Fálkinn - 23.11.1960, Blaðsíða 23

Kötturinn hét Plútó. Hann var eftirlætiS
mitt og elti mig um allt húsið
laus af bræði. Það var líkast og öll heil-
brigð skynsemi flýði mig, en í staðinn
fylltist ég djöfullegri fúlmennsku, sem
stafað hefur af áfenginu. Ég titraði allur
af bræði, dró sjálfskeiðinginn upp úr
vasanum, opnaði hann, greip um háls-
inn á vesalings kettinum og stakk með
köldu blóði úr honum annað augað.
Ég roðna þegar ég skrifa um þetta
djöfullega heiftarverk — það fer hroll-
ur um mig og svitanum slær út á mér.
Morguninn eftir, þegar ég hafði sofið
úr mér og hafði vitkazt aftur, var ég
bæði sneyptur og með samvizkubit út
af þessum glæp, sem ég hafði framið,
en þó gagntók þetta mig ekki.
Kötturinn lifði þetta af. Tóm augna-
tóttin var að vísu hræðilega ljót, en
kötturinn virtist ekki kveljast lengur.
Hann gekk um húsið eins og hann var
vanur, en lagði hræddur á flótta hve-
nær sem hann sá mig, og það var meir
en skiljanlegt. Ég var enn svo hugsjúk-
ur út af þessu, að mér leið illa að verða
fyrir þessum viðbjóði af hálfu skepnu,
sem áður hafði þótt vænt um mig. En
þessi tilfinning breyttist smám saman í
ergelsi og síðan öfugsnúið hatur. Það
var þetta, sem olli tortímingu minni að
lokum.
Það er afar undarlegt með þessa und-
irvitundar löngun eftir að kvelja sjálf-
an sig og fremja ranglæti aðeins rang-
lætisins vegna. Ég knúðist ósjálfrátt til
þess að fullgera það hermdarverk, sem
ég hafði byrjað, á vesalings skepnunni.
Einn morguninn renndi ég af yfirlögðu
ráði snöru um hálsinn á kettinum og
hengdi hann upp í tré. Já, ég hengdi
hann með tárin í augunum og með níst-
andi samvizkukvölum — hengdi hann
einmitt vegna þess, að ég vissi, að hon-
um þótti vænt um mig, — af því að ég
vissi, að ég hafði ekki snefil af ástæðu
til að hata hann ...
Nóttina eftir þennan hraklega verkn-
að vaknaði ég við hróp:
— Eldur í húsinu! Það brennur!
Húsið stóð í björtu báli, og munaði
minnstu að við brynnum inni. Það
brann til kaldra kola, og ég missti allt,
sem ég átti í veröldinni.
Frá þeim degi greip mig botnlaus ör-
vænting.
Ég skal ekki fullyrða, að samband
hafi verið milli illverknaðar míns og
húsbrunans. Ég segi aðeins frá því, sem
gerðist, og ætla ekki að stela neinu und-
an. Daginn eftir brunann kom ég að
rústinni. Allir veggirnir voru hrundir,
nema einn. Það var þunnur skilrúms-
veggur um bað bil í miðju húsinu. —
Höfðalagið á rúminu mínu hafði staðið
upp að þessum vegg. Múrhúðunin á
veggnum hafði víðast hvar staðizt hit-
ann, líklega af því að hún var svo til ný.
Fjöldi af fólki hafði hópazt að þessum
vegg, og ýmsir virtust skoða nokkurn
hluta hans mjög ítarlega. Ég heyrði ýmis
orð á stangli, svo sem „einkennilegt“ og
„merkilegt“. Þetta gerði mig forvitinn,
svo að ég fór nær, og nú sá ég eitthvað,
sem líktist gríðarstórum ketti á múrn-
um. Og það var hægt að sjá, að köttur-
inn var með snöru um hálsinn.
Þegar ég kom auga á þessa drauga-
mynd — annað gat það ekki verið, að
minni skoðun — greip mig angist og
hræðsla. En svo fór ég að hugleiða, að
kötturinn hafði verið hengdur úti í
garðinum, talsverðan spöl frá húsinu.
Þegar verið var að hrópa, að eldur væri
í húsinu, voru margir þar 1 kring, og
kannski hafði einhver komið auga á
hengda köttinn og skorið hann niður og
fleygt honum inn um opinn gluggann,
eflaust til að vekja mig. Síðan höfðu
veggirnir hrunið saman og kötturinn
pressazt upp að skilrúminu og inn í
múrhúðina, sem ekki var vel þurr enn,
og hitinn og ammóníakið í hræinu svo
etsað þessa mynd í kalkið.
Ég gat þannig gert mér eðlilega skýr-
ingu á þessu, en vegna þess, að ég hafði
svo vonda samvizku, gat ég ekki gleymt
myndinni, gat ekki losað mig við þessa
draugamynd, og oft vakti hún í mér eitt-
hvað, sem ekki var iðrun heldur eins
konar sorgyfir að hafa misst skepnuna.Á
drykkjukránum, sem ég heimsótti dag-
lega, fór ég að svipast um eftir nýjum
ketti, sem helzt átti að vera sem líkast-
ur þeim fyrri.
Eitt kvöldið sat ég í hálfgerðri vímu
á sérstaklega illa þokkuðum stað, og
tók þá eftir einhverju svörtu, sem lá
uppi á brennivíns- eða rommtunnu. Ég
fór þangað og þuklaði á því og fann að
þetta var köttur, mjög stór — fyllilega
eins stór og Plútó og mjög líkur hon-
um, nema að einu leyti. Á Plútó hafði
hvergi verið hvítur díll, en þessi köttur
var með hvítan blett, sem náði yfir
nærri því alla bringuna.
Þegar ég snerti við honum stóð hann
undir eins upp, fór að mala, neri sér
upp að hendinni á mér og sýndi greini-
lega, að hann var ánægður með að ég
skyldi skipta mér af honum. Þarna hafði
ég fundið það, sem ég leitaði að. Ég bað
gestgjafann um að selja mér köttinn,
en hann sagðist ekki mega selja hann. —
Hann vissi ekki hver ætti hann, og hefði
aldrei séð hann áður.
Ég klappaði kettinum, og þegar ég
bjó mig til að fara heim vildi hann elta
mig. Ég leyfði honum það, og við og við
á leiðinni beygði ég mig til að strjúka
honum. Þegar við komum heim lét hann
undir eins og hann væri heima hjá sér.
Konunni minni þótti vænt um hann frá
fyrstu stundu.
En ég fyrir mitt leyti fór bráðlega að
leggja fæð á köttinn. Hann varð alls
ekki eins og ég hafði búizt við. Það var
auðséð, að honum þótti vænt um mig,
en mér gramdist það og varð leiður á
honum. Þegar frá leið var ég farinn að
hata hann. Ég forðaðist hann, en um
leið hugsaði ég með blygðun til míns
fyrra grimmdarverks. Ég gerði honum
ekki mein, en hugsaði til hans með sí-
vaxandi óvild og loks hafði ég beina
andstyggð á honum.
Það, sem vafalaust megnaði hatur
mitt til skepnunnar var uppgötvun, sem
ég gerði þegar fyrsta morguninn. Þessi
köttur var eineygður, eins og Plútó —
en þess vegna var konan mín betri við
hann.
Þrátt fyrir óvild mína virtist köttur-
inn verða meir og meir elskur að mér.
Hann var óskiljanlega fíkinn í að elta
mig. Undir eins og ég settist, skreið hann
undir stólinn minn eða hoppaði upp á
hnén á mér og neri sér upp að mér, svo
að ég fylltist viðbjóði. Ef ég stóð upp
og ætlaði að fara, hljóp hann milli lapp-
anna á mér, svo að mér lá við að hrasa,
eða hann læsti klónum í fötin mín og
klifraði upp á bringu á mér. Þegar svo
stóð á sárlangaði mig til að drepa hann.
En það var gamla misgerðin, sem aftraði
mér frá því — nei, ég játa fúslega, að
ég var í rauninni hræddur við þessa
skepnu.
Það er erfitt að gefa skýringu á þess-
ari hræðslu. Þegar maður situr í aftöku-
klefa illræðismanns, eins og ég geri nú,
get ég gjarnan játað, að hræðsla mín við
köttinn stafaði meðfram af ímyndun og
hugarórum. Konan mín hafði oft minnzt
á hvíta blettinn, sem var eini sýnilegi
munurinn á nýja kettinum og þeim
dauða. Útjaðrarnir á þessum bletti voru
alltaf að breytast. En loks fór blettur-
inn að taka á sig ákveðna mynd og líkt-
ist — að minnsta kosti í mínum augum
— einhverju óhugnanlegu. Gálga —
þessu tæki dauðastríðsins og dauðans.
Frh. á bls. 33
FÁLKINN 23