Fálkinn - 15.03.1957, Blaðsíða 8

8
FÁLKINN
Iíún óskaði að [>au kæmust fljótt heim . .. að flugvélin herti á sér og
gæti lent sem allra fyrst ...
FERÐALOK
At) var alls ekki skemmtilegt að
b.vrja ferðina með því að rífast
við Hoy, iiugsaði Juditli með sér.
Þetta var annar farþeginn, sem hafði
fengið kaffi í staðinn fyrir te. Hún
varð að taka sér fram — annars
mundi hún missa flugfreyjustarfið, —
en það var líkast til það, sem Roy
óskaði helst.
Hún leit út um gluggann á leiðinni
l'rain í húrið og sá að þau voru komin
út yfir Ermarsund. Henni fannst svo
stutt síðan þau tétu í loft.
Roy hafði ekki símað til hennar í
morgun — það þótti henni verst af
öllu.
Granna mærin var beinvaxin og
þokkarik í bláa einkcnnisbúningnum,
og bjarta hárið lá i mjúkum lokkum
undir litlu húfunni með kænulaginu.
Andlitið var brúnleitt af Afrikusól,
en augun dapurleg og innhverf. Hún
sáriðraðist eftir það, sem gerst hafði
kvöldið áður. En Roy hafði verið svo
þrár og ósanngjarn. Hann liafði verið
reiður líka. Hann vissi að hún elsk-
aði hann og vildi giftast honum, en
þeim lá ekkert á að giftast. Þau voru
ekki svo mikið sem opinberlega trú-
iofuð, og höfðu aðeins þekkst i
nokkra mánuði.
Judith vissi að liún yrði að láta af
starfinu sínu ef hún giftist, en það
var ekki sanngjarnt af Roy að krefj-
ast þess að hún sleppti þessu starfi
fyrst um sinn. Það var ekki réttlátt
gagnvart flugfélaginu heldur. Það
hafði kostað upp á liana langri og
kostnaðarsamri menntun, og þá var
ekki viðeigandi að liún hætti störf-
um eftir fáeinar ferðir.
Juditli dreypti á teinu og horfði
niður á Ermarsund, sem var að hverfa
sjónum. Hún eiskaði þetta starí —
elskaði að vera uppi í tæra, svaia
loftinu yfir skýjunum. Henni ieið vel
í flugvél. Roy vissi það líka, og hefði
gjarnan mátt taka tillit til þess.
Roy liafði góða stöðu hjá endur-
skoðunarskrifstofu og hafði engar
fjárhagsáhyggjur. Hann hafði komist
yfir litla íbúð, sein losnaði innan
skannns, og var viss um að hann gæti
fengið hana þá. — Og ég er þrítugur,
Jutith, hafði hann sagt og liorft al-
varlega á hana föstum, gráum aug-
unum. — Þú ert tuttugu og sex. Ef
við eigum að stofna fjölskyldu ...
I-Iann hafði talað eins og þau væru
orðin fjörgömul — henni fannst svo,
að minnsta kosti — og það var upp-
hafið af öllu saman. Hún mundi ekki
greinilega hvernig orðin höfðu fallið,
en bæði liöfðu orðið fokreið, og Roy
hafði steinþagað á leiðinni, þegar
hann ók henni lieim. Það síðasta sem
hann sagði var þetta- — Ef þetta
er svona, þá höfum við ekki meira
að tala um.
Hún sá allt í einu í huganum mag-
urt, brosandi andlitið á lionum —
ekki reiðilegt eins og það hafði verið
í gær — og fann sársaukasting bak
við augun. Hún rétti úr sér og barð-
ist við grátinn.
— Það er kominn tími til að hugsa
um hádegisverðinn, sagði matseljan,
sem var að skoia bolla við þvottatrog-
ið. — Hvað gengur að þér? Þú ert
svo angurvær í dag. Er það ...
— Nei, nei, það gengur ekkert að
mér, sagði Judith og reyndi að brosa.
Nú heyrðist murra í merkjatöflunni
a þilinu. Judith leit upp. — Það er
einhver í salnum. Ég skal athuga
hvað það er.
— Hann heitir Weston, sagði bryt-
inn. — Ég sá hann vera að fara inn.
Salurinn var lítill klefi milli búrs-
ins og farþegarýmanna. Ungi maður-
inn sat aleinn þar inni. Hann var með
jarpt hár, dökk fjörleg augu og loðn-
ar, bogadregnar augnabrúnir. Maður
gat hugsað sér að þetta væri efnaður
óðaislierra, sem væri vanur að fá það
sem hann viidi.
Hún brosti glaðlega til hans og
sagði: — Ég vona að það fari vel
um yður, herra Weston. Get ég gert
nokkuð fyrir yður?
— Já, þökk fyrir. Mig langar til að
fá ... Hann þagnaði og horfði á hana.
Andlitið varð eitt liros. — Weston?
Já, einmitt! Hvernig vissuð þér það?
— Við höfum farþegalista, og erum
vön að ávarpa farþegana með nafni.
— í þeim tilgangi að þeim finnist
þeir vera heima hjá sér, kannske?
Hann brosti enn og starði á hana —
eins og hann væri að hugsa um eitt-
hvað áríðandi. — Auk þess er það
hógvær aðferð til þess að smjaðra
fyrir fólki, er það ekki?
Þarna var engin ástæða til að roðna
en Judith fann að blóðið kom fram
í kinnarnar á henni.
— Það er liægt að lita þannig á það.
Var það eitthvað, sem ég gæti gert
fyrir yður? spurði hún rólega.
— Jæja. Mig langar í glas af ein-
hverju. Hverju viljið þér niæla með?
— Við liöfum whisky og gin, eða
kannske þér viljið fremur glas af
sherry fyrir hádegisverðinn. Eða
kalt öl?
— Kalt öl, það er girnilegt, sagði
Weston og strauk hárið. Röddin var
djúp og viðfeildin,
.Tudith datt allt í einu í hug hve
óiíkur þessi maður væri Roy. Hann
var svo rólegur og öruggur. Eitthvað
sterkt og myndugt við liann, sem
ekki var til í Roy.
ÞEGAR hún kom fram í búrið til að
sækja- ölið, sóttu alit i einu tilfinn-
ingarnar að henni með miklum ]>unga
— tilfinningar, sem áttu rót sína að
rekja til þrætunnar í gærkvöldi. Ur
því að Roy gat kvalið hana ])annig,
var ómögulegt að honum þætti vænt
um liana.
Judith kom með ölgiasið á skutli.
Weston brosti til hennar og spurði
iétt: — Getið þér ekki staldrað við
og talað við mig?
— Því miður, herra Weston, ég
verð að fara og hjálpa til með að
undirbúa hádegisverðinn.
— Uss, það er ekki svo framorðið
enn. Hann horfði á liana biðjandi og
sigurviss í senn og brosið var ein-
lægt og ungæðislegt. — Þér eigið að
hugsa um farþegana, er það ekki?
Judith gat ekki annað en brosað,
af því að hann sagði þetta svo sak-
leysislega. — Jú, auðvitað, sagði hún.
— Og hérna eru fjórtán farþegar, auk
vðar.
Hann leit til hennar og pírði aug-
unum. — Hve iengi hafið þér verið
flugfrcyja? spurði hann svo.
— Það er ekki lengi. Þetta er fyrsta
árið mitt.
— Og fellur yður það vel?
— Já, það er indælt starf. Augu
liennar ljómuðu af hrifningu.
— Það hlýtur að vera fróðlegt
starf. Ég vona að þér afsakið þó að
ég segi það, að ég hefi veitt yður at-
hygli síðan við lögðum af stað, sagði
maðurinn rólega. — En mér hefir
sýnst á yður, að þér væruð ekki glöð
í dag. Og mér feilur ekki að sjá ungar
stúlkar í döpru skapi.
Rrosið hvarf af Judith. Hún rétti
úr sér og liorfði á þilið, yfir höfðinu
á Weston.
Áður en henni gafst limi til að
svara, hélt hann áfram: — Afsakið
þér! Ég ætlaði ekki að vera ókurteis
eða hnýsast í einkamál yðar. Hann
dreypti á ölinu og leit svo út um
giuggann og horl'ði á landið fyrir
neðan.
— Erakkland — það er dásamlega
landið, sagði hann. — Hvar erum við
núna?
— Við förum yfir Orleans rétt
bráðum, svaraði Judith. — Ef þér
hafið gaman af því, þá getið þér
séð ...
—• Æjá, ég hefi verið þar, sagði
Weston og missti allt í einu áhugann
á útsýninu. — Heyrið þér! Það
er vafalaust rangt af mér að segja
það, en þér liafið fallegasta nefið, sem
ég hefi nokkurn tíma séð.
— Gerið þér mér þann greiða, að
segja ekki svona, herra Weston, sagði
hún stutt.
Hann hélt áfram: — Heyrið þér,
ég er i viðskiptaferð til Lagos. Ég
er verkfræðingur, og ég á að verða
þar í þrjú ár! Ég þekki ekki nokkra
sál í Vestur-Afríku. Þetta verður
skelfing einmanalegt ...
Hann ieit til hennar og ungæðis-
brosið kom aftur á andlitið. — Fljúg-
ið þér áætlunarferðirnar til Lagos?
— Já, sagði Judith mjóróma.
— Hve oft?
— Um það bil einu sinni á hverj-
um hálfum mánuði.
— Má ég liitta yður við og við?
spurði hann áfjáður. — Það væri gam-
an ef við gætum sést.
Það gæti verið gaman, hugsaði
Juditli með sér. En uppliátt sagði luin:
— Ég segi yður alveg satt, herra
Weston, — ég verð ...
— Ég heiti Hugh — getið þér
miskunnað yður yfir einmana verk-
fræðing?
Judith sá brytanum bregða fyrir i
búrdyrunum. Hann benti henni að
koma.
— Ég verð að biðja yður um að
afsaka mig, herra Weston. — Ég á
annrikt. Hún sneri frá honum og fór
inn í búrið. Hún fann hvernig ungi
maðurinn elti liana með augunum.
— Við verðum að fara að iiugsa um
hádegisverðinn, sagði brytinn. Ég
skal fara með matseðlana meðan þú
gengur frá skömmtunum.
Judith kinkaði kolli. Henni þótti
gott að vera komin fram i búrið aft-
ur, þó ekki væri nema stutta stund.
Þessi Weston var hættulega sann-
færandi. Ef ekki væri hann Roy, þá
... Hún setti diskana hart frá sér á
aluminiumskutlana. Hún sá að þau
voru yfir Suður-Frakklandi, þar voru
dimmir, undnir fjallgarðar og djúpir
dalir á miili, og líkast og bændabýlin
héngju i hliðunum.
Næstu mínúturnar var mikið að
gera í búrinu. Brytinn hitaði upp mat
á rafmagnsofninum og Judith hreins-
aði salat. Allt í einu hringdi síminn
á þilinu. Judith svaraði.
— Flugstjórinn hér, sagði röddin.
— Það er bilun hérna hjá okkur, leki
á olíugeyminum að hreyfii nr. 1. Það
er engin iiætta á ferðum, en ég verð
að stöðva hreyfilinn. Skiljið þér?
— Já, flugstjóri, sagði Judith með
öndina i hálsinum.
— Gott. Farið og segið farþegunum
frá þessu áður en ég stöðva hreyfil-
inn. Segið þeim að þetta sé hættu-
laust. Ég skal tala við þá á eftir,
þegar ég liefi komið öllu í lag. Ég
sný við til London. Tókuð þér eftir
þessu?
— Já, flugstjóri. Judith fann að