Fálkinn - 23.11.1960, Síða 27

■ SKRAUF JURT ÍSKJA AUÐ KENH.T HRÓP ► FRuM- ffNI annars stapna MAOUR roRS. svflfiu Hijóe BUTA N ÓFN. KVK. FT þf KAL- EIKJR MINNK- ANDt TUNCi.
BORG 11 aui EKKI FÚSUtt 5
SAK- LAUS TYLÍJUfl sm ÆRRI eRUNÁ. LEIFAR
HÁ- R'öWA mm FRÝÐ
HUID’J- KONA REKTUD LÖMD FUGL KLOTUK LAND
SLÍM BEITÍ
FUÓT 5 R/FbA SAn* HtJÖOl kuw VfGG- IRNIR.
HUUfJ vc«a E Y HÁI/AOI
ÁiASA BEIN SKST. FISKUR
SLfTT SOGN L1K (ft)
VflDt TALA STÍÐIR Gælu- NATN
VIRDIR JURT LÉiF- ARNAR
HLUT GYtJJA ÓSKYR hTÍ5k 5TKKI
VIT- STOLA V/IRÐI þrmitir TALA TRÉ FRuti- E F N l lAUFUR
•t g 2*3 ntGN- uou STJÓRNA FRUM- EFNI VIK tTf- fÆRl
ÆTT- FAOlR m A T l FORS. KVÆMt v/ERD- MÍTT FFNI
BAGGAR ■sanr.. * T'OL
V* f*Tl FRUfV t RNt
Wl FAGlÐ m
HAf SKfJS* AKl BEIM
VERÐLAUNA
KROSSGÁT
FÁLKINN birtir verj-
launakrossgátu í hverju
blaði. Hér birtist hin önn-
ur. Verðlaunin eru 100
krónur. Frestur til a j
skila lausnum er þrjár
vikur.
Fairburn. Og nú varð honum hugsað til þess, að Fairburn
var að staðaldri einhversstaðar nærri Irenu. Hann lét sem
hann sæi hann ekki, en sneri sér að Irenu.
— Kunningjar okkar eru komnir að borðinu. Eigum við
ekki að fara til þeirra?
— Jú, það er líklega réttast, sagði hún brosandi og leit
afsakandi til Brians.
— Ekki að gleyma að gefa mér eins marga dansa og hægt
er, sagði hann létt.
— Nei, ég skal ekki gleyma því, sagði hún drýgindalega.
— Þessi hvolpur er alltaf að flækjast fyrir, urraði Hugh
um leið og þau fóru inn í borðsalinn, og Irenu þótti vænt
um að heyra það. Þetta var í fyrsta skipti, sem hann hafði
látið á sér heyra, að honum þótti nóg um nærveru Brians.
Borðsalurinn var skreyttur pappírsfléttum og blöðrum,
sem fest hafði verið í loftið, og miðdegisverðurinn var frá-
bær. Á eftir var dans á þilfarinu, sem líka hafði verið skreytt
í tilefni af kvöldinu. Irena var mjög eftirsótt og það varð
langt að bíða þangað til Hugh fékk sinn dans. Nú sagði hann
allt í einu: -— Þú sagðir við Valerie um daginn, að þig lang-
aði til að sjá Suðurstjörnuna. Eigum við að fara upp á báta-
þilfarið og sjá hana? Það er heiðskírt í kvöld.
— Já, það skulum við gera, sagði Irena. Hann hlaut að
hafa heyrt hann segja það við Valerie — og mundi það,
Skömmu síðar stóðu þau uppi á efsta þilfari, alein í dá-
semd hitabeltisnæturinnar. Heitur blær lék um andlit henn-
ar, er hún stóð við borðstokkinn og horfði á tindrandi stjörn-
urnar. Hugh sýndi henni ýms stjörnumerki og endaði á
Suðurstjörnunni frægu. Hún varð fyrir dálitlum vonbrigð-
um, því að hún hafði haldið að þetta stjörnumerki væri eins
og kross, en ekki eins og flugdrekaleikfang, sem hallaðist
á ská.
•—- Jæja, sagði Hugh brosandi. — Þá hefurðu séð hana.
Hann tók utan um hana og þrýsti henni að sér, og nú var
enginn múr milli þeirra. Frá farþegaþilfarinu heyrðist dill-
andi vals, og Hugh tók hinum handleggnum utan um hana
og hélt henni fastar að sér. Þetta var æðsta sælan, og henni
fannst veröldin kringum þau ekki vera til.
Eftir dálitla stund sleppti hann takinu og sagði lágt: —
Á morgun um þetta leyti erum við heima. Og svo bætti hann
við: — Ég ætlaði að kenna þér ofurlítið í portúgölsku áður
en við kæmum, en það getur ekkert orðið úr því.
— Það kemur ekki að sök, sagði hún. — Valerie hefur lof-
að mér að koma með mér í búðirnar fyrstu dagana.
— Við verðum að ná í eldakonu og stofustúlku og koma
íbúðinni í lag, sagði hann hugsandi. — Ég ætla að biðja Coral
um að sjá um allt þess konar fyrir þig. Hún hefur betri tíma
til þess en Valerie.
— Coral? Hún mundi að Wilsonshjónin höfðu nefnt þetta
nafn oft, þegar þau voru að tala saman, en mundi ekki hvað
þau höfðu sagt um hana.
— Coral Farbray, sagði hún. — Hún er ein af elztu vin-
konum mínum. Ég er viss um að þér fellur vel við hana,
Irena. Hún er talsvert eldri en ég og afbragðs manneskja.
Ég skal síma til hennar þegar við komum heim og biðja
hana um að koma og hlýtur að vera hræðilegt áfall fyrir
þig, sagði Freda. Framh.
FALKLNN 27