Fálkinn - 20.02.1959, Qupperneq 8

8
F Á L K I N N
Tveir karlmenn,
reyndi a‘ð láta ekki á [)ví bera og bar
Leiguflugvélin Oit'y of Iowa lélti
frá San Francisco klukkan 20. Þrem-
ur tímum og 27 mínútum síðar var
hún komin 1300 kíiómetra út á Kyrra-
haf og Winford fór að athuga hvar
hann mundi fyrst sjá iand. Þessi lilla
eyja var ekki merkt á kortið — þetta
var ekki annað en gosgrjótshrúgald
og kórallahringur, sem stendur upp úr
hafinu um 5 km. framundan, en sást
ckki núna, vegna náttmyrkursins.
Óbygg ð og ókönnuð eyja, sem liggur
þarna í hafinu eins og hvalur á sundi.
Klukkan 23.26 sendi Winford flug
maður loftskeytamanninum stöðumæl-
inguna, og hann sendi hana frá sér
í ske.vti. Þetta vár síðasta lifsmarkið
sem kom frá City of Iowa lengi.
Winford lét varaflugmanninn taka
við stjórninni og gekk aftur i farrým-
ið. Það varð honum til lifs. Tíu mín-
útum síðar rakst eitthvað á flugvél-
ina — svipvindur, skýstrokkur eða
elding, ])ú getur kallað það hvað sem
þú vilt. Flugvélin vrar beint yfir eyj-
unni þegar þetta gerðist. Af átta
manneskjum um borð björguðust að-
eins þrír: Paul Winford, Art Stegg-
ins og Diana Hamilton.
Það var Bentines Mammoth Circus
and Menagerie, sem leigt hafði flug-
vélina til þess að flytja þrjú bengals-
tígrisdýr frá Frisco til Singapore, þar
sem sýningunum skyldi haldið áfram.
Sam Bentine og Maudie kona hans
voru líka í fiugvéiinni. Hitt sirkus-
fólkið iiafði farið sjóleiðis. En tígris-
dýr þola illa sjóferðir.
Tígristemjarinn Diana varð auðvit-
að að halda sig hjá dýrunum. Art
Steggins var líka ómissandi maður í
ferðinni. Það var hann sem hirti rán
dýrin og hélt búrum þeirra hreinum.
Hann var mikill vexti og dólgslegur,
um þrítugt og liktist mest vonsviknum
linefakappa, enda var hann það lika.
I rauninni var hann alltaf hræddur
um líl sitt fyrir tigrisdýrunum, en
sig karlmannlega í orði og verki. Það
var Diana ein, sem hafði grun um,
að hann væri minni hetja en hann
lést vera.
Þegar City of Iowa hrapaði niður
úr skýjunum — annar vængurinn
dinglaði laus — og klesstist niður á
hólmann, voru það aðeins þau þrjú,
sem voru i lestarklefanum, sem héldu
lífi. Diana og Steggins höfðu farið
þangað til að líta eftir að búrin væru
ein
•sæmilega vel bundin. En Winford
hafði elt stúlkuna, því að honum var
farið að lítast vel á liana.
Allur framhluti vélarinnar hafði
brotnað í mél. En afturhlutinn var
nokkurn veginn heillegur. Búrin
höfðu slitnað upp og opnast, svo að
tígrisdýrin kómust út, og voru nú
líklega einhvers staðar þarna á næstu
grösum.
Vitanlega höfðu þessi þrjú ekki
sloppið ósködduð, úr þessum ferlega
árekstri. En happ var það, að ekki
skyldi kvikna í flugvélinni.
Diana varð fyrst til að átta sig. Ilún
lá ofan á einu búrinu og gólfið í lest-
inni yfir höfðinu á henni. Þegar hún
opnaði augun fékk hún ofbirtu af
ljósinu, sem stafaði inn um glugg-
ann. Því nú var kominn dagur og hita-
bcltissólin var skær.
Art Steggins hékk hátfur út úr vél-
inni, alblóðugur i framan. Hann hafði
fengið stórt sár á andlitið.
Diana reis varlega á fætur. Hana
verkjaði í höfuðið og víða voru aum-
ir staðir á kroppnum. Þegar hún sá
flugmanninn, sem Já meðvitundarlaus
á bakinu, með annan fótinn fastan
undir horninu á þungu búrinu, brá
henni í brún. Fóturinn var snúinn
þannig, að Diana þóttist viss um að
liann væri brotinn. Hún reyndi af öll-
um mætti að lyfta búrinu, en Iiafði
ekki afl til þess.
Svo brölti lnin þangað sem Art
Steggins lá. Hún gat mjakað honum
inn í skuggann og fór nú að leita að
lyfjakassanum. Þá kom hún allt í einu
auga á sirkusstjórann og konu hans.
Þau voru svo hræðilega útleikin, að
Diana fékk uppköst. Þá fann hún að
hendi var stutt á bakið á henni og
Ic-it upp. Það var Art Steggins:
— Þetta líður hjá! sagði hann í
undarlega kunnuglegum tón.
Diana færði sig frá lionum: — ...
kona
ég þoldi ekki að sjá þetta .. . það er
Sam ... og ...
Steggins kinkaði kolli: Já, víst
er það ljótt, sagði hann — En verra
gat það verið ...
— Verra?
— Við hefðum getað farið svona,
gullið mitt. Þú og ég! En svo erum
við þau einu, sem komist hafa lifs af.
Hvernig Iíst þér á það — lia?
Diana sá hvernig hann renndi
girndaraugunum um hana alla. Ilún
lirósaði happi, að ekki skyldi vera
eins ástatt og Art hélt.
— Þér skjátlast algerlega, Art, tók
luin fram i. — Flugmaðurinn er ekki
dáinn. Þú verður að koma og hjálpa
mér til að losa liann. Fóturinn á hon-
um er fastur ... ég sé ekki betur en
hann sé brotinn. Hún gekk aftur í
lestina. ískyggilegt andlitið á Stegg-
ins afmyndaðist af vonbrigðum og
reiði, en liann lilýddi henni þegjandi
og kom á eftir henni. Þegar þau konm
að lestinni öskraði hann:
— Kettirnir ... kettirnir okkar!
Þeir eru horfnir!
Diana sá að liann varð náfölur. Allt
í éinu skildi liún hvað það var sem
hafði kvalið hana síðan luin raknaði
við úr yfirliðinu: Kyrrðin. Rándýrin
höfðu sífellt verið urrandi og öskr-
andi meðan þau voru i húrunum. En
nú voru búrin opin og ... hún sá
hvergi hræin af dýrunum ... hún
hafði steingleymt þeim þangað til nú,
]ivi að liún hafði verið með allan hug-
ann við fólkið ...
— Hirtu ekki um kettina, sagði lni’i
byrst við Art. — Tígrisdýrin eru ckki
hættuleg. Komdu hérna inn i lestina
og hjálpaðu mér til að lyfta þessu
búri hérna. Flýttu þér nú og láttu
hendur standa fram úr ermum!
Steggins hikaði um stund, eins og
liann væri að hugsa um að gegna
henni ekki. Svo yppti hann öxlum og
gaf henni hornauga uni leið og hann
hlýddi. Diana rak svo mikið á eftir
honum að honum sortnaði fyrir aug-
um og liann var kominn að niður-
lotum.
Þegar þau höfðu tosað Paul Win-
ford kom það á daginn að hann hafði
brotnað illa og var með háan hita.
Steggins fann lyfjakassann, Diana batt
spelkur um fótinn og gaf Winford
morfínsprautu. Svo skipaði hún
Steggins að liöggva nokkur tré — þau
höfðu fundið öxi í flugvélinni. Og
loks reistu þau dálitla skýlisgrind,
sem Diana ])akti laufi af bananajurt-
um. Þetta var ófullkomið cn veitti þó
dálitla forsælu í sólinni.
DIANA lét Steggins bera liinn slasaða
flugmann inn í skýlið, og leggja hann
á gúmmíbát úr flugvélinni. Sjálf tók
hún liinn gúmmíbátinn og lagði hann
við hliðina á Winford, Steggins til
mikillar skapraunar. Svo gerðu þau
annað skýli og Diana skiiiaði Steggins
að liggja þar, og benti honum á að
hann yrði að lialda sig í ákveðinni
fiarlægð.
Diana svaf ekki mikið fyrstu nótt-
ina. Winford var alltaf að kveina og
liljóða og lnin varð livað eftir ann-
að að Ieggja kalda bakstra við ennið
á honum og laga umbúðirnar. Hún
lieyrði líka öskrið í tígrisdýrunum
einhvers staðar inni i skóginum —
en þau voru langt undan og höfðu
líklega fengið nasasjón af einliverri
bráö. 1 hinu skýlinu sá hún glóðina
i vindlingi Steggins. Hann reykti í
.sífellu og mun hafa haft miður fal-
legt i huga. Undir morgun vaknaði
hún við mannamál, ])að voru flug-
maðurinn og Steggins, sem voru að
rífast. Henni skildist að þeir voru að
tala mn hana.
... og ungfrú Hamilton gerir vitan-
lega eins og lienni sýnist, sagði Win-
ford, og Diana varð glöð er hún heyrði
að rödd lians var róleg og enginn
þiáningarhreimur i henni — þótt ég
skilji illa að hún taki annan eins mann
og þig fram yfir ... hélt flugmaður-
inn áfram.
Það var ógnun í rödd Steggins er
hann svaraði: — Hlustið þér nú á,
ínaður minn. Ég hugsa að hún lialdi
og þrjú tígrisdýr