Fálkinn - 23.11.1960, Síða 32

Ást á rauðu Ijósi -
Frh. af bls. 15
— Jæja, hvað segirðu? sagði hún og
hvolfdi úr flöskunni í glas sitt.
— O, ekkert sérstakt, anzaði ég.
— Ég heyrði Þú hefðir fengið styrk til
að fara út, sagði hún. — Vel af sér
vikið. Ferðu?
— Það er ekki ákveðið.
— Já, og Lína vinkona þín er ólétt.
Ég heyrði hún ætlaði að gefa krakk-
ann af því að hún vissi ekki, hver ætti
hann og gæti ekki fengið neinn af þeim,
sem koma til greina, til að giftast sér.
Aumingja stelpan.
Ég reiddist.
— Hvaða vitleysa er í þér.
Dóra sperrti upp augun.
— Já, hún ætlaði víst að segja, að
hann Pétur Sig. ætti krakkann. Hann
vildi ekki gangast við því. Það hef ég
að minnsta kosti heyrt.
— Þvæla, hreytti ég út úr mér.
— Hægan, væna, ég skal ekki orða
Línu meira, sagði Dóra sefandi. -— Þetta
bara valsar í bænum, skilurðu.
— Jæja.
— En ég veit að minnsta kosti að
Kæja konan hans Bjössa er ólétt, sagði
Dóra hróðug. — Það er farið að bera
á henni.
— Skyldi hún mega vera ólétt, sagði
ég kæruleysislega og mundi í svipinn
hvorki eftir Kæju né Bjössa.
— Finnst þér nú ekki dálítið skrítið
að hún skuli vera ólétt, sagði Dóra
áhugsasöm. — Ég meina, gift fólk, það
getur haft sína hentisemi og stjórnað
þessu — það er miklu skiljanlegra með
fólk, sem ekki er gift. Það er bara . . .
Dóra smellti með fingrum . . . bara
sona blossi, sem slokknar . . .
— Þú ert fróð, sagði ég — og skáld-
leg líka.
Dóra ropaði.
— Ó, fyrirgefðu, sagði hún og roðn-
aði. — Ég er alveg í vandræðum með
mig. Kók hefur eitthvað sv.o ertandi
áhrif.
— Ég held þú ættir þá ekki að drekka
það, sagði ég hlæjandi.
Dóra hallaði sér fram á borðið.
— Þú þekkir Sigurdísi Markúss, er
það ekki?
— Kannast við hana.
— Ég hef heyrt hún sé ólétt og . . .
Ég slökkti harkalega í sígarettunni.
— Svei mér þá, Dóra, viltu ekki
bremsa. Geturðu ekki talað um neitt
annað en óléttur?
— Hvort þetta eru fréttir með kell-
inguna! Hún er komin hátt á fimmtugs-
aldur, og það er sagt að faðirinn sé
nítján . . .
Ég greip höndum fyrir eyru.
— Hvar vinnur þú núna? sagði ég.
— Oj, hvað þú ert óspennandi, sagði
Dóra, — ég ... vinn í verksmiðju.
Pakka kexi. Ansi gaman.
32 FÁLKINN
— Mjög tilbreytingaríkt, geri ég ráð
fyrir?
— Þú ert alltaf sami háðfuglinn, sagði
Dóra og leit gremjulega á mig. — Leyf-
ist mér að pakka inn kexi eins og mér
sýnist?
— Sjálfsagt, sagði ég og brosti.
Dóra leit á sígarettupakkann minn.
— Má ég fá eina?
— Gjörðu svo vel. Ertu nýbyrjuð að
reykja?
— í sumar. Þær reykja allar, stelp-
urnar, sem ég er með, bæði í kexinu,
fylkingunni og kórnum. Ég er bara að
prufa. Reyki ekkert að ráði. Ég kaupi
mér til dæmis aldrei sígarettur. Bara
tek ef mér er boðið.
Hún kveikti sér í, sogaði að sér og
púaði viðvaningslega. — Já, heyrðu mig
eina stund, sagði hún með ákafa. —
Ég frétti eitt alveg ægilegt í gær.
— Dóra, stundi ég. — Ef það er
óléttusaga, þá er ég farin.
— Það er sko ekki óléttusaga, það
er um þig, sagði Dóra og iðaði í stólnum.
Ég fékk ofurlítinn hjartslátt.
Dóra hallaði sér aftur og horfði leynd-
ardómsfull á mig.
— Þú ert með Þorkatli, er það ekki?
Ég roðnaði.
— Svona stundum, jú.
— Og hann varð stúdent í vor.
— Já.
— Og hann vill fara út og lesa . . .
bíddu við, hvað var það nú aftur? Já,
sona listasögu?
— Já, sagði ég og fékk sting í mag-
ann.
— Þú ætlaðir líka?
— Já.
— Og nú er hann hættur við að fara,
sagði Dóra og starði á mig eins og hún
væri að lesa mig niður í kjölinn.
— Hver segir Það, sagði ég óþolin-
móð. — Það er allt óákveðið . . .
— Jæja?
Og Dóra lyfti brúnum fagurlega.
— Ekki heyrði ég söguna þannig.
— Hvaða sögu, geturðu ekki sagt
manni þetta, nema það sé togað með
töngum? Þá er þér brugðið, sagði ég.
— Ho, ho, ertu forvitin? sagði Dóra
og hló. — Ég heyrði hvorki meira né
minna en að mamma hans hefði sett
honum tvo kosti. Hann mætti fara út,
ef hann setti frat á þig að eilífu, eða
hann hírðist hér heima og færi hvergi
og fengi aldrei að lesa listasögu.
Ég svaraði engu. Mér varð sjóðandi
heitt um allan líkamann og ég fálmaði
eftir annarri sígarettu.
Dóra horfði sífellt á mig.
— Jæja, hvernig lízt þér á?
Ég kingdi.
— Bölvað þvaður er alltaf í þér, tókst
mér að stynja upp.
— Þvaður og ekki þvaður, sagði Dóra.
— Hann Kjartan sagði mér þetta eftir
Lísu, og Lísa hafði heyrt það hjá Binnu,
sem er frænka hennar Gróu, dóttur Sig-
urdísar. Og sem sagt: Sigurdís ólétta og
Magdalena mamma Þorkels eru æsku-
vinkonur. Og ætlarðu svo að bera á
móti þessu?
Ég kveikti í sígarettunni.
—- Þú skelfur öll, sagði Dóra og var
ögn samúðarfyllri. — Mig langaði bara
að vita, hvort þetta væri satt. Mér finnst
hún aldeilis hryllileg hún Magdalena,
ef þetta er satt. Svei mér þá. Ég held
að svona nokkuð hefði tíðkazt í forn-
öld, en ekki á okkar dögum.
Ég svaraði ekki.
Dóra leit á mig, brosti afsakandi og
sagði:
— Ég veit mér kemur þetta ekki við.
En ég frétti þetta. Ekki get ég gert
að því.
— Nei, auðvitað ekki, sagði ég og
fékk mér þriðja tebollann.
Dóra tók kipp.
— Almáttugur, klukkan er orðin tíu.
Og ég sem var á leiðinni niður í Tjarn-
argötu. Vilt þú ekki koma með? Það
er svo gaman þar, sérstaklega á kvöldin.
— Néi, þakka þér fyrir, sagði ég.
Dóra reis í flýti á fætur.
— Jæja, ég segi þá bara bæbæ.
— Bless, sagði ég utan við mig.
Hún flýtti sér burtu og ég sat eins
og steingervingur eftir. Var þetta satt?
Gat það verið, að frú Magdalena hefði
hreinlega sett syni sínum þessa kosti?
Ég vildi ekki trúa því. Gat ekki trúað
því. Svo mikið illyrmi var hún ekki.
Ég lauk úr bollanum og smeygði mér
fram úr sætinu. Ég riðaði eins og ég
væri drukkin, en gat staulazt út á göt-
una. Sama rigningin enn. Allt var ömur-
legt. Fáeinar hræður skutust kaldar og'
druslulegar um göturnar.
Ég eigraði af stað, gáði hvorki til
hægri né vinstri. Bíll flautaði ferlega
og ég heyrði hvin í bremsum.
— Ertu vitlaus? var kallaði reiðilega.
— Afsakið! tautaði ég og skjögraði
áfram.
Ég heyrði bílinn koma á eftir mér.
— Ertu hætt að þekkja mann? sagði
Þorkell fúll.
— Ha? sagði ég. — Ert það þú?
— Já, og draujaðu þér inn í bílinn
í hvelli. Hvað var að þér? Það munaði
ekki hársbreidd að ég keyrði yfir þig.
Ég settist inn í bílinn og Þorkell ók
hægt af stað. Hann horfði til mín öðru
hvoru.
— Ertu lasin? Þú ert svo blaut. Við
skulum koma heim og hlýja okkur.
Ég hrökk við.
— Heim? Heim hvert?
— Heim til mín, sagði hann.
— Nei, hrópaði ég og Þorkell leit for-
viða á mig.
— Jæja, heim til þín þá, elskan mín.
Þú getur fengið lungnabólgu, ef þú
skiptir ekki um föt strax. Ertu ekki
alveg holdvot?
Ég kinkaði kolli.
-— Ég var bara úti að labba, tók eigin-
lega ekki eftir rigningunni.
— Þú hefur þá verið utan við þig,
lambið mitt, sagði Þorkell ástúðlega. —
Annars er ég búinn að leita að þér um
allan bæinn.