Fálkinn - 15.03.1957, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
hver veit nema hún hafi orðið yöar lukka
um leið. Á morgun skulum við láta ljós-
mynda yður í brúðarkjólnum, og ef þér njótið
yðar eins vel á myndinni og í verunni, þá
blasir björt framtíð við yður.“
,,Ó, herra Florian, þakka yður fyrir,“ sagði
Agneta frá sér numin og rétti honum hönd-
ina. Hann hikaði augnablik áður en hann
tók grönnum fingrunum um hana.
,,Og maðurinn, sem var yður svo mikils
virði — hvernig verkuðuð þér á hann?“
spurði hann og breyttist um leið úr tísku-
kóngi í samúðarfulla manneskju, ofurlítið
angurblíður og forvitinn og mjög samúðar-
fullur.
„Ég veit það ekki ennþá.“ Hún leit niður
en lyfti svo höfði aftur og horfði á hann með
gáska í brúnum augunum. „En hann bíður
min hérna fyrir utan í bílnum sínum.“
„Ekki öðruvísi!“ Florian hló dátt — þetta
var í fyrsta sinn sem hún heyrði hann hlæja,
og hún þóttist vita að hann gerði það ekki
oft. „Þá skal ég ekki tefja yður. Hann hefir
auðsjáanlega skilið að hann hefir hlaupið á
sig — en varið þér nú yður á að gera það
ekki. Til hamingju.“ Og svo fór hann að sinna
alvarlegri störfum.
Loks lokaðist hliðið á eftir henni og hún
kom út í svala febrúarkvöldsins. Löng röð
af bifreiðum stóð meðfram gangstéttinni og
hún skimaði kringum sig hálf ráðalaus.
Þá opnaðist ein hurðin og hár maður kom
út og gekk á móti henni. Hár, ljóshærður
maður. Hún hljóp á móti honum í rökkur-
birtunni, svo glöð að engar alvarlegar endur-
minningar komust að.
Það var líkast og síðustu mánuðirnir væru
horfnir úr meðvitund hennar. Eins og aftur
væri komið sumar og öll tilveran væri eitt
bros. Hann hafði svo oft beðið hennar svona
— og svo oft hafði hún flýtt sér á móti hon-
um til að fleygja sér í faðm hans. Hann hafði
verið miðdepill tilveru hennar, sólin í lífi
hennar. Án hans hafði allt orðið dimmt og
tilgangslaust. En nú var hann kominn aftur.
Og nú fannst henni sólin komin á loft aftur.
Gullroðnir geislar hrintu aftur einveru-
myrkri hennar á burt, og henni fannst hún
ganga á döggvotu grasi og heyra fuglana
syngja.
En allt í einu nam hún staðar og henni
fannst jörðin hverfa undir fótum sér. Þetta
var ekki Mikael sem beið hennar. Það var
Roger Segerclo, frændi Evu.
„Gott kvöld,“ sagði hann. „Ég treysti því
að ég fengi að bjóða yður matarbita ein-
hvers staðar.“
„Það var fallega hugsað,“ tókst henni loks-
ins að stama út úr sér. „En ég held ekki ...“
Hún var bæði þreytt og hungruð og hún átti
ÚR AN-LEIT.
Fýrrum fékk mannkynið gullæði þcgar fréttist
um að gull hefði fundist einhvers staðar. En nú
hefir úran-æðið gripið menn, því að úran er besta
efnið til að framleiða kjarnorku úr. — Áhaldið
sem einkum er notað við úran-leit er svonefndur
geiger-teljari. Þegar þetta áhald kemur nærri úran
eða öðrum radiumvirkum efnuni heyrist suða í því.
Yfir 35.000 geigerteljarar liafa verið seldir í Banda-
ríkjunum einum siðustu fjögur árin. — Bestu úran-
námurnar sem fundist hafa til þessa eru i Belgiska
Ivongo, Kanada, Bandaríkjunum, Ástralíu, Tékkó-
slóvakíu og Þýskalandi.
1. í Queenslandi í Ástralíu var það grís að
þakka að úrannáma fannst. Menn sem voru i úran-
leit aneð geigerteljara sinn komu að bæ, þar sem
mörg svin voru. Þeir vissu að einhver radiumvirk
efni voru þarna á næstu grösum, og þegar betur
var að gáð reyndist einn grisinn radiumvirkur.
ekki peninga fyrir mat á hverjum degi. „Jú,
þakka yður annars fyrir,“ sagði hún og sneri
við blaðinu. „Ef ég fæ að borða í ró og næði
og þarf ekki að leggja að mér til að vera
skemmtiieg og ræðin, mun ég minnast yðar
með þakklæti alla mína ævi.“
Roger Segerclo hló og hjálpaði henni inn
í bílinn. Hann spurði ekki hvert hún vildi
helst fara. Það var eins og hann fyndi að hún
væri of þreytt til að hafa nokkrar óskir í
þá átt. Hann ók rólega og hiklaust niður á
vinstri Signubakka og margar mínútur liðu
án þess að hann segði orð. Og þegar hann
tók til máls var röddin hlýjulaus, nærri því
þurrleg.
„Það kom á óvænt að sjá yður þarna í
dag.“
„Og mér kom á óvænt að sjá ykkur þrjú
þar.“
Agneta hló og vonaði að hláturinn væri
beiskjulaus.
„Já, hefði ég haft hugmynd um að þér
störfuðuð þarna hefði mér ekki dottið í hug
að fara með þau þangað. En Eva kom hingað
Þessir grisir gengu úti á daginn, og þessi grís liélt
sig alllaf á sama stað og var þar út af fyrir sig.
Þcir fóru þangað og þar reyndist vera úran i jörð-
inni — þess vegna varð grísin svona. Eigandi hans
varð forríkur á sömu stundu, því að landið var
keypt fyrir ógrynni fjár.
2. Annað úran-ævintýri gerðist í Texas. Maður
nokkur hafði eytt aleigu sinni i að leita að úran.
Um það leyti sem hann var að gefast upp við leit-
ina brotnaði borinn lians. Hann fleygði brotunum
í bílinn sinn og ók heim i fússi. Á leiðinni stans-
aði hann á bensinstöð. „Er radium í bilnum þin-
um?“ spurði afgreiðslumaðurinn. „Af hverju held-
urðu það?“ sagði hinn. „Það lilýtur að vera, við
sjáura það greinilega á geiger-teljara, sem er inni
á skrifstofunni okkar.“ Það kom á daginn að bor-
inn var radiumvirkur og nú fór maðurinn að at-
huga holuna betur. Það kom þá á daginn að liann
hafði borað gegnum úran-lag og iangt niður úr
því. í dag er náman hans 14 milljón dollara virði.
til að kaupa sér fatnað.“ Hann þagnaði og
kingdi framhaldinu.
„Það gerir ekkert til,“ sagði Agneta þreytu-
lega — nærri því blítt. „Ég þykist vita að hún
sé hér til að kaupa í búið.“
Roger Segerclo leit út undan sér til henn-
ar, í vafa um hvort þessi ró hennar væri
leikur eða ekta. Hann hafði búist við henni
útgrátinni og volandi, en nú gat hann ekki
annað en dáðst að henni. Hún var svo lítil
og föl, en samt var ástæðulaust að kenna í
brjósti um hana.
„Þér voruð bráðdugleg sem sýnistúlka.
Flestar af þessum stúlkum voru eins og líf-
lausar brúður, en þér voruð alltaf svo eðlileg
og lifandi.“
Framhald í næsta blaði.
FÁLKINN — VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM. — Aí-
greiðsla: Bankastræti 3, Reykjavík. Opin kl. 10—12
og 1 %—6. —■ Ritstjóri: Skúli Skúlason. Framkv.stj.1
Svavar Hjaltested. — HERBERTSprent.
HERBERTSprent.
ADAMSON
Á refaveiðum.