Fálkinn - 20.01.1956, Side 13
FÁLKINN
13
Við skulum vefja þessu utan um hana. Við
búum til hengirekkju og látum hana síga
niður.
Við vorum ekki margar mínútur að ganga
frá gluggatjöldunum utan um hana. Svo rif-
um við lak í ræmur, til að nota sem vað, er
við létum hana síga úr glugganum. Angela
var alveg róleg, hún skildi hvað til stóð og
brosti hughraust til okkar.
Við vorum að ljúka við að ganga frá þessu
þegar hurðin brast og logarnir teygðu sig
inn í herbergið.
ÞEGAR sprengingin varð við norðanvert
húsið, var Kit kominn að því að vestan og
var að fara niður í bátinn og ætlaði að stjaka
sér yfir síkið, til að gera þriðju sprengjuna
óvirka. Við síkið rakst hann á Brocklesdowne,
sem hafði verið að athuga vikina en hvergi
séð lystiskipið. 1 sömu svifum og þeir hittust
drundi sprengingin og loftþrýstingurinn
feykti þeim drjúgan spöl.
— Jæja, nú er engin þörf á að hugsa meira
um þriðju sprengjuna, sagði Brocklesdowne
rólega. — Það var hún, sem sprakk núna.
Kit kinkaði kolli. Hann stóð upp og þefaði
út í loftið, eins og-hundur. Svo þreif hann í
handlegginn á Brocklesdowne og togaði hann
með sér að norðurhliðinni á húsinu.
— Bruni! sagði hann. — Finnurðu ekki
brunalyktina? Við skulum flýta okkur.
Þeir hlupu sem fætur toguðu og nú sáu þeir
eldbjarmann gegnum gluggann.
— Hvar er næsta slökkvistöð? spurði
Brocklesdowne.
— Ellefu enskar mílur héðan, svaraði Kit.
— En við skulum samt skreppa heim á prest-
setrið og síma. En þarna kemur þá lögreglan.
Lögreglustjórinn var að koma með tíu til
tólf manns.
— Hvert í heitasta . .. byrjaði hann.
— Hlaupið þér heim á prestssetrið og símið
til slökkviliðsins, svaraði Kit. — Og látið það
flýta sér!
— Skal gert, ofursti! sagði lögreglustjór-
inn og sendi tvo menn af stað.
— Og sendið tvo—þrjá menn á veitinga-
húsið og bæina hérna í kring og náið í eins
mikið af hökum og járnkörlum og hægt er,
því að við verðum að brjóta upp aðaldyrnar.
Fimm menn hlupu. Kit stóð og rýndi inn í
runnann undir glugganum.
— Jæja, hann er að minnsta kosti búinn
að vera, sagði hann.
— Hver er búinn að vera? spurði lögreglu-
stjórinn.
Þeir gengu nær, allir þrir, og Kit lýsti með
vasaljósinu. Þar lá Gunne, hálfnakinn, skrám-
aður og sótugur.
Hvar er sótaralærlingurinn?
— Er hann dauður, hvislaði lögreglustjór-
inn.
— Hann er hálsbrotinn, svaraði Kit.
— Veslings mannkvikindið!
— Ekki skal ég vorkenna honum, sagði
Brocklesdowne kuldalega. — Ég get fyrirgefið
mannræflum, sem láta tæla sig út í ógæfuna,
en ekki manni, sem hélt að hann væri meiri
en guð.
Þetta var grafskrift Richards Gunne. Hann
var fallinn engill og hafði aldrei verið neitt
annað.
Eftir nokkrar mínútur fengu þeir hjálp til
að sprengja upp aðaldyrnar, þvi að spreng-
ingin hafði vakið allt fólk á næstu bæjum,
og það kom hlaupandi úr öllum áttum. Samt
voru þeir hálftíma að brjóta upp dyrnar, svo
sterkar voru þær, og fyrir innan tóku aðrar
dyr við, sem töfðu þá talsvert, en þegar þær
höfðu báðar verið opnaðar kom reykurinn
vellandi út.
— Bíðið þið svolítið, sagði Kit. — Við skul-
um láta reykinn streyma út fyrst.
En það dugði ekkert að biða, því að reyk-
urinn varð þéttari og eldurinn blossaði upp
undir eins og meira loft komst að.
— Hvað eigum við nú að gera? spurði lög-
reglustjórinn. Hann varð að hrópa til þess að
heyrast gegnum sogin frá eldinum.
— Það er ekki gott að vita, sagði Kit. —
Það er undir því komið hvar þau hafa hitt
Gunne, eða hvort þau hafa yfirleitt hitt hann.
En sprengingin varð hérna, og einhver hefir
sett strauminn á.
— Bíðið þér hérna, sagði Brocklesdowne
við lögreglustjórann. — Við sir Christopher
förum að húsinu baka til.
Þá komu þeir auga á einhvern, sem hopp-
aði út um glugga niður í síkisgröfina og synti
yfir.
—• En þarna er þá Sturgess, sagði lögreglu-
stjórinn. — Hann var inni í húsinu.
— Já, það er ég, svaraði lögregluliðinn og
hristi sig eins og hundur sem kemur af
sundi.
— Hvar eru hin?
Sturgess sagði þeim það.
— Ég sé að Stroode er ómögulegt að láta
ungfrú Durrance síga, aleinn, því að Bristow
getur ekki hjálpað honum úr því að hann
er handleggsbrotinn, sagði Kit.
— En það er annar maður þar líka, svar-
aði Burgess. — Ef ég hefi tekið rétt eftir heit-
ir hann Kilroy.
— Nú þykir mér týra á skarinu! sagði
Burgess.
— Hann særði manninn, sem ætlaði að
drepa Stroode, og bjargaði lífi hans, hélt
Sturgess áfram. — Og við hefðum aldrei getað
losað ungfrú Durrance, ef hann hefði ekki
hjálpað okkur.
— Þér segið okkur tíðindi, sagði Kit. —
Er hann fangi þeirra, eða þau hans?
— Hann er fangi þeirra. Hann gafst upp
fyrir ungfrú Durrance.
— Hvað er að heyra þetta! sagði Brockles-
downe.
— Náið þið í bátinn og stjakið honum að
húsveggnum, undir glugganum, skipaði Kit,
og svo kallaði hann:
— Stroode! Stroode!
Röddin var gjallandi en hún heyrðist samt
ekki, vegna soganna i eldinum.
Nú heyrðu þeir brunabíla koma á fleygiferð,
með lúðurblæstri og bjölluklið.
— Þarna kemur slökkvibíllinn! sagði Kit.
VIÐ sem vorum inni í húsinu höfðum ekki
hugmynd um neitt af þessu, því að við vor-
um að berjast fyrir lífinu. Eldurinn var far-
inn að éta sig gegnum gólfið í herberginu,
þar sem fjærst okkur var, og við urðum að
flytja burt húsgögn og dúka, sem hefðú orðið
til að auka hann. Við heyrðum ekkert hljóð
nema hvæsandi sogin í eldinum, og höfðum
ekki hugmynd um, að hjálpin var fyrir neðan
gluggann.
Ástandið varð æ iskyggilegra. Hitinn var
hræðilegur, og reykurinn svo þéttur, að við
gátum varla náð andanum. Það voru ekki
Niðurlag í næsta blaði.
FÁLKINN — VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM. — Af-
greiðsla: Bankastræti 3, Reykjavik. Opin kl. 10—12
og 1%—6. — Ritstjóri: Skúli Skúlason. Framkv,-
stjóri: Svavar Hjaltested.
HERBERTS prent.