Fálkinn - 20.01.1956, Blaðsíða 10

10
FÁLKINN
Q
UANtWtHIR
Jólasveiniiinn ogr Sjjoræning*jarnir
Framhaldssaga fyrir börn
Og liann fór strax að skrefa leiS-
ina og prinsinn og allir liinir eltu
og töldu skrefin. Fyrst 50 skref aust-
ur, svo 80 skref norSaustur. En þaS
var ekki hægt aS skrefa 20 skref norS-
ur, þvi aS þá hefSi jólasveinninn lent
í tjörn og drukknaS.
— ÞaS er ómögulegt aS grafa á
tjarnarbotninum, okkur þýSir ekki
aS reyna þaS, sagSi Pétur pukrari.
Prinsinn hugsaSi meS sér: — Ef
viS getum ekki grafiS þar, þá hefir
Hærulangur skipstjóri heldur ekki get-
aS grafiS hann þar. En svo datt hon-
um nokkuS í hug: — ViS höfum mælt
leiSina meS okkar skrefum, en Hæru-
langur er miklu kloflengri og stíg-
ur lengri skref.
— Þetta er laukrétt hjá þér, sagSi
jólasveinninn.
Og svo fóru þeir aS furunni aftur
og stigu nú helmingi fleiri skref en
áSur. Og þegar þeir voru komnir aust-
ur fyrir tjörnina stigu þeir 40 skref
norSur. Og nú komu þeir í lítiS rjóS-
ur og prinsinn sagSi: — Hérna skul-
um viS grafa. •
Og nú grófu allir meS hökum og
skóflum. Þegar liolan var orSin rúm-
ur metri á dýpt, rákust þeir á eitt-
hvaS hart.
— FjársjóSurinn! hrópaSi prinsinn.
— GrafiS þiS dýpra! skipaSi jóla-
sveinninn.
FJÁRSJÓÐURINN.
Prinsinn reyndist sannspár. Þetta
var fjársjóSurinn. Stór járnkista meS
koparspöngum. 15 litlir jólasveinar
reyndu aS lyfta henni en þaS tókst
ekki. Loks varS prinsinn óþolinmóS-
ur og sagSi: — FariS þiS frá! Hann
vildi vita hvaS væri í kistunni. Svo
hjó hann öxinni sinni í kistulpkiS,
en varS aS gera þaS þrívegis. Þá
spratt lokiS upp. Hvilikt undur!
Þarna voru demantar, rúbínar, saf-
írar og fleiri gimsteinar, siifurmun-
ir, dýrgripir úr filabeini — og gull!
Gull-skartgripir, gullpeningar og gull-
stykki!
AUir störSu hugfangnir á sjóræn-
ingjafjársjóSinn. Svo hvíslaSi prins-
inn: — Nú er honum pabba borgiS!
Og jólasveinninn sagSi: — Þetta
er ekki aSeins nóg til aS borga hon-
um Lúbí. MeS þessum fjársjóSi verS-
ur Lukkuland ríkasta landiS í heimi.
ViS skulum koma þessu um borS und-
ir eins.
Og svo fóru jólasveinarnir aS tæma
kistuna. Pétur pukrari setti þrjá gull-
hringi á hvern fingur, fjölda af fest-
um um hálsinn og gullkórónu á haus-
inn á sér. Og svo tritlaSi hann til
skips.
Digri Plútó tíndi gimsteina og stakk
niSur um hálsmáliS á skyrtunni sinni
og fór svo af staS meS stafla af gull-
diskum, sem var hærri en hann sjálf-
ur. Sprettur fyllti alla vasa af gulli.,
munninn af rúbínum og í nefinu
dinglaSi stór gullhringur.
SJÓRÆNINGJARNIR KOMA
Þegar sveinarnir höfSu fariS þrjár
ferSir um borS hrópaSi Plútó: — Ég
sé skip, sem er aS koma.
— ÞaS hljóta aS vera sjóræningj-
arnir kallaSi prinsinn.
— DragiS upp akkeríS og setjiS upp
seglin, hrópaSi jólasveinninn.
En „GleSileg jól“ var ekki fyrr kom-
in á staS, en skellur lieyrSist fyrir aft-
an skipiS.
— Þeir skjóta á okkur! sagSi prins-
inn meS öndina .i hálsinum.
Næsta kúlan kom niSur á þilfariS
og nú brakaSi í skipinu.
— VeriS þiS óhræddir .drengir.
Þeir ná aldrei í okkur, sagSi jóla-
sveinninn.
Og þaS reyndist rétt. Eftir nokkra
stund sáu þeir ekki sjóræningjaskip-
iS, og nú urSu þeir glaSir. En allt
í einu kippti Sprettur í ermi jóla-
sveinsins. — Hvar er Pétur pukrari?
spurSi hann.
— Pukrari! hrópaSi jólasveinninn.
— Pukrari! hrópuSu allir hinir.
En enginn pukrari gaf sig fram.
Hann var horfinn. Nú hættu þeir aS
hlæja, og prinsinn varS óstyrkur í
hnjáliSunum og jólasveinninn fölur
sem nár.
Þeir horfSu Iiver á annan og allir
skildu hvaS í efni var. Pési hafSi
orSiS eftir í eyjunni!
VI. PÉTUR PUKRARI.
Þeim var nauSugur einn kostur aS
snúa viS í eyjuna og bjarga Pésa. Nú
var hætt aS syngja og jólasveinninn
slóS eins og steingervingur viS stýr-
ið. Og prinsinn starði út i bláinn.
Þeir vissu allir aS þetta var hættu-
leg ferS. Hætturnar voru tvær: sjó-
ræningjarnir og svo hitt, aS á morg-
i:n breyttist „GleSileg jól“ aftur í lítiS
leikfang.
ÞaS var í dögun sem þeir komu aS
eyjunni aftur. Þeir sáu að ræningja-
skipið lá á víkinni, með hauskúpu-
fánann á siglunni.
En ekki hleyptu ræningjarnir af
skoti og „GleSileg jól“ færðist nær. Og
ekki sáu þeir Hærulang né kumpána
íians.
— VarpiS ekkerum! sagði jóla-
sveinn inn. — Ræningjarnir eru Hk-
lega i landi.
— HvaS eigum viS nú aS gera?
sagði Plútó.
— Við prinsinn förum að leita aS
Pésa. ÞiS verðið hérna og gætiS að
skipinu. Og svo fóru þeir í land,
tveir saman. Þeir læddust inn í skóg-
inn, þangað sem þeir höfðu fundið
fjársjóSinn. Allt i einu heyrSu þeir
öskrandi raddir og nú gægðust þeir
milli trjánna. Ilærulangur vafði lokk-
ana á sér um fingurna. — Hvar fanstu
uppdráttinn minn? öskraði liann.
— Undir jólatrénu, vældi Pési.
— Ég veit aS prinsinn stal honum,
öskraði Hærulangur, — en ég vil
vita hvernig þú liefir náð í hann og
hver stal fjársjóðnum.
— Það segi ég aldrei, sagði Pési.
—• ViS skulum nú athuga það bet-
ur, urraði Hærulangur. — Ætli við
höfum ekki einhver ráð til að liðka
málbeinið á þér.
FANGAR Á NÝ.
.Tólasveinninn hvisiaði einhverju
að prinsinum, bak við kjarriS. Svo
flýtti liann sér inn í skóginn og fór
hinum megin að rjóðrinu. Og um
leið og sjóræninginn nálgaðist Pésa,
lirópaði jólasveinninn: „Ég er þjóf-
urinn. Ég stal fjársjóðnum!“
Hærulangur sperrti eyrun: „Gríp-
ið þjófinn!“ öskraði hann og hljóp
inn í skóginn með alla ræningjana.
Og nú hljóp prinsinn til Pésa og
skar af honum böndin. —- Hlauptu!
Iivislaði hann.
En veslings Pési hafði staðið svo
lengi bundinn, að hann var dofinn í
fótunum. Hann datt kylliflatur aft-
ur þegar hann reyndi að lilaupa.
Prinsinn heyrði hróp og köll ræn-
ingjanna í fjarska. BráSum kæmu þeir
aftur. Svo að hann tók dvcrginn á
háhest og bar hann í áttina til skips.
— En jólasveinninn. Eigum við
ekki að bíða eftir honum snökti Pési
pukrari. — Hann sér um sig, sagði
prinsinn.
Þegar jieir komu niSur i fjöruna
var ræningjaforinginn þar.
— Hæ! orgaði hann og þreif prins-
inn og Pésa. — Þið ætluðuð að snúa
á mig en það tókst nú ekki! Og nú
konui hinir úr skóginum, með jóla-
sveininn á milli sín.
Hærulangur hrópaði til dverganna
úm borð í „Gleðileg jól“: — Gefist þið
upp, annars fáið þið aldrei að sjá
jólasveininn framar!
HvaS áttu þeir að gera? Nú komu
sjóræningjarnir um borð, og hirtu
nú allan fjársjóðinn fyrir augunum
á dvergunum.
RÁÐ JÓLASVEINSINS.
Dvergunum og prinsinum' var rað-
að á þilfarið á „GleSileg jól“. Hæru-
langur kannaði gullið og gimsteinana
í kistunni, en hinir ræningjarnir settu
planka upp á borðstokkinn.
-— ITvaS ætlið ]jíS að gcra við liann?
spurði Plútó skjálfandi.
— Þú átt að ganga á hann og hoppa
i sjóinn.
— En ég kann ekki að synda.
— ÞaS er verst fyrir þig sjálfan,
sagði ræninginn og hló.
En jólasveinninn horfSi upp i loft-
ið. .Sólin var hátt á lofti, ekki langt
til hádcgis, og þá mundi „Gleðileg jól“
verða að leikfangi aftur, því að þá
var álagatíminn útrunninn.
— Hvað eigum við nú að gera?
sagði prinsinn.
-— Mér dettur ráð i hug, hvíslaði
jólasveinninn.
En prinsinn var i önguni sínum.
Ilann horfði á kistuna meS gullinu
og gimsteinunum, sem hefðu getað
bjargað landinu hans. Nú var allt
tapað. Þó að jólasveinninn fyndi ráð
til að bjarga lífi þeirra, þá gat hann
ekki bjargaS Lukkulandi.
Hærulangur hafði lokið við að
skoða í kistuna og kom nú slangrandi
til þeirra. — Allur fjársjóðurinn er
i kistunni, en ég verð nú að refsa
ykkur samt.
Jólasveinninn sagði: — Ef ]ni læt-
ur okkur ganga út á plankann refsar
þú öllum börnum í heimiiium, því
að þá verða engin jól framar-
— Segirðu það? spurði Hærulang-
ur. Ilann var hálfstúrinn.
Jólasveinninn góndi í loftið og nú
var sólin að komast i hádegisstað.
Svo sagði hann: — Taktu þá skipið
okkar. Það cr spánnýtt og þolir öll
Vitið þér...?
G
vo. a* -ir
að olíubirgðirnar í jörðinni eru
áætlaðar 22 milljarðar tonn?
Þetta er mikið, en þó ískyggilega
lítið, þegar litið er á hve olíueyðslan
er orðin mikil í heiminum. Árið 1954
voru 682 milljón tonn af olíu unnin
úr jörðu, eða meira en 1/44 af fyrr-
nefndu magni, og olíuþýrfin fer vax-
andi meS hverju ári. — Hráoliuforð-
anum er mjög misskipt milli landanna
á hnettinum. Mest er olian i Suðvest-
ur-Asíu, eða 13,2 milljard tonn, þá
koma NorSur- og Suður-Ameríka meS
4,9 og 1,7 milljarða, en neðst er Afríka.
Þar eru aðeins áætluð 0,2 milljard eða
200 milljón tonn af hráoliu i j‘rðu,
eða sem svarar rúmlega þriðjungi af
eyðslu síðasta árs.
að sumir fiskar eignast allt að
10.000 afkvæmi á ári?
Þessi undrafiskur, sem tímgast fljót-
ar en nokkur annar fiskur, heitir
tilapia og lifir einkum í Asíu. Hann er
alinn í grunnum tjörnum, sem eru all-
heitar lengst af árinu. Hrygnir liann
3—4 sinnum á ári og klekjast utn
10.000 hrognin út. SiSan farið var aS
ala þeúnan fisk sem húsdýr, gerir fólk
sér von um að hann geti bætt stórum
úr fæðisskorti eftirleguþjóðanna.
veður. Skipið þitt er gamalt ræksni.
Ég skal liafa skipakaup við þig. Er
það enn næg refsing?
Hærulang langaði mikið að komast
yfir „Glcðileg jól“ og fannst þetta góð
tillaga. — Já, ég slæ til! sagði hann.
ÚR ÁLÖGUNUM.
Nú fékk jólasveinninn nóg að
lmgsa. — Um borð í gamla kláfinn,
allir mínir menn! skipaði hann. —
VeriS þér sælir, og Þökk fyrir okkur!
sagði hann við Hærulang ræningja-
foringja.
— Þarftu að flýta þér svona? sagði
Hærulangur. — Við erum orðnir vin-
ir, og nú skulum við lialda veislu!
Framhald í næsta blaði.