Fálkinn - 05.07.1961, Blaðsíða 6

Garðakirkja. Fyrir gafli kirkjunnar var hópur að grafa fyrir turni.
r
FÁLKINN
heimsækir hóp
ertendra
sjáifboðaliða
sem vinna
í sumar
við að byggja
upp Garðakirkju
á ÁEftanesi
Nútíma krossfarar á Alftanesi
Þeir, sem að undanförnu
hafa átt leið fram Garðaholt-
ið, hafa vafalaust tekið eftir
framkvæmdum, sem nú eru
hafnar við hina gömlu Garða-
kirkju. Þarna vinnur flokkur
fólks frá fjórum löndum, og
flest er fólkið komið langt að.
Og þau sem þarna vinna,
gera það ekki vegna vonar-
innar um jarðneskan auð.
Allt eru þetta sjálfboðaliðar,
en fá húsaskjól og mat í sam-
komuhúsinu á Garðaholti.
Þegar við fórum þarna suð-
ureftir fyrir nokkrum dögurn,
var heldur kalt í veðri, en
vinnufólkið stóð snöggklætt
við mokstur og akstur og það
ríkti áhugi og starfsgleði.
Stúlkurnar voru í meiri-
hluta. Þær kepptust við að
moka möl í hjólbörur, sem
piltamir óku, og í því að okk-
ur bar að,kom Hermann Ragn-
ars danskennari, með fullar
hjólbörur á fleygiferð, ók upp
mjóan planka inn í kirkjuna
og kom að vörmu spori með
tómar börurnar út aftur.
Meðan mokað var í börurnar
hans, notuðum við tímann til
spjalls.
★
■—■ Hér vinnum við tuttugu
og níu að viðgerð á kirkjunni,
sagði Hermann, og þetta er
fólk úr ýmsum áttum, fimmt-
án Bandaríkjamenn, sex Eng-
lendingar, einn frá Kanada,
og svo erum við sjö íslending-
ar.
— Hver kostar ferðir fólks-
ins hingað?
— Hver og einn kostar sig
sjálfur og margir eru komnir
langt að. Bandaríkjafólkið
hafði t. d. ekki sézt fyrr en
í New York. Sama er að
segja um Bretana. Þeir þekkt-
ust ekki fyrr en í ferðinni.
Við, sem hér erum, búum
öll í samkomuhúsinu hér á
Garðaholti meðan á þessu
stendur. Dagurinn er skipu-
lagður, vinna og hvíldarstund-
ir og alls vinnum við sjö tíma
á dag.
Fólkið, sem hér vinnur, er
allt mótmælendatrúar, og ekki
í neinum sértrúarflokki þar
utan. Mér virðist það gera
sér far um að fara eítir boð-
skap kristinnar trúar og hafa
mjög heilbrigðar skoðanir.
Það er glatt og kátt, eins og
æskufólki er lagið, og syng-
ur og dansar á kvöldvökun-
um, sem við höfum öðru
hverju.
Þetta sagði Hermann, og þá
voru hjólbörurnar orðnar full-
ar og ekki til setu boðið. Ein
stúlkanna, sem mokaði í hjá
honum, er kona prests, sem
gegnir líku starfi hjá æsku-
lýðsráði kirkjusamtaka vest-
an hafs, og séra Bragi Frið-
riksson hér. Þetta var broshýr
ung kona, frú Bash að nafni.
Þau hjónin búa í Minneapolis.
Þau ferðast mikið, sagði hún,
og í fyrrasumar var maðurinn
hennar lengst af í Noregi með
vinnuflokk. Hún sagðist hafa
mjög gaman af að dvelja hér
og vinna við gömlu kirkjuna,
Séra Bragi:
— margháttað samstarf
og svo hafði hún farið niður
í Hafnarfjörð 17. júní, á þjóð-
hátíðina.
— Ég hélt, að landið væri
allt hraun og grjót, því þegar
við komum af flugvellinum,
fórum við yfir svo hrjóstrugt
land. En svo er þetta allt öðru
vísi, og ég er hrifin af landinu.
★
Lengra varð samtalið við
prestsfrúna ekki, því að hár
og grannur Breti, Richard að
nafni, kom með sínar hjólbör-
ur tómar, og stúlkurnar tóku
til við moksturinn.
— Hvernig komuð þið Bret-
arnir hingað til lands?
— Við komum með skipi,
Gullfossi. Uss, það var Ijóta
ferðalagið, Maður gubbaði all-
an tímann.
— Þú ert kannske ekki laus
við sjóriðuna ennþá?
— Ég var alveg voðalega
veikur. Hugsaðu þér það, að
þegar við sáum ísland rísa úr
sæ, þá ruggaði það, —'eða
svo fannst mér.
—■ Eru nokkrar svona
kirkjur í þínu heimalandi?
— Það held ég ekki, sagði
Richard og varð hugsi. Það
er annars skrítið hvernig þið
byggið hús hérna á íslandi,
allt úr steinsteypu. Hvers
yegna gerið þið það?
— Úr hverju ættum við
annars að byggja?