Fálkinn - 23.11.1960, Page 12

((
„Sjá hér hve illan endi...
Mallesen hallaði sér fram yfir borð-
ið og leit á frú Hansen yfir gleraugun.
Hann klóraði sér í hnakkanum.
— Var það nokkuð fleira?
— Nei, — sjáum til, — jú. Tvær
Mósettrúllur. En endilega þessar mjúku,
Mallesen, þér vitið hverjar ég nota.
Mallesen fór fram í geymsluna bak
við búðina, og kom aftur með tvær klós-
ettrúllur, af þeim mjúku.
— Ekkert fleira, frú Hansen?
— Nei, takk fyrir, það var víst ekki
meira.
Mallesen tók blýantinn, sem hafði ver-
ið eins og tungleldflaug áður en henni
er skotið upp, bak við eyrað á honum.
Hann skrifaði reikninginn á aðra rúll-
una.
— Átta, tuttugu og fimm.
Frú Hansen tók litla, þunna buddu
einhvers staðar innan úr pilsinu sínu
og hellti úr henni á borðið. Mallesen
taldi aurana. Hún hefur tæmt spari-
baukinn í morgun, hugsaði hann og
i sópáði peningunum af borðinu, eins og
beir væru brauðmylsna.
— Þér skuluð fara með vindil til Han-
sen, sagði Mallesen og teygði sig í kass-
ann með úrgangsvindlunum. Hann hugs-
aði sig um og tók þann með dýru vindl-
unum.
— Kærar þakkir, Mallesen. Frú Han-
sen hneygði sig. Þetta er allt of mikið.
Þér megið trúa, að Hansen verður glað-
ur. Eftir að hann komst á eftirlaunin
hefur hann ekki ráð á að reykja vindla,
og alls ekki þessa dýru með magabelti.
Mallesen varð hrærður að sjá ljóm-
ann í augum frú Hansen.
— Takið tvo, sagði hann. — Svona,
, takið þá.
Frú Hansen tók varlega tvo vindla
úr kassanum.
— Og súkkulaði handa yður, frú Han-
sen. Þér hafið alltaf verið góður við-
skiptavinur. Mallesen bjó til stórt kram-
’ arhús og fyllti það af rjómasúkkulaði
, úr glerkrukkunni á borðinu. Krukkan
. hafði staðið þarna lengi — í sólinni —
og súkkulaðistykkin voru þar af leið-
andi dálítið hvít á köntunum.
Frú Hansen andmælti og stakk vindl-
unum í aðra rúlluna og tróð kramarhús-
inu í körfuna. Hvað gekk eiginlega að
Mallesen í dag? Hún hafði ekki keypt
svo mikið og hann eyddi öllum ágóðan-
um í hana aftur. Ætli eitthvað sé til
í því, sem fólk sagði, að Mallesen væri
ekki eins og fólk er flest?
— Og þúsund þakkir, sagði hún.
— Það er mitt að þakka, sagði Malle-
sen og kinkaði lítillega kolli. Skilið
kveðju til Hansen og líði yður alltaf
sem bezt. Mallesen tók ofan gleraugun
og þurrkaði af þeim á hvíta sloppnum
sínum.
ÞEGAR frú Hansen var farin, leit
Mallesen á klukkuna. Hann andvarp-
aði og fékk sér einn af dýru vindlun-
um, kveikti í honum, starði í reykinn
og hugsaði til allra hinna föstu og
traustu viðskiptavina, sem hann hafði
haft árum saman. Það eru síðustu vel-
gerðirnar, — síðustu áhrifin, — sem
munað er eftir. Þegar hann væri far-
inn, mundu viðskiptamennirnir segja:
—- Hann var nú ágætis náungi, hann
Mallesen. Synd, að það skyldi enda
svona .... Hann lét kassann með dýru
vindlunum standa opinn á borðinu og
bætti súkkulaði í krukkuna.
Þetta var síðasti vinnudagur Malle-
sen. Það var hans síðasti dagur yfirleitt.
í fyrramálið, þegar fyrstu viðskipta-
vinirnir kæmu, mundi búðin vera lok-
uð. Mallesen dró reykinn djúpt að sér
og leit á lúguna ofan í kjallara. Hann
greip um hálsinn og hóstaði.
Allt var vandlega undirbúið. Þegar
hann hefði lokað hurðinni eftir síðasta
viðskiptavininum í kvöld, mundi hann
stökkva stökkið mikla, út í myrkrið.
Mallesen fann til ógleði af vindlinum,
hann var kannski of sterkur. Hann gekk
að hurðinni og leit niður eftir götunni.
Hann sá frú Hansen tala við fisksalann
og benda á vindlana í rúllunni, af þess-
um mjúku. Þau hristu bæði höfuðið og
horfðu á búðina hans.
Mallesen fór aftur inn fyrir búðar-
borðið, opnaði kjallaralúguna og fikraði
sig varlega niður stigann. Við stigaend-
ann var reipi. Það hafði legið þarna
lengi. Mallesen rakti það sundur. Á öðr-
um endanum var lykkja. Hann lagði
lykkjuna um hálsinn og herti að. Hann
hafði oft gert þetta áður — til að venja
sig við tilhugsunina ...
Hvellur ómur dyrabjöllunnar gerði
honum hverft við. Hann vafði reipið
saman og lagði poka yfir það. Svo klifr-
aði hann upp stigann. Það brakaði í rim-
unum.
Mikkelsen póstur hallaði sér upp að
búðarborðinu og sá Mallesen koma upp
úr undirdjúpunum.
— Góðan dag, Malle, sagði hann og
bar hendina upp að skyggninu. Hann
hló. Þú ert eins og lík í hvítum kyrtli
að stíga upp úr gröfinni. Komdu hérna.
Ég er með reikning.
— Hvað er hann hár? spurði Malle-
sen. Hann var hálfur í stigagatinu.
— Tvö hundruð og fimmtíu krónur,
sjötíu og fimm aurar.
Mallesen draup höfði og horfði á
Mikkelsen yfir gleraugun.
— Komdu aftur á morgun. Á morg-
un geri ég upp við alla mína lánar-
drottna ....
Mikkelsen leit á Mallesen.
— Segðu mér eitt, ertu illa staddur?
Segðu eins og er. Ég geymi reikning-
inn þar til á morgun. Hvað segir ekki
spámaðurinn? Rís upp, Mallesen, reið-
hjólið mitt er bilað.-----Ég hleyp.
Mikkelsen snerist á hæli og ætlaði út.
— Bíddu augnablik. Fáðu þér vindil.
Mallesen stökk upp úr stigagatinu og
þreif vindlakassann.
— Fj.... fínir vindlar, sem þú átt
þarna. Áttu afmæli í dag, Malle? Mik-
kelsen beit endann af vindlinum og
spýtti honum á gólfið.
— Ekki afmæli, svaraði Mallesen og
gaf Mikkelsen eld. Hafðu tvo heim með
þér. Hann stakk tveim vindlum í brjóst-
vasann á Mikkelsen, hjá pípunni með
sundurbitna munnstykkinu. — Hvað
með börnin, Mikkelsen? Þeim þykir
gott að bragða súkkulaði. Mallesen fyllti
kramarhús af súkkulaði.
-— Ertu orðinn galinn, Malle? En
kærar þakkir. Það er eins og jólin
væru komin. Nú verður kátt í kotinu.
Já, mamma segir alltaf: Hann Mallesen
er prýðismaður. Nú verður hún alveg
yfir sig hrifin af þér.
— Helduðu það? Mallesen náði í
súkkulaðipakka. Gefðu henni þetta frá
mér.
Mikkelsen þakkaði fyrir sig og sína
og flýtti sér út. Hann óttaðist að Malle-
sen mundi sjá eftir öllum gjöfunum.
Það var þá eitthvað til í því, sem fólk
sagði um Mallesen ....
Þegar síðasti viðskiptavinurinn var
farinn, var vindlakassinn tómur. Sömu-
leiðis súkkulaðikrukkan. Það var talað
Allt var vandlega undirbóið. Þegar
hann heföi lokað búðinni í kvöld,
mundi hann stökkva stökkið mikla
12
FALKI.NN