Fálkinn - 23.11.1960, Síða 33

Svartur köttur -
Frh. af bls. 23
Þetta var ástæðan til að ég hataði
köttinn og hafði viðbjóð á honum.
Ég varð vansæll og aumur af þess-
ari sjúklegu ímyndun. Skynlaus skepna,
eftirmynd þeirrar, sem ég hafði drepið,
— mállaus skepna bakaði mér, sem þó
var fæddur í guðs mynd, óbærilegar
þjáningar! Nú fékk ég aldrei frið, hvorki
nótt eða dag. Á daginn skildi kötturinn
aldrei við mig eitt augnablik. Og á nótt-
inni var ég alltaf að hrökkva upp eftir
ógeðslega drauma, og þá fann ég andar-
drátt kattarins leika um vitin á mér og
hann sjálfan eins og á bringunni á mér.
Kötturinn var lifandi martröð.
Eymd mín var svo gífurleg, að það
lítið af góðu, sem kannske var til í mér,
hvarf algerlega. Illar hugsanir voru eini
félagsskapur minn, dimmar og djöful-
legar hugsanir. Þunglyndi mitt varð að
hatri til alls og allra, en því miður varð
það konan mín, þolinmóð og aldrei
kvartandi, sem ofsaköst mín og stjórn-
laust æði bitnaði fyrst og fremst á.
Við vorum bláfátæk og áttum heima
í húsgarmi, sem var kominn að því að
hrynja. Einn daginn áttum við bæði er-
indi samtímis ofan í kjallarann. Kött-
urinn elti mig niður breiðan stigann.
Ég hrasaði um hann og var rétt að segja
dottinn, og þá greip mig óstjórnlegt æði.
Ég þreif öxi, gleymdi alveg hinum barns-
lega kvíða, sem alltaf hafði verið í mér,
og reiddi öxina að kettinum. Höggið
hefði steindrepið köttinn ef það hefði
hitt hann eins og ég ætlaðist til. En kon-
an mín greip í handlegginn á mér svo
að mér skeikaði. Ég varð enn óðari en
áður, við það að hún reyndi að hindra
mig. Ég hristi hana af mér og keyrði öx-
ina inn í heila á henni.
Hún hneig niður dauð, án þess að
nokkur stuna heyrðist í henni. . .
Þegar ég hafði framið þetta hræðilega
morð var fyrst og fremst um að gera
að fela líkið. Nú var ég orðinn alveg
rólegur aftur og fór að íhuga, hvað ég
ætti að gera. Mér var ljóst, að ekki væri
þorandi að fara með líkið út úr húsinu,
hvorki að nóttu eða degi, án þess að eiga
á hættu að grannarnir tækju eftir því.
Ég hugsaði ýmis úrræði.
Loks fékk ég hugmynd, sem mér
fannst betri en allar hinar. Ég afréð að
múra líkið inni niðri í kjallaranum. Ég
hafði lesið, að munkarnir hefðu gert
þetta á miðöldum við þá, sem þeir
drápu.
Kjallarinn minn hentaði ágætlega til
þessa. Steinveggirnir voru lauslega
hlaðnir og nýlega múraðir. Steinlímið
var ekki orðið þurrt. í einum veggnum
var innskot — það hafði verið ætlunin
að gera eldstó þar. En ekkert hefði orð-
ið af því, svo að múrað hafði verið fyrir
gatið til að gera vegginn sléttan. Ég gæti
losað steinana þarna, lagt líkið inn og
hlaðið fyrir holuna aftur, svo að engin
manneskja gæti séð neitt grunsamlegt.
Þetta reyndist eins og ég hélt. Ég los-
aði steinana, lagði lík konunnar minnar
inn í holuna og múraði svo fyrir aftur.
Ég útvegaði mér kalk og sand með svo
mikilli leynd, sem mér var unnt, og svo
múrhúðaði ég vegginn, svo að ekkert
bæri á verksummerkjunum. Þegar ég
hafði lokið þessu þóttist ég sannfærður
um, að það hefði tekizt vel. Ég hreins-
aði vel eftir mig á gólfinu og sagði sigri
hrósandi við sjálfan mig:
— Þetta hefur þú þó að minnsta kosti
gert vel!
Það næsta, sem þurfti að gera, var að
leita uppi köttinn, sem átti sökina á
þessum ófarnaði. Ég hafði afráðið að
drepa hann. Ef ég næði í kvikindið þá
væri úti um það, en hann hafði auðsjá-
anlega orðið hræddur við mig og forðað
sér.
Ég get ekki lýst hve vel mér leið, að
hafa ekki kvikindisóhræsið fyrir augun-
um. Ég sá hann ekki heldur, þegar ég
kom heim um kvöldið, svo að líklega
mundi verða rólegt hjá mér í nótt, aldrei
þessu vant. Já, ég svaf vært — þó ég
hefði morð á samvizkunni.
Svo liðu tveir dagar og ekki kom
kvalarinn minn aftur. Mér létti og
fannst ég vera að verða frjáls maður.
Kötturinn hafði þá orðið svo hræddur,
að hann hafði flúið fyrir fullt og allt.
Nú slapp ég við að sjá hann framar. Ég
var sæll. Glæpurinn, sem ég hafði fram-
ið, olli mér ekki neinum sálarkvölum.
Ég hafði oft verið spurður um konuna
mína en aldrei látið standa á svari.
Gestina mína grunaði ekki neitt. Mér
fannst ég vera orðinn öruggur um aldur
og æfi.
En fjórða daginn eftir morðið komu
einhverjir lögreglumenn. Þeir fóru að
kanna húsið hátt og lágt. Ég var viss
um að þeir mundu aldrei finna felustað-
inn, svo að ég var ekkert hræddur, en
hagaði mér eðlilega í alla staði. Lög-
reglumennirnir vildu láta mig fylgja
sér um húsið, og það gerði ég.
Þeir snuðruðu í hverjum krók og
kima. Loks fóru þeir niður í kjallarann
aftur, — það var í þriðja eða fjórða
skiptið. Ég brá ekki svip. Hjartað sló
rólega. Ég fór með þeim um endilangan
kjallarann með krosslagðar hendurnar.
Lögreglumennirnir voru orðnir grun-
lausir og bjuggu sig til að fara. Þá varð
gleðin of rík í mér og ég mátti til með
að segja eitthvað. Þeir voru komnir að
stiganum, þegar ég kallaði:
— Það gleður mig mjög, að ykkur er
horfinn grunurinn. Ég óska ykkur til
hamingju með starfið í framtíðinni, en
ég vildi óska, að þið sýnduð ofurlítið
meiri nærgætni. En finnst ykkur þetta
hús ekki vera skrambi vel byggt? Ég
fullvissa ykkur um, að það er það. Lítið
þið bara á þessa þykku veggi — hvað
er þetta, eruð þið að fara? Hafið þið
nokkurn tíma séð svona trausta veggi?
Hugsið ykkur! í ofmetnaði mínum
barði ég með stafnum á vegginn, einmitt
þar sem ég hafði grafið lík konunnar
minnar...
Varðveiti guð mig fyrir klóm satans!
Hljóðið eftir höggið var tæpast þagnað
fyrr en ég fékk svar. Ég heyrði rödd úr
gröfinni! Fyrst veinandi og kveinandi
eins og barnsgrát, — en svo langt, sker-
andi vein. Annarlegt vein, sem líktist
ekki manneskjuveini. Það var hatur og
hræðsla í veininu — en líka sigurgleði.
Það væri fásinna að ætla sér að gera
grein fyrir tilfinningum mínum þessa
stund. Ég slagaði hálf meðvitundarlaus
upp að hinum veggnum. Lögreglumenn-
irnir við dyrnar stóðu fyrst í stað hreyf-
ingarlausir, lamaðir af hræðslu. En svo
tóku þeir sig á, og eftir dálitla stund
höfðu þeir náð í verkfæri og fóru að
brjóta vegginn. Steinarnir losnuðu og
nú sást opið.
Brátt kom líkið í ljós, það var orðið
mikið breytt. En það, sem okkur varð
starsýnast á var það, sem sat á höfði
konunnar minnar — ógeðslegt kvikindi
með uppglentan, rauðan hvoftinn og
vítiseldur virtist brenna í augunum. —
Þetta var kvikindið, sem átti sökina á
því, að ég hafði myrt konuna mína, og
nú hafði það með veini sínu ofurselt mig
böðlunum ...
Án þess að vita af hafði ég múrað
köttinn inni í gröfinni!
„Sjá hér hve..
Frh. af bls. 13
gangandi upp götuna. Húfan hans var
allt of stór og slútti yfir andlitið. Það
var byrjað að rigna. Maðurinn nam stað-
ar undir ljósastaur og gáði á klukkuna.
Stóra regnkápan glampaði í birtunni.
Hann hafði tekið ákvörðun. Lestin fór
eftir tvo klukkutíma. Hann varð að hafa
hraðan á. Það var langt til stöðvarinn-
ar. Hann hélt áfram. Bara að hann titr-
aði ekki svona. Stöku sinnum leit hann
við. Hann var einn á götunni núna.
Búðum hafði verið lokað fyrir löngu.
Þarna var bankinn. Leið hans lá fram-
hjá upplýstri verzlun og hann kíkti inn.
Hann sá mann í hvítum slopp beygja
sig yfir peningakassann. Kannski var
þetta betra. Já, því ekki það! Hann
nam staðar skammt frá glugganum, hall-
aði sér upp að veggnum. Bara að hann
titraði ekki svona. Eitthvað heyrðist.
Langt í burtu sást glampi frá reiðhjóls-
lukt. Ljósið nálgaðist óðum. Ljóskeilan
frá luktinni dansaði á götusteinunum.
Ef þetta væri nú lögregluþjónn! Hann
þrýsti sér upp að veggnum og laut höfði.
Maðurinn á reiðhjólinu þaut fram hjá
og ljósið fjarlægðist, syngjandi ýlfrið
í hjólinu dó út. Hann hikaði um stund.
Svo tók hann hendur úr vösum og tók
í búðardyrnar. Þær voru opnar.
Mallesen var að ganga frá peningun-
um til frú Jensen. Hann leit yfir gler-
augun, þegar dyrnar opnuðust. Hvað
FÁLKINN 33