Fálkinn - 20.01.1956, Qupperneq 12

12
FALKINN
CUNNE —$AM£ÆRTÐ
Lögreglusaga eftir: RALPH INCHBALD
16
til bófanna á skemmri tíma en það tæki, að
skýra fyrir yður leiðina.
Liðsforinginn leit tortryggnilega til Bitch-
fields, en Kit brosti og sagði:
— Þér megið ekki vantreysta Bitchfield.
Yður er óhætt að treysta honum í blindni.
Liðsforinginn og Bitchfield rýndu á upp-
dráttinn saman, og eftir nokkrar mínútur
voru hermennirnir komnir af stað. Kit afréð
að snúa aftur að síkinu. Hann horfði á Bitch-
field, sem þrammaði af stað milli liðsforingj-
ans og liðþjálfans, og þegar þeir voru horfnir
milli trjánna, hélt hann niður brekkuna og
stefndi á húsið. Hann heyrði skothríð áður
en hann var kominn alla leið.
Tjaldið hefir verið dregið frá síðasta þætti,
muldraði hann og greikkaði sporið.
ÉG var talsvert framlágur þegar ég rankaði
við mér aftur, en samt tókst mér að setjast
upp, og nú leit ég kringum mig. Tunglsljósið
lagði inn á milli allra rústanna. Ég kom auga
á Bristow rétt fyrir aftan mig, annan lög-
regluþjóninn. Hann sat og hélt um handlegg-
inn á sér og bölvaði svo að hvein í honum.
Og fyrir aftan hann var hinn lögreglumaður-
inn, sem ekki hafði fengið nema smávegis
skrámur, þegar múrsteinar og trévirki hrundi
kringum okkur.
Ég sá Loraine úti við vegg, eða Kilroy
lávarð, sem ég ætti sjálfsagt heldur að kalla
manninn úr þessu. Hann lá endilangur á gólf-
inu og gat ekki hreyft sig, því að sver biti
hafði lent þversum ofan á honum.
En loks kom ég auga á Angelu. Hún gat
ekki hreyft sig heldur, því að hún stóð í múr-
steinshrúgu, og henni stafaði líka hætta af
sama bitanum, sem Kilroy var fastur undir.
Bitinn lá á ská upp í horn, og ef Kilroy gæti
hnikað honum ofan af sér mundi bitinn detta
beint ofan á Angelu.
Ég skipti mér ekkert af Kilroy fyrst um
sinn en slangraði til Angelu eins fljótt og ég
gat. Ég var talsvert meiddur, en þóttist þá
nokkurn veginn viss um að ég væri hvergi
beinbrotinn.
Mér lá við að hljóða þegar ég sá hve hættu-
legt ástandið var. Eina huggunin var sú, að
Angela var þó lifandi enn. Hún hreyfði hvorki
legg né lið, en þegar ég beygði mig niður að
henni sá ég að hún reyndi að brosa. Ég fékk
báða lögreglumennina til að standa undir
bitanum meðan ég reyndi að losa Kilroy lá-
varð, því að ég taldi ekki viðlit að reyna að
fara að ryðja múrsteinshrúgunni frá Angelu
fyrr en búið væri að koma bitanum á burt.
Það var lítið gagn í Bristow, því að hann
var handleggsbrotinn, og hvað eftir annað lá
honum við yfirliði af kvölum, en eftir mikið
erfiði tókst okkur að koma bitanum frá.
Kilroy lávarður hafði aðeins fengið lítils
háttar skeinur, svo að nú fórum við allir fjórir
að bera múrsteinana og brakið af fótunum á
Angelu. Við fórum eins varlega að þessu og
við gátum, því að ekki hafði ég hugmynd um
hve mikið hún væri meidd. Hún hvíslaði eitt-
hvað þegar við vorum að byrja, en svo leið
yfir hana og hún lá þarna eins og steindauð.
Ég get ekki lýst hvernig mér var innan-
brjósts. Var hún dáin eða var þetta ekki nema
yfirlið? Vafalaust var hún fótbrotin —
kannske á báðum fótum — og hvernig áttum
við þá að koma henni í burt? Stiginn var möl-
brotinn eftir sprenginguna, og við vorum lok-
uð inni, eina útgönguleiðin var gatið á veggn-
um, þar sem glugginn hafði verið. Og hvernig
áttum við að koma henni út þar, fótbrot-
inni? Og einn okkar handleggsbrotinn í
þokkabót.
Ég hugsaði til Kit og Brocklesdowne. Þeir
hiutu að vera á höttunum fyrir utan. Og
sprengingin hefði átt að hafa gefið þeim merki
sem dugði. Ef til vill voru þeir farnir á stjá
til að bjarga okkur.
ÉG vaknaði allt í einu af þessum hugieiðing-
um við að Bristow hrópaði: — Eldur! Það
er að brenna á hæðinni fyrir neðan okkur!
Þetta reyndist rétt. Þegar ég leit við sá ég
blossana gjósa upp úr opinu, sem stiginn hafði
verið í. Hvað átti nú til bragðs að taka? Engin
leið til undankomu nema gluggaopið. Við
fjórir hefðum ef til vill getað bjargað okkur
upp í opið og fleygt okkur þaðan ofan í síkis-
gröfina. En hvernig áttum við að fara með
Angelu?
Við hömuðumst eins og við gátum, og loks-
ins var hún orðin laus. I sama bili rankaði
hún við sér aftur, og hún lá þannig, að hún
gat séð bjarmann af eldinum og heyrði
snarkið.
— Fljótt! sagði hún og benti. — Þessar
dyr!
Við litum þangað sem hún benti, og nú
komum við auga á dyr. Þær voru vitanlega
læstar, en við köstuðum okkur allir á hurð-
ina og loks lét læsingin undan. Þarna fyrir
innan var stór stofa sem virtist ná gegnum
þvert húsið; ég sá það á tunglsljósinu fyrir
utan gluggann. Stórt rúm var í einu horninu
og ýmisleg gömul húsgögn meðfram veggj-
unum.
Logarnir blossuðu upp og hitinn var að
verða óþolandi. Hve langan frest mundum
við fá þó að við kæmumst inn í þetta her-
bergi? Við bárum Angelu á milli okkar, lögð-
um hana varlega á rúmið og lokuðum dyr-
unum eins vel og við gátum.
— Mér þykir þetta leitt, Bill, sagði hún
og brosti til mín. — Ég hefi fótbrotnað, svo
að ég verð ykkur vafalaust til trafala. Væri
ekki best, að einn ykkar stökkvi ofan í síkis-
gröfina og reyni að ná í hjálp? Þeir hljóta
að hafa séð eldinn í húsinu. En þeir vita
kannske hvernig þeir eiga að komast hingað
til að hjálpa okkur í tæka tíð.
— Þú skalt ekki óttast það, sagði ég til að
hugga hana. Við skulum áreiðanlega bjarga
þér.
Kilroy gekk út að glugganum og allt í einu
rak hann upp óp og benti mér. Ég hljóp til
hans og leit út. Og nú kom ég auga á óskipu-
legan hóp manna, sem hlupu eins og fætur
toguðu niður að víkinni. En á eftir þeim 'komu
hermenn fylktu liði. Ég sá þetta greinilega í
tunglsljósinu.
— Þetta eru bófarnir hans Gunne, tautaði
Kilroy.
— Lystiskipið! hrópaði ég. — Ætla þeir að
flýja á því?
— Lystiskipið er ekki komið aftur á víkina,
sagði hann og hristi höfuðið. — Það liggur
miklu norðar. Þeir verða hraktir í sjóinn.
Ég gaf mér ekki tíma til að horfa á þennan
sjónleik lengur, — ég hafði annað þarfara
að gera.
— Kunnið þér að synda? spurði ég ósærða
lögreglumanninn.
Hann kinkaði kolli og ég benti honum á
gluggaopið.
— Hoppið þér út og sækið hjálp, sagði ég.
Hann hikaði augnablik. Vatt sér úr jakk-
anum, hoppaði út og eftir sekúndu heyrðum
við á skvampinu að hann var kominn ofan
í síkið.
MEIRA gat ég ekki gert, og svo var aðeins
að bíða. Angela lá ósjálfbjarga á rúminu.
Bristow hafði ekki nema annan handlegg-
inn, og Kilroy var vægðarlaus fjandmaður.
Og það gerði horfurnar enn ískyggilegri, að
eldurinn magnaðist stórum og færðist nær
okkur. Við heyrðum gegnum dyrnar sogin í
eldinum, eins og brimhljóð. Eftir fáeinar mín-
útur mundi verða kviknað i hurðinni og hún
detta inn í herbergið — og hvað þá?
Ég þorði ekki að hugsa til þess og ég þorði •
ekki að fara að rúminu til Angelu. Þið getið
kallað það ragmennsku, — en ég blygðaðist
mín svo mikið að ég þorði ekki að horfa í
augun á henni. Ég hafði ekki djörfung til
að segja henni, að nú væri úti um okkur. Sem
betur fór lá hún með augun aftur, svo að
ég notaði tækifærið til að líta á hana.
Kilroy stóð úti við gluggann og reyndi að
gera eitthvað að brotna handleggnum á
Bristow. Það var eitthvað í fari þessa manns,
sem olli því að mér var vel til hans, þrátt
fyrir allt.
Ég settist á stól við rúmgaflinn og starði
á dyrnar. Hvenær mundi hurðin láta undan
eldinum? Var ég að sjá sýnir? Var hurðin
farin að loga, eða var það tunglsljósið, sem
villti mér sýn. Og stóð upp til að gæta að
þessu betur — ég varð að vita vissu mína.
Og ég hafði ekki gengið nema þrjú skref
þegar ég fékk hana.
Ögurlegt brak og drunur heyrðist að utan,
mér fannst allt húsið hristast og heyrði að
Angela hrópaði. Ég leit við og sá að Kilroy
tók í rúmgaflinn og dró rúmið eftir gólfinu, í
hinn enda herbergisins.
— Það var gólfið í ganginum, sem var að
hrynja, sagði hann rólega. — Það fer bráðum
illa hérna inni líka, en það heldur nokkra
stund enn í þessum endanum.
Landráðamaður eða landráðamaður ekki!
Mér var sama um það núna. Svo mikið var
víst að hann var karlmenni og ég gat ekki
annað en dáðst að honum. Hann reif niður
gluggatjöldin og sagði:
— Komið þér hérna og hjálpið mér, Stroode.