Fálkinn - 15.03.1957, Blaðsíða 9

FÁLKINN
9
hjartaS lioppaði í brjóstinu i henni.
Hún sneri sér að brytanum og endur-
tók það, sem flugstjórinn hafði sagt.
— Mikil fjárans vandræði, sagði
brytinn. — Hér um bil liálfnuð til
Tripolis ... og verða svo að snúa
aftur.
JUDITH varp öndinni áður en hún
fór út úr búrinu. Hún gekk rétt fram
hjá Weston og inn i farþegarúmið.
Hún beygði sig og talaði lágt við far-
þegana, livern eftir annan. Þeim létti
við að sjá brosið á stúlkunni, og tólcu
öllu vel.
Svo fór hún inn í salinn. Weston
leit upp og brosti til hennar, en varð
auðsjáanlega forviða, er liann sá nýja
ínyndugleikasvipinn á henni.
Hún sagði honum hvernig komið
væri, og röddin var liæg og róleg. En
orðin höfðu furðuleg áhrif á Weston.
Hendur lians skulfu og líkaminn
kipraðist saman, eins og í krampa-
teygjum. Borginmannlegi svipurinn
hvarf af honum og andlitið varð grátt
af hræðslu.
— Það er engin hætta á ferðum,
herra Weston. Flugstjórinn kemur
strax. En við verðum að snúa við. Þér
Verðið að afsaka.
Hann lyfti skjálfandi vísifingri út
að glugganum. — Litið þér á! Eintóm
fjöll og dalir. Hugsið yður að við
yrðum að tenda liérna. Þá er engin
lífs von. Engin lífsvonj
— Við hröpum ekki, sagði Judith
rólega. Nú sá hún þvert í gegnum
hann. Hún sá skjálfandi hendurnar
og lirædda, flóttalega augnaráðið.
Þetta mundi Roy ekki hafa gert, datt
henni allt í einu i hug. Hann var öðru
vísi. Allt öðruvisi. Henni þótti inni-
lcga vænt um að Roy var eins og
liann var.
Flugvélin hallaðist mikið, er hún
beygði til að snúa við. Andlit Westons
varð enn grórra er hann starði á
vængbroddinn, sem stefndi beint nið-
ur á fjallatindanna. Svo fór loftskrúf-
an á hreyfli nr. 1 að hægja á sér og
stansaði loks alveg. Weston starði á
þögulan hreyfilinn, augun voru stór
og óttaslegin. Nú hafði hann alveg
gleynd Judith.
Iiún horfði ó Weston og sárvor-
kenndi honum. Hann tók meira að
segja ekkert éftir þcgar liún fór fram
i búrið aftur.
Þegar hún kom með liádegisverðinn
lianda áhöfninni, sagði flugstjórinn:
— Þetta tókst vel hjá yður, ungfrú
Atlenby. Enginn farþeginn varð
hræddur nema þessi, sem sat i saln-
um. Ég skil ekki hvers vegna — það
c-r ástæðulaust að vera hræddur
Weston sá hana ekki þegar liún
gekk framhjá honum inn í búrið aft-
ur Hádegisverðurinn stóð fyrir fram-
an hann Hann hafði ekki bragðað á
lionum.
Þau voru á heimleið ... Heim!
hugsaði Judith með sér, allt í einu.
Iiún óskaði að þau kæmust lljótt
heim, að flugvélin lierti á sér og gæti
lent sem allra fyrst.
Loks sá hún móta fyrir flugvell-
inum. Og innan skamms voru þau
lent — mcð fasta grund undir hjólun-
um. Nokkrum mínútum síðar sat
Juditli með brytanum í einni biðstof-
unni í afgreiðslubyggingunni. Flug-
stjórinn sagði að þau yrðu að bíða
klukkutíma eftir viðgerðinni. Far-
þegarnir sátu i liinum herbergjunum.
Klukkutíma — og svo á vængjunum
aftur. Ó, Roy, ég má til að sjá þig,
hugsaði Judith með sér. Bara að ég
gæti fengið að tata við þig!
I-Iún stóð upp. Kannske var Roy á
skrifstofunni ennþá. — Ég ætla að
sima snöggvast, Arthur. Ég verð ekki
tengi.
I sömu svifum fann hún að tekið
var utan um hana, og hún sá framan
í brosandi andlitið á Roy.
— Elskan min — hvcrnig liður
þér? Flugvélin þín ...
— Mér liður vel, Roy. Núna. Fagn-
aðarstraumur fór um hana alla. Hún
horfði á hann og vissi ekki hvort hún
átti að gráta eða lilæja.
— Fyrirgefðu þetta í gærkvöldi,
sagði Roy lágt. — Ég var ekki mönn-
um sinnandi i morgun. Það var fyrir-
lítlegt al' mér að haga mér svona. Ég
er sjálfselskur.
— Nei, ég var sjálfselsk, Roy. En
nú er ég svo sæl, að ég veit ekki hvað
ég ó að segja nema ...
— Nema hvað?
— Nema að ég elska þig!
— Judith, elskan mín, ég reyndi
að ná til þin í morgun, en húsbóndinn
hcimtaði að ég færi með honum á
fund, og loksins þcgar ég hringdi á
flugvöllinn, gátu jjeir ekki fundið þig.
Það var óhugnanlegt.
— Ég — ég liélt að allt væri búið
á milji okkar, sagði Judith skjálfrödd-
uð. — Þú hefir alltaf hringt þangað
áður ...
— Já, elskan mín, en nú er ég
hérna ...
Prófasturinn, sem ekki rotnaði
Nicouaus Rungius hét finnsk-
ur prestur, sem uppi var fyrir á
fjórða hundrað árum, í Kemi í
Norður-Finnlandi. Hann gat ver-
ið stórorður af prédikunarstóln-
um einni síður en Jón Vidalín
og hélt oft svænsar hótunarræð-
ur yfir söfnuðinum. En söguleg-
ust ])ótti samt siðasta ræðan, sem
hann hélt er hann kvaddi söfnuð
sinn. Þar sagði hann meðal ann-
ars svo: „Hafi ég ekki sagt ykk-
ur sannleikann i ræðum mínum,
munu jarðneskar leifar mínar
rotna, svo sem annarra dauðra
manna. En hafi ég talað sann-
leikann til yðar, skal líkami minn
aldrei rotna, heldur varðveitast
um aldur og ævi, eins og hann
er þegar ég dey.“
Skömmu síðar dó prófastur, en
sóknarbörn lians skrifuðu þessi
spádómsorð lians og voru þau
skráð í kirkjubækurnar. En það
sem merkilegra er: spádómurinn
hefir rætst, án þess að nokluir
smurning færi fram til að halda
líkinu óskemmdu. Líkið var í
kistu úr harðviði og með gler-
loki og hefir ekki rotnað. Ýms-
ir vísindamenn hafa rannsakað
líkið og geta ekki gefið neina
skýringu á hvers vcgna það hef-
ir haldist óskennnt. Nú ó dögum
gerir fólk sér tíðfarið til þess að
skoða hið þriggja alda gamla lík
Rungiusar prófasts, sem hvílir í
lítilli steinkirkju 12 km. fyrir
norðan Kemi. Liggur það nakið
í kistúnni, en líndúkur breiddur
undir það i kistubotninn. Það er
orðið dekkra á litinn en lik flest,
en að öðru leyti óskaddað, nema
að því leyti að annar handlegg-
urinn og annað augað er lvorfið.
Hárið er dottið af höfðinu, en
andlitsdrættirnir enn svo greini-
legir að auðvelt er að gera sér
grein fyrir hvernig maðurinn
Iiefir litið út.
Kringum 200 ár liðu frá dauða
prófastsins án þess að nokkur
hefði hugmynd um að lík hans
hefði ekki rotnað. En á fyrri
hluta 10. aldar fór fram gagnger
viðgerð á kirkjunni. Fannst þá,
innan um fúnar kistur og rotnuð
lík, mannslík eitt alveg óskemmt,
og af myndum sem til voru af
Rungiusi prófasti mátti þekkja,
að þetta var hans lík og einskis
annars. Lærðir menn frá Finn-
landi, Svíþjóð og Þýskalandi
voru kvaddir til að skoða líkið,
og bar þeim öllurn saman um,
að það væru engin merki þess,
að rotverjandi efni hefði verið
látið i það. Þeir gáfu út hátíðlega
yfirlýsingu, þar sem segir „að
undursamleg máttarvöld liafi
varðveitt Jikið hreint og óspillt
gegn tímans tönn. — Fyrir um
það bil 25 árum skoðuðu þýskir
sérfræðingar líkið á ný. Þeir
skáru m. a. af þvi eina tána, og
sáu þá sér til mikillar furðu,
bæði óvisnaðar sellur og blóð-
korn í sárinu.
En siðan þessi skoðun fór fram
er annað augað og annar hand-
leggurinn horfið af líkinu. Sagn-
irnar um hvernig það hafi at-
vikast eru fremur óljósar, en
fullyrt er að þetta hafi gerst seint
í síðustu styrjöld, þegar Finnar
börðust við þýska lierinn og
hröktu hann úr landi, eftir að
þcir liöfðu samið frið við Rússa.
Þá er sagt að hópur hermanna
— það fylgir ekki sögunni hvort
þeir voru finnskir eða þýskir —
hafi brotist inn í kirkjuna við
Kemi, til að leita sér húsaskjóls
að næturþeli og sest þar að
sumbli. Ærðust þeir von bráðar
og tóku lík Rungiusar prófasts
úr kistunni. I þeim sviftingum
er sagt að liandleggurinn hafi
slitnað af líkinu og hefir hann
aldrei fundist.
Síðan hefir líkið fengið að
liggja í friði í kistunni i litlu
kirkjunni skammt frá Kemi. Hún
er ekki notuð til guðsþjónustu-
gerðar nú lengur, en er hins
vegar orðin fræg í skemmtiferða-
pésum, þvi að fólk er forvitið i
að skoða líkið. Sérstakur maður
hefir umsjón með kirkjunni.
Heitir hann Joho Kesti og gætir
vel kirkjunnar og liins merkilega
prófastsliks, sem hún geymir.
Hér er um að ræða furðulegt
fyrirbæri, því að líkið hefir ekki
verið smurt, eins og múmíurnar
i Egyptalandi. Og enn merkilegra
þykir það fyrir spásögn prófasts-
ins sjálfs, um að hann skyldi
ekki rotna, ef hann segði sókn-
arbörnunum sannleikann. *

3

— Og það þykir mér vænt um,
hvíslaði hún. Svo hugsaði hún sig um.
— Hvernig vissir ])ú að við snérum
al'tur?
Fyrir klukkutíma fannst mér allt
i einu að þú mundir vera í hættu —
það var undarleg tilfinning.
— En ég var aldrei i neinni hættu,
Roy. Það var ekkert að óttast.
— Nei, sem betur fór. En ég símaði
á flugvöllinn, og þá var mér sagt að
vélin hefði snúið aftur — og þess
vegna er ég hér.
Juditb tiorfði á fölt, alvarlegt and-
litið og brosti. Hún bugsaði til þess
að hann mundi ekki hafa verið sá
eini, sem var lystarlaus um hádegið.
Svo sagði hún: — Þetta var ekkert,
og ég hafði engan tima til að vera
hrædd. Enginn var hræddur — nema
emn .. . en hann var ólikur þér. Þú
hefðir ekki orðið hræddur.
— Jú, sagði hann alvarlegur. Ég
hefði orðið dauðhræddur — um þig.
Þau stóðu þétt saman. — En ég varð
feginn að hreyfillinn skyldi gera verk-
fall i þetta sinn.
— Ég lika.
— Við skulum trúlofast almenni-
lega, Judith. Svo getum við kannske,
þegar þú hcfir farið fleiri ferðir, ef
þú vilt ...
Hún liló. — Ég hefi flogið eins
margar og mig langar, Roy. Þetta
vc-rður sú síðasta! Andlit hans föln-
aði af ákafa: — Er þér alvara, Juditli.
Getur þetta verið alvara?
— Já, Roy. Nú veit ég hvar ég á
heima. Hjá þér.
Og nú liirtu þau ekkert um fólkið
í kring og hann beygði sig niður að
henni og kyssti hana og þrýsti henni
svo fast að sér að hún skrækti. Þá
heyrðist bylmingsrödd úr gjallar-
horninu yfir iþeim:
— Vill flugfreyjan á Vestur-Afríku-
vélinni gefa sig fram á skrifstofunni
strax!
— Ég verð að fara, Roy, sagði Jud-
ith með öndina i hálsinum.
— Já, elskan mín. Hann horfði al-
varlegur á hana. — Farðu nú gæti-
lc-ga og komdu fljótt aftur.
— Já, það skal ég, Roy. Ég verð
ekki lengi.
Henni var léttara í skapi þegar lnin
fór inn í flugvélina núna, en henni
hafði verið um morguninn. Nú var
allt eins og það átti að vera. Og þetta
skyldi verða siðasta ferðin hennar,
því að heima lijá Roy var lifið og
ástin ... *
Símon hafði fengið samviskubit og
fór til prestsins til að skrifta fyrir,
að hann hefði haft mök við gifta
konu í hreppnum.
Presturinn tók honum vel, en þegar
Símon hafði sagt honum frá hrösun
sinni vildi prestur vita hver konan
væri, sem Símon hafði verið í þing-
um við. Presturinn reyndi að koma
honum til og spurði: Er það hún
Marta í Fitjakoti? — Nei. — Er það
hún Jórunn í Efstabæ? — Nei. —
Er það hún María á Hvoli? — Nei!
Loks varð prestur gramur og sagði
Simoni að fara út. Og Símon fór. Fé-
lagi hans sem hafði fylgt honum til
prestsins og beið eftir honum, spurði
hvernig erindið hefði gengið. —
Fékkstu syndafyrirgefningu? — Nei,
ekki fékk ég nú það, svaraði Simon,
— en ég fékk nokkur ný nöfn, sem
ég ætla að reyna við.