Fálkinn - 20.02.1959, Qupperneq 7

FÁLKINN
7
EYÐIMERKURFERÐ. — Nú fljúga þeir yfir Atlantshaf á 7—8 tímum og
þrælast á bílum yfir Sahara, en þó eru frumstæðustu farartækin enn í fullu
gildi sums staðar. — Þessi fallega mynd af langri úlfaldalest, sem fetar
sig áfram yfir foksanda, er tekin í Chungwei-eyðimörkinni í Suður-Kína.
Primadonna í Peking
í Kína cru söngleikir mjög frá-
brugðnir .því sem er á vesturlöndum.
Til þess aS komast að óperunni þarf
ekki aðeins að kunna að syngja og
segja fram, heldur þarf líka að læra
sérstaka tegund látbragðslistar og —
fimleika. í óperuskólunum í Peking
— þeir eru tveir — verða hinir 800
nemendur að iðka leikfimi marga
klukkutíma á dag. Og þeir verða að
stunda námið i 10—15 ár, ef þeir mega
búast við að verða viðurkenndir í
listinni.
Þá er líka lögð mikil áhersla á að
leikarinn kunni að „sminka“ sig. Það
cru 1400 mismunandi andlitsgerðir,
sem nota skal, eftir þvi hvers eðlis
lilutverkið er. Svarti liturinn táknar
hreinleika og göfgi, rautt er litur
hetjunnar, hvítt litur lævisinnar. Und-
ireins og leikarinn kemur inn á sviðið
veit áhorfandinn hvers konar persóna
liann er. Hann þekkir hann á litnum.
Útlendingar eiga bágt með að skilja
lón kínversku leikaranna. Hver hreyf-
Skyldi koniið i þessar hafnir: Balboa,
Panama, San Diego, San Francisco og
Seattle. Þann 8. júní, sagði hann, átti
kafbáturinn svo að sigla frá Seattle
neðansjávar í 20 sólarhringa áleiðis
til austurstrandarinnar aftur. Þannig
gátum við neitað öllum um skipsrúm,
sem vildu fá að koma nieð okkur. Yið,
sögðum að það væri ekki hægt vegna
súrefnisskorts.
Framhald í næsta blaði.
ing á að túlka ákveðna tilfinningu
eða hugsun. Sýningin verkar fyrst á
laugarnar, siðan á liugann.
Primadonnan i Peking-óperunni er
ungfrú Tu-Cliing-Fang. Hún hefir
leikið með kínverskum flokki i Sviss,
Frakklandi og Italíu. Og aðallega leik
ið sama hlutverkið i tíu ár. Hún sýn-
ir ástmey, sem segir élskhuga sínum
að óvinir lians séu að koma og ætli
að drepa hann. Hún skorar á hann
að berjast til úrslita. Næst segir hún
honum að hún eigi barn i vonum. En
áður en hún fyrirfer sér — áhorfand-
inn ætlast til að hún geri það — dans-
ar hún sverðdansinn. Þessi sýning
stendur marga klukkutíma og er leik-
ið undir á simbal og ein-strengs fiðl-
ur. Þar sem leikurinn er áhrifamest-
ur er söngur kvenhetjunnar eins kon-
ar mjálm, og þá sleppir fólkið sér af
hrifningu.
Tu-Ching-Fang var 10 ára er hún
lék þetta hlutverk fyrst. Hún hefir
verið með annan fótinn i lcikhúsinu
frá bernsku, livi að faðir hennar var
leiksviðsstjóri. Lærði hún þá mörg
klassisk hlutverk, sem hún getur leik-
ið hvenær sem vera skal, án nokkurs
undirbúnings. Hún hefir erfiðan
vinnudag, eins og félagar hennar. Hún
leikur á hverju kvöldi, og oft verður
hún að ferðast og hafa aukasýningar
fyrir bændafólk og námumenn. Og
þegar lnin er í Peking verður hún að
kenna óperuskólanum, án sérstakrar
borgunar.
Tu-Ching-Fang byrjar daginn
Úr
Alflfállllt)
JARTEIN ÞORLÁKS
BISKUPS HELGA.
Þó aldrei tækist að fá páfann til
að taka Þorlák Þórhallsson í helgra
manna tölu, var átrúnaður mikill á
kraftaverk hans, eigi aðeins á íslandi
heldur og á Norðurlöndum og víðar
um Evrópu. Og þau eru ekki fá undr-
in, sem fólk trúði að gerst hefðu fyrir
hans tilverknað. Jarteinabækur lians
þrjár, sem taka yfir nær hundrað
blaðsíður í hinni nýju útgáfu af
Biskupasögum, innihalda kringum
hundrað jarteinasögur, svo að margir
hafa orðið dýrlingar fyrir minna. Hér
verða birt nokkur sýnishorn af jiess-
um kraftaverkasögum.
ÞEGAR HOLTSÓS STÍFLAÐIST.
Grimur hét einu mikils háttar bóndi
og vel fjáreigandi. Hann bjó í Holti
undir Éyjafjöllum. Þar varð sá at-
bur.ðr, al vatn þat, er Holtavatn heitir,
stemmdi upp, sem stundum er vant,
en þar stóðu hey mikil at vatnsströnd-
inni, ok horfði þat til mikils skaða
mörgum manni, ef eigi næði heyjun-
klukkan tíu með því að æfa leikfimi
og syngja, hljóða og mjálma. Frá kl.
13—17 æfir hún nemendur. Svo fer
hún að mála sig undir kvöldið, og
það er vandaverk og tekur ekki minna
en tvo tíma. Klukkan 19.30 liefst svo
sýningin og henni lýkur ckki fyrr en
undir miðnætti.
Og nú loks getur Inin um frjálst
liöfuð strokið. Oftast býður hún vin-
um sinum til sin i miðnæturverð. Hún
býr i stóru húsi, sem ríkið leigir
lienni með góðum kjörum, því að hún
borgar aðeins 5 yuans i leigu um mán-
uðinn. En hún fær 900 yuans i mán-
aðarkaup, og er það rausnarlegt, ekki
sist vegna þess að hún þarf ekki að
borga skatt og ekki tillag til fag-
félagsins. En fag-félagið annast hins
vegar um hana ef hún verður veik,
og borgar henni fjölskylduframlag ef
hún giftist, og sér henni fyrir lieiðar-
legri útför ef hún Iirekkur upp af
meðan hún heldur vinsældum.
Listamenn og visindamenn eru dek-
urbörn rauðu stjórnarinnar. Þeir
skipa nú þann sess, sem mandarin-
arnir höfðu áður. En í staðinn verða
þeir að lcggja fram alla sina krafta
til opinberrar þjónustu. Þeir eiga að
ala upp þjóðina, og þcir ciga að
skemmta gestum i opinbcrum veisl-
um og aðstoða á stjórnmálafundum.
Þeir eru látnir undirskrifa hólgrein-
ar um ríkisstjórnina, sem birtar eru
i blöðuntim. Þeir verða að vera þjónar
sljórnarvaldanna og haga sér eftir
þeirra skapi.
En þeir fá það líka vel borgað —
ef þeir eru svo heppnir að liafa náð
lýðhylli.
—0—
um. Siðan reið fyrrnefndur bóndi at
sjá, hversu torsótt mundi vera at
grafa út ósinn. En er hann kom þar,
þá var eiðit fertugt föðmum at mæla.
Lá ]já á it mesta fárviðri, og var þess
ván, at á hverri stundu mundi við
auka. Reið hann heim ok sagði konu
sinni og öðrum mönnum, hversu tor-
sótt mundi ósinn út at grafa. Hétu
þau hjónin þá á inn sæla Þorlák bisk-
up, at hann skyldi árna þeim við guð
meiri miskunnar ok vægðar um sinn
skaða en þá þótti til horfa. Annan dag
eftir fór hann með húskarla sína, ok '
einn nágranni hans með lionum og
húskarlar hans. Þeir höfðu allir graf-
tól með sér ok ætluðu að moka þann
dag allan, sem þeir mætti. En er þeir
komu til óssins, þá var hann út brot-
inn, ok fell út vatnið, ok stóðu heyin
i friði ok á þurru landi. En sá at-
burður var svá mjök í gegn vanda
þeim, er þar er á, at þeim þótti trautt,
at á einum degi myndi verða út mok-
aður ósinn, þótt fjöldi manna væri
at. Urðu þeir fegnir þessi jartegn ok
þökkuðu guði almáttkum ok sælum
dýrlingi hans, Þorláki byskupi, ok
sagði Grimur sjálfur þessa jartegn Páli
biskupi, og virðu allir mikils þessa
jartegn, þeir er frá heyrðu sagt.
VÍGÐ HOFSKIRKJA.
Á bæ þeim, er at Hofi heitir, var
kirkja vígð þetta sumar. En þann dag,
er Páll byskup skyldi þar koma, var
á lirota mikil, svá at stökk saurr af
jörðu. En sá, er það bjó, átti ván til
sin margra gesta ok vandamanna, en
þar var ekki svá öruggur húsakostur,
at ekki þætti þar beinaspell mundu
verða at húsadropum ok fatameiðing,
ef ekki létti vátviðri þvi mikla, er á
var. En at miðjum degi þess dags fór
hann búandinn til kirkju ok kona
hans, ok var þá hrota á sem mest, ok
þótti óvænt til upplétta. Þau hjón
hétu siðan á inn sæla Þorlák byskup,
að veðrið skyldi þorrna, ok hétu því,
ef þau mætti ráða, at hinum sæla
Þorláki byskupi skyldi helga þá
kirkju með guði og helgum mönnum,
ei veðrið þorrnaði at nóni dags og
ekki siðar. En veðrið þorrnaði jafnt
at ákveðinni stundu, ok var sú kirkja
vígð fyrst lil glorie inum sæla Þorláki.
Ok þótti hverjum manni kynligt, þar
sem staddr var, er þat var allt á einni
stundu, er hrota var sem mest og allt
loft a!])jokkt, ok þat, er skafheið var
ok sólskin ok kom ekki regnsdropi
ofan á þeim aftni. Ok gaf svá veðr at
því boði öllu sem þeir mundu kjósa,
er þá veizlu veittu. Þá þótti hyggnum
mönnum, þeir eru úti váru þann dag,
þegar víst, at jartegnum mumJi gegna,
er svá brátt skipaðist, ok felldu allir
menn svá mikinn ástarhug til ins sæla
Þorláks byskups, at allir vildu helga
láta honum með guði kirkjur eða
bænahús, þeir er gera létu.