Fálkinn - 23.11.1960, Blaðsíða 20

SPENNANDI FRAMHALDSSAGA EFTIR J. AMES
— Við áttum í viðureign við kónguló.
Og það hefði getað orðið örlagarík við-
ureign! Svo sagði hún honum í sem
fæstum orðum frá því( sem gerzt hafði.
Hann tók ekki fram í fyrir henni, og
þegar hún hafði lokið frásögninni, horfði
hann þegjandi á hana. Hann var orð-
inn fölari.
— Kata, þetta hefði getað kostað þig
lífið! Hann þrammaði fram og aftur um
gólfið. Loks nam hann staðar fyrir fram-
an hana og studdi höndunum á axlirn-
ar á henni.
— Heyrðu, Kata, nú tölum við ekki
í gamni. Þetta er hættulegt — stórhættu-
legt. Ég var að reyna að gera þér það
ljóst í gærkvöldi.
— Ég hef aldrei látið mér detta í hug
að það væri leikur, sagði Kata lágt.
— Hefur þú komizt að einhverju, sem
þú hefur ekki sagt mér? Hvað veiztu
eiginlega, Kata? spurði Adrian.
— Ég held að Frank sé á lífi, sagði
hún loksins. — Og þú heldur það líka.
Hann leit undan. — Af hverju held-
urðu það?
En hún gat ekki komið upp um Helgu.
Hún gat ekki vitað nema hann segði
Dennisonshjónunum frá öllu.
— Ég finn það blátt áfram á mér,
sagði hún.
• — Og hverjum hefurðu sagt það?
sagði hann, — öðrum en mér? Ég sagði
þér í gær, að þú værir í hættu. Ég hafði
rétt fyrir mér, — var það ekki?
— Þú heldur þá að það hafi ekki ver-
ið tilviljun, að kongulóin var í herberg-
inu mínu?
Hann hristi höfuðið. — Ég veit eigin-
lega ekki hvað ég á að halda, Kata.
Hann greip ekki
framí fyrir henni,
og þegar hún haf ði
lokið frásögninni,
horfði hann þegj-
andi á hana.
Hann var orðlaus
En ég óska þess innilega, að þú forð-
ist að koma nærri þessu máli. Geturðu
ekki gifzt Þessum þreytta prófessor þín-
um og farið úr landi?
Hún varð sárgröm. — Hvað áttu við?
Bern er alls enginn „þreyttur“ prófess-
or. Hann er göfugur og nærgætinn
maður.
— Jæja, er hann þá það? sagði Adri-
an æstur. — Og þá finnst þér engin
ástæða til að giftast honum!
— Þetta er mál, sem ekki kemur
þér við, sagði hún kuldalega.
Allt í einu varð rödd hans bljúg. —
Fyrirgefðu mér, Kata. Ég hefði auðvit-
að ekki átt að kalla hann þreyttan
prófessor — en ég hef þó að minnsta
kosti ástæðu til að vera afbrýðisamur.
— Ég get ekki séð, að þú hafir neina
ástæðu til þess.
— Nei, ég mun hafa fyrirgert réttin-
um til þess að hugsa til þín, þegar ég
sagði, að ég gæti ekki gifzt þér. Hjóna-
bandið er þér mjög mikils virði, — er
ekki svo?
— Það er öllum konum mikils virði.
— Já, mér hefur skilizt það. Það var
þess vegna sem ég bað þig ekki um
að fara með mér, kveldið forðum í Sur-
rey, en bað um að fá að elska þig. Ég
hélt að þú mundir kannske iðrast eftir
að lofast mér. Hefðirðu viljað fara með
mér, Kata?
Hún fölnaði í framan. Horfði á hann
dimmbláum augunum.
— Ég hefði kannske gert það þá, Ad-
rian. Hún skalf og vissi ekki sitt rjúk-
andi ráð. Þetta kvöld hafði hún elskað
hann svo heitt, að hann hefði getað
fengið hana til alls, án þess að hann
lofaði að giftast henni. En nú voru
tilfinningar hennar öðruvísi, sagði hún
við sjálfa sig. Og þó var hún ekki
viss um að þær væru öðruvísi.
— Þá? endurtók Adrian. — Já, ég
hélt að þú mundir gera það, Kata. Og
mér þótti of vænt um þig til þess að
ég vildi eiga það á hættu. Geturðu skil-
ið Það?
— Já, ég held það, sagði hún angur-
vær. — Ég geri ráð fyrir, að unnt sé
að elska manneskju að vissu marki —
nægilega mikið til þess að manni sé
ekki sama um hvernig henni farnast.
En ekki svo mikið að maður vilji lifa
með henni alla ævi. Ég skil þetta, Ad-
rian, sagði hún og hló napurt. — Þakka
þér fyrir að þú sagðir mér það!
— Kata! hrópaði hann. Orðin komu
eins og gos, en svo þagnaði hann. Hann
sneri sér undan og sagði: — Já, það
var nú það. Gifztu dr. Williams og hrós-
aðu happi yfir að þú slappst við að
gera það, sem þú hefðir eflaust iðrast
eftir alla þína ævi. En eftir það sem
þú hefur sagt mér, geri ég mér ljós-
ara en nokkurn tíma áður, að þú ert
ekki örugg hérna. Viltu ekki trúa mér?
Geturðu ekki farið héðan undireins?
Hann talaði í bænarróm og það var
örvæntingarhreimur í röddinni.
Hún hristi höfuðið einbeitt. — Ekki
fyrr en ég hef fengið eitthvað að vita
um Frank. Þú getur ekki neytt mig
til að flytja, Adrian.
— Nei, sagði hann. — Ég gat ekki
þvingað þig.
Hann sneri sér að skrifborðinu, lagði
ýms plögg ofan í skúffurnar og læsti
þeim. Hann gerði þetta ofur rólega.
— Og þú ert alveg viss um, að ég
muni ekki ljósta upp um þig? sagði
hún kuldalega.
Hann sneri sér að henni og brosti. —
Já, handviss, Kata.
Svo varð þögn. Það var ólga í loft-
inu. Hann gekk að arinhillunni og fékk
sér vindling. Hún tók eftir að hann
var ofurlítið skjálfhentur.
Þau heyrðu bíl nema staðar fyrir ut-
an. Svo heyrðist skóhljóð í garðinum
og útidyrunum var lokið upp og lokað.
Og að vörmu spori var Freda í stofunni.
— Nei, — hér eru þá gestir! sagði
hún glaðlega. Hún var í nærskornum,
síðum buxum og í handprjónaðri hvítri
peysu. Með grænan klút um stuttklippt,
jarpt hárið. Hún leit ljómandi vel út,
eins og hún var vön.
Venjulega var Kata öfundsjúk, er
hún sá Fredu, en í dag var hún of
þreytt til að hugsa um slíkt.
— Ég hringdi bjöllunni, en þegar eng-
inn svaraði, gerðist ég svo frekur, að
fara inn af svölunum, og svo settist ég
til að bíða eftir þér, sagði Adrian
frakkur.
— Og dr. Williams gaf mér frí frá
hádegi í dag. Hann hélt að ég væri
þreytt, eftir það sem gerðist í nótt, stam-
aði Kata.
— En hvað hann var hugsunarsam-
ur. Annars hugsa ég að dr. Willams
hafi í mörgu að snúast núna, sagði Freda
og brosti kankvíslega. — Ég brá mér
í sjúkrahúsið áðan, og þá var hann hjá
Helgu. Mér sýndist hann hafa verið þar
góða stund.
— Viltu reykja, Freda? Adrian bauð
henni úr vindlingaöskjunni og hún tók
einn. Þegar hann kveikti í hjá henni
horfði hún brosandi í augun á honum.
Augnaráðið var ögrandi.
— En hvað það var gaman, að þú
skyldi heimsækja okkur undir eins og
þú komst til baka, sagði hún. — Æ,
Kata, meðan ég man — Helgu vantar
sitt af hverju — náttföt, rúmjakka og
fleira. Kannske þú viljir taka þetta dót
saman og stinga því ofan í tösku. Þá
skal ég reyna að ná í einhvern til að
skreppa með það í sjúkrahúsið.
Kötu fannst líkast og verið væri að
banda sér burt, eins og ásækinni flugu,
og Freda brosti til Adrians, eins og hún
vildi segja: „Loksins erum við ein.“
20
FALKINN