum, sem manninn
minn sáluga forðum. Eg skil varla að sonur
don Richardos forseta neiti Jenks ofurstafrú
Jenks um að vera viðstödd þá athöfn!
Klukkan tíu ók Webster með Mömmu Jenks
til Buen Amigo. Þaðan labbaði hann svo nið-
ur Calle San Rosario að geymsluhúsum
Lebers við höfnina. Hvergi var ljós að sjá í
geysmluhúsunum, en Webster gat heyrt hljóð-
skraf margra manna og stundum heyrðist
bölvað freklega þar inni.
Hann gekk í skugganum af húsinu niður á
bryggjuna og sá að vélbátur Lebers lá þar.
Svo gekk hann upp á land aftur og blístraði,
og þá kom maður skríðandi út úr vindauga á
húskjallaranum. Það var don Juan Cafetéro.
— Þeir eru þarna inni, hvíslaði hann og
setti fingurgóminn á varirnar. — Eg fór út
á 'bátnum ldukkan átta og sótti þá.
— Þökk fyrir, John, svaraði Webster. —
Eg fer upp i gistihúsið og sæki ungfrú Ruey.
— Gott sagði don Juan og skreið aftur inn
í vindaugað.
Hálftíma síðar stýrði don Juan vélbátnum
út að skipinu, með Webster og Dolores innan-
borðs. Þegar þau voru komin í hvarf úr landi,
bað Webster hann um að hægja á ferðinni.
Það er ekki vert að við förum um borð í skip-
ið fyrr en ólætin byrja í íandi, sagði hann við
Dolores. — Annars sæist að við vissum fyrir
fram um hvað koma skyldi. Og ef Sarros tæk-
ist að kæfa byltinguna mundi hann kannske
heimta að fá að vita hvaðan við hefðum haft
upplýsingarnar. Við siglum fram og aftur um
stund, og þegar þeir 'byrja að skjóta förum
við um borð. Þeir taka áreiðanlega við okkur
þegar við segjum þeim fréttirnar.
Hún svaraði ekki og Webster skildi að hún
var að hugsa um bróður sinn, sem nú var
fyrir utan bæinn að kanna lið sitt, sem var
helst til af skronum skammti. Hann gat heyrt
að það hringlaði í talnabandinu hennar. Hún
var að biðjast fyrir. Don Juan lá á maganum
á þiljunum á frambátnum. Hann mun hafa
verið að hugsa um hvaða þýðingu það sem
átti að fara að gerast í bænum mundi hafa
fyrir hans eigin framtíð. Kannske var hann
að hugsa um hvort Webster mundi gera und-
anþágu og gefa honum í staupinu. Á svona
örlagastundu veitti sannarlega ekki af ein-
hverju til að hressa sig á.
Tunglið var á fyrsta fjórðungi og nú hvarf
það og djúp þögn færðist yfir höfnina og bæ-
inn. Þá heyrði We’bster allt í einu innan úr
bænum hljóð sem hann kannaðist við, suð
í hreyfli, sem verið var að setja í gang. Þetta
'hljóð mundi vera úr dráttarvélinni hans. Hann
stýrði bátnum inn að Lebersbryggju og sá
að geymsluhússdyrnar stóðu opnar. Maður
með lukt var að lýsa einhverjum, sem báru
þungar byrðar.
— Þeir eru að setja vélbyssurnar á dráttar-
vélina, hvíslaði hann að Dolores. — Nú þurf-
um við víst ekki að bíða lengi úr þessu. Klukk-
an er bráðum fjögur.
Hann stýrði bátnum frá landi aftur þangað
til hann sá hæðirnar fyrir vestan bæinn. Allt
í einu sáust kastljós frá eimreið uppi á hæð
og brunaði hratt niður brekku þangað til það
hvarf í bænum.
Svo leið hálftími. Þá sáust flugeldar þjóta
upp á suðurloftinu. Og undir eins á eftir sást
annar koma úr vestri og síðan heyrðist
trumbusláttur. Svo heyrðust skotdynkirnir
frá harðskeyttum Maxim-Vickers-fallbyssun-
um, sem voru farnar að spúa sprengikúlum
á stöðvar stjórnarhersins fyrir utan bæinn.
Slagæðin í Webster herti á sér. Það greip
liann lík tilfinning og smástrákana, þegar þeir
sjá slökkvibílana þjóta um göturnar. — Stór-
skotaliðið er byrjað að sunnanverðu! hrópaði
don Juan. Og um leið og bann sagði þetta
sprakk kúla yfir forsetahöllinni, en svo mikið
var farið að birta af degi að 'hvit framhliðin
á henni sást í aftureldingunni.
— Nú hafa þeir vakið Sarros kunningja
okkar! hrópaði don Juan. Og þarna kemur
annar vekjari í viðbót .... og einn enn!
—Nú breiddist hávaðinn af skothríðinni
um allan bæinn. — Stjórnarherinn er sjálf-
sagt kominn á fætur, sagði Webster og setti
hreyfilinn á fulla ferð. — Ætli það sé ekki
mál til að við förum að leika flóttafólk. Þeg-
ar vélbyssudeildin leggur upp frá Lebershús-
unum til að ryðja fótgönguliðinu braut, gæti
ég 'hugsað að fjör færðist í liðið. Mauserkúl-
urnar drepa á löngu færi, og það er ekki að
vita nema einhverjar þeirra villist í áttina til
okkar.
Um leið og vélbáturinn lagði að stiganum
á „La Estrella“ kom skipstjórinn og tók á
móti þeim og spurði frétta með miklum ákafa.
-—Við flýðum í skyndi þegar þetta byrjaði,
sagði Webster. — Við eruip Ameríkumenn
og okkur gildir einu um þessar ryskingar.
Hann 'hjálpaði Dolores upp stigann og skip-
stjórinn tók við farangrinum. Don Juan sett-
ist við stýrið og báturinn lagði frá skipshlið-
inni.
Webster horfði inn yfir bæinn af þilfarinu.
I vestri sá hann þrjú stór bál og blásvartan
himinn að baki. — Það eru geymslur stjórnar-
'hersins, sem eru að brenna, hvíslaði 'hann að
Dolores. — Richardo efnir loforðin. Hann
hrekur rotturnar í holurnar þeirra.
DON JUAN var farinn að fá nýjan
• áhuga á tilverunni, eftir fjögurra
vikna bindindi. Fyrir tveimur mánuðum hefði
honum staðið algerlega á sama um svona
byltingu og hugsað sem svo að hvor sem hefði
betur léti fátæklingana í landinu borga reikn-
inginn. En í dag var hann allsgáður og hafði
eignast virðingu fyrir sjálfum sér. Honum
fannst að eiginlega ætti hann að vera meðal
annarra hvítra manna, sem berðust fyrir mál-