Fálkinn - 20.01.1956, Qupperneq 7

FÁLKINN
[7j
cn aka hreppavegina, sem gengu i
bugðnm milli akra og gegnum þorpin.
Þarna var umferðin líka minni. Augu
hans nutu fergurðarinnar og frjósem-
innar í kring. Þau voru orðin þreytt
á öllu litskrúðinu við Rivierann.
Hann ók lengi, tók sér hvíld aftur
og svaf nokkra klukkutíma i svölu
herbergi, þar sem ihrein, hvít glugga-
t.jöld bœrðust fyrir blænum, og svo
hélt hann áfram og var afráðinn i að
aka aila nóttina. Hann vildi komast
heim. Heim!
Nú fór að skyggja. Hann var ekki
viss um hvar hann var, en það var
engin liætta á að hann færi afvega,
og það var unaðslegt að sitja þarna
í rökkrinu og hugsa ekki um annað
en stýrið, láta bílinn bruna fram, ekki
of hart, en þó létt og leikandi . ..
Alit i einu skrikaði hann ... gat á
hjólbarðanum!
Nú var komið verulegt rökkur. Að
visu var enn bjarmi á lofti yfir trjá-
krónunum, en eftir klukkutíma mundi
vera orðið aldimmt.
Hann fór út úr bílnum, en komst
von bráðar að raun um, að maðurinn
á gistihúsinu liafði gleymt að gera
við varahjólið. Það hafði sprungið
nokkrum dögum áður, er Iiann var
i ökuferð með Celeste. Þetta var dá-
laglegt! Líklega var engin bílastöð
nálægt — hann hafði séð eina fyrir
liálftíma, og það var sú eina, sem
hann hafði tekið eftir síðan hann
fór úr siðasta hvíldarstað.
Hann yppti öxlum og brosti í kamp-
inn og tók töskuna sina úr bílnum
og læsti honum og hélt svo áfram
gangandi. Einhvers staðar hlaut hann
að finna mannabústaði, sem hann
gæti fengið gistingu í, og upplýsingar
um livar hægt væri að fá gert við
bilinn.
Ilann gekk nokkrar mínútur. Trjá-
göngin, sem vegurinn lá um, virtust
vera óendanlega löng. En svo sá hann
þverveg til vinstri og beygði inn á
hann. Hann var kominn inn á þröng-i'
an veg milli stórra akra. En þarna
var bjartara en i trjágöngunum, og
i fjarska sá hann húsaþyrpingu, auð-
sjáanlega lítinn bæ með tilheyrandi
útiihúsum. Ljós var í einum gluggan-
um, dauft gulrautt Ijós, og er hann
gekk áfram hugsaði hann til garrgandi
manna fyrr á dögum, áður en járn-
hrautarlestir og bifreiðar komu til sög-
unnar — hve fegnir þeir hlutu að hafa
orðið er þeir vegmóðir sáu svona ljós i
glugga — fyrirheit um hvíld og mat.
Já, hann var orðinn bæði svangur
og jircyttur aftur.
Hann heyrði ískra í hurð og var
fljótur að nema staðar. Um tiu til
tuttugu metra frá honum stóð hús, og
það voru dyrnar á því, sem höfðu ver-
ið ojmaðar. Ljós var kveikt þar inni
og í dyrunum sá hann kvenmanns-
veru í gulrauðu lampaljósinu. Ilún
var grönn og hreyfingar hennar voru
þannig, að honum duttu í hug gasellur,
sem liann hafði séð suður i Afríku.
Hún var svarthærð, en andlit hennor
virtist fcilt; kjóllinn var dökkur.
Hann horfði á hana í sekúndu, en
svo lokuðust dyrnar og hún hvarf
fyrir húshornið. Hann stóð i sömu
sporum um stund, hann vissi elcki
hvers vcgna, en hitt vissi hann, að
hann hafði séð eitthvað fallegt, eitt-
hvað sem honum hafði geðjast að á
þann hátt, sem honum hafði aldrei
geðjast áður.
Hann liélt hægt áfram, og eftir dá-
litla stund sá hann einhverja veru
koma út á veginn og stefna til sin og
ganga hratt. Það hlaut að vera hún.
Nú sá hann bæinn betur. Þetta var
myndarlegur bær, hvít hús. Unga
stúlkan framundan honum kom ekki
alveg að honum, en beygði til hægri
og hvarf út í myrkrið og að dökku
h.úsi, sem hann taldi vist að væri
fjösið.
Þegar hann kom að hvíta húsinu
sá hann mann standa á dyrapallinum.
Þetta var hár maður og þrekinn.
Cdugginn með ljósinu var til hægri
við hann og dálítið af birtunni féll
á hann.
Lucien heilsaði, sagði honum hvern-
ig komið var og spurði hvort hann
gæti fengið gistingu og að sér yrði
vísað á viðgerðastöð morguninn eftir.
Maðurinn rýndi á hann í myrkrinu,
stakk hendinni í vasann og tók upp
pipuna sina og kveikti i.
„Ætli ekki það,“ sagði hann sila-
lega. „Við getum sent Pierre á jepp-
anum til Duchands í fyrramálið —
þeir gera við bíla.“
Hann færði sig til hliðar, opnaði
dyrnar bak við sig og nú lagði birtuna
út. Hann benti Lucien að ganga í bæ-
inn.
Þeir komu beint inn í stórt eldhús
og logaði þar á steinolíulampa, sem
hékk i loftinu yfir stóra horðinu út
við gluggann. Við gluggann sat gam-
all maður og var að lesa í blaði. Hann
ýtti gleraugunum upp á ennið og leil
á gestinn. Það var auðséð að þetta
var faðir mannsins, sem liafði staðið
úti — báðir jafn breiðleitir, augu
beggja róleg og djúpstæð og sami
stirðleikinn í hreyfingum beggja.
Sonurinn sagði honum hvernig
ástatt var. „Hm,“ sagði gamli maður-
inn. „Bílar eru bílar, ekkert að reiða
sig á þá. En herbergi og mat höfum
við lianda yður. Fáið þér yður sæti.“
Lucien settist. Hann leit kringum
sig og kunni vel við 'húsakynnin.
Hvenær hafði liann komið i eldhús
síðast? Og hvenær í eldliús á sveita-
bæ? Ekki síðan hann var barn og
fékk að fara til afa síns og ömmu
uppi í sveit — jörðin var seld fyrir
löngu — og var lofað að vera í eld-
húsinu þegar barnfóstran og eldakon-
an voru að tala saman.
Gamli maðurinn hélt áfram að lesa
blaðið sitt og sonurinn fór út. Eng-
inn skipti sér af Lucien, en hann kunni
betur og betur við sig þarna.
Hann leit á úrið sitl, og allt i einu
datt honum í hug, hvað liann hefði
verið að gera í gærkyöldi um þetta
lcyti. Þá hafði hann setið með Celeste
á veitingahúsi og bryti og tveir þjónar
verið hringsólandi kringum þau og
fræg hljómsveit verið að skemmta.
Andstæðurnar frá í gær til í dag
voru svo fullkomnar, að liann varð
að bita á vörina til þess að fara ekki
að skellihlæja.
Nú lét gamli maðurinn blaðið siga
og fór að tala um það, sem hann hafði
verið að lesa um, og von bráðar voru
þeir Lucien farnir að tala saman um
heimsviðburðina. Þegar gamli maður-
irn varð þess vísari að Lucien hafði
verið í Afríku, braut hann blaðið
saman og lagði það frá sér, en er hann
fékk að vita að Lucien hefði ekki gegnt
herþjónustu þar, kom annað hljóð í
strokkinn og andlitið á honum ger-
breyttist.
„Hvað gerðuð þér þar þá?“ spurði
hann byrstur.
„Fyrirtækið mitt smíðar flugvélar,“
svaraði Lucien. „Við rákum smiðju
þar syðra, og ég varð að stjórna henni.
Þetta var ekkert leikfang,“ bætti hann
við.
„Flugvélar, já einmitt,“ sagði gamli
maðurinn bliðari. „Hm, já, ekki veitir
af. Nei, ég var í fyrra stríðinu, ég ...“
Og svo kom löng saga og tíminn leið.
Allt í einu heyrði Lucien kallað úti:
„Michelle, hvar ertu?“
Nú tók hann ekkert eftir hvað gamli
maðurinn sagði. Michelle! Nafnið sem
honum hafði dottið í hug að Celeste
héti að réttu lagi. Maria eða Michelle
eða eitthvað annað hversdagslegt nafn,
sem manni féll vel handa konunni
sinni. Michelle ...
Svo opnuðust dyrnar bak við hann.
Gamli maðurinn leit upp en skeytti
ekkert þeirri sem inn kom. Hún gekk
svo létt að fótatakið heyrðist varla,
og þegar hún fór framhjá Lucien og
að eldavélinni, þekkti hann hana aft-
ur. Það var unga stúlkan, sem hann
hafði séð fyrir skemmstu.
Hún var nærri því eins há og hann,
grönn og lipur og létt í hreyfingum.
Hárið var nærri því svart, andlitið
mjóleitt, augnabrúnirnar nástæðar,
nefið beint og fíngert og munnurinn
mjúkur og meyr eins og á barni.
Hún fór að bera mat á borðið með
tiglótta vaxdúknum, en þeir héldu
áfram að tala saman. Þarna kom
þykkt sveitapostulin, sterk glös til
að drekka úr, ilmandi heimabakað
hrauð, og steik, sem hún sneiddi
niður.
Hendur hennar voru langar og mjó-
ar, og fallegar þó að þær bæru augljós
merki þess, að þær yrði að vinna erf-
iðisvinnu. Hún var niðurlút svo að
hann gat ekki séð i augu henni, og
það var þvi likast að hún væri hrædd
og vör um sig, og albúin til að leggja
á flótta þegar minnst varði.
Sonurinn kom þrammandi inn og
settist við borðið, og svo var tekið
til matarins. Þau átu þegjandi, nema
hvað slitur komu af sögu gamla
mannsins í stríðinu, á inilli þess sem
hann tuggði. Unga stúlkan sat beint
á móti Lucien, og hann vissi varla
lvvað hann át og því síður hvað gamli
maðurinn sagði, því að hann horfði
i sífellu á hana. Hún var ekki stutt-
klippt, eins og oftast gerist um kven-
fólk. Svart hárið var eins og umgerð
um mjóa andlitið, sem ekki var hvítt,
eins og honum hafði sýnst þegar hann
sá hana fyrst, heldur talsvert útitekið
af sólbruna.
Allt í einu leit hún upp og þau
horfðust i augu. Augun voru dökk —
brún eða svört — stór og djúp. Þau
horfðu á hann eina sekúndu, svo kom
veikur roði fram í kinnarnar og hún
leit niður aftur.
En þessi sekúnda hafði ekki verið
eins og aðrar. Lucien fannst sér hafa
opinberast eitthvað, að innri maður
hans hefði lært eitthvað nýtt, sem
hann hafði ekki vitað um áður.
„Miohelle," sagði sonurinn allt i
einu. „Við þurfum að fá vin. Komdu
með flösku.“
Hún stóð upp hljóðlega svo varla
heyrðist, og hvarf.
„Það er ekki svo oft sem gestir
koma,“ sagði liann, eins og hann væri
að afsaka sig, og leit á föður sinn.
„Ne-ei,“ sagði gamli maðurinn.
„Ekki gestir frá Afriku. Hann hefir
Framhald i næsta blaði.
★ M ★ ★ ★ ★ RITA í NIZZA
Hérna er Rita Hayworth á gangi í Nizza með dætrum sinum, Yasminu og
Iíebekku. Hún brá sér til Miðjarðarhafsborgarinnar til viðræðna við næst-
siðasta mann sinn, Ali Kahn.