Fálkinn - 15.03.1957, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
Undir
stjörnum Parísar
brúðarkjólsins núna. Hún þorði ekki að hugsa
til þess að eiga innan skamms að standa and-
spænis Mi'kael sem brúður — en brúðkaups-
laust. Það átti að sýna svo marga aðra kjóla
fyrst, og hún varð að halda áfram að vera
róleg og brosndi og örugg.
Lófaklappið varð ákafara og innilegra með
hverjum nýjum kjól sem sýndur var. Það
var sigureimur í loftinu. Stúlkurnar voru all-
ar komnar í gott skap og gleymdu allri öf-
und og smásmugusemi.
Nú fór að nálgast sýningarlokin. Héloise
hafði fengið dynjandi lófaklapp er hún sýndi
sig í ævintýralegum samkvæmiskjól, sem
aðallega var úr strútsfjöðrum. Þá var klapp-
að svo ákaft að líklega hafði fögnuðurinn náð
hámarki. Jafnvel brúðarkjóllinn mundi várla
vekja svona mikla hrifningu, hugsaði Agn-
eta með sér meðan hún beið og verið var að
hagræða á henni brúðarkjólnum.
1 þessum svifum kom herra Florian sjálfur
fram í fataskiptastofuna. Hann leit yfir sýni-
stúlkurnar sínar eins og herstjóri í miðri orr-
ustu. Hann, sem var sá eini sem hafði ástæðu
til að vera uppnæmur, var sá eini sem virt-
ist vera fulikomlega rólegur. Hann renndi
augunum yfir allan hópinn, íhugandi og rann-
sakandi en jafn ópersónulega og það hefði
verið leikbrúður, sem hann var að skoða.
Mjótt og höfðinglegt andlitið var fullt af
eftirvæntingu, nasirnar titruðu eins og á
veðreiðahesti sem er að taka sprettinn og
hver taug og vöðvi var þanið. Munnurinn,
sem sjaldan brosti nema háðslega, var kipr-
aður saman.
Nú rak hann augun í Agnetu og fór um-
svifalaust til hennar.
„Ég vil að þér séuð nákvæmlega eins og
daginn sem þér prófuðuð kjóiinn í fyrsta
skipti,“ sagði hann fljótmæltur. „Ekki um
of hamingjusæl — ofurlítið feimin, hálf for-
viða og eins og tárin væru að koma fram í
augunum á yður. Hugsið þér yður, að mað-
urinn sem þér ætluðuð að giftast sæti fyrir
framan yður.“
„Hann gerir það,“ sagði Agneta ósjálfrátt.
„Afsakið þér!“ Frakkinn starði efins á
hana.
„Ég á við,“ byrjaði hún og flýtti sér að
koma með skýringu svo að hann skyldi ekki
misskilja hana, „hann er meðal áhorfendanna,
en með ungu stúlkunni, sem tók hann frá
mér.“ Þegar hún sá að hann hvessti brún-
irnar hélt hún áfram með ákefð: „Það gerir
ekkert til. Ég er ekkert hrædd. Eg skal ekki
... baka yður vonbrigði." 1
En aldrei þessu vant hugsaði tískukóngur-
inn nú ekki um sýningarstúlkuna, sem átti
að bera besta grip sýningarinnar, heldur
stúlkuna sjálfa, sem í hlut átti.
„Veslingurinn," sagði hann lágt en með
rödd sem var einkennilega sannfærandi.
„Reynið að harka af yður aðeins fimm mín-
útur enn. Hugsið ekki um manninn, sem gat
hagað sér svona bjálfalega, en brosið eins og
þér munuð einhvern tíma brosa við eftir-
manni hans.“
Þá hló hún. Og hún varð hissa er hún fann
að hún gat hlegið. Það var eins og hún hefði
fengið styrk og innblástur frá manninum sem
stóð fyrir framan hana.
Sorgin og söknuðurinn hvarf henni eitt
augnablik og gegnum dimm ský fortíðarinn-
ar þóttist hún grilla í gullna framtíð og nýtt
sólskin. Og þegar hún gekk fram fyrir áhorf-
endurna var hún ung stúlka á leið inn í fram-
tiðina, brúður sem gekk á móti brúðguma
sínum og ljómi æsku og vona var kringum
hana, og angurblítt sambland eftirvænting-
ar og áhyggju út af framtíðinni.
Þögn varð í salnum svo að heyra hefði
mátt saumnál detta, en svo komu fagnaðar-
lætin. Fól'k starði eins og töfrað og fjötrað
á ungu stúlkuna í meistaraverki tískukóngs-
ins, fólkið klappaði, hrópaði og stóð upp úr
sætunum og teygði sig fram. En gegnum all-
an hávaðann heyrði hún tvær raddir:
„Þennan kjól vil ég fá!“ Það var Eva Alm.
Og svo heyrðist rödd Mikaels, stutt og fast-
mælt: „Kemur ekki til mála!“
Agneta naut sigursins — ekki aðeins allra
fagnaðarlátanna heldur og hins, að hún gat
enn haft áhrif á tilfinningar Mikaels. Svo
sterk áhrif, að hann neitaði Evu um kjólinn
af því að hann var nákominn Agnetu. Þetta
var aðeins augnabliks fögnuður, en hún var
ekki framar Agneta Malmfelt, sem lét gleð-
ina stíga sér til höfuðs. Hún var sýningar-
stúlkan Gabrielle og nú gekk hún hægt áfram
og loks inn í fataskiptistofuna, þar sem herra
Florian var fyrir og hrópaði: „Bravó, ung-
frú góð! Þetta var vel af sér vikið!“ Svo flýtti
hann sér framhjá henni til að taka móti ham-
ingjaóskum gestanna.
Frú Moisant leit sem snöggvast hýrlega til
Agnetu, en eiginlega þóttist hún sjálf fyrst
og fremst eiga heiðurinn af sýningunni.
„Ég vissi alltaf að mér mundi ekki skjátl-
ast,“ sagði hún drýgindalega. „Ég kaus rétt,
þó að þér séuð ekki nema viðvaningur. Og
fyrir bragðið tókst sýningin vel — það bjarg-
aði henni. Hún var stórsigur.“ Og svo flýtti
hún sér út til að tala við gestina.
Hún hafði sigrað! Herra Florian hafði ekki
orðið fyrir vonbrigðum af henni. I þreytunni
fyrstu sekúndurnar á eftir gleymdi Agneta
alveg að framtíð hennar hafði verið undir
þessari sýningu komin. Það var ekki hún
sjálf, sem hún var að hugsa um þegar hún
stóð andspænis Mikael í brúðarkjólnum. Það
var herra Florian, maðurinn sem hafði treyst
henni og hafði gefið sér tíma til að tala við
hana og hughreysta hana í öllu óðagotinu
fyrir sýninguna. Það var eins og hann hefði
miðlað henni af orku sinni. Frá hans hálfu
var þetta varla annað en tilviljun, eða kannske
til þess að sjá sýningunni borgið — en þessi
vinsemd var henni ómetanleg, eins og á stóð,
og hún mundi ekki gleyma henni alla sína
ævi.
Odetta var að fara í einn kjólinn í fata-
skiptastofunni, til þess að sýna hann væntan-
legum kaupanda, og Héloise sat nöldrandi.
„Hvað gengur að Héloise?" spurði Agneta
Odette.
„Lófaklappið," sagði Odette áherslulaust.
„Það var klappað afarmikið fyrir henni!“
sagði Agneta.
„Það var klappað meira fyrir þér,“ svar-
aði Odette. „Og það getur hún ekki þolað.“
Agneta fór að hugsa um hvort hún ætti
að dirfast að hugga Héloise, en frú Moisant
varð fyrri til.
„Hvaða kjánaskapur er þetta!“ sagði hún
glaðklakkalega við Héloise. „Verið þér ekki
með þessa fýlu. Það á að Ijósmynda yður í
númer sextíu og tvö — lakkrauðu dragtinni.
Þér eruð heppin. Þér eruð sú fyrsta, sem
ljósmynduð er. En flýtið þér yður nú, flýtið
yður. Það má ekki láta bíða eftir sér.“
Orðin höfðu töfraáhrif á Héloise. Hún
varð öll eitt bros löngu áður en frúin þagn-
aði, og nú fór hún í rauðu dragtina.
„Að vera ljósmynduð — það er raunveru-
lega sönunin á því, að maður hafi vakið at-
hygli,“ sagði hún við Agnetu.
„Ég skil það,“ svaraði Agneta og fór að
velta fyrir sér hvort Héloise ætlaðist til að
hún færi að gráta. „Ég vona að þetta sé lit-
mynd. Hörundið þitt fer svo dásamlega við
rauða litinn.“
„Ojá,“ sagði Héloise og horfði lengi á Agn-
etu til að rannsaka hvaða meining lægi bak
við orð hennar.
Tíminn leið fljótt og þegar klukkan var
orðin sex var Agneta orðin svo þreytt að hún
gat varla hangið uppi. Þá kom Héloise til
hennar og sagði ofur smeðjulega:
„Herrann þinn bíður með bíl fyrir utan,“
sagði hún.
„Herrann ... Hver, sagðirðu?"
„Laglegi maðurinn í annarri röð, sem
brosti til þín,“ sagði Héloise, sem auðsjáan-
lega vissi vel hvað öðrum leið.
„Hvað ertu að segja?“ Agneta reyndi að
tala rólega, en hún fann að hún fölnaði. Hann
beið eftir henni! Mikael beið eftir henni, eins
og trúlofun þeirra hefði aldrei slitnað. Ein-
hverra hluta vegna hafði honum fundist að
hann mætti til að sjá hana aftur, tala við
hana — jafnvel þó að það yrði í síðasta skipti.
Hún varð uppvæg og tryltl af gleði og gripin
barnslegri forvitni.
Hún flýtti sér að fara í fötin sín, sem voru
svo undur lítilmótleg eftir alla fallegu bún-
ingana, sem hún hafði verið í síðustu klukku-
timana, og bjóst sem hraðast til burtferðar.
Á síðustu stundu kom Florian sjálfur inn
í fataskiptastofuna, og i nokkrar hræðilegar
sekúndur hélt Agneta að skipunarorð hans
„Ungfrú Gabrielle" mundu tefja hana svo
lengi að Mikael yrði leiður á að bíða. En er-
indið var auðsjáanlega ekki annað en að gefa
heni uppbót á þau fáu lofsyrði, sem hann
hafði sagt um hana eftir sýninguna.
„Þetta fór vel, Gabrielle, og ég þakka yður
fyrir þann hlut, sem þér áttuð í úrslitunum,“
sagði hann og brosti rétt sem snöggvast. „Þér
áttuð þátt i því að sýningin gerði lukku, en