Fálkinn - 06.09.1961, Blaðsíða 16

Kristján Gestsson afgreiðslum.
Það var annríki í forsal Hótel Borgar-
ness og við sáum þann kost vænstan að
tefja ekki lengur að sinni.
Margir, sem nú eru komnir til full-
orðinsára, muna eflaust eftir dósamjólk-
inni, sem framleidd var í mjólkurbúi í
Borgarnesi. Utan á dósunum var mynd
af gæflegri kú og fjallinu Baulu, enda
var mjólkin kölluð Baulumjólk, enda
þótt mig minni að mjólkurbúið héti
Mjöll.
Allt frá dögum Baulumjólkurinnar
hafði mig langað til að sjá hvernig væri
innan veggja í mjólkurbúinu.
Það fyrsta, sem fyrir augu bar er inn
kom, voru tveir ungir menn, sem voru
að þvo og hreinsa einhvers konar mask-
ínu, enda komið fram yfir hádegi og
vinnslu að mestu lokið þann dag.
Er ég spurði eftir einhverjum mjólk-
urfræðingi; vísuðu þeir á dyr og þar
fyrir innan sat Ólafur Þórðarson.
— Hvað ert þú búinn að vera lengi
við þetta starf, Ólafur?
— Síðan 1933.
-— Og líkar alltaf vel?
— Maður er orðinn fastur í þessu.
— Hvað berast ykkur hér margir
mjólkurlítrar á dag?
—■ Það eru um 30 þúsund lítrar þeg-
ar mest er. Nú um þetta leyti eru það
um 27 þúsund.
16 FALKINN
— Er þetta kannski lágmarkstíminn?
— Nei, lágmarkið er venjulega seint
í september.
— Og þið vinnið alls kyns góðmeti úr
þeirri mjólk, sem ekki selst ný?
— Já, smjör, skyr og osta.
— Það væri gaman að sjá ostana?
— Það er bara verst að sá, sem sér
um þá, er ekki við í augnablikinu.
Síðan gengum við upp á loft og þar
sýndi Ólafur ostana í saltpæklinum og
síðan hvernig þeim er raðað upp í
geymslu. Hann sagði, að framleiddar
væru um 90 rmálestir af osti á ári.
— Og svo ætla ég að taka af þér
mynd við þetta stóra ker.
— Er það ekki eintóm vitleysa, jæja,
en þú mátt ekki hafa neina helvítis vit-
leysu eftir mér í blaðinu.
Við kvöddum Óla'f með virktum og
þökkuðum honum móttökurnar. Mjólk-
urbúið, sem áður framleiddi dósamjólk-
ina og hét Mjöll, heitir nú Mjólkursam-
lag Kaupfélags Borgfirðinga.
★
Svo sem það kemur í hlut verzlunar-
fólks í Borgarnesi að afgreiða margt fólk
úr víðlendu héraði í verzlununum, þá er
það einnig hlutverk bílstjóranna á staðn-
um að flytja vörurnar á áfangastað.
Iieima á hinu vistlega heimili Arn-
bergs Stefánssonar bifreiðastjóra og Þor.
gerðar Hallmundsdóttur konu hans,
sagði Arnbergur frá nokkrum atvikum,
en saga samgangna í Borgarfirði yrði
„efni í margar bækur“ eins og þekktur
útvarpsmaður hefur komizt að orði.
— Ég tók minnapróf á bíl í Reykjavík
vorið 1920. Prófdómari var Egill Vil-
hjálmsson. Meirapróf tók ég svo ári síð-
ar hjá Sveini Egilssyni og Jessen, skóla-
stjóra Vélstjóraskólans.
— Hver voru tildrögin að þú gerðist
bílstjóri.
■—- Það var þannig, að tíu bændur í
Reykholtsdal höfðu keypt vöruflutn-
ingabíl og fengu mig til að fara suður
og læra á farartækið.
— Ég ók þessum vörubíl í eitt ár.
— Hvernig var vegakerfið um það
leyti?
—- Vegir, ef vegi skyldi kalla, voru þá
héðan upp í Reykholtsdal og að Norð-
tungu og að Hraunsnefi í Norðurárdal.
Þessir vegir voru víðast hvar mjög ó-
fullkomnir og maður mátti eiga það víst,
sérstaklega á vorin, að verða að bera
allt af bílnum, kannski þrisvar sinnum
í hverri ferð til þess að ná honum upp
úr.
— Þá hefur ekki verið bílfært til
Akraness?
— Vegur þangað eins og hann er nú,
kom ekki fyrr en löngu seinna. Fyrstu
ferðina til Akraness fór ég yfir Drag-
ann, alla leið út á Hvalfjarðarströnd og
svo þaðan úteftir.
— Þú ert með lága einkennisstafi á
bílunum, M-7 og M-8. Það hlýtur að
merkja að þú sért með elztu bíleigend-
um í umdæminu?
— Ég ók vörubílnum, sem við töluð-
um um áðan, í eitt ár. Síðan keypti ég
sjálfur bíl og hef gert út síðan. Þetta
var Ford „high, og low“. Engin gírstöng.
Svo fékk ég nýjan bíl 1925, líka fólks-
bíl. Þessir bílar voru ,,blæjubílar“, og
stundum í góðu veðri ók maður þeim
opnum.
— Hvenær snerir þú svo við blaðinu
og fórst eingöngu í vörubílana?
— Það var á árunum 1934—35.
Það kom upp úr kafinu að Arnberg-
ur hefur kennt mjög mörgum á bíl. Ná-
kvæmar tölur eru ekki fyrir hendi, en
varlega áætlað eru nemendur hans á
þriðja hundrað. Áður en meiraprófsnám-
skeið í sinni núverandi mynd urðu til,
kenndi Arnbergur undir meirapróf,
bæði heima í Borgarnesi og á Akranesi
Frh. á bls. 28
Hjóniti Arnbergur Stefánsson og Þorgerður Hallmundsdóttir.