Fálkinn - 20.01.1956, Síða 6

6
FÁLKINN

* A# A# A# .VS»
* NÝ FRAMH ALDSS AG A *
».wW r%
MICHELLE
3.
cftir Adclc Vurani

.Ær .Æ^ .#
' A# ,^\# .s'WÍS' ,s\NNN .<«§*> .s'SS^' .oSN^ A# .vSjSíS' ..N^' ..•íS^' .„<§8^ A# .OÍN^ .vS^' .N-W^ .vS^* .vS^^ .W<5>
I’ETl'A var suður við Miðjarðarliaf,
snemma morguns. Allir sváfu ennþá,
að undanteknum nokkrum fiski-
mönnum, sem voru að koma að með
veiðina eftir nóttina, og dynkirnir
frá hreyflunum þeirra voru eins og
veikt undirspil við fagnandi fugla-
tístið. Umhverfið skýrðist smárn
saman, með vaxandi dagsbirtunni.
í rikismannabústöðunum og stóru
gistihúsunum niðri við ströndina, var
allt hljótt. Þar var fólkið nýkomið í
hátlinn og mundi ekki vakna fyrr en
komið vœri langt fram á dag.
Maður einn stóð í skugga undir
steinveggnum kringum eitt húsið, sem
stóð alveg niðri við sjó. Hárið á hon-
um var vætugljáandi, því að hann
hafði verið að synda, þó að sjórinn
væri kaldur ennþá. Hann kveikti sér
i vindlingi og teygaði að sér reykinn
með áfergju. Hann stóð skammt frá
hliðinu og á spjaldi við það stóð
nafnið „Villa Rose“. Allir könnuðust
við það hús. Gestir sem koniu hingað
í fyrsta skipti voru fræddir á því, að
emu sinni hefði rússneskur stórfursti
átt þetta hús, en nú var það eign
hinnar frægu leikkonu Celeste Mar-
teau. Það var mikið talað um sællífi
hennar og elskhugana hennar, og
síðustu vikurnar hafði verið skrafað,
að hún væri að hugsa um ^að gifta
sig. Hún hefði loksins fundið mann,
sem væri nægilega loðinn um lófana
til þess að hún vildi giftast honum —
Lucien Colbert, stjórnandi og eigandi
Colbertsmiðjanna, sem voru meðnl
stærstu flugvélasmiðja í heimi. Hún
ætlaði að hætta að lcika, var sagt,
og aldrei láta amerísku kvikmynda-
félögin freista sín framar. Hún ætlaði
að gerast dygðug eiginkona og heill-
andi húsmóðir á hinu glæsilega heim-
ili Luciens Colberts.
Nú svaf Celeste svefni hinna rétt-
látu í stóra svefnherberginu sínu, og
maðurinn, sem stóð undir steingarð-
inum og reykti, var að hugsa um
hana. Enn var hálfdimmt þarna í
skugganum, sem hann stóð, og ilmur
blómanna í garðinum barst að vitum
lians. Það voru ilmsterk blóm, lit-
skrúðug og dýr — eins og hún.
Hann liafði verið í álögum, fjötrað-
ur af ást til hennar í nokkrar vikur.
Blómailmurinn minnti hann á ilm-
vötnin liennar, þegar hann heyrði
hljómlist hugsaði hann um rödd
hennar, dagsbirtan var tær eins og
hörund hennar, nóttin flauelsdimm
eins og augu liennar’. Þannig hafði
ungt skáld kveðið um liana fyrir
nokkrum árum. Hún liafði sýnt
I ucien kvæðið, og hann hafði sagt
að hvert orð væri satt.
Auðvitað, hugsaði hann með sjálfum
sér þarna sem hann stóð, hét hún ekki
Celeste — hún hafði tekið sér það
nafn. Celeste þýddi „himneskt", og
það var nafn sem auglýsingastjórinn
hennar taldi að hún ætti að heita.
I.ucien var að velta fyrir sér hvorl
hún mundi ekki heita María eða
Miohelle eða einhverju öðru hvers-
dagslegu nafni. Og það var um sama
leyti sem hann hugsaði um þetta, að
hann fór að gera uppreisn, byltasl
um i læðingnum, sem hún hafði lagt
liann í. Hann vildi eignast konu,
reglulega konu, sem hann gæti elskað
og látið elska sig, en ekki sællífis-
konu af því tagi sem Celeste Marteaa
var ...
Svona luigsaði hann þegar hánn
var ekki nærri henni. En undir eins
og hann kom í námunda við hana,
gleymdi hann öllu nema lienni.
En í gærkvöldi ... eða réttara sagt
i nótt, fyrir aðeins fimm tímum, hafði
brugðið svo við, að rifnað hafði töfra-
hjúpurinn, sem lnin hafði sveipað
hann í, og hann hafði fundið, að hann
elskaði alls ekki þessa konu, heldur
var það girndin, sem hafði lokkað
hann, og að hún elskaði hann ekki, en
girntist hann aðeins vegna peninganna
hans.
Hann hafði farið óvenjulega
snemma frá henni, farið heim og lagst
fyrir, en ekki getað sofnað. Loks hafði
hann farið á fætur aftur, farið í sjó
og gengið svo um fjöruna á eftir, og
vissi ekki af fyrr en liann var kominn
heim að húsinu hennar.
Það var hálfur mánuður síðan hann
hafði kynnst henni. Hann hafði ætlað
sér að verða þarna i fjórar viluir og
njóta verðskuldaðrar hvíldar eftir
sex ára samfleytt strit á striðsárun-
um og næstu ár á eftir. Hann hafði
alls ekki tekið það með í reikninginri
að liann yrði hamslaus af ást til konu,
en lii.it hafði hann hugsað sér, að
þcgar hann hefði hvílt sig og væri
kominn í samt lag, ætlaði hann að
fara að svipast um eftir konuefni
handa sér. Það var mál til komið að
fá húsmóður á hið fagra heimili lians
í Paris, og að hann fengi citthvað
annað að hugsa um en eintómt strit.
Alll i einu hcnti hann vindlingn-
um frá sér og horfði á glóðina í stúfn-
um á veginum. Eftir dálitla stund
mundi hún slokkna, þó að hún væri
heit núna. Mundi ástríða hans slokkna
innan skamms'... en hvað mundi drífa
á dagana áður en það yrði?
Hann gekk burt frá húsinu, hratt
■— hann hljóp við fót. Iin hugur hans
var þó fljótari í förum. Áður en hann
kom að gistihúsinu, sem hann dvaldi
í, hafði hann séð í huganum lifandi
niynd af því hvernig ævi hans mundi
verða ef hann léti girnd sína til Cel-
este fá yfirhöndina. Líf í náttklúbbum
og veitingastöðum, líf i heitu ilm-
vatnslofti, sem Celeste gat ekki án
verið, heimilislaust, ástarvana og
barnlaust líf. Barnlaust — og hann
var sá síðasti af sinni ætt. Ástarvana
— og hann hafði ekki notað ástar um
a:vina siðan móðir hans dó nokkru
fyrir stríð.
Næturvörðurinn Ieit syfjulega upp
liegar hann kom inn í ársalinn.
Hann stóð kyrr um stund og leit
kringum sig. Svo tók hann ákvörðun,
skjótt eins og hann var vanur.
„Ég fer undir cins og ég get,“ sagði
hann. „Eftir nokkra klukkutíma. Vilj-
ið þér sjá um að bíllinn minn verði
lil taks og reikningurinn lagður
fram.“
„Eftir nokkra klukkutíma, herra,“
stamaði næturvörðurinn. „En það cr
nótt ennþá!“
Lucien hló og benti á gluggann.
Þar var orðið bjart af morgunsólinni.
„Mér sýnist vera kominn dagur! Sjáið
um, að allt verði tilbúið i snatri,“
sagði hann.
Tveimur tímum síðar sat hann við
stýrið og ók út úr bænum, burt frá
Celestc, sem svaf vært ennþá, sann-
færð um að hún liefði sigrað hanr,,
sannfærð um að nú væri hún komin
í örugga ihöfn og jiyrfti ekki að hafa
áhyggjur af ágengum lánardrottnum
og jafn ágengum auglýsingastjóruin
framar.
Sóili var komin hátt á loft en svalt
var ennþá. Að baki Luciens var blátt
hafið, pálmarnir, hvít fjaran, ilmandi
jurtagarðar, allt sem heillaði svo
marga til Rivierans á þessum tíma
árs. Að baki honum var allt fólkið,
sem hann hafði verið með og sem sí
og æ var á þönum eftir nýjum skennnt-
unum og lystisemdum, og í þessum leik
hafði hann tekið þátt í tvær vikur.
Hann var á leið norður á gamla sveita-
bæinn, sem var ósnortinn af prjálinu,
liann vildi sjá garðinn með gömlu
blómunum, þar sem fuglarnir sungu
ailan daginn og næturgalinn á nótt-
inni ...
Hann þurfti ekki að hafa hugann
við akslurinn. Það var líkast og hend-
urnar hefðu gát á stýrinu án þess að
hcilinn þyrfti að skipta sér af þeim.
En með hverri milunni sem hann
fjarlægðist Rivierann varð yfirbragð
hans léttara og andlitið unglegra.
F.inbeitnislegu drættirnir kringum
munninn urðu mildari og mýkri, djúpa
hrukkan milli breiðra augnabrúnanna
fór að sléttast, svo að loks virtist
hann vera á þeim aldri sem hann var
— þrjátíu og fimm ára.
Gegnum opna gluggana lagði angan
af mold og trjám að vitum hans,
hreina, hressandi, heita angan grósku
og moldar, lofts og sólar.
Þogar hann nam staðar við greiða-
sölustað til þess að fá sér morgun-
verð fann hann að hann gat talað
við gestgjafann um stríðið og hallær-
ið og um að bráðum mundu koma
betri tímar. Hann fann að hugur hans
var orðinn lóttur aftur, og hann át
með bestu lyst og á eftir hvildi hann
sig um stund í garðinum, undir göml-
um trjám, sem fuglar áttu hrciður i,
og ungarnir voru að læra að fljúga,
sofnaði um stund og vaknaði hress og
cndurnærður og settist við stýrið
aftur.
Stundum varð honum hugsað til
Geleste, en því lengra sem hann ók
því daufari varð mynd hennar, uns
hún varð alveg eins og í kvikmynd-
unum sínum — án litar, án ilms.
Frjáls! sagði hann loksins við sjálf-
an sig. Frjáls!
Veðrið var svo fallegt að hann
freistaðist til að yfirgefa þjóðveginn
MARGRÉT PRINSESSA * * *
Nú hefir aftur hljóðnað um Margréti prinsessu og fréttaburður um væntanlegt
mannsefni hennar enginn. — Mynd þessi var nýlega tekin af prinsessunni.