Fálkinn - 20.01.1956, Page 9

FÁLKINN
9
nú vera! Ekki svo að skilja — þetla
barnahæli var ágætur staður. For-
stöðukonan og kennararnir voru besta
fólk, og börnunum virtist líða vel
þarna. En hvernig sem á þetta er litið
þá er ekki hægt að komast hjá þvi að
viðurkenna, að barnahæli getur aldrei
orðið jafngilt nokkru heimili.
Þar er hreinlegt, heilnæmur matur,
félagar, leikir og skemmtanir. En allt
þetta er aðeins hégómi i samanburði
við það, livers virði góð móðir er
barni sínu.
Nú datt mér i hug, að augu Jerrys
hlytu að hafa verið svona, þegar liann
var fjögurra ára — alveg eins og þau
voru nú. Ég fann að ekkert í veröid-
inni gat breytt þessum augum — og
samt, þrátt fyrir þessi augu, hafði
móðir lians látið liann sigla sinn sjó!
Þúsund spurningar brunnu á vörunum
á mér, þúsund spurningar, sem ég gat
ekki fengið af mér að spyrja.
„Hefirðu séð hana — nýlega?“ lét
ég mér nægja að spyrja.
„Ég heimsæki hana á hverju sumri
— hún gerir boð eftir mér.“
Hvers vegna ertu ekki hjá henni
— hvernig getur hún fengið af sér
að láta þig fara aftur á barnahælið?
voru spurningarnar sem ég reyndi að
byrgja niðri.
Jerry sagði:
„Hún kemur frá Manville hvenær
sem hún getur, og heimsækir mig. Hún
hefir ekkert að gera eins og stendur.“
Það stafaði Ijómi af andliti drengs-
ins í bjarmanum frá arninum, er hann
var að tala um móður sina.
„Hún ætlaði að gef mér brúðu, en
drengir leika sér ekki að brúðum.
Tókuð þér eftir bláu fötunum, sem
ég var í á sunnudaginn, áður cn þér
fóruð?“
Ég kinkaði kolli og Jerry hélt
áfram:
„Hún mamma sendi mér þau fyrir
jólin. Og fyrir jólin þar áður — Jerry
dró djúpt andann — sendi hún mér
hjólaskauta."
„Hjólaskauta," muldraði ég.
Ég var önnum kafin við að reyna
að draga upp mynd af móður Jerrys
i huganum. Mér þótti vænt um, að hún
hafði þó ekki gleymt honum. Og ég
sagði við sjálfa mig, að það væri rangt
af mér að áfellast hana, eins og ég
hafði gert, úr þvi að ég þekkti hana
ekki.
„Já, hjólaskauta," sagði Jerry, „ég
lofa smærri drengjunum að nota þá
núna — þeir eru orðnir of litlir mér.
Litlu strákarnir fara ósköp varlega
með þá, þegar þeir fá þá léða, og það
þykir mér gott, þvi að þeir eru frá
henni mömmu.“
Nú varð þögn aftur.
„Ég er að hugsa um að kaupa hanska
handa henni mömmu fyrir dollarann,
sem þér gáfuð mér,“ hélt Jerry
áfram.
Ég gat ekki sagt annað en: „Já,
gerðu það, veistu hvaða númer hún
notar?“
„Ég held það sé átta og hálft.“
Hann leit á hendurnar á mér og
spurði:
„Notið þér líka átta og liálft?“
„Nei, ekki nema númer sex.“
„Jæja, ekki meira. En hendurnar á
henni mömmu eru stærri en yðar.“
Mér var kalt til móður hans. Jafnvel
þó að hún væri fátæk, varð hún að
muna, að börnin lifa ekki á einu sam-
an brauði — niuna, að sálin getur solt-
ið ekki síður en líkaminn. Jerry ætl-
aði að kaupa lianska handa henni, af
því að hann elskaði hana, en hún átti
heima i Manville, langar leiðir frá
honum og sá liann ekki nema endrum
og eins. Hún hefði mátt skammast
sin!'
„Mömmu þykja hvitir hanskar fal-
legir — haldið þér að maður geti
fengið hvíta hanska fyrjr einn
dollar?“
„Það geturðu,“ sagði ég.
Og ég var staðráðin 1 að tala við
móður drengsins og spyrja hana
hvers vegna hún færi svona með
hann.
Ég lauk við skáldsöguna mína. Eg
var ekki vel ánægð með hana, — það
er ég sjaldan, þegar ég hefi lokið við
eitthvað. En útgefandinn minn rak
á eftir mér, og ég sendi honum hand-
ritið. Hann skrifaði mér skjall til
baka, og mér óx hugur við það.
jólin, að ég vil helst vera ein.“
„Af liverju eruð þér það?“ spurði
Jerry.
„Af þvi að besti vinur minn dó einu
sinni á aðfangadagskvöldið,“ svaraði
ég. „Ég beið heima eftir að hann
kæmi og héldi jólin með mér, en hann
kom aldrei. Bíllinn hans skrikaði á
hálku og annar bíll ók á liann og hann
beið bana samstundis."
Það var alvörusvipur á Jerry með-
an ég var að segja honum þetta, en
hann svaraði engu. Ég bað hann um
að hjálpa mér að ganga frá dótinu
mínu, og það gerði hann. Hann bar
farangurinn út í bilinn, meðan ég
svipaðist um inni, til að atliuga hvort
ég hefði gleymt nokkru.
Þegar ég kom úl að bílnum var
Jerry horfinn.
HVER
,<í
LAG LEGASTI
leikarinp í Hollywood? Kven-
ljósmyndarar í kvikmyndaborg-
inni hafa greitt atkvæði um þetta,
og samkvæmt þeirri atkvæða-
greiðslu hefir Tony Curtis borið
sigur úr býtum, en næstir koma
Clark Gable liinn fimnigifti,
Michael Wilding, Robcrt Taylor,
Lex Barker, Burt Lancaster,
Laurence Harvey, Rock Hudson,
Robert Wagncr og Montgomery
Clift.
3WE
FRÁ TÍÐ ARTHURS KONUNGS.
Alan Ladd er einn vinsælasti
áflogahundur í hópi miðaldra
leikara, og flestir kannast við
hann úr bófa- og Wild-West-
myndum. En bráðum kemur
hann fram í alvcg nýju umhverfi,
nfl. sem sverðasmiður í tíð
Arthurs konungs, um árið 500.
Þar leika Patricia Medina og
Anthony Bushell aðalhlutverkin:
lafði Linet og Arthur konung.
Iívikmyndin heitir „Svarti
riddarinn" og þessi riddari er
enginn annar en sverðasmiðurinn
Alan Ladd, sem hefir dulbúið sig
til bess að bjarga lafði Linet und-
an ofsóknunum, sem gerðar liafa
verið gegn henni og hófust með
þvi að óvinir hennar eyðilögðu
kastalann Yeemil Castle, sem hún
átti. Næst reyna þeir að myrða
Arthur konung, en svarti ridd-
arinn bjargar honum á síðustu
stundu. Og svo nær liann saman
„riddurunum við kringlótta borð-
ið“ og leggur til orrustu við upp-
reisnarmennina og sigrar þá, og
nú er aftur friður í Englandi.
Sverðasiniðurinn fær aðalsnafn-
bót fyrir afrek sín og myndinni
lýkur með því að hann fer í
brúðkaupsferð með lafði Linet.
Mesti málamaður heimsins
lifði snenuna á 19. öld. Það var
ítalski kardínálinn Mezzofanti
og kunni liann 80 tungur og mál-
lýskur. Faðir hans var fátækur
trésmiður. Mezzofanti varð yfir-
bókavörður í Páfagarði árið 1832
og kunni þá 50 tungur. Og i bóka-
varðarembættinu bætti hann við
sig 30 nýjum tungumálum.
Ég afréð að fá mér hvíld i Florida
og heimsækja síðan bróður minn, sem
átti beima í Alaska. Eg fór ekki til
Manville, til að tala við móður Jerrys,
eins og ég liafði ætlað mér, og ég
minntist ekki heldur á hana, við for-
stöðukonu barnaliælisins.
Jerry kom á liverjum degi, hjó i
eldinn eða skrapp í bæinn fyrir mig,
eða gerði við ýmislegt smávegis, og
við töluðum saman á hverjum degi.
Ég gaf honum ýnisar bækur í jóla-
gjöf — bækur sem hann jangaði til
að lesa — og ullárpeysu.
Oft hugsaði ég til móður hans, en
við töluðum ekki oftar um hana. Eg
fann að honum leið vel og að hann
kunni vel við sig á barnahælinu.
Svo kom nýárið og þá ætlaði ég að
fara.
„Ég sakna þin þegar ég fer héðan,“
sagði ég við Jerry.
„Aítlið þér að fara núna? spurði
hann, og ég tók eftir að fallegu augun
í honum urðu raunalcg.
„Já, ég ætla að verða hjá foreldrum
mínum um nýárið. Ég var hérna um
jólin — ég er alltaf svo angurvær um
Ég kallaði á hann, en hann svaraði
ekki og korn ekki, þótt ég biði lengi.
Ég drakk kaffið úr hitaflösku á með-
an, og loks ók ég bílnum af stað.
Ég ók upp að barnahælinu og gerði
boð fyrir forstöðukonuna. Þetta var
viðfelldin kona, tæplega fertug. Hún
brosti alúðlega og tók fasl í höndina
á mér.
„Viljið þér gera svo vel að ná í hann
Jerry fyrir mig?“ sagði ég.
Hún fór. Þegar hún kom aftur sagði
lnin:
„Jerry er farinn. Hann kom inn
sem snöggvast og drakk kókóið sitt
og fór svo undir eins. Einhverjir af
drengjunum sáu til hans í hliðinni."
Mér þótti vænt um að heyra þetta,
þvi að úr því að svona var gat ekki
orðið neitt úr kveðjum hjá okkur. Og
ég vissi að þær gátu ekki orðið sára-
laust — af beggja liálfu. Svo að það
varð léttara að kveðja hann ekki. Ég
ætlaði að geyma endurminninguna um
hanni litla drenginn, þegar liann var
að ganga um hlíðina heim í barna-
hælið um sólarlagið ...
Ég dró andann djúpt.
„Ungfrú Clark,“ sagði ég við for-
stöðukonuna, „ég ætlaði mér að tala
við yðúr um móður Jerrýs og ef til
vill leita hana uppi. En ég hefi i
mörgu að snúast, svo að ég verð að
hætta við að fara til hennar — cn
liérna eru peningar, sem ég ætla að
biðja yður að taka við og kaupa eitt-
hvað fallegt handa honum i afmælis-
gjöf. Það er auðveldara fyrir mig að
biðja yður en gera þetta, en snúast
í því sjálf. Og þá gæti farið svo, að
ég sendi honum það sama sem móðir
hans sendir honum.“
„Ég skil ekki ...“ Ungfrú Clark
horfði á mig og ég liélt áfram:
„Já, móðir hans hefir gefið honum
hjólaskauta, veit ég, og ég vil ógjarna
gefa honum það sama og lnin gef-
ur ...“
Undrunarsvipurinn á ungfrú Clark
varð enn meiri en áður. Loks sagði
hún:
„Ég skil yður ekki ennþá. Jerry
hefir aldrei séð móður sína. Hann á
enga móður ... hann á enga hjóla-
skauta ... !“
— Ég vildi óska að veiðitíminn væri
útrunninn!
— Skaustu nokkuð á héraveiðunum ?
— Já.
— Eru þeir frammi í eldhúsi?
— Nei. Þeir eru á spít-alanum.
— Nú teljum við upp að þremur og
svo sleppum við agninu.