Fálkinn - 06.09.1961, Blaðsíða 8

Verena Ritter og Esma Burrough
fyrir framan skólahúsið.
laust hjá einhverjum og einhverjum,
sem við ekkert þekkjum.
Hjá Minni-Borg er vegaskilti. sem
sýnir að 10 km eru þaðan að Sólheim-
um. Við ökum áfram og gerumst sjálf-
boðaliðar í að koma sjálfboðaliðum á
áfangastað.
— Hvað hafið þið verið lengi á ís-
landi?
— í einn mánuð, segir Verena, —
ég og systir mín vorum í fríi í Noregi
og komum með norsku skipi frá Molde
til Eskifjarðar.
— Hvað eruð þið mörg í vinnu-
flokknum?
— Tólf, sex af hvoru kyni. Tvö eru
nýfarin. og við Esma vorum einmitt að
fylgja þeim til Reykjavíkur. Þess vegna
fannst mér ég þurfa að vera betur
klædd en venjulega, fara í pils og peysu,
en ekki síðu buxurnar, eins og ég er
vön við vinnuna í Sólheimum,
— Við notuðum tækifærið og fórum
svolítið í búðir í Reykjavík. Svo kom-
um við við á sjúkrahúsinu á Selfossi.
Systir mín er þar hún meiddi sig í
hendi, ekki alvarlega og kemur því
bráðum hingað aftur.
— í hverju er vinna ykkar aðallega
fólgin?
-— Karlmennirnir eru að byggja við-
bótarbyggingu við Barnaheimilið, sem
Sesselja Sigmundsdóttir hefur, og við
hjálpum þeim við það eftir því sem við
getum. Við vinnum líka í heyi, reytum
arfa í görðum og svo framvegis. Við
verðum í einn mánuð í viðbót.
Á hægri hönd sýna þau okkur hest-
fjall, Hestvatn og Hvítá. — Við höfum
gengið á Hestfjall, segja þau.
— Alveg upp?
-— Auðvitað, segir Verena, en Esma
brosir breitt. Þrjú hundruð og sautján
metrar er víst ekki mikil hæð á fjalli
í Sviss, og það er það reyndar ekki
heldur á íslandi, þó að sennilega séu
einhverjir, sem ekki nenna að rölta
upp á þannig smáhól.
— Við gengum líka á Heklu um dag-
inn, 1447 metrar upp á topp.
— Úff, segir Esma, það var nú meira
púlið.
En Verena er ekki á sama máli. —
Það var dásamlegt. segir hún. — En
veðrið hefði mátt vera betra.
— Þú ert auðvitað vön fjallgöngum
úr heimalandi þínu?
— Já. ekki mikið. Þar er þetta allt
öðru vísi. Maður kemst kannski með
bílum upp í 1500 metra hæð af 3000
metra háu fjalli. Og þar veit maður,
hvar bezt er að fara.
— En hér gerðum við ekki annað,
segir Esma en að reikna út hvaða leið
væri bezt. Við reyndum síðan við þá
leiðina, sem okkur leizt bezt á, kom-
umst kannski % hluta leiðarinnar, en
urðum þá að snúa við og reyna ein-
hverja aðra leið. Svo er þreytandi að
ganga í hrauninu.
Þau benda okkur á að Sólheimar séu
nú skammt undan á vinstri hönd, en
að vegurinn liggi i stórri beygju, svo
að lengra sé eftir en sýnist. Síðasta
spölinn ökum við niður bratta brekku,
og nú blasir staðurinn við okkur. Víð-
áttumikil tún, stórir garðar, útihús,
gróðurhús, íbúðarhús, barnaheimilið og
skólinn í stórri byggingu og svo grunn-
ur að nýju húsi. Við sjáum að jarðhiti
er á staðnum, og Verena býður okkur
strax upp á te.
Við göngum í eina álmu skólahúss-
ins, þar sem er mat- og fundarsalur
sjálfboðaliðanna. Á hurðinni og á veggj-
unum inni eru merki frá Service Civil
International og frá International Vol-
untary Service, en svo nefnist brezka
deildin af SCI. Á gólfi eru svefndýnur,
sem sýna að hér sofa einnig einhverjir
úr vinnuflokknum.
— Nokkrir sofa í tjaldi, segir Ver-
ena. ■—• en við stúlkurnar fluttum okk-
ur inn vegna rigninganna. Við búum
í litlu húsunum þarna. Innan stundar
er teið tilbúið, og við ræðum saman
yfir tebollunum.
— Hafið þið ferðazt víðar um landið?
— Já, við höfum farið að Gullfossi
og Geysi. Sesselja hefur boðið okkur
þetta allt og því er alls ekki gert ráð
fyrir. I mesta lagi er þess vænzt að
sjálfboðaliðunum sé bent á hvar og
hvernig sé bezt að komast á helztu
staðina, en að ferðirnar séu borgaðar
fyrir þá, það er alveg einstakt. Sesselja
er mjög góð við okkur.
— Hafa flokkar frá ykkur unnið á
Islandi áður?
— Nei, ekki áður, segir Esma, — en
flokkar frá kirkjuráðinu hafa víst ver-
ið við kirkjubyggingar, einn í sumar
við kirkjubyggingu í Görðum á Álfta-
nesi. En það á ekkert skylt við okkar
starfsemi.
■— f samtali við Hákon Bjarnason,
skógræktarstjóra, skildist mér, segir
Esma — að hingað hafi einnig komið
hópur frá Noregi til að gróðursetja tré
og að jafnstór hópur íslendinga hafi
farið til Noregs í sama tilgangi. Ég álít
það mjög nauðsynlegt að fólk frá mörg-
um löndum starfi saman að sameigin-
legu áhugamáli. Það greiðir fyrir skiln-
ingi og vináttu á milli landanna.
Á einum veggnum er stórt landakort
yfir Evrópu, og neðst í það er nældur
listi með nöfnum sjálfboðaliðanna. Þeir
virðast vera víða að úr heiminum og
stunda margvísleg störf í heimalandi
sínu.
— Verkstjórinn er norskur, segir
Esma, Ivar Hövik, hann er stud. arch.,
nemur húsagerðarlist Einn er hús-
gagnasmiður, Werner Egli, frá Sviss.
Það kemur sér vel fyrir okkur hér. Við
erum ekkert faglærð. Svo er hér hjúkr-
unarkona frá Svíþjóð brezk húsmóðir
og þýzkir kennarar.
FVarnh. á bls. 26.
Nýbygging að Sólheimum. Gróðurhús og íbúðarhús í baksýn.
8
F&ALKJNN