Fálkinn - 01.05.1959, Qupperneq 9
FÁLKINN
9
Og liann var svo óskammfeilinn
að aka framlijá lmsinu. Þetta var fal-
legt, lítiS hús. Blátt áfram lögulegasta
húsið, sem Edít hafSi nokkurn tíma
séS. Hana hafSi alltaf dreymt um ein-
mitt svona hús. Hún horfSi um öxl
sér þegar þau voru komin framlijá
því, það var löngun í augnaráðinu.
Og vonbrigðin skinu úr andlitinu þeg-
ar þau sneru niður á Strandveginn og
óku i áttina heim.
— Við verðum að eignast þetta lnis,
sagði hún. — Þú verður að tala við
hann pabba aftur þegar við komum
heim.
— Kemur ekki til mála — þó það
ætti að drepa mig, sagði Eiríkur
skjálfandi. — Þá vildi ég heldur fara
til Henry Ford og reyna að selja hon-
um Chevrolet-bíl.
— Jæja, ef þú gerir það ekki jjá
geri ég það.
— En hvernig kemst hann af án
þín?
— Hann getur fengið hana Millu
frænku.
— En ef hann segir nei?
— Hann gerir það ekki. En þótt
hann gerSi l)að, skiptir það engu
máli. Ungt nútímafólk spyr ekki for-
eldra sína livort það megi gifta sig.
Það fer bara og segir við þau: —
ViS ætlum að giftast!
— Jæja, sagði Eirikur.
Hann iðaði í skinninu af forvitni.
HvaS mundi gerast þegar þau kæmu
heim ?
Skrifstofustjórinn var hættur að
vinna í garSinum og sat og reykti
vindil þegar þau komu inn. Og nú
gekk Edít inn á undan.
— Við ætlum að giftast — viS Ei-
ríkur! sagði lnin.
Gamli maðurinn leit upp og brosti:
— ÆtliS þið að giftast. Jæja — það
er sjálfsagt ekkert að segja við því.
Þau stóSu agndofa i dyrunum.
Eiríkur varð fyrri til aS koma upp
orði.
— Þér verðið að afsaka, herra skrif-
stofustjóri. Þegar ég kom inn áðan .. .
— Minnstu ekki á það, góðurinn,
sagði gamli maðurinn og baðaði hönd-
unurn. — Ég liefi verið að laga til
í garðinum í tvo tíma. Og á morgun
ætla ég að mála girðinguna. ÞaS er
gaman að hafa eitthvað fyrir stafni.
Ég er ennþá í fullu fjöri, sem betur
fer.
Svo varð þögn. Og svo tók Edit
til máls.
— Þú þyrftir að fá einhvern til að
sjá mn heimilið fyrir þig?
— Ég get fengið hana Millu. En
hafið þið fengið íbúð?
— ViS höfum skoðað hús, sagði
Eiríkur.
— Jæja. Viltu ekki tylla þér, dreng-
ur minn. Viltu vindil? Jæja, reykir
þú ekki svo sterkt. Þú hefir kannske
vindlinga sjálfur? Reyktu bara. Ég
var að taia við hann húsbónda þinn
um daginn — hitti hann hjá rakar-
anum. Hann sagði að þú værir bráð-
duglegur. ÞaS var einmitt dugnaður-
inn, sem ég var hræddur við . . . skil-
urðu . . .
Eiríkur skildi ekkert og Edit enn
minna.
— Ertu hræddur við Eirik af þvi
að hann er duglegur?
— Já. Ég hélt að liann ætlaði að
selja mér bíl, þegar liann kom liérna
inn í dag. En ég vil ekki kaupa bíl.
Austinbillinn minn er að visu tutt-
ugu ára, en hann kemst liæglega 70
kilómetra . . . hann hóstaði dálítið
og bætti svo við: — Undan vindi og
niður brekku.
Ástardrykkir komast
aftur í tísku
ÞaS er talað með vorkunnsemi og
litilsvirðingu um fólk liðinna alda,
sem trúði á galdra og kynjalyf. Menn-
ing og fræðsla hefir útrýmt slíku seg-
ir fótk. En hefir því verið útrýmt?
í mörgum löndum er Iijátrú og
galdratrú i fullu fjöri í dag. í Þýska-
landi kveður sérstaklega mikið að
þessu í Luneburg, svo að þar hafa
yfirvöldin orSið aS skerast í leik-
inn til að vinna bug á þessu fargani,
sem er litlu betra en á miðöldum. Og
í Bandaríkjunum hefir iæknafélagið
hafist handa gegn ýmis konar hjátrú,
sem gripur um sig. í lyfjabúðunum í
New York eru alls konar töframeðul
til sölu, og er sérstaklega mikil eftir-
spurn eftir „ástardropum", en lika
fást „batursdropar“ handa fólki, sem
vill vinna öðrum mein. Læknarnir
vara alvarlega við þessu, og þykir
sennilegt að yfirvöldin setji skorður
við því, enda er það sannanlegt, að
trúin á töfradropana hefir valdið and-
logu heilsutjóni.
í Antwerpen var svonefnd „töfra-
sýning“ haldin i sumar sem leið, og
hún gaf blaðinu „Het Parool“ tilefni
til að hnýsast í galdramálin i Hol-
landi. BlaðiS sló því föstu, að Hol-
iand væri 4 landið í röðinni, að því
er snerti galdratrú og spákerlingar.
En þeir hjátrúafullu hafa líka sitt
málgagn. ÞaS heitir „Het Mustieke
Leven“. Eftir sýninguna flutti það
harða ádeilu á alla þá materíalista,
sem „ekki ennþá“ vilja trúa á galdra-
nornir, og máli sinu til sönnunar vitn-
aði blaðið í enskan lækni, sem kvaðst
hafa kynnst mörgum galdrakerling-
um um ævina. Sýningin varð líka til
þess að vísindamenn fóru að ihuga
málið, og hafa þeir komist að raun
um, að miðstöö „dulrænunnar“ sé í
Napoli í Ítalíu. í sumum fjalla- og
afdalahéruðum er fólk afar hjátrúar-
fullt, og eru vísindamenn nú farnir
aS rannsaka þessa hjátrú. í Napoli
eru það eingöngu peningarnir, sem
galdranornirnar gangast fyrir. Fyrir
skönnnu varð lögreglan að taka að
sér gæslu í sjúkrahúsi, því að þar
hafði fundist „galdraduft“ í einu
rúminu, og kenndi hver kerlingin
annarri um, svo að allt komst í upp-
nám.
Alþekkt „galdranorn" i N’apoli
liggur í sjúkrahúsi í Napoli hættulega
veik, og er búist við að lnin missi
sjónina ef hún tórir af. Hún hafði
samkvæmt beiðni grafið brúSu i jörð
og lesið yfir henni ægilegar særingar.
Brúðan var ímynd einnar konunnar
i sveitinni — konu, sem nágrannakon-
urar vildu feiga. Galdranornirnar létu
þvi næst báða aSila borga sér — bæði
konuna, sem átti að stúta og hinar.
Sú dauðadæmda hafði borgað galdra-
norninni stórfé árum saman, til þess
að fá að halda lífinu. En loks hasað-
Hann sá að Eiríkur tók utan um
stúlkuna og bætti við, með föðurlegri
alúð:
— Blessun mín fylgi ykkur. Og
kyssist þið svo!
Og þau létu ekki segja sér það
tvisvar.
ist hún upp á þessum fjárútlátum til
nornarinnar, og lét hana vita að hún
ætlaði að hætta að borga. Þá kom
nornin og heimsótti hana. Hún hafði
meS sér sprittflösku og heillti úr
lienni í pottinn, sem stóð á hlóðum
konunnar, og kveikti svo á, til þess
að blái loginn gerði særingar hennar
enn geigvænlegri. En húsfreyjan varð
þá svo reið að hún þreif pottinn af
hlóðunum og hellti úr honum yfir
nornina ,svo að hún skaðbrenndist.
Var hún send i sjúkrahús og tvísýnt
um líf hennar enn. En ef hún lifir
þetta af, má henni vera nokkur liugg-
un í því, að „dauðadæmda kerlingin“,
sem hellti yfir hana úr pottinum, hef-
ir verið dæmd til að borga henni
drjúgar skaðabætur.
AÐ LÆRA í SVEFNI.
Amerískir skólar eru að gera til-
raunir með nýja kennsluaðferð, en ó-
neitanlega er einstaklega þægileg. Hún
er í því fólgin, að eftir að nemand-
inn er sofnaður, er lexían lians þul-
in af segulbandi hvað eftir annað, og
nemandinn lærir hana, þótt sofandi
sé. Á háskóla einum var segulband
með samhengislausum orðum og setn-
ingum látið kyrja fyrir nokkrum sof-
andi stúdentum, og þegar þeir vökn-
uSu kunnu þeir romsuna utan að.
Nokkrir nemendur í leiklistarskóla
höfðu í heila viku verið að glima við
að læra erfitt lilutverk utan aS, en
ekki tekist. Nú var gripið til segul-
bandsins, og eftir fjórar nætur kunnu
allir nemendurnir hlutverkið reip-
rennandi!
Læknarnir tóku þessari nýjung fá-
lega fyrst í stað, en hafa nú látið
sannfærast um, að eitthvað sé til í
henni. ÞaS m- talið sannað að heili
sofandi manns — þegar manninn er
ekki að dreyma — sé mjög móttæki-
legur fyrir alls konar áhrif utan frá.
PEER KREUDER
dægurlagahöfundur hefir höfðað
mál gegn austur-þýsku stjórninni.
Hann heldur því fram að Austur-
Þýskaland hafi stolið frá honúm lag-
inu „Good bay, Johnny“ og noti það
■sem þjóðsöng. Stjórnin hefir ekki
svarað honum, en Kreuder segist
snúa sér til UNO ef hann fái eklci
leiðrétting mála sinna heima.
KEPPINAUTUR PABBANS.
MARIA MENEGHINI CALLAS
Einn morgunn snemma vakti síma-
hin skapstóra en raddmikla óperu-
söngkona, sem nýlega neitaði að
syngja í Scala-óperunni nema einn
söngvarinn væri rekinn, var spurð
þannig af blaðamanni fyrir nokkru:
— Þér eruð fædd í Ameríku, ólust upp
í Hellas og eigið heima í Ítalíu, en
hvaða mál teljið þér móðurmál yð-
ar?“ — Ég get ekkert sagt um það,
svaraði hún, — en ég reikna einna
best á ensku.
Á grísku skemmtiferSaeyjunni Spetsai
sýndi stúlka sig nýlega með þennan
hatt, sem er með áföstum sólgleraug-
um. Segir hún að hatturinn sé mesta
þing. Konan heitir frú Eva Diplara-
kou og var „Miss Grikkland“ árið
1938.
STJÓRNMÁL í STAÐ IÍVIKMYNDA-
LEIKS. — Hin kunna kvikmyndadís^
Bette Davies er nú orðin leið á leik-
listinni en viLl ólm komast á Banda-
ríkjaþing, sem fulltrúi fyrir Maine-
ríki. Hver veit nema henni verði eins
vel ágengt í þingsalnum og lienni
varð forðum hjá kvikmyndagestunum.
KETTIR í STÍGVÉLUM. — Líklega
hafa þetta verið óþægir kettlingar, því
að myndin ber með sér að eigandi
þeirra hefir sett þá í stofufangelsi í
gúmmískóm. Og kannske hefir hann
fengið hugmyndina að þessu snjall-
ræði úr gömlu sögunni um „stígvél-
aða köttinn".