Fálkinn - 20.01.1956, Qupperneq 11
LITLA SAGAN.
fullgild dstsða
Bjarni Bólstað var niikill reglumað-
ur. Hann liafði starfað hjá „Salt og
I\ol“ i fjörutíu ár og aldrei skrópað.
Yanafaslur piparsveinn, stundvisari
en besta klukka, og sem aðalbókari
var bann prýði starfsliðsins, sem
vann bjá „S'alt og Kol“.
Nágrannar hans settu klukkuna
eftir bonum þegar bann fór á skrif-
stofuna á morgnana og kom heim síð-
degis. Enginn hafði nokkurn tima séð
hann á veitingabúsi né í leikhúsi.
Hann var beimakœr.
Það þótti þess vegna undur, er Ból-
stað kom ekki heim eitt kvöldið, og
ekki fyrr en undir morgun. Frú Pál-
ína á neðri bæðinni bafði heyrt
greinilega, að liann blístraði er bann
opnaði búsdyrnar og raulaði valsinn
úr „Kátu ekkjunni" er bann gekk
upp stigann. Og frú Hansína, beint
á móti, gat bætt því við að hann befði
verið fjórar minútur að opna ganga-
hurðina.
Og þær sögðu þetta satt, aldrei
þessu vant. Bólstað bókbaldari liafði
blistrað og átt bágt með að finna
skráargatið.
Nú lá bann í rúminu og sá morgun-
sólina gægjast gegnum rifuna undir
vindutjaldinu. Og iðrandi á sálinni
bugsaði bann til kvöldsins áður. --
Hann befði auðvitað ekki átt að fara
með Petersen beim, þó að þeir sæust
þarna í fyrsta skipti eftir tuttugu ár.
Þcir liefðu getað látið duga að stablra
við á götuhorninu í svo sem tuttugu
mínútur og talað um liðna daga, og
farið svo hvor beim lil sin. En Pet-
ersen bafði bótað að reiðast, ef bann
lcæmi ekki heim, og þá bafði liann
látið undan.
Yitanlega bafði verið gaman bjá
Petersen, en liann var ekki vanur
svona gamni, og nú komu syndagjöld-
in. í fyrsta lagi var bann ekki iiærri
útsofinn, í öðru lagi bafði hann slæm-
an böfuðverk.
Og nú datt honum nokkuð synd-
samlegt i bug.
Hvort bann gæti ekki simað til for-
stjórans og logið að bonum i fyrsta
skipti í 40 ár, svo að bann þyrfti ekki
að koma á skrifstofuna fyrr en seinna
i dag. Gerðu þeir ekki þetta allir, frá
yngstu undirtyllunum og upp að gjald-
keranum, benni jómfrú Olsen? Hann
gat ekki komið tölu á bve margar
ömmur sínar allt betta fólk bafði jarð-
að, síðastliðin 40 ár.
En bann varð að ljúga vel. Finna
gihla ástæðu.
Hann klóraði í cina framtönnina
með nöglinni á vísifingrinum og nú
datt bonum ráð i bug. Tannlæknirinn!
Hann gat sagt forstjóranum að bann
þyrfti að fara til tannlæknis. — Sím-
inn stóð á náttborðinu. Bólstað bók-
ari sló aldrei neinu á frest. Klukkan
var kortér yfir niu, og fólkið á skrif-
stofunni bafði séð að stóllinn bans
stóð auður. En forstjórinn var ekki
vanur að koma fyrr en tíu til bálf-
ellefu. Bólstað yrði að sima heim til
bans.
Bólstað valdi númerið og fingurinn
titraði lítið eitt. í rauninni var bann
samt rólegur, þó að bann befði aldrei
lent i þessu áður.
Það var forstjórinn sjálfur sem
svaraði. „Þér talið við Bólstað bók-
FALKINN
baidará,“ sagði Bólstað svo djarflega
að bann var bissa á þvi sjálfur.
„Nú, góðan daginn Bólstað.“ Rödd-
in var dálítið úfin.
„Ég hringdi vegna þess að ég var
svo óbeppinn að fá tíma bjá tann-
lækninum klukkan tiu í dag, og þess
vegna ætlaði ég að láta forstjórann
vita að ...“
Forstjórinn tók fram í. Nú var auð-
heyrt að hann var reiður. „Hvei's
vegna hringið þér til mín, þó að þér
farið til læknisins?"
Bólstað fann að bann svitnaði á
hendinni, sem liélt tólinu.
„Það stendur svoleiðis á því, lierra
forstjóri að ég braut í mér tönn í
gærkvöldi, og ...“
„Hvern fjandann varðar mig um
tennurnar í yður, Bólstað?“ sagði
forstjórinn ómjúkur.
„Ja, sem sagt ég hefi fengið tima
bjá tannlækninum kiukkan tíu, hann
gat það ekki á öðrum tíma, mikið að
gera ...“
„Hlustið þér nú á mig!“ öskraði
forstjórinn í simann. „í fyrsta lagi
efast ég mikið um, að tannlæknirinn
yðar taki á móti sjúklingum í dag,
og í öðru lagi varðar mig ekkert un
hvað þér gerið við sunnudagsmorgn-
ana yðar.“
Alvegr hissa.
FORNAR ÁSTIR.
Uungur piltur og stúlka giftu sig i
Atlanta nokkru fyrir aldamót, sem
ekki cr í frásögur færandi, og skildu
líka áður en öldin var liðin, sem held-
ur er ekki i frásögur færandi. En það
fréttaverða er, að nýlega giftust þau
aftur. Hally L. Oliver var þá orðinn
82 ára og brúðurin líka. Hún heitir
Jennie Goodbye.
Cburcbill reykir einn metra af
vindlum á dag. Hann reykir 7 vindla
og þeir mega ekki vera styttri en 15
cm. — annars lítur hann ekki við
þeim. Síðastliðinn G0 ár hefir hann
reykt 153.000 vindla, að því er tcngda-
syni bans telst til. En Churchill reyk-
ir ekki nema þriðjung af vindlinum.
Annan þriðjunginn tyggur liann og
afganginum fleygir hann.
Nína var stofustúlka bjá kaptcin-
inum. Einu sinni þegar hann bélt sína
árlegu veislu fyrir gamla kunningja
úr bernum, sagði bann stúlkunni að
fara niður og opna dyrnar fyrir gest-
unum, þegar jjeir voru að fara út.
Nína gerði það og þegar allir voru
farnir kemur bún upp til bjónanna og
réttir húsbóndanum 19 krónur. —
Hérna eru 19 krónur, sagði bún. —
Þessi litli, feiti, sköllótti borgaði ekki.
Herman Göring befir sótt um rík-
isborgararétt í Hollandi, en gerðist
þýskur rikisborgari. Árið 1943 tóku
þýsku yfirvöldin bann fastan ásamt
nokkrum félögum bans í þýskri tó-
vinnuverksmiðju. Þeir voru teknir af
lifi, allir nema Göring. Hann slapp.
en hefur fengið sig fullsaddan á Þjöð-
verjum og vill gerast Hollendingur
aftur.
Maður nokkur var tekinn á götu i
London og leiddur fyrir lögreglu-
stjóra, sakaður um að bafa „])vælst
fyrir á götunni, tafið fyrir bifreiða-
umferðinni og stofnað sjálfum sér i
lifshættu. Aðspurður svaraði liann
því, að hann væri Skoti og befði
misst eitt penny á akbrautina.
Þegar vélar Titanic stöðvuðust,
liættu öll hin táknrænu bljóð, sem gefa
bverri sjóferð sinn sérstaka blæ.
Marrið í þiljunum og vélahljóðið
lieyrðist nú ckki lengur. En það var
einmitt þessi skyndilega kyrrð, sem
kveikti ótta í brjóstum margra. Lát-
lausar liringingar voru til þjónaliðs-
ins.
„Hvers Vegna hefir skipið verið
stöðvað? spurði frú Arthur Ryerson,
kona auðugs stálkonungs. „Það befir
eitthvað verið talað um isjaka, frú,“
svaraði þjónninn. „Það hefir verið af-
ráðið að bíða svolitla stund í stað þcss
að renna skipinu yfir hann.“
Nokkrir farþeganna fóru upp á þil-
far, en þar var litið að sjá. Allt virt-
ist vera með kyrrum kjörum. Þegar
fréttin um atburðinn kvisaðist milli
klefanna, virtust fáir verulega skelk-
aðir. Harvey Collyer talaði í gáska-
fullum tón við konuna sína, þegar
bann kom niður. „Hvað beldurðu?
Við höfum rekist á isjaka? En það er
engin hætta á ferðum. Einn yfir-
mannanna segir það.“ Frú Collyer
spurði, bvort nokkur virtist vera
óttasleginn, en bann kvað nei við,
svo að bún lagðist róleg á koddann
aftur.
En á öðrum stöðum var ]>að greini-
legt, að ekki var allt með felldu. Þeir
sem voru að störfum sínum i fremstu
bólfurn skipsins og víðar (skips-
skrokkurinn var bólfaður niður), urðu
smám saman að yfirgefa vinnustaði
sína, því að sjórinn fossaði inn. A
póststofunni, þar sem postpokar voru
i stórum hlöðum, varð allt i uppnámi,
en rcynt var að bjarga þvi sem bægt
var.
Smith skipstjöri var uppi í brú og
reyndi að gera sér heildarmynd af á-
standinu. Þetta var siðasta fcrðin
bans, þvi að liann bafði starfað í þjón-
ustu Wbite Star félagsins i 38 ár, og
var aldursforseti skipstjóranna. Eig-
inlega hafði liann þegar dregið sig
í hlé, en liafði þó það hlutverk með
höndum að fara með ný skip í fyrstu
ferðirnar. IJann kvaddi nú á sinn
fund Thomas Andrews, sem hafði baft
yfirumsjón með smíði Titanic. Ef
nokkur gæti gert sér fullkomna mynd
al ástandinu, þá var það hann.
Andrews og skipíA.jórinn brugðu
ser í eftirlitsferð eftir krókaleiðum,
svo að farþegarnir yrðu sem minnst
varir við þá. Á leiðinni upj) í brú
aftur fóru þeir í gegnum forsalinn á
A-þilfari. Þar stóð fjöldi karla og
kvenna, sem reyndu að ráða af svip
tvímenninganna, bvort góðra eða
vondra frétta væri að vænta. En eng-
inn varð nokkurs vísari, þvi að þeir
forðuðust að gefa neitt i slcyn.
Um svipað leyti varð majór
Peuchen var við dálítið undarlegt upp
á A-þilfari. „Hvað er þetta?“ sagði
bann. „Skipið hallast! En það er ó-
hugsandi! Sjórinn er sléttur og vél-
arnar hafa verið stöðvaðar.“
„En það er ekki bægt að sökkva
þessu skipi,“ svaraði einhver nær-
staddur og var hinn rólegasti.
Nú fundu einnig flestir aðrir,
bvernig skipið seig á stjórnborða.
Ilallinn var orðinn 5 gráður. Það var
bægt að lesa af tækjum uppi i brú.
Þar stóðu þeir Smith og Andrews og
gerðu einfalda útreikninga. Sjór var
í stafnklefanum, lest nr. 1, lest nr. 2,
póstgeymslunni og G. ketilrúminu.
Þrjú bundruð feta b'ing rifa var á
skipssíðunni og fimni hólf skipsins
að fyllast af sjó.
Hyað þýddi þetta? Andrews gerði
rólega grein fyrir því, að Titanic gæti
fiotið, þótt þrjú af fimm fremstu liólf-
um skipsins væru full af sjó. Það gæti
jafnvel flotið, þótt fjögur fremstu
hólfin fyllti. En hjá þeirri staðreynd
varð ekki sneitt, að skipið gæti ekki
flotið, ef öll fimm fremstu liótfin
fylltust.
Skilrúmið milli fimmta og sjötta
hólfsins náði áðeins upp að E-þilfari,
og þegar finim hólfin væru full, mundi
sjórinn flæða yfir i sjötta bólfið og
svo áfram koll af kolli. Það var stærð-
Framhald á bls. 14.