Fálkinn - 20.02.1959, Qupperneq 13

FÁLKINN
13
inn, ef mér leiðist. Er það ekki rétt, Peter?
— Hvernig ætti ég að vita það, sagði hann
ólundarlega. — Aldrei hefirðu sofnað þegar
ég hefi verið með þér. Þú hefir bara látið eins
og þú værir syfjuð.
Amy tók undir hlátur hinna, en Elisabeth
sá hörkunni bregða fyrir í augum hennar.
Amy sneri sér að Julian og sagði: — Úr því
að þér hafið ekki hugsað fyrir draug eða
einhverju álíka óvæntu, skal ég láta yður
bregða við. Þér haldið að ég sé Elisabeth
Mayne, er það ekki, Julian?
Það fór titringur um Elisabeth alla og hún
roðnaði í kinnum.
Amy skellihló. — Ég vissi að þér munduð
trúa mér, því að Elisabeth hæfir svo vel að
vera landstjóradóttir. En hún er nú Elisabeth
samt. Nú varð stutt þögn. — Peter Gilmer-
ing getur vottað að ég er Amy Penlan.
Elisabeth fannst eftir á að allt hefði komist
á ringulreið. Hún varð miðdepill í allsherjar
uppnámi. Mclver læknir tók í höndina á henni
og fullvissari hana um, að hún hefði leikið
á hann til fullnustu. Sands sagði skjálfandi:
— Þetta var sannarlega óvænt. Þið hafið
svei mér verið hugvitssamar, ungu stúlkurnar.
Og einn af ungu mönnunum játaði hreinskiln-
islega, að hann mundi aldrei hafa dirfst að
tala við Elisabeth eins og hann hafði talað
við Amy stundum — jafnyel ekki eftir að
sannleikurinn var kominn í ljós.
Loks heyrðist róleg rödd Julians gegnum
allan hávaðann: — Hver var tilgangurinn
með því að villa á ykkur heimildir? Hvar
er fyndnin í því?
Ef sannleikurinn álpaðist út úr Amy mundi
vera úti um allt, hugsaði Elisabeth með sér.
En Amy var auðsjáanlega ánægð með upp-
námið sem hún hafði valdið.
Hún hló. — Pabbi var ekki heima og okkur
fannst ágætt tækifæri til að gera að gamni
okkar. Svo bætti hún sakleysislega við: —
Hér er enginn, sem tekur sér þetta nærri,
er það? Við höfum vonandi ekki gert neinum
mein með þessu, eða hvað?
Hún fékk svarið, sem hún beið eftir —
kór af fagnaðarópum og þakklæti fyrir það
sem lífgar upp tilveru hvítra manna í hita-
beltislöndunum.
Peter hafði haldið sig nærri Elisabeth.
Undir eins og hljómsveitin fór að leika fyrir
dansinum aftur, tók hann i handlegg henni
og fór með hana út í garðinn. Hann gekk við
hliðina á henni með hendurnar í buxnavös-
unum og var þungbúinn á svipinn.
— Ég fæ að heyra þetta á morgun, sagði
hann. — Eg verð líklega dreginn inn á skrif-
stofuna og látinn gefa skýrslu. Elisabeth, þú
lofaðir að tala við Julian Stanville um þetta.
Viltu tala við hann fyrst — áður en hann
talar við mig?
Þraut
— Ég skal reyna að komast að hvernig
liggur í honum, sagði hún hægt. — Eg vona
að hann taki þessu ekki mjög alvarlega.
— Þú heyrðir röddina í honum. Hún var
hörð eins og stál og ég er nokkurn veginn
viss um að hann hefir horn í síðu minni. Hann
getur ekki sagt neitt stórt við þig eða Amy,
en hann getur náð sér niðri á mér. Hvers
vegna blaðrar hún frá þessu upp í allra eyru
án þess að gera okkur aðvart áður?
— Jæja, skeð er skeð, sagði Elisabeth
hljóðlát. — Reiðstu henni ekki. Hún hefir
meiri mátt en ég til þess að kippa þessu öllu
í lag fyrir þig.
— Fyrr mundi ég segja upp stöðunni en
biðja hana um hjálp, muldraði hann. — Viltu
lofa mér því að þú skulir tala við hann?
— Ekki í kvöld, sagði hún. — Ég skal
reyna á morgun.
Hann þagði um stund. Svo sagði hann í
drungaróm: — Mér finnst kraftaverk ef vin-
átta ykkar Amy þolir þetta.
En Elisabeth var ekki að hugsa um Amy.
Hún var að hugsa um að ef Julian byði henni
í dans yrði hún að henda gaman að sínum
þætti í leiknum. Hann yrði að skilja, að hún
hefði ekki gert þetta með ljúfu geði. Ef til
vill mundi hann ekki áfellast hana fyrir uppá-
tæki Amy, en hann mundi líklega vera gramur
yfir því að hún skyldi láta ginna sig út í það.
Siðustu klukkutímarnir voru eins og mar-
tröð. Bomban frá Amy var vitanlega aðal
umtalsefnið og fólkið var miklu hávaðasam-
ara en framan af kvöldinu. En Julian var
hættur að dansa. Elisabeth tók eftir að hann
hélt sig úti á svölunum með aðstoðarmanni
sínum. Aðeins einu sinni mættust augu
þeirra yfir þveran salinn — kalt alvarlegt
augnaráð.
Loks var samkvæminu slitið. Julian
kvaddi gestina hvern eftir annan, um leið og
þeir fóru út, og Elisabeth fékk sams konar
hneigingu og stutt „góða nótt“ eins og allir
hinir.
Amy og Elisabeth voru þegjandalegar á
leiðinni heim. Amy hnipraði sig í horninu
sínu og starði út í myrkrið. Ef til vill fannst
henni ekki gaman að særa einu vinstúlkuna,
sem hún hafði nokkurn tima átt. Hún virtist
vera iðrandi.
Elisabeth var að hugsa um Julian. Hún sá
andlit hans fyrir sér, eins og það hafði verið
i bókastofunni, og hún sá nýja svipinn, sem
á honum var þegar þau kvöddust — kaldan,
dulan svip og augu, sem voru jafn fjarlæg
og stjörnurnar á himninum.
AMY IÐRAST.
Þegar Elisabeth vaknaði morguninn eftir
fannst henni fyrst í stað sér hafa létt. Loks
gat hún verið hún sjálf á ný. I landstjóra-
húsinu sjálfu skipti þetta engu máli, því að
vinnufólkið kallaði þær báðar „Mem“ og ó-
líklegt að það þekkti þær sundur. I kunn-
ingjahóp mundi hún kannske verða kölluð
Amy stöku sinum, en bráðum mundi þetta
gaman gleymast.
Hún drakk tebolla, fór í bað og síðan í
munstraðan sumarkjól. Hún varaðist að hugsa
um Julian. Hún varð að tala við hann fyrir
hádegi, og það lagðist í hana að samtalið
mundi ekki verða skemmtilegt. En fyrst varð
hún að tala við Amy.
Hún var í þann veginn að opna dyrnar
þegar lásnum var snúið og hurðin opnaðist.
Amy stóð á þröskuldinum í grænum morgun-
kjól. Augnaráð hennar var flögrandi og rauðir
dílar í kinnunum.
— Ég er úrþvætti. sagði hún. — Eg hefi
hagað mér svívirðilega gagnvart þér.
Elisabeth vék til hliðar og lét Amy komast
inn. — Taktu þér það ekki nærri. Ég hefði
að vísu kosið að fá að vita fyrirfram um að
þú ætlaðir að „afhjúpa“ okkur, en mér þykir
vænt um að þú ert búin að því samt. Hafð-
irðu áformað þetta áður en við fórum í sam-
kvæmið?
Amy kinkaði kolli með hálfum huga. —
Ég vildi óska að ég hefði sagt það við þig,
en ég vildi það ekki, því að þú mundir hafa
FÁLKINN — VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM. — Af-
greiðsla: Bankastræti 3, Reykjavík. Opin kl. 10—12
og 1%—0. — Ritstjóri: Skúli Skúlason. Framkv.stj.:
Svavar Hjaltested. — Sínii 12210.
IIERBERTSprent.
ADAMSON
Jólapósturinn.