Fálkinn - 23.11.1960, Qupperneq 21

MYNDSKREYTING
GUNNAR EYÞDRSSDN
BRÓÐURLEITIN
Kötu kenndi til í hjartanu. Mundi
Adrian endurgjalda brosið og gera Kötu
enn vissari um; að gott væri á milli
þeirra?
En Adrian starði á vindlinginn sinn.
Svo rétti hann úr sér og sagði:
— Heyrðu, Freda, ég hef verið að
hugsa um það fram og aftur, — og ég
er kominn að þeirri niðurstöðu, að við
eigum að segja Kötu sannleikann. Eg
held að það sé bezt, bæði fyrir hana
og fyrir okkur hin.
Freda hrökk við og fölnaði undir
farðanum.
— Hvað — hvað ertu að segja, Ad-
rian?
— Ég er að meina sannleikann um
Frank og hvarf hans, sagði hann án
þess að líta á hana.
— En .... hvað getum við eiginlega
sagt? stamaði hún. Hún virtist rugluð
og ekki átta sig á hvert hann væri að
fara.
— Kata er komin nær og nær sann-
leikanum — eða minnsta kosti nokkru
af sannleikanum, sagði hann rólegur.
— Hún heldur að Frank sé á lífi. Hún
var að segja mér það áðan.
— En hvernig getur hún verið sann-
færð um það?
Hann brosti. -— Kata er enginn bjáni,
ég sagði þér það í upphafi, Freda. Ég
veit, að þið Rodney álituð, að það væri
nærgætnast að segja henni ekki hvernig
komið var. Láta hana halda, að bróðir
hennar hefði villzt eftir að hann nauð-
lenti — og að hann væri sennilega dá-
inn. En ég hef aldrei haft trú á að Kata
vildi trúa því. Ef hún hefði trúað því,
mundi hún aldrei hafa komið hingað.
Og þess vegna álít ég að hún eigi að
fá að vita sannleikann. Það getur ver-
ið gott og blessað, að við reynum að
hlífa mannorði Franks, en það er ekki
réttlátt gagnvart okkur sjálfum, að við
látum hana halda að við séum .... ja,
hreint og beint morðingjar.
— Nei, kannske ekki, sagði Freda og
horfði á hann og var auðsjaánlega að
reyna að skilja, hvert hann væri að
fara.
— Þá vitið þið bæði, að hann er
lifandi! sagði Kata áköf.
— Já, við vitum ekki annað, sagði
Adrian og bætti þurrlega við: — Hann
var að minnsta kosti bráðlifandi, þeg-
ar ég sá hann seinast.
— Áttu við í eyðimörkinni, þegar þú
fórst að sækja hjálp?
Adrian slökkti í vindlingnum. — Jú,
þannig hljóðar sagan. Ég bjó hana til
vegna þess að við Frank höfðum verið
vinir svo lengi, Kata. Ég vildi ekki
láta neinn vita sannleikann. En af því
að þú hefur verið sí-snuðrandi síðan þú
komst hingað, neyðir þú mig í rauninni
til að leggja spilin á borðið ....
Röddin var föst, en hann forðaðist
að líta á Kötu. Það var nærri ótrú-
legt, að þetta væri Adrian, sem væri
að tala.
— Hver er sannleikurinn, Adrian? Hún
reyndi að gera röddina styrka. Henni
fannst líkast og hún væri að leika í
leiksýningu.
Hann forðaðist augnaráð hennar.
— Heldurðu, að þú þolir að heyra
sannleikann, Kata?
Hún hikaði svolítið. — Já, ég vil vita
sannleikann, hver svo sem hann er, sagði
hún svo.
Loks leit hann á Fredu. — Ertu sam-
mála um að segja henni hvað það er,
sem í raun og veru hefur komið fyrir?
Hún yppti öxlum. Hún hafði ekki
haft augun af honum eitt augnablik,
og enn virtist hún vera á báðum átt-
um. Svo kinkaði hún kolli.
Hann sneri sér aftur að Kötu.
Framh.
FALKINN 21